Toen afgelopen vrijdag een noodweer over Nederland trok en ook de voorspellingen voor het weekeinde behoorlijk slecht waren (o.a. sneeuwbuien en vorst), begon ik ernstig te twijfelen of het afreizen naar Ardennen voor de loodzware klassieker Olne-Spa-Olne(O.S.O.) wel zo’n goed idee was. Vorig jaar had ik mijn debuut gemaakt bij deze wedstrijd en bij goede weersomstandigheden had ik het toen al moeilijk genoeg. Het terrein waarop O.S.O. wordt gehouden ligt mij namelijk helemaal niet. Ik mis de lenigheid en de durf om af te dalen als de grond bezaaid ligt met grote en kleine stenen..
Na overleg met mijn reisgenote, Prisca Vis, besloten we het er toch maar op te wagen.
Zaterdagmorgen half elf vertrokken we vanuit Nieuw-Vennep en ondanks enkele koude rilling aanvallen door griep bij Prisca, bereikten we zonder al te veel problemen Olne omstreeks drie uur.
Er was aardig wat sneeuw gevallen en de temperatuur schommelde rond het vriespunt.
We waren één van de eersten die onze startnummers kwamen halen en vertrokken daarna naar ons onderkomen voor twee nachten, een prachtig kasteel, nu jeugdherberg.
Volgende dag was de start om acht uur. Bij het gammele clubhuis van de plaatselijke “Jogging” was het een drukte van belang, waaronder ook diverse Nederlanders, o.a. Veron Lust, Jeffrey Oonk, Thijs Roest , Jo Schoonbroodt , Rob Brouwer en Willem Mutze.
Wat ik verwacht had, kwam inderdaad uit. Het werd een helse, niet ongevaarlijke, maar prachtige tocht onder barre weersomstandigheden. De paadjes lagen of gedeeltelijk of geheel onder water, sneeuw en modder of waren bezaaid met keien. Er waren een paar stukken asfalt, die altijd weer snel overgingen in onverharde bospaadjes. Vlakke stukken komen op dit parcours bijna niet voor en sommige hellingen zijn enorm stijl.
De eerste helft heb ik samen gelopen met Prisca en Willem en vanaf de verzorgingspost in Spa (30 km) ben ik mijn eigen weg gegaan. Prisca was niet geheel fit en zou verder wandelen samen met Willem en kijken hoe ver ze zou komen.
Het was soms best moeilijk om het door linten en soms gele pijlen gemarkeerde parcours te volgen. Dit vereiste behoorlijk wat concentratie, maar het is me gelukt niet verkeerd te lopen.
Heuvel op wandelen en naar beneden proberen wat tempo te maken als het niet te gevaarlijk was , zo ging het verder tot de finish. In het laatste uur begon het ook nog flink te sneeuwen en werd het al aardig schemerig. Na 8 uur en 40 min bereikte ik de finish als nummer 160 van de 180, meer dan een uur langzamer dan vorig jaar.
In het clubhuis, waar je je kon verkleden, zag ik geen enkele Nederlander meer. Die waren waarschijnlijk al lang binnen en alweer op weg naar huis.
Nu was het wachten op Prisca en Willem en om het wachten te bekorten heb ik het goede voorbeeld van de Belgen gevolgd en een paar pintjes achterovergeslagen.
Het was inmiddels pikkedonker geworden en ik begon me toch een beetje zorgen te maken, maar na mijn vierde of vijfde biertje kwamen ze dan toch binnen. Vooral van Prisca was dit een hele prestatie; het was voor haar de eerste loop op een dergelijk terrein en ze was fysiek niet helemaal in orde.
Wat ik hiervoor al schreef: eigenlijk ben ik niet geschikt voor dit terrein, te zwaar en te stijf, maar toch had ik dit voor geen goud willen missen. Dit is in ieder geval voor mij en ik denk voor velen met mij niet een hardloopwedstrijd maar een geweldig mooi avontuur, waarbij de tijd niet belangrijk is. Volgend jaar sta ik waarschijnlijk opnieuw aan de start, weer met gemengde gevoelens.
Simon Pols
P.S.
Tot mijn verassing en vreugde zag ik zojuist dat Veron Lust alle Belgische specialisten te snel af geweest is en de superveteraan Jo Schoonbroodt derde is geworden. Grote klasse, mannen.
Ook de prestatie van Rob Brouwer wil ik even memoreren. Ik meen dat hij al 68 jaar is, maar hij zat wel een dik uur voor mij. Petje af voor Rob.