Schotland is weer geschiedenis. Een mooie geschiedenis!
Na de succesvolle loop in Ierland vorig jaar, stond nu een loop door Schotland op het verlanglijstje. Na een voorbereiding van ruim een half jaar gingen op 25 september de lopers met het vliegtuig naar Edinburg. Wij waren al een dag eerder in de camper van Martin met de boot gegaan. Op het vliegveld werden de lopers ontvangen met een bekend schots drankje. Hierna de bagage in de camper en de lopers met de trein naar Pitlochry. Hier ging het grote avontuur beginnen. We hebben in het oergezellige Backpacker hotel overnacht. ’s Morgens begonnen we dan aan de eerste van de drie lange- afstandsroutes, die wij wilden voltooien, alvorens de marathon van Loch Ness, het toetje van de week.
De lopersgroep bestond uit: Henk Geilen, een bekende hardloper, Martin van Nieuwenhoven, die deze week zijn camper ter beschikking stelde voor de verzorging, Lianne van Avesaath, in opleiding voor haar eerste marathon, Wim de Kwant, goed chauffeur en bevriend met een heerlijke chocoladewinkeljuffrouw, Jos Broersen, goed loper en goed verteller, Kees Meeuwsen die eigenlijk liever met de trein gaat, Regina van Geene, doorzetster eerste klas, Herman Euverman, hersteld van vele blessures maar alles geweldig gelopen, en zijn Lineke Tepper, die de route grotendeels meeliep en geweldige tijd op de marathon haalde, Bram van de Bijl met een steeds dikker wordende enkel maar nimmer opgevend, Willem Mütze die deze week zijn duizendste ging doen, en tenslotte ik, Annemarie Hosli, wandelaarster van beroep en zeer beginnend hardloopster (ca 100 meter red ik al wel).
De eerste route, de Rob Roy Way, is een vrij nieuwe route, waar nog echt gezocht moest worden om de juiste weg te vinden. één bekende hardloper werd regelmatig op de snelweg aangetroffen. Ondanks alles had dit zoeken ook zijn charmes. We kwamen op plekjes waar nog nooit iemand was geweest, zoals dwars door hoogvlaktes, het veenlandschap, waar alleen schapen liepen en koeien, door de stront, beekjes, water, ook moesten we een keer door hoge varens de weg zoeken, omdat daarachter ergens een pad zou zijn waar wij onze route konden vervolgen. Die ene hardloper werd zelfs door houthakkers op de route terug gezet, hij had de tekens die de andere lopers voor hem neergelegd hadden, niet gezien. Er werd gejaagd in het bos, wat privé grond was, en zei hij, de kogels vlogen om m’n oren. Nou ja, of we dat geloven?
Omdat die dag Willem’s 1000 ste was, werd hij met gejuich, applaus en een versierde finish ingehaald en werd er een glaasje champagne gedronken. De daarbij behorende beker en oorkonde werden later die dag overhandigd.
We hebben overnacht in Milngavie, waar de volgende morgen ook weer de start was. Daar begon de tweede route, de West Highland Way. Het weer was fantastisch, elke dag waren we weer blij dat het droog was en dachten steeds dat het de volgende dag wel erger zou worden, maar ook dan was het weer droog. Deze weg was goed gemarkeerd, maar ook hier speelde de bekende hardloper het klaar om de snelweg te vinden. Je zou bijna denken dat ie wilde afkorten.
Het avonturieren was nu voorbij. Het was pijltjes volgen. Langzaam maar zeker werd de natuur steeds ruiger en de uitzichten steeds mooier. Het pad ging berg op berg af, de …. Hills, het uitzicht was geweldig. De laatste 10 km tot aan de overnachting in Inversnaid bestond alleen maar uit rotspaadjes langs de rivier. Hier kon de auto met de bagage niet komen en hebben de dames omgereden en toen met een bootje het loch overgestoken en de koffers gesleept, want het bootje nam geen auto mee. We sliepen in een oud kerkje. Martin zag gelijk weer kansen voor de leegstaande kerken in Nederland.
De kamers waren klein, het was echt behelpen, maar het eten was meer als voortreffelijk. Hierna werd de natuur nog steeds ruiger en mooier. De volgende overnachting was in Bridge of Orchy , alvorens we Fort William bereikten. Wat hebben de lopers genoten van deze route.
Nu was de Great Glen Way aan de beurt. Op zich wilden wij deze route van 117 km in 2 dagen afleggen. Er zou volgens de informatie een heel stuk makkelijker zijn als de West Highland Way. Maar ook deze route bleek veel hoogteverschillen te kennen, zodat hier ook lange uren gemaakt werden. We liepen veel langs het Caledonian Canal, met zijn wereldberoemde trapsluizen.
De 8ste dag was het weer iets minder. Storm, regen, hagel, maar ook zon, we werden op van alles getrakteerd. 3 kilometer voor het einde was het sportcomplex, waar de volgende dag de marathon van Loch Ness zou finishen. Hier moesten we de startnummers ophalen, pasta party bijwonen, en daarna hebben we de laatste 3 kilometer samen afgelegd. Foto’s bij het monument en toen lekker naar ons sjieke hotel. De welverdiende oorkondes werden uitgereikt.
De Loch Ness marathon is een point to point race, we werden met bussen naar Whitebridge gebracht. De organisatie was op zijn schots geregeld, de bussen vertrokken een uur te laat. Ook werd onderweg nog een sanitaire stop gehouden, want door het lange wachten, hadden veel lopers hoge druk en het was een verrassend gezicht, zo’n 50 plassende buspassagiers m/v.
We stonden alle twaalf aan de start. Het marathon parcours was nogal heuvelachtig en wie schetst onze verbazing, het was stráááálend weer.
Voor Lineke en Lianne was dit hun eerste keer. De dames werden gecoacht door Martin en Herman en beiden hebben een wonderlijke prestatie geleverd!!
Ook dit jaar werd onze bekende hardloper afgetroefd. Vorig jaar was het Jos, nu Kees, die toch weer iets harder liep. Kees kwam als eerste van ons aan in 3.29, Henk volgde 6 minuten later. (Had ie dát geweten!!!). Jos bleef net als vorig jaar precies onder de 4 uur. Lianne en Martin liepen, zonder horloge, in 4 u bruto. Daarna volgden Herman, Wim, en Lineke. Die het geweldig deed, door onder de 5 u te finishen. Na 5,5 u kwam Bram, gevolgd door Regina en hekkesluiters waren wij twee, 6 ½ u bruto (dus Willem iets minder en ik ’n half uurtje meer). Maar we waren niet de laatsten. Aan de finish kregen we een leuke medaille, met Loch Ness monster, en een t-shirt.
De volgende morgen heel vroeg met de trein naar het vliegveld, waar de lopers werden uitgezwaaid door Willem en mij. Eerst nog een slokje van dat bekende schotse spul, zelfs de politie. Ze zeiden geen alcohol te mogen drinken, maar toen ik vroeg of ze ook koffie wilden, werd er onopvallend in een koffiebeker, enfin je snapt het wel. We konden rustig 10 minuten staan waar het niet toegestaan was. Lopers naar het vliegtuig, wij naar de boot.
Het zit erop. Moe maar voldaan, zoals dat heet. Het was geweldig.
PS Willem zegt dat ik ook iets moet schrijven over de verzorging. Ik denk dat er niemand echt is afgevallen, dus wat moet ik schrijven?? Ik wil alleen de lopers/sters bedanken dat ze alles gegeten hebben, anders had ik tot aan Pasen peperkoek en zo gekregen. En de part-time lopers: hartstikke bedankt voor jullie hulp, ondersteuning en niet te vergeten de gezelligheid.
De afgelegde route
ROB ROY WAY
26 sept Van Pitlochry naar Killin 47 km
27 sept Killin naar Callander 54 km
28 sept Callender naar Drymen 43 km
WEST HIGHLAND WAY
29 sept Milngavie naar Inversnaid 57 km
30 sept Inversnaid naar Inveroran 48 km
1 okt Inveroran naar Fort William 54 km
GREAT GLENN WAY
2 okt Fort William naar Invermoriston 66 km
3 okt Invermoriston naar Inverness 55 km
MARATHON
4 okt Marathon Loch Ness 42,2 km
Annemarie Hosli
Voor Willem werd voor het bereiken van zijn duizendste marathon op 27 september een mooie oorkonde gemaakt:
OORKONDE
Verleend aan Willem Mütze voor het voltooien van 1000 ultra- en marathonlopen
Naast het feit dat dit een unieke en welhaast bovenmenselijke prestatie is, dwingt ook de manier waarop Willem dit gedaan heeft enorm respect af. Willem straalt voor, tijdens en na het lopen een enorme levensvreugde en plezier aan het lopen uit. Willem is de verpersoonlijking van het begrip Funrunner en is hierdoor een blijvend voorbeeld en inspiratiebron voor velen.
Willem heeft door zijn prestatie en unieke persoonlijkheid het ultralopen verrijkt op een manier die nooit vergeten zal worden. Met recht wordt Willem beschouwd als een van de boegbeelden van het ultralopen.
Grote Willem bedankt voor al de mooiemomenten en vooral doorgaan!
Callander, 27 september 2009