GRANADA – PICO VELETA
50 KM UPHILL
ZONDAG 1 AUGUSTUS 2004.
Verslag van deze ultraloop door Tatjana Maslova en Peter van Gils.
Zo heel vaak nemen wij niet deel aan een ultraloop. Dit zou onze 6e worden. Wat onze ultralopen wel gemeen hebben is dat ze van een zwaar kaliber zijn, in de bergen.
Reeds is 1996 lazen we ergens dat er in Granada ieder jaar een loop wordt georganiseerd waarbij het parcours alleen maar bergop loopt. De start was op 640 meter en de finisch bijna op de top van de Pico Veleta op 3390 meter. Met een afstand van 50 KM en een hoogteverschil van 2750 meter betekent dit dus 5,5 % stijgingspercentage gemiddeld.
Al de tussenliggende jaren was het er niet van gekomen, maar in december 2003 besloten wij de organisatie aan te schrijven om meer informatie te vragen. We kregen keurig het informatieboek van 2003 thuisgestuurd en zouden worden bericht over de datum van 2004. Het informatieboek bevatte alle uitslagen van de voorgaande 19 edities, kopieen van krantenartikelen en ludieke foto,s.
Dit datum zou een probleem worden. De loop gaat door het nationale park “Sierra Nevada” waarvoor speciale toestemmingen nodig zouden zijn. De datum zou dus pas laat bekend worden. Wij wilden graag ongeveer 2 weken voor de wedstrijd al op locatie aanwezig zijn om te wennen aan de hoogte, de zon en het parcours. Derhalve hadden wij onze vakantie vastgezet vanaf 24 juli, uitgaande van de 2e zondag van augustus zoals in 2003. Pas begin juli kreeg de organisatie toestemming voor de loop op zondag 1 augustus. Dit betekende dat wij dus maar 1 week hadden voor de acclimatisatie.
Wij werden keurig opgehaald op het vliegveld van Granada door de organisator Enrique Carmona vergezeld van de Engels sprekende atleet Antinio Moreno. Wij werden ondergebracht in een appartement op 2250 meter hoogte in het skidorp Prodallano, wat overigens voor ¾ leeg stond. Daar begonnen we met het verkennen van het parcours. We ontmoetten er een koppel atleten, de Argentijn Oscar Alarcon en de Zweedse Martina Salomonson. Zij waren beiden lid van de vereniging uit Granada en verbleven reeds geruime tijd op hoogte. Gelukkig sprak Martina Engels, want in dit gebied is toch echt het Spaans de voertaal.
Het parcours begint op de Paseo del Salon in het centrum van Granada, zoals gezegd op 640 meter, en tot ongeveer KM 10 is het parcours slechts vals plat en stijgt tot 770 meter. Dan volgt er een zwaar stuk om op d boven je gelegen hoofdweg te komen, een aantal leuke haarspeldbochten brengt je op het 15 KM punt op ongeveer 1100 meter. De hoofdweg vervolgens is niet zo steil en er zitten zelfs 3 stukjes naar beneden in. Wel leuk misschien, maar alles wat je naar beneden mag, met je toch ook weer naar boven. Op KM 25 ga je van de hoofdweg af en zit je op 1640 meter. De eerste helft heb je dus 1000 meter hoogteverschil afgelegd, de tweede helft is dus aanmerkelijk zwaarder met een hoogteverschil van 1750 meter. Tussen KM 25 en 31 zijn zeer zwaar, het is steil en de afstand begint ook al door te wegen. Wat daar tegenop weegt is dat je (als je er oog voor hebt) schitterende vergezichten hebt op het dal en het stuwmeer. Opeens kom je op een soort plateau en vlakt het parcours wat af. Je ziet dan de Pico Veleta voor het eerst tijdens de wedstrijd voor je opdoemen, echter nog ver weg. Op KM 35 zit je op 3300 meter hoogte en loop je langs het skidorp Prodallano. Na KM 40 wordt het weer een stuk zwaarder, je hebt geen beschutting meer van de bergwanden en de wind heeft vrij spel. Ook zitten er vanaf nu stukken in van meer dan 10%. Het parcours blijft echter een keurige asfaltweg tot aan KM 49 op 3300 meter hoogte. De laatste KM gaat over een breed stenen pad maar is wel smerig steil. Op 3390 meter en na 50 KM is er een plateau waar het finischgebied wordt ingericht met verzorging, inclusief zuurstof. De echte top van de Pico ligt nog 8 meter hoger, als je nog trek hebt.
In onze gesprekken met de organisatoren Enrique en Antonio (die overigens ook deelnemen) en met Martina en Oscar werd ons duidelijk gemaakt dat het heel erg zwaar zou zijn en dat bijna iedereen stukken zou moeten wandelen. Ook de op papier staande verzorgingsposten zouden wel eens niet kunnen kloppen. Ook de weersomstandigheden kunnen een grote rol spelen. De wedstrijd was al een paar keer ingekort omdat er teveel sneeuw lag en het te gevaarlijk zou kunnen worden. Dit jaar zou daar echter geen sprake van zijn. Toen wij per vliegtuig om 23.00 uur arriveerden was het in Granada nog 34 graden. Gelukkig was het s,nachts in Prodallano slechts 15 graden.
De dag van de wedstrijd dan. Het was om 07.00 uur ongeveer 25 graden en het zou s,middags op de top ongeveer 20 graden zijn, prima dus. De rugzakken met kleding worden afgegeven en in kleine busjes naar de top gebracht. Tevens is er in deze busjes plaats voor de toeschouwers, dus de fans kunnen onderweg aanmoedigen, foto,s maken ed op diverse locaties.
Tatjana had door werk en studie het gehele jaar niet veel kunnen trainen en had zich voorgenomen om het rustig aan te doen en de steile stukken gewoon te wandelen (na de wedstrijd zouden we immers nog 2 weken blijven). Peter had zich goed voorbereid en zou kijken wat er in zat en wilde in ieder geval proberen onder de 5 uur te finischen. Er gingen 195 deelnemers van start, een record. De meeste natuurlijk Spanjaarden en voor zover wij konden nagaan hadden er nog nooit Nederlanders meegedaan. De eerste kilometers werd er rustig ingelopen en Peter bevond zich in de 1e groep van ongeveer 30 lopers. Dan plotsklaps gaat het tempo omhoog en is het ieder voor zich. De 10 KM tijd komt uit op 42 minuten en lijkt redelijk snel, hartslag zit ook op 165. Ik had verder 4 stuks sportgel meegenomen en een bidon zodat ik altijd verzorging had. Gelukkig was de verzorging super, alle aangegeven posten zouden er zijn en ook door de organisatoren per auto werd er volop drinken uitgereikt.Op ongeveer 8 KM had ik op het vlakke gedeelte mijn 1e gel genuttigd. Het klimmen naar het 15 KM punt gaat in een gestaag ritme en doorkomst in 1.10. Het goed lopende stuk op de hoofdweg gaat als een trein en doorkomst op 25 KM in precies 2 uur. Ik had echter geen idee van mijn positie. Tussen 15 en 20 KM had ik gel 2 en 3 genuttigd op de aflopende stukken. Voor mij loopt een man die gezien zijn uiterlijk ook wel eens in dezelfde leeftijdsklasse als ik (45-50) zou kunnen lopen en probeer me op hem te richten. De 30 KM gaan in 2.30. Even later wil ik op het plateau gel 4 nuttigen, helaas, waarschijnlijk verloren. Het gaat nu een stuk moeilijk, doorkomst op 40 KM in 3.30, ziet er nog goed uit. Kort daarna is het toch voor de 1e keer wandelen geblazen en mijn leeftijdsgenoot loopt van mij weg. Ik wissel de stukken hardlopen af met kort wandelen, echter de stukken wandelen worden steeds langer. Wel haal ik mijn leeftijdsgenoot in, die heeft het ook moeilijk. Ook zie ik in de haarspeldbochten boven mij en onder mij ook deelnemers wandelen. Gelukkig, ik heb het niet alleen moeilijk. Op 3 KM van de finisch komt Martina mij voorbijlopen. Haar doel is het parcoursrecord van 4.56 te verbreken, zo te zien gaat dat lukken. Haar in het oog houden levert mij ook mijn doel op. Na 49 KM geen asfalt meer en de laatste kilometer steil naar boven zwoegen. Omdat er enkele deelnemers vlak achter mij zitten probeer ik er nog een sprint uit te persen, lijkt waarschijnlijk nergens op. Ik wordt gelukkig niet ingehaald en eindig in een tijd van 4.50.42. Pas bij de ceremonie na afloop blijkt dat ik daarmee als laaglander op een keurige 14e plaats ben geëindigd. Op de top spreek ik Martina die keurig in 4.47.59 ongeveer 9 minuten van het parcoursrecord heeft afgeknabbeld. Ook Oscar kom ik tegen. Hij heeft gewonnen in een formidabele 3.52.13, eveneens een parcoursrecord. Nu eerst eten en drinken, droge kleding aantrekken, fototoestel pakken, en wachten op Tatjana. Die voltooit keurig de race als 152e van de 179 finischers in 7.05.28. Ook zij blijkt 1e te zijn in de leeftijdscategorie 45-50. De laatste deelnemer doet er 8.18.01 over.
Na afloop krijgt iedere finischer bij de ceremonie in Prodallano een herinnering in de vorm van een rots met loper en de eerste 3 per categorie een bokaal.
De nationale televisie besteed ruim aandacht aan het evenement. In de weken na de race contact gehad met diverse mensen die de uitzending gezien hadden. Ook de kranten besteden er ruim aandacht aan.
Het was een zeer geslaagd evenement. Wij gaan zeker nog eens terug. Voor wie eens wat anders wil, een aanrader. Voor de fietsliefhebbers, 8 dagen voor onze race was dezelfde tocht voor fietsers, het is toch heel bijzonder zo,n asfaltweg op die hoogte.
De organisatie is te bereiken per mail: subidaveleta@hotmail.com of per telefoon (wel in het Spaans) op 00-34-670-373307, Enrique Carmona.
De uitslagen zijn te lezen op http://www.port-lab.net.
Tatjana en Peter.