Voorwoord Martien Baars. In de mini-serie met RUN verslagen, ontbrak een artikel van de RUN’93. Dus in het boek van Harm Noor gesnuffeld en daar niet alleen het wedstrijd-verslag van 1993 gevonden maar ook een brief die Gerrit Glas na afloop naar de organisatie stuurde. Tegenwoordig is de concurrentie om een stukje pagina in de sportkaterns van de maandagkranten zo moordend, dat ultramarathons al blij mogen zijn als ze bij de uitslagen staan. Een redactioneel stuk over een ultra is een loterij, afhankelijk van andere disciplines in het weekend en van een gaatje in de agenda van een ultra-geinteresseerde sportverslaggever. Maar vroeger was het niet wezenlijk anders. De Volkskrant was niet aanwezig tijdens het 2e EK 100 km van Winschoten op zaterdag 18 september 1993, en Gerrit Glas uit Den Haag, één van de deelnemers, maakte zich daar behoorlijk nijdig om en stuurde een ingezonden brief over hun jammerlijke afwezigheid. Aldus het hoofdstukje over de RUN 93 in het RUN Jubileumboek 1976-2000 25 jaar van Harm Noor. We nemen de bladzijden 60 en 61 hier bijna integraal over, met eerst het wedstrijdverslag en vervolgens de brief van Gerrit.
Her RUN Jubileumboek is nog steeds te koop – heb ik van de week uit Winschoten vernomen – en zal ook op 11 september weer te koop liggen in de hal van De Klinker voor 12 euro *).
———-
{b}RUN 93 – De wedstrijd{eb}
Er hadden zich weer veel toppers gemeld voor RUN 93. De inzet was immers de tweede Europese titel. Ook titelverdediger Jean Paul Praet was van de partij, evenals de Rus Konstantin Santalov, de Belg Peter Hermans, de Britten Mike Hartley, Greg Dell, Stephen Moore, de Fransen Denis Gack en Roland Vuillemenot, oud-RUN-winnaar Wim Akkermans en de Duitser Kazimierz Bak. Bij de vrouwen was de belangstelling van de toppers ook goed te noemen. Zo stonden de Britse Hilary Walker en Eleanor Adams Robinson, de Russinnen Elena Maskina en Tamara Merzlikina, de Françaises Danielle Geoffroy en Michelle Jacquemin, en de Zwitserse Riet Horber aan het vertrek.
Toen de kruitdampen van de eerste kilometers opgetrokken waren, vond men een groepje aan de leiding van de wedstrijd. In dat groepje naast de gedoodverfde favorieten Santalov en Praet ook de Fransman Roland Vuillemenot en Mikhail Kokorev uit Rusland. Vuillemenot kwam al gauw aan het elastiek te hangen en na veertig kilometer moest hij definitief afhaken.
Het leidende trio bleef lang bij elkaar. In de vierde ronde moest Jean Paul Praet even uit de broek. Hij zat amper aan de kant of Santalov plaatste een versnelling. Praet reageerde geschrokken op de vlucht van Santalov. De Belg probeerde geforceerd bij het Russische duo terug te komen. Deze forcing werd Praet teveel. Na zestig kilometer stapte hij uit. Zijn achterstand op Santalov en Kokorev bedroeg toen al bijna vier minuten. Inmiddels was de Belg Peter Hermans aan een geweldige opmars bezig. De een na de andere loper rolde hij op. Als laatste was de Rus Kokorev aan de beurt, die zijn landgenoot Santalov na zeventig kilometer had moeten laten gaan. In de slotkilometers zou er aan deze volgorde niets meer veranderen. Kontantin Santalov behaalde zijn tweede RUN-zege in 6.25.52, voor Peter Hermans (6.33.57) en Mikhail Kokorev (6.36.38). In totaal zouden er twaalf lopers binnen de 7 uur blijven.
Bij de vrouwen liep de Hongaarse Marta Vass naar een onbedreigde zege in een keurige 7.43.06. Op de tweede plaats eindigde de Britse Hilary Walker, die naar een tweede plaats liep in een nieuwe persoonlijke recordtijd van 7.50.09. Derde werd uiteindelijk de Britse Eleanor Adams Robinson in 8.02.24.
In de RUN 93 gingen 177 atleten voor de 100 km solo van start, waarvan er 114 de eindstreep wisten te bereiken. De Aquilo-ers wisten dit jaar de finish niet te bereiken.
Na afloop van RUN 93 stuurde Gerrit Glas de volgende brief naar de organisatie.
“Beste RUN-vrienden,
Na de marathon begon voor het eerst na 19 geslaagde ultra’s de “machine” bouwjaar 1927, enige haperingen te vertonen. Ik ben met een adductor-blessure nog naar de 50 door gegaan, maar er was niet veel méér fut aanwezig dan om daarmee binnen de 5 uur te blijven. Kan gebeuren – en ik geef ’t nog niet zomaar op.
Wat was het weer een prachtig loop- en kijkfeest. Wel had ik bijna de schaatsen willen onderbinden die avond …
Ik bedank jullie allemaal voor het onbegrijpelijke feit dat zo veel honderden Winschoters e.o. zich voor de lopers het vuur uit de sloffen lopen.
Hierbij een ingezonden brief die ik direct maandag naar mijn ochtendblad “De Volkskrant” heb gestuurd. Stuk spreekt voor zichzelf. De publieke en media-interesse zal pas over een paar jaar losbarsten – zie de triathlon-rage. Jullie zijn je tijd vèr vooruit geweest.
Gerrit Glas.
{b}Onduidelijke nieuwsselectie{eb}
Alvorens Uw sportredactie een maandags sportkatern gaat maken, zal er wel een voor-selectie zijn: dit wel en dat niet, dit groot en dat klein, of iets daar tussenin.
Wat ik van de maandagkrant van 20 september niet begrijp is dat van het Europees Kampioenschap ultraloop 100 kilometer in Winschoten niet meer werd gemeld dan vier namen in de uitslagenkolom, terwijl iets over Lommel en Bosporus in de Belgische voetbalcompetitie, over de bestuursperikelen in de Nevobo, over het Nederlands golfkampioenschap matchplay voor professionals, en niet te vergeten over de 16 kilometer lange Dam tot Damloop grote stukken geschreven werden.
Stel je voor dat Winschoten het EK gewone marathon of desnoods triathlon had georganiseerd, dan zouden Hans van Wissen e.a. zeker zijn toegesneld.
Het betrof hier een boeiende tak van atletieksport, met grote mogelijkheden voor een echte journalistieke story, want de heroïek van de marathon is zo langzamerhand verleden tijd. Het waren de tweede EK in deze opkomende tak van sport. De Internationale Association of Ultrarunners had dit evenement in samenwerking met de KNAU toegewezen aan Nederland en wel aan de Stichting Ultraloop/Aquilo Winschoten, die met de 100 km al zo’n twintig jaar ervaring heeft. Er deden tweehonderd atleten mee, onder wie verscheidene wereldtoppers. Er waren tienduizend toeschouwers. Kortom, er was schitterende sport te beleven. Was Oost-Groningen weer eens hinderlijk verder dan de dammen van Zaandam en Amsterdam?
G.A. Glas
—————
Nawoord. Of dat epistel hierboven ook indertijd in de rubriek ingezonden brieven van de Volkskrant gepubliceerd is, wordt uit het RUN-boek niet duidelijk. Het optimisme van Gerrit Glas kwam overigens niet uit: het ultralopen bleef een vrij ‘obscure’ tak van de atletiek, het werd geen rage zoals de triathlon. Die triathlon-rage waaide voorbij maar werd wel Olympisch, en die status mist de ultramarathon nog altijd. Overigens was Glas niet zomaar een deelnemer die zijn verontwaardiging luchtte maar één van de gezaghebbende figuren binnen de AV Veteranen Nederland. Die landelijke club stond bekend om de vasthoudendheid in de discussies over allerlei zaken naar de KNAU toe. Gerrit Glas was eindredacteur van De Veteraan gedurende 1974-1984, en moest toen bedanken vanwege zijn nieuwe drukke functie als ‘baas van de postzegels’ in Den Haag. Lopen en schrijven bleef hij wel: hij was geleidelijk van marathonloper ook ultraloper geworden en deed enthousiast verslag van zijn ultramarathons in De Veteraan. De 100 km liep hij voor het eerst in de RUN van 1982 (en hij werd meteen 4e bij de Veteranen II, met 9.47.44), en vervolgens ook in 1983 (met een PR van 9.23.35) en 1985 (9.34.38). Toen slokte zijn baan hem kennelijk teveel op, want hij kwam pas in 1991 opnieuw aan de start, en finishte (in 10.58.50) als 2e Veteraan III (> 60 jaar) achter Jo Vos.
Door zijn betrokkenheid, en de waardering die hij rondstrooide, was hij een bekende persoonlijkheid in de ultrawereld. Zo was hij op 1 april 1991 bij de première van De Zestig van Texel en maakte zich ook daar door zijn opbouwende kritiek en zijn vele, aardige complimenten vooraf, tijdens en na afloop van de wedstrijd geliefd bij organisatie en vrijwilligers. Bij De Zestig van Texel van 12 april 1993 droeg hij het nummer 1000, met zijn dik 65 jaren was hij de enige M60 loper. Bij de prijsuitreiking was er ook een M60-beker en hij was zeer verguld met die bokaal als blijk van waardering.
Een half jaar later ging zijn deelname aan die RUN 93 dus niet goed, en stapte hij bij zijn 20e ultraloop halverwege uit, voor het eerst. Achteraf bleek dat het begin van een kwakkelperiode die hem tenslotte noopte over te schakelen naar wandelen. Poststukken van Veteranen Nederland en folders van ultralopen waren niet langer welkom in de brievenbus van de nieuwe woning in Heerhugowaard: het deed hem teveel pijn om zo herinnerd te worden aan zijn geliefde sport die hij zelf niet meer beoefenen kon.
Gerrit Glas overleed op 14 maart 2000, op bijna 73 jarige leeftijd.
*) bestellen kan ook via betaling van 15 euro (= 12 euro plus 3 euro portokosten) op bankrekening 35.17.10.140 ten name van Stichting Ultraloop Winschoten (te Winschoten), en dan wordt het per post toegestuurd.
Mits men zijn of haar adres per email heeft opgegeven aan bruining@run.nl, omdat de banken de adressen bij betalingen vaak niet meer meesturen.
RUN-boek-geinteresseerden buiten Nederland maar binnen de eurozone kunnen het beste vooraf contact opnemen met Abel Bruining, over de wijze van betaling per brief, om de extra kosten te vermijden die buitenlandse banken vaak rekenen voor overboeking. De kosten bedragen dan 20 euro (12 plus 8 euro ‘priority’ porto)