{i}Uit de “Atletiekwereld”, 48e jaargang, no. 22, 25 november 1982, pag. 7{ei}
{b}”Ringvaart rechts en doorlopen naar het punt waar je gestart bent”{eb}
{i}door Harm Hendriks{ei}
Voor de vijfde maal werden op een vroege zondagmorgen nabij het sportpark Elzenhagen op de vlieghaven Schiphol een kleine tweehonderd ultra langlopers en drie loopsters weggeschoten voor een rondje(!) Haarlemmermeer. Enkelen, zoals initiatiefnemers Ulijn, Kroezen en Van Gerven, vierden met het organiserende AV Holland het eerste lustrumfeestje over 61 koude kilometers, maar evenzovele snelle en minder snelle vrouwen en mannen deden een eerste dappere poging het marathonavontuur met de helft te verlengen. Het oude physiek en vooral mentaal geharde lichaam is verre favoriet en vandaar dat de jonge en oude leden van het lange-ademgezelschap, ofwel de veertig minners en plussers elkaar aardig in evenwicht houden. Oude waarheden op de marathon “pas bij 30 of 35 kilometer begint de echte wedstrijd” vervagen in dit festijn en worden min of meer vervangen door de opdracht “Ringvaart rechts en doorlopen naar het punt waar je gestart bent”.
{b}Geen krimp{eb}
Kennelijk was het motto van de uit vijf ervaren en experimenterende lopers bestaande kopgroep “records zijn slechts het nostalgisch bezit van onze voorgangers” en met het stevige briesje in de rug werd er flink plankgas gegeven. Na een 5 km passage van ruim onder de 18 minuten moest men dan ook de kanshebbers zoeken in een kopgroep bestaande uit de routiniers Henk Bronswijk, Joop Keizer en Jan Cornelis, alsmede nieuwkomers Henk van Hoek en de Belg Frans van de Camp. De twee laatsten hadden zeer recentelijk uitgeblonken in de Eindhovense marathon met respectieve tijden van 2.22.13 en 2.21.22 (de snellere tijd voor vd Camp;TP). In het volgersgezelschap, dat geleidelijk op een minuut werd gezet, vertoefden o.a. de Belg Lucien van Lancker en de Nederlanders Henk van Doorn, Derk van der Laan, Adriaan Ligtvoet, Henk Timmers en Rom Jansen. Niemand, van kop- tot staartloper, geeft een krimp! Wat is eigenlijk 10 km (35.15 enz.), 20 km (1.11.38 enz.), 25 km (1.30.12 enz.) en dan komt na enkele uren het marathonpunt in zicht. En rond de Buitenkaag, even na halverwege, is het afgelopen met het constante zetje in de rugstreek en drukken de doorzetters het natte neusje in de wind. Wie niet goed in de olie is, of hypergevoelig op de quadriceps (vierhoofdige dijbeenspier), wordt extra gegeseld door de striemende vlagen, maar de onverwacht snelle tijden op de 42195 meter en de warme thee of het schijfje sinaasappel van de allengs verkleumende verversingposters doen het heilige vuur weer aanwakkeren: nog maar 20 kilometers! De echte liefhebbers op een racefiets en het schamel aantal persklanten, de fotografen incluis, cijferen driftig en gokken “als ze het maar volhouden” op een recordverbetering.
{b}Spanning{eb}
Niemand durft het de lopers toe te roepen, maar het vertrouwen groeit, omdat het tempo, inmiddels afgezwakt tot circa 20 minuten per 5 kilometer, niet verder daalt. De heren hebben elkaar tot dan toe beslist niet gespaard en vele gemaskeerde demarrages of kwasi geniepige versnellingen hebben de loopmachines al tot op het bot geteisterd. Op circa 49 km valt het eerste slachtoffer, namelijk Jan Cornelis, die geleidelijk zijn vier collega’s uit het zicht ziet verdwijnen. En slechts twee kilometers verder slaan Frans van de Camp en Henk van Hoek een volgende bres. Zou de basissnelheid dan toch doorslaggevend zijn – op de marathon moeten Joop en Henk zeker 7 minuten of meer toegeven op het eerder genoemde tweetal – maar de weg naar Elzenhof is nog ruim tien kilometers lang? Van Hoek en Van de Camp steunen elkaar nu uitstekend en om beurten zorgen zij voor een afscheiding op 55 km(3.27.11) van ruim 200 meter. De spanning stijgt en het aantal fietsers plus trainende kijkers groeit. Franske lanceert een bijna ongelooflijk snelle demarrage en Henk haakt af, maar komt kort daarna weer bij.
Komt er dan geen eind aan het menselijk weerstandsvermogen en Frans van de Camp geeft antwoord met de beslissende tempoverhoging. De stoere scheepshersteller wint het evenals in Eindhoven van de probleembeheersende wiskundeleraar. Pure wilskracht en analytisch vermogen blijken nauwelijks te scheiden, want beiden tekenen voor een tijd binnen het oude record van Kees Verhoef uit 1980 (3.52.49). En nauwelijks zijn we bekomen van dit zenuwslopende toekijken of Joop Keizer en Henk Bronswijk ronden in volle spurt de laatste hoekvlag op weg naar het finishdoek, om eveneens te eindigen binnen Verhoef’s glanzende prestatie van weleer.
{b}Knap werk{eb}
Met ontzag en handgeklap begroeten wij de overige dapperen. Dave Markwick, de Engelsman (Te Werve en in Shelldienst), die onverzettelijkheid en ruim 50 levensjaren doet culmineren tot topprestaties. En Siem Deen, die zijn oude vorm uit de beginjaren weer aardig benadert. En Ben Hagen, de Lissense kapper, die schaatsen ook zo leuk vindt en driftig hobbies uitwisselt met oud-schaatscoach Egbert van ’t Oever. De kleine en altijd vriendelijke Egbert, met de weelderige haardos rond een kalende kruin, leverde eigenlijk een fantastische prestatie en incasseerde brons bij de 50-plussers.
{b}Dames{eb}
Toon Abbing, ten tonele gevoerd in het programmablad als de marathonlopende wethouder uit het Montferlandse Beek, leverde een leuke prestatie, misschien roemloos in het totaal, maar voor hem wereldnieuws ofwel een zelfoverwinning. Een uitsprak die hij dus waarmaakte en welke zeker ook voor de weinige dames in het gezelschap gold.
Sirri White, Mareike Bestenbreur, gewend aan victorie in kanovaren en surfen (kanovaren klopt, maar surfen moet zijn langlaufen; TP), en de eenling van vroegere uitgaven Tine Bronswijk presteerden vooraan in de middenmoot van mannen geweldig. Sirri en Mareike zelfs met een ruime verbetering van Tine’s record van vorig jaar (4.56.01). Sirri White-Tunaal, Noorse van geboorte en getrouwd met de al even enthousiaste langloper Roger, startte enkele jaren geleden met een 2½ mijl fun run van de Iranian Runners Club en sindsdien nam zij met veel succes deel aan de marathons van Macao, Honolulu, Rotterdam, Berlijn, Straatsburg, Eindhoven last but not least rond de Haarlemmermeer. Mede omdat manlief door zijn Shell-baas nogal eens wordt getransfereerd, waardoor het aan hardlopen verslaafde echtpaar nu in Scheveningen resideert en geniet van de duinrijke omgeving.
De mannelijke toppers waren reeds snel bij adem voor het volgende commentaar. Henk Bronswijk: “Ik had moeite om met versnellingen bij te blijven en moest drie maal het gat dichtlopen. Ik had veel last van een blaar, reeds na 5 kilometer, vanwege een losgeraakte pleister. Net een werkweek achter de rug van de school waar ik als conciërge werk. Ik weet nog niet waar mijn absolute snelheid ligt”. Henk van Hoek: “Ik was ontevreden over mijn marathonprestatie in Eindhoven. Het is me erg meegevallen. Na de laatste marathon heb ik alleen wat rustige duurlopen gedaan en dat is me goed bevallen”.
Organisatorisch was ook de vijfde uitgave weer zeer verzorgd op basis van een goede samenwerking tussen de NV Luchthaven Schiphol en AV Holland. Enige consternatie was er tijdens de prijsuitreiking omdat er slechts één ereprijs was voor de dames.
{b}Uitslag 5e Schipholloop, zondag 7 november 1982{eb}
{fixed} Naam Vereniging Eindtijd (marathon)
1. Frans van de Camp België 3.49.50 (2.36.20)
2. Henk van Hoek HAC 3.50.22 (2.36.20)
3. Joop Keizer Hollandia 3.51.39 (2.36.20)
4. Henk Bronswijk Olympus ’70 3.51.47 (2.36.20)
5. Jan Cornelis Tartletos 3.54.21 (2.36.20)
6. Lucien van Lancker België 3.58.09 (2.40.34)
7. Adriaan Ligtvoet Altis 3.59.28 (2.40.34)
8. Henk Timmers AV Oss 4.02.53 (2.40.34)
9. Dave Markwick Te Werve 4.09.19 (2.44.26)
10. Henk van Doorn TEC 4.09.47 (2.43.34)
dames
1. Sirri White Vet. Nederland 4.50.01 (3.11.26)
2. Mareike Bestenbreur Vet. Ned. 4.53.34 (3.16.10)
3. Tine Bronswijk Olympus ’70 4.58.17 (3.16.50){efixed}
{i}
Met dank aan Uitgeverij Wielaard & Ranke voor toestemming om dit artikel eenmalig te reproduceren op UltraNed. En met dank aan Ton Peters voor het overtypen van het artikel. {ei}
Naar aanleiding van de eerdere artikelen over de Schipholloop, mailde Ad Ulijn het volgende: ‘Het is het heel leuk om die stukjes over de Schipholloop weer te lezen. Anekdotisch is het protest dat van de kerk kwam, omdat de wedstrijd op zondag plaatsvond. Men had vooral bezwaar tegen het vroege tijdstip van de start. Het protest werd door de toenmalige burgemeester Stam van tafel geveegd. Waarbij hij zichzelf meteen bij de Schipholloop uitnodigde: “Ik ben juist blij dat de start zo vroeg is want dan hoef ik mij na het lossen van het startschot niet zo te haasten om daarna de dienst te kunnen bijwonen.”