Troisdorf. Een jaar geleden kende ik die naam enkel van de verkeersborden langs de autosnelweg. Prospectie voor de jubileumeditie van de Marathon- en Ultracup leerde me evenwel dat er daar jaarlijks een 6 urenloop georganiseerd wordt. En niet zomaar een 6 urenloop. Nee, een wedstrijd die samen met de welbekende 6 uren van Stein deel uitmaakt van de Duitse 6 uren-DUV-Cup. Groot was dan ook mijn vreugde toen ik de organisatoren kon overtuigen om aan de 20ste editie van de M&U Cup deel te nemen. Ook een tweede Duitse organisatie, de 50K van Bottrop, kon ik overhalen om het eens in de Cup te proberen. Spijtig genoeg vielen beide wedstrijden op dezelfde dag, als gevolg van het Duitse verbod om op kerkelijke feestdagen sportmanifestaties te organiseren.
8 november zou dus een primeur worden: voor het eerst in de geschiedenis van de M&U Cup konden er punten gesprokkeld worden in een wedstrijd op Duitse bodem. Ikzelf had voor Troisdorf gekozen net als Conny Braekman, Ronny Eeckhout, Gino Casier en nog een handvol andere Belgen waaronder tweevoudig Spartathlonfinisher Rik Tijskens en debutanten Erwin Hamers en Peter Vrijsen. We zouden het ons niet beklagen. Het parcours was snel en mooi, de bevoorrading verzorgd en de organisatoren uitermate vriendelijk en enthousiast.
De avond voordien was ik eerst nog langs Bottrop gepasseerd om er kennis te maken met de organisatoren en de flyers van de Cup te verspreiden. Nadien zou het nog een kort ritje tot Troisdorf zijn … dat dacht ik tenminste. Spijtig genoeg had men het evenwel nodig gevonden om net dat weekend de autosnelweg volledig af te sluiten. “Vollsperrung”. Hoe mooi het woord ook is, op de avond voor een belangrijke wedstrijd kon het me niet echt plezieren. Gelukkig had ik de GPS van mijn vriendin meegenomen, just in case. Ik had evenwel de verkeerde reflex om de kortste route te vragen aan het toestelletje. Het gevolg was dat ik de Dom van Keulen van wel erg dichtbij gezien heb. Keulen by night zag er best gezellig uit en ik had dankzij de vele rode lichten en oversteekplaatsen voor voetgangers uitgebreid de tijd om ervan te genieten en alle details in me op te nemen. Om een lang verhaal kort te maken: ik kwam net iets later dan gepland in Troisdorf aan. Daar was het nog even zoeken naar de exacte locatie van het stadion, maar toen ik de twee wandelaars die op dat late uur nog onderweg waren Vlaams hoorde spreken, was dat probleem vlug opgelost. Het bleken Rik Tijskens en Erwin Hamers te zijn. Zij begeleidden me naar de parking waar ook zij in hun camper gingen overnachten. We hadden nog een lange en gezellige babbel over het ultralopen en gingen uiteindelijk iets later dan voorzien slapen.
De volgende morgen leerde ik Ulli Knab kennen, de enthousiaste organisator die ondanks zijn leeftijd enorm energiek is. Ook Conny, Ronny en Gino liep ik wat later tegen het lijf. Zij stelden hun tafeltje met bevoorrading vlakbij dat van mij op. Ik leerde ook Peter Vrijsen kennen die hier zijn eerste 6 urenloop kwam proberen. Enkele tips i.v.m. zijn bevoorrading zouden hem hopelijk in staat stellen tot een vlot debuut.
De wedstrijd zelf beloofde pittig te worden. Een vijftal Duitsers zouden namelijk op zoek gaan naar de eindoverwinning in de Duitse DUV-Cup. Zij zouden naar alle waarschijnlijkheid serieus met elkaar in de clinch gaan. Voor Gino en mij zou dit wel eens een voordeel kunnen zijn. Als tegenstanders elkaar afmatten, vallen er gegarandeerd slachtoffers. Gino kon zelf ook nog eindwinnaar van de DUV-Cup worden gezien zijn mooie 80+ in Stein en zijn vormcurve. Na een teleurstellend voorjaar leek hij eindelijk weer de goeie vorm te pakken te hebben. Ikzelf had sinds mijn operatie in december 2008 een mooie trainingsopbouw achter de rug met verschillende PR’s als resultaat. Troisdorf zou mijn eerste 6 uren van 2009 worden en ook in dit nummer was het de bedoeling mijn PR van 80,089km van de tabellen te lopen. (Bij deze misschien ook even een woordje van dank voor kinesist Tom Kermans die me bij de revalidatie hielp en kinesiste Leen Van Damme die het afgelopen half jaar een paar kleine mirakels verrichtte!)
De wedstrijd verliep zoals verwacht: een zestal lopers gingen in de aanval. Gino en ik liepen daarachter ieder onze eigen wedstrijd. Vier uur lang bleven we in elkaars buurt. Enkel de plaspauzes zorgden voor positiewissels. Na 4 uur wedstrijd kwamen we uiteindelijk op plaats 1 en 2 terecht en kon de onderlinge strijd echt beginnen. Zo ver kwam het echter spijtig genoeg niet. Met nog goed anderhalf uur wedstrijd voor de boeg voelde ik plots mijn kuiten verkrampen. Ik stopte onmiddellijk bij de bevoorrading om bouillon te drinken, maar spijtig genoeg had men er geen. Dan maar gewoon wat extra gedronken. Het volgende anderhalf uur moest ik me noodgedwongen beperken tot geconcentreerd en voorzichtig verder lopen. Dreigende kuitkrampen hingen de hele tijd als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. In 2008 had ik tijdens de 6 uren van Steenbergen door krampen een mooi resultaat in rook zien opgaan. Dit mocht geen tweede keer gebeuren. Ik zou en moest die 80km halen. Gino had het intussen blijkbaar ook niet gemakkelijk en liep niet echt van me weg. Maar door het extra drinken moest ik nog drie plaspauzes inlassen, zodat ik geleidelijk toch achterop geraakte. Toen ik met nog enkele minuten te gaan voor de 32ste keer de startlijn in het stadion overschreed, viel er een last van mijn schouders. De 80km was binnen, mijn PR ging eraan. Nu kon ik eindelijk onbezorgd vol doorgaan. Zelfs als ik nu zou verkrampen was de buit toch binnen. Ik had me anderhalf uur moeten inhouden en de ontlading was dan ook navenant. Mijn eindspurt was fenomenaal. De laatste 1,250km legde ik af aan een snelheid van bijna 17km/u. Hiermee deed ik mijn profiel van 1500m loper alle eer aan. Achteraf bleek dat die versnelling ook nodig was om 2 spurtende Duitsers af te houden: zij eindigden op 20m van elkaar met slechts een goeie 250m achterstand op mij. Na hen eindigden nog twee Duitsers met een resultaat van meer dan 80km.
Terwijl ik wachtte op de opmeting deden de koude en de vermoeidheid hun werk. Mijn kuiten voelden al snel als beton aan. Gelukkig was Volker Berka, de bekende minzame Duitse cuploper, in mijn buurt geëindigd en hij begeleidde me naar de sporthal. Vandaar werd ik door een fotograaf zelfs met de wagen naar mijn camper gebracht. Van vriendelijke mensen gesproken!
De Belgen deden het bijzonder goed: Gino Casier behaalde de overwinning met 81,930m en werd daarmee eindwinnaar van de DUV-Cup. Conny Braekman liep met 74,015m de derdebeste Belgische prestatie ooit voor een vrouw en won de DUV-Cup bij de vrouwen. Ook de andere Belgen waaronder de debutanten haalden mooie resultaten.
Op de prijsuitreiking waren we nog eens getuige van het enthousiasme en de vriendelijkheid van de Duitsers. We ontvingen enkele mooie prijzen en een hartverwarmende applaus.
Samenvattend kan ik enkel zeggen dat Troisdorf op alle vlakken een aanrader is! Hopelijk is het er volgend jaar even mooi weer en komt er een sterke en uitgebreide delegatie cuplopers uit België en Nederland naartoe. Noteer alvast in je agenda: zaterdag 13 november 2010.
Gert Mertens