Mijn grootste sportieve uitdaging ooit. Het aangaan van lopen van deze afstand is al een hele uitdaging. Maar als slechtziende nog lastiger. Waarom wilde ik dit dan zo graag? Het antwoord ontbreekt mij hierin. Het zal er mee te maken hebben dat ik geniet van de uitdaging. Zal het me lukken?
Het lopen van lange afstanden is een combinatie van fysieke en mentale weerbaarheid, hiervoor moet alles kloppen. Fysiek was ik sterk, ik had afgelopen jaren vele kilometers afgelegd.
Mentaal was de vraag. Deze stond al geruime tijd onder druk. Vorig jaar heb ik de diagnose Ushersyndroom gekregen, waardoor ik steeds slechter ga horen en zien. (Voor meer informatie over het Ushersyndroom zie: https://www.ushersyndroom.nl/ ) Hierdoor was ik mentaal wankel geworden. Dit had weerslag op mijn stemming het afgelopen jaar. Gelukkig heb ik een lieve vrouw en twee dochters die mijn hierin steunen. Een ultra afstand loop je namelijk niet alleen, hier heb je ook anderen voor nodig. Zo stond ik dus vrijdagochtend 27 december aan de start.
Ik had er nog niet veel zin in. De drukke dagen voor die tijd en het verlies van mijn trouwe metgezel (hond) hadden nog geen plaats gekregen. Maar het zien van de andere lopers zorgde ervoor dat ik toch goede moed kreeg.
Zo startten we klokslag 9.00 uur in een leuk gezelschap, met ieder zijn eigen doel en plan. Ik liep samen met Gerik en Adrie. Als Gerik zou stoppen zou ik het ook doen. Dit hadden we niet afgesproken, maar ik wist dat dit zo zou gaan. Maar beide wilden we niet stoppen, we gingen voor de ultieme afstand. Adrie bekeek per ronde hoe ver hij zou gaan.
De 1e ronde van ruim 80 km liepen we voornamelijk in de mist. Voor velen was dit jammer, maar voor mij was het perfect. Weinig extra prikkels, deze omstandigheden gaven me rust. Na de eerste 80 km hebben we een paar uur gerust en wat geslapen. De 2e 80 km waren mentaal het zwaarst. Het weinige slapen had zijn weerslag en de langere donkere uren kostten me kracht. Mijn zicht in het donker is zo slecht dat ik afhankelijk ben van de anderen. Ik zag nog wel het lampje op de rug van de loper voor mij. Het enige wat ik hoefde te doen was deze te volgen, dus eigenlijk had ik niks te klagen. De anderen moesten ook nog navigeren en op mij letten. Ik vertrouwde hun volledig en dat gaf rust.
De 3e en laatste ronde was veruit het minst zwaar. Best raar, want we hadden er al 165 kilometer op zitten. Misschien had het er mee te maken dat de druk eraf was. Ik wist op dat moment dat ik zou gaan finishen, qua tijd hadden we nog genoeg uren over. Maar het moest nog wel even gedaan worden. De weersomstandigheden waren veranderd, de mist was opgetrokken en het waaide nu hard. Gek genoeg genoot ik hier intens van. Het was misschien wel onbewuste euforie, ik was de laatste ronde al aan genieten van het behaalde.
Uiteindelijk werd na 66 uur onderweg te zijn geweest de finishlijn gehaald samen met Gerik en Adrie. Mijn meest ultieme afstand tot nu toe en bijna 28 uur later als de eerste finisher Nico. Maar vol trots en terugkijkend was het een prachtige reis. Vechten tegen de elementen en regelmatig tegen mijzelf. #samenkomjeverder.
Dank voor iedereen die mij gesteund heeft waardoor ik dit heb mogen en kunnen doen.
Eddy Hedemann