Deze titel vraagt om een uitleg, want deze vraag houdt nogal wat in. Niet voor u hoor, maar wel voor mij. Wat bedoel ik met deze vraag? Wel op 18 september 2005 liep ik mijn 150ste marathon. Later kom ik terug op deze vraag. Nu volgt eerst een terugblik op een periode van bijna 13 jaar marathonlopen met bovenstaande bekroning, afgelopen zondagmiddag in Hilvarenbeek, tijdens de 26ste uitgave van de ‘Beekse Marathon’.
Op 18 april 1993 liep ik mijn eerste marathon. Uiteraard zoals zovele mensen in Rotterdam. Nadat ik deze marathon had uitgelopen, had ik zoiets van, is dit nu alles? Niet negatief bedoeld hoor, maar meer een vraag…. Dus daarom ook nog in het najaar de marathon van Amsterdam gedaan. In dit eerste jaar, had ik dus 2 marathons gelopen. De eerst volgende jaren bouwde ik het aantal langzaam op. Het 2de jaar waren het er 3, het 3de liep ik er 4 stuks. Het 4de jaar kwam ik tot 5 marathons. Eind dit 4de jaar, 1996 stond ik op 14 stuks en toen kwam het idee om het aantal marathons uit te bouwen naar 25 stuks, het leek mij toen een mooi aantal.
In 1997 zou het dus logisch geweest zijn om er 6 te lopen, maar het werden er 10. In het daaropvolgend jaar haalde ik de 25ste binnen maar collega lopers hadden mij al verteld, jij stopt niet bij 25 en ik geloofde dat zelf ook niet. Dus beloofde ik mijzelf daarna, de 50 te halen en dan zou ik echt stoppen! In het najaar liep ik letterlijk en figuurlijk een blessure op en zodoende kwam ik niet verder dan 5 x 42,2 kilometer. Inmiddels was het 1999 en dat jaar werd afgesloten met het aantal van weer 10. In 2000 ging ik 12 maal van start en ook 12x door de finish.
Overigens, eind dat jaar liep ik de 50ste, maar stoppen, ho maar! Collega’s vroegen, nu door naar de 75, ik antwoordde;” we gaan maar gelijk door naar 100, want daar draait het toch op uit”! In 2001 werd het aantal flink opgevoerd, met maar liefst 18 stuks werden het er aanmerkelijk meer dan tot nu toe gebruikelijk was. In 2002 nog een ‘paar’ meer, 23 maal ging ik dat jaar door de finish. 2003 was goed voor 20 deelnames, met als hoogtepunt in het voorjaar mijn deelname aan de Rotterdam Marathon. Dit was namelijk mijn 100ste marathon. Een mijlpaal in een hardloop carrière. Maar wie dacht dat de honger was gestild. Nee dus! In 2004 waren het er ook weer meer dan twintig, 21 om precies te zijn.
En nu, op 18 september is het de 17de van dit jaar. Als je al deze aantallen bij elkaar optelt dan zijn dat er precies 150 stuks. Voor de marathon een indrukwekkend aantal. Daarnaast was ik in 2002 ook van start gegaan in de Brabant Marathon in Etten-Leur maar wegens de zeer zware storm, die tijdens de race op kwam zetten, is deze wedstrijd na de eerste van de twee ronden afgelast. Hetzelfde overkwam ons in de Mid-Zomeravond-Marathon van Diever in 2004. Helse wolkbreuken, donder en bliksem noopte de organisatie, om hier ook na twee van de vier ronden, de koers af te breken. Voor beide races gold toen, een terechte beslissing. Niet spelen met de veiligheid van de deelneemsters en –nemers, soms vergeten wij atleten dit wel eens en gelukkig zijn er dan mensen die voor ons de juiste beslissing(en) nemen.
Voor alle duidelijkheid, deze twee’ halve’ heb ik dus niet meegeteld!
De slechte momenten
De meeste races verliepen voor mij gunstig. Maar ik zou niet eerlijk zijn, om niet te bekennen dat er ook een aantal zijn geweest, die op z’n zachtst gezegd zeer zwaar waren en waar ik veel bij heb afgezien! De Maasmarathon van 2000 was er zo een. De herinnering staat in mijn geheugen gegrift. Waarom, wel onze zoon René liep hier zijn 7de marathon, hij was toen 14 jaar oud. We zouden tot half koers samen lopen, maar zijn tempo lag voor mij duidelijk te hoog en het was die dag behoorlijk heet. Na 18 kilometer was ik al aardig opgebrand en liet hem maar gaan. Bij het halve marathonpunt was mijn kaarsje uit en op!! Ik besloot toen om uit te stappen, ik was bezig met mijn 45ste marathon en kreeg ineens het idee, dat ik met 44 uitgelopen marathons best tevreden kon zijn, maar……, bij de aldaar aanwezige verzorgingspost vroeg ik hoe ik zo snel mogelijk bij de aankomst kon zijn. Met de bezemwagen werd mij verteld; “en wanneer komt die” vroeg ik.
Een van de aanwezige personen belde met die ‘beruchte’ wagen en gaf even later door, over goed 20 minuten en ik stond er al een stuk of tien. Ik heb nog een kleine 10 minuten staan wachten en ben toen weer maar gaan (hard)lopen. Waarom? Ik weet het tot op heden nog niet! Op naar Maastricht, daarna terug naar Visé, waar ook de start was gegeven en ben dan uiteindelijk gefinisht, totaal uitgewoond en met een gevoel van……! Vult u zelf maar in! Op dat moment, vond ik het lopen van marathons absoluut niet leuk!
Maar een paar weken later was de kater verdwenen, toch gingen er nog enkele maanden voorbij, voor ik weer aan de start stond van een twee-en-veertiger. Nog zo’n memorabel evenement was de Marathon van Parijs in 2003. Daar er in het voorjaar een paar marathons wegens slecht weer niet door gingen moest ik, om dat jaar in Rotterdam mijn 100ste te lopen, uitwijken naar onder meer Parijs. Deze was één week voor de race door de Maasstad. Maar in de week voorafgaand aan dit evenement, werd ik plotseling ziek. Griep zal het wel geweest zijn. Ik heb deze marathon uitgelopen en stond een week later nog steeds ziek, aan de start van Rotterdam. Deze heb ik dus ook beëindigd maar door die ziekte, voelde het nou niet bepaald aan als een jubileum.
De Maas en Waalse Dijkenloop in 2004 werd afgewerkt bij een temperatuur van tegen de 30 graden en…… , geen schaduw. De warmte zorgde voor een uitputtingsslag en meerdere malen die dag stond ook ik op het punt om op te geven. Ik heb het niet gedaan maar was er wel dicht bij……! De Maasmarathon van 2005 was er ook een om niet te vergeten. Wat was het geval? Weken lang was de temperatuur redelijk om te hardlopen. En op de ‘dag van de arbeid’ 1 mei was het 30 graden en het was dus ploeteren mede gezien het feit, dat we niet de tijd hadden gehad om in deze temperaturen te trainen. Dit was een marathon, waarvan ik me later afvroeg, was het wel verstandig om die te lopen?
Treurig is zonder meer het volgende verhaal. Op een troosteloze zaterdagmorgen in december 1999 om halfzes vertrokken naar Bad Honnef in Duitsland. Dat ligt achter Bonn ongeveer 350 km rijden. Dit om de Siebengebirge marathon te lopen. Ik was samen met dorpsgenoot Jack Hendrickx. Toen we eenmaal Bonn voorbij waren en naar later bleek, de verkeerde afslag hadden genomen, was onze kans verkeken. Om een lang verhaal kort te maken, we konden het niet vinden! Om 10.00 uur was de start en om 10 voor 10 waren wij op ongeveer 12 kilometer van de startplaats. Te laat! Ik heb toen de auto aan de kant gezet en na de nodige krachttermen……, zijn we toen maar huiswaarts gegaan en waren hier om 2 uur. Dik 700 km gereden en geen meter gelopen, onvoorstelbaar!!
De mooie momenten
De eerste, de mooiste zonder twijfel…. , waarom? Wel, je weet wel waar je aan begint, maar niet waar je eindigt. Je hebt er zoveel voor getraind en in de week vooraf aan de wedstrijd slaan de zenuwen toch toe. Heb ik wel voldoende getraind, kan ik het wel aan 42 kilometer lang hardlopen. Maar als eenmaal op een bomvolle Coolsingel in Rotterdam het startschot heeft geklonken dan…. , dan zijn de wedstrijdzenuwen plotseling weg. Dan is het zover dan denk je maar aan een ding, geen woorden maar daden is het devies. Mijn doel was finishen en als het even kan binnen 4 uur. De wedstrijd, mijn eerste marathon is begonnen! Je gaat mee in de massa, niet wetende wat je de komende uren gaat beleven.
Ik probeer me zo goed mogelijk te concentreren, maar het is moeilijk. Ik ben op weg met een berg emoties, denkend aan Fleurtje, een van onze overleden honden, die mij op het spoor van hardlopen heeft gebracht. Samen renden we vaak door de uitgestrekte bossen. Ook het feit dat ik hier nu liep, een jarenlange droom was eindelijk werkelijkheid geworden. Je bent een van de deelnemers aan een topmarathon.
Na goed 33 kilometer de marathon was nu echt begonnen, maakte ik de balans op. Ik zat nog op schema om binnen de 4 uur terug te zijn op de Coolsingel. Maar het begon toch wel zwaar te worden, geeft niet prentte ik mij in. Het is niet zo maar een loop nee het is de MARATHON, mijn eerste en ik ben van start gegaan en zal hem uitlopen ook!
Toen ik dan de Coolsingel opdraaide en de duizenden toeschouwers me de laatste 500 meter naar de finish toe schreeuwden, toen sloegen de emoties weer toe! Hier loop ik, ik ga het halen, over enkele minuten, kan ik zeggen, ook ik heb een volwaardige marathon gelopen. Het moment, dat ik de finishpoort passeerde en de klok op 3.56.56 stil stond was het af. Ik kreeg mijn eerste marathonmedaille uitgereikt en besefte toen nog niet, dat er nog heel veel zouden volgen. De eerste weken na die gedenkwaardige 18 april 1993 leefde ik, dank zij de beroemde marathoneuforie in een roes.
Later dat jaar liep ik in Amsterdam mijn tweede marathon en vond dat het wat sneller mocht dan die eerste. De gehele dag was het regenachtig in onze hoofdstad maar ik liep in die stromende regen op 26 september aanmerkelijk sneller dan in de Maasstad. Hier stond de klok stil op 3.31.58. Ik was er dik tevreden mee, 25 minuten eraf gehaald. Dat smaakte naar meer!
Marathon Eindhoven 1996, hier liep ik mijn beste tijd ooit op de marathon. Op nieuwe schoenen nota bene! Zaterdag gekocht en 24 uur later stond ik er mee aan de start. In een regenachtig Eindhoven, finishte ik in een voor mij prachtige tijd van 3.28.51. Onder de drie en een half uur. 17 mei 1998 was ook een schitterend moment, wat dacht u van het volgende. De Marathon van Utrecht stond op de kalender en niet alleen voor mij! Ook voor onze – op dat moment – 12 jarige zoon René. Hij was er goed voor getraind en we hadden ook een medische keuring laten doen. Het moment, dat de man door de finish ging, iets voor mij, was voor ons beiden ook een toppunt. Later zou hij meer dan eens bewijzen, dat de lange duurlopen geen problemen voor hem opleverden.
Die eerste marathon ging in 4.06 en de 12de deelname aan een marathon op 16 jarige leeftijd ging in 3.17! We hebben samen aan de start gestaan van alle 13 marathons die hij heeft gelopen én uitgelopen. Een ongekende weelde voor een vader, dat u dat maar weet! Evenals alle trainingsuren die we samen hebben gemaakt. In oktober a.s. zullen we beide aan de start staan van de Eindhoven Marathon 2005. De stad waar hij nu studeert aan de TUE. Hij zal aanmerkelijk eerder bij de finish zijn dan ik, maar dat gun ik hem van harte. Kortom, een gouden joch.
Midwinter Marathon Apeldoorn 2000, was ook een speciale voor mij. Deze was op 5 februari en laat dat nou net mijn verjaardag zijn! Het is toch uniek, om op je 49ste verjaardag je 41ste marathon te hebben gelopen. Ik heb het gedaan, samen met mijn zoon. 18 september 2005, de 150ste allemaal uitgelopen! Daar ben ik dankbaar voor, dat ik de gezondheid had en heb om dit allemaal te doen. Ook dank ik hierbij mijn vrouw Willeke dat ze het mogelijk gemaakt heeft om dit allemaal te doen. Deze 150ste was dus in Hilvarenbeek onder de rook van Tilburg. Dit dorp verstopt tussen de bossen een rustig plattelandsdorp waar om 11 uur op de Vrijthof het startschot werd gegeven voor een 10 km loop een halve marathon, een 30 km en de 42.
Het waren 4 dezelfde ronden met elk een verschillende afstand en zo was er voldoende variatie in het parkoers. De keerpunten lagen op verschillende plaatsen op het parkoers, dit om aan alle exacte afstanden te komen. Na afloop kregen we ter herinnering een grote fles bier, gebrouwen in de plaatselijke brouwerij en ik werd door de speaker gevraagd om uit te leggen wat het is om 150 marathons te lopen. Ik heb het publiek in het kort datgene verteld wat ik hier heb opgeschreven. De laatste vraag van de speaker was “ zien we je hier volgend jaar weer terug, en ik antwoordde “ ik denk het wel”!!!
Daarnaast zijn er talloze marathons geweest, die tijdens het lopen minder leuk waren, maar die dat achteraf na verloop van enkele uren wel werden! Bijvoorbeeld marathons die in de warmte werden gelopen, dan spreek je over temperaturen van 25 tot 33 graden. Geen klein bier zou ik denken! Als je er mee bezig bent is dit een zware opgave, maar als het eenmaal achter de rug is en je kijkt er later op terug, valt het meestal wel mee! Hetzelfde voor de marathons die bij winterweer werden gelopen, zoals meerdere malen die van de Midwinter in Apeldoorn. In de sneeuw, de regen, temperaturen onder nul, ijs en ijskoud werd je ervan. Maar je wilde die medailles en je wilde in de uitslagen opgenomen worden en je wilde vooral…… , niet opgeven!
Motivatie
Motivatie om marathons te lopen, hoe kom je eraan en hoe behoud je dat? Het eerste is niet zo moeilijk, als je eenmaal met de loopmicrobe bent besmet. Ook ik ben via kleine afstanden eerst naar de halve marathons gegaan. Begonnen in 1984 en pas in 1993 liep ik de ‘Hele’. Ik had dus een goede basis opgebouwd. Ook ik wilde toen eens dat hele circus rond die magische 42 kilometer meemaken, de spanning vooraf, de hectiek rond een topevenement vlak voor de start. Het startschot, de meute in beweging.
Met voorop de wereldtoppers, iedereen die is gestart met een bepaald doel voor ogen, de dramatiek die een marathon nu eenmaal met zich meebrengt. En de overwinningen, want niet alleen de eerste wint. De eerste wint het topevenement. Maar iedereen die de finish haalt, is a winner!! Voor het tweede, hoe behoud je de motivatie, ja, dat ligt wat moeilijker. Het moment, dat je elke keer weer een finishlijn passeert geeft de nodige voldoening. De euforie is, na zovele aankomsten wel een beetje verdwenen. Door het vaak achtereen lopen van marathons, gaat je snelheid nu eenmaal omlaag. Dus het streven om een nieuw PR te lopen, moet je maar vergeten. Ook is de klok niet meer die tegenstander die het bij de eersten wel was. Het heilig moeten presteren gaat er een beetje af.
Wat daarentegen wel blijft is, dat je nooit weet wat er gaat komen……! Elke marathon is een avontuur op zich en ik heb nooit de fout gemaakt om van tevoren te spotten met de wetten van de marathon! Nooit het lot tarten en nooit denken, oh dat doen we wel even! Nee goed trainen en zeker het geheel niet onderschatten, het is de basis van het succes.
Alpe d’ Huez
Een loop, die eigenlijk niet thuis hoort in het marathonwereldje, maar die ik hier toch wel wil vermelden is de bergloop Alpe d’ Huez. Een onvergetelijke ervaring is dat geweest. In 1995 heb ik die gedaan. Start in Bourg d’ Oisans in het hartje van de Alpen en in één ruk over een van de beroemdste bergen uit de Ronde van Frankrijk. Wat een indrukwekkende beklimming was dat! Vertrokken op goed 760 meter hoogte en via de 21 haarspeldbochten over een 14 kilometer lang traject, met een gemiddelde stijgingspercentage van 8%, naar de top van Alpe d’ Huez op meer dan 1800 meter hoogte. Toen ik daar de finish overging met de wetenschap, hier heb ik vandaag gelopen, hier, waar al die beroemde wielrenners uit de historie van de Ronde van Frankrijk, ook hun zweetdruppels hebben laten vallen en hebben afgezien. Waar (wieler)vreugde en -verdriet heel dicht bij elkaar komen. Toen ging er iets door me heen! Onbeschrijflijk….. , dit moet u ook eens doen!
De dag ervoor had ik het parkoers met de racefiets gereden. Dat waren dus twee beklimmingen over deze grote Alpen col in twee dagen. Je zou voor minder doen. Als nadien tijdens marathons het wegdek omhoog gaat, denk ik er altijd aan: je hebt Alpe d’ Huez ook gedaan. En dat helpt!
Vraag
Nu, nog even over de titel van dit epistel, de grote vraag: Hoe nu verder? In eerste instantie heb ik die vraag opgeschreven om er zelf over na te denken! Wat wil ik nog, op marathongebied? Stoppen met het lopen van marathons…? In geen geval! Minder marathons gaan lopen? Is te overwegen, zal moeilijk zijn. Doorgaan op hetzelfde niveau is een optie maar…. , ik zie de laatste tijd meer op tegen het vervoer naar de wedstrijden en niet zozeer tegen het lopen van die 42 km. Ik zit voor mijn werk al veel in de auto. Een andere mogelijkheid is, om wat minder dagen te trainen. Nu gemiddeld 12x op 14 dagen. Ook dit zal moeilijk worden, want ik ben verslingerd aan dat ‘verdomde’ lopen! Sinds 1993 al meer dan 50.000 kilometers gelopen!
En de tank is nog lang niet leeg, maar ook ik kan er niet omheen: de jaren gaan tellen, hoe dan ook…! Maar ik heb een prachtige opvolger, zijn naam: Rene Joosten.
{i}Dion Joosten{ei}