4487.6 km in 64 dagen.van Bari naar de Noordkaap.
Het is al weer 5 maanden geleden , dat we de finish aan de Noordkaap bereikten. Toch is het net of we daar gisteren aankwamen . Misschien komt dit wel omdat er de afgelopen maanden zoveel is gebeurd . We hebben het nog niet echt af kunnen sluiten. Zelf hebben we ook nog niet ons verhaal laten horen. We , de drie Nederlanse finishers .
Hoewel niet iedereen geinteresseerd zal zijn wat er de afgelopen maanden is gebeurd , wil ik daar toch het een en ander over kwijt.
Zo verloren Jan en ik beiden een broer , ook Jan zijn vader kwam te overlijden.
3 weken na de tocht kwam ik zelf in het ziekenhuis terecht voor een 10-daags verblijf.
Mijn ogen functioneerde niet meer goed , ik zag dubbel. Het gebeurde plotseling , van de ene dag op de anderen. Ik reed naar mijn inmiddels overleden broer om hem een bezoek te brengen , omdat hij ernstig ziek was. Opeens zag ik de witte strepen op de weg elkaar schuin kruisen. Mijn eerste gedachte was natuurlijk , heeft dit misschien met mijn extreme lange looptocht te maken .
Het duurde ruim 3 dagen voordat de doktoren met een antwoord kwamen . Drie dagen onderzoek gingen hier aan vooraf. Gelukkig , zou ik willen zeggen had het met het lopen niets van doen. Maar mijn ziekte Non-Hodgkin was wel de boosdoener. Een virus , dat slechts bij een op de miljoen mensen voorkomt had mij getroffen. Ongeveer 80% van de gevallen zijn Non- Hodgkin patienten . Momenteel gaat dit echter weer goed en is het virus verdwenen. Toch blijft mijn gezondheid verre van goed . Komende weken zullen bezoeken aan het Radboud ziekenhuis in Nijmegen verder uitsluitsel moeten geven.
Het lopen stond op een laag pitje de afgelopen 5 maanden , omdat ik door het dubbel zien niet goed kon hardlopen. Toch laat ik me niet uit het veld slaan en ga ik weer een voorzichtige start maken. Het loopvirus is namenlijk niet verdwenen . Het begint zelfs weer te kriebelen . Zeker nadat Ingo Schulz bekend maakte het voornemen te hebben om in 2012 van John Mc Groats in Schotland naar Gibraltar in Spanje, een derde europaloop te willen organiseren. Goh , kon ik daar weer bij zijn denk ik nu. Zo zie je ,je kunt wel zeggen ik stop , maar stoppen met lopen, is alleen voor de sterke onder ons.
Nu ik weer normaal kan lezen en schrijven, wil ik ook over de monstertocht zelf het een en ander vertellen. Het is best veel in de media geweest. Ook heb ik veel mensen gesproken die zich via onze site en de site van de organisatie zich bijna dagelijks op de hoogte hielden. Het is denk ik dan ook dubbelop om te vertellen , hoe mooi de natuur was waar we liepen, hoe zwaar het was, en hoe we genoten hebben. Maar meer hoe heb ik deze monstertocht ervaren , viel het tegen , was het wat ik hiervan verwachtte. ? Hoe was mijn aanpak , hoe heb ik mijn doel bereikt ?
Hoe was, de stemming en verhouding in de Nederlandse ploeg.? En wat voegde het medische onderzoek toe.
Laat ik met het laatste eens beginnen.
De uitslag van het onderzoek zal minstens een jaar op zich laten wachten. De drie universiteiten die het onderzoek leidde hebben zoveel gegevens verzameld , dat er een enorm stuk werk te doen is om alles te verwerken en te analyseren. Alleen al het urine onderzoek bestond uit 64+ 1 dag . 67 lopers moesten 2 maal per dag urine inleveren .
Totaal dus 8570 urine monsters. Nu ga ik de lezer niet vermoeien met allerlei getallen en berekeningen. Maar wel interessant is wat er zoal gebeurde en onderzocht werd.
Met aanvang werd er van iedere loper een bloedmonster genomen, dit herhaalde zich na iedere 1000 km. Om de drie dagen moest je ook door de scan. Hier werden beelden gemaakt van:” Je voeten , je scheenbeen , knie, maar ook borst, longen ,hart.
Botten , spieren, pesen.”. Maar ook vet metingen werden gedaan. Ook kon je bij de mediche staf een extra onderzoek krijgen wanneer je een blessure had opgelopen. En in mijn geval , was vet meting rondom de organen van levensbelang.
Handmatige metingen werden er om de vier dagen gedaan. Dan werd je temperatuur zowel s’morgens als s’avonds opgenomen . Maar ook gewoon met een centimeter werd je lichaamsomvang , bij middel en borst . je rechterarm, bovenbeen, knie, onderbeen op diverse plaatsen gemeten..Handmatige vetmeting gebeurde dan ook. Iedere week werd ook je herstel gemeten. Je kreeg een kastje om, met drie electroden , aangesloten op je lichaam en je kon er gewoon mee gaan slapen. De volgende dag kon je de opgeslagen gegevens met kastje weer inleveren.
Een dergelijk onderzoek bij zo’n loop gebeurt eigenlijk nooit.Ik kijk dan ook uit naar de uitslag van het onderzoek Hoewel het onderzoek, nadat je gelopen had echt wel een belasting was , ben ik blij dat ik een van de deelnemers ben geweest , die hier een bijdrage aan geleverd heeft.
Toch heb ik een opmerking naar de organisatie van dergelijke tochten. Wanneer dit team niet aanwezig was geweest dan zou de medische staf die vanuit de organisatie normaal aanwezig zou zijn , niet voldoende geweest zijn .Ik denk zelfs dat een dokter en twee verplegers minimaal aanwezig moeten zijn. Alleen al , van de Nederlandse ploeg van zeven personen belandde er vijf waaronder ik zelf met vragen of advies( die dan wel of niet opgelost konden worden ) bij de dokter. De dokter kan je dan ook doorsturen naar het ziekenhuis, wanneer hij dit nodig vindt .Bij ‘n zo’n grote groep over zoveel dagen is dit geen luxe.
Dan heb ik nog een kritische noot op de organisatie , in mijn ogen werd er met het reglement, naar persoonlijke willekeur gehandeld .
Zo werd de een naar huis gestuurd wanneer er een blessure optrad een ander mocht gewoon zijn tocht in een meerijdende auto vervolgen..
Natuurlijk waren er redenen waarom de een dat wel mocht en de ander niet, maar die waren voor de deelnemers op zijn zacht’s gezegd niet erg duidelijk.
Ook lijkt mij dat dagdeelnemers uitgesloten zouden moeten worden van een dergelijke tocht. Met een tocht van dwars door Duitsland of dwars door Frankrijk kan ik me hier nog wel iets bij voorstellen. Daglopers kunnen een zeer negatieve bijdrage leveren aan de gemoedsstemming van de andere lopers. Eigenlijk zou ik het anders moeten stellen. Het lopen op zich geeft het grote probleem niet echt . Het probleem ontstaat vooral wanneer deze lopers voordringen, in de wachtende rij met eten ,douchen enz. en zo de rij alleen maar langer maken .
Maar ook met het slapen de overige lopers hinderen door later te gaan slapen, gebruik maken van de dikwijls te kleine slaapplaatsen en dan door hun eerdere finish ook nog de beste plaatsen opeisen
Toch heb ik ook positieve berichten over de organisatie , wat wij als laate finishers met deze tocht hebben ervaren, is, dat enkele personen van de organisatie zich bekommerde om de laate finishers . Ze zorgde persoonlijk voor een bord eten te brengen op je slaapplaats. Je hoefde dan niet in de rij te gaan staan en de hond in de pot te vinden. Helaas gebeurde dat niet altijd.
Mijn persoonlijke voorbereiding.
De voorbereiding voor deze Transeurope – footrace verliep niet naar wens, omdat ik 6 weken voor aanvang geblesseerd raakte was er geen echte afbouw van een zwaar trainingsschema. Het gebeurde nu plotseling , met als gevolg dat ik dan wel uitgerust, maar toch enkele kilogrammen te zwaar aan de tocht mocht beginnen. Ik had wel mijn biologische klok doorgezet , en evengoed s’morgens om half vier de dag begonnen. Ook mijn laatste chemokuur van Maart was ik goed doorgekomen. Vol vertrouwen ben ik dan ook gestart. Ik geloof ook niet dat het veel invloed heeft gehad . Het zit wel goed dacht ik zelf. Ik had immers veel ervaring met etappelopen. En mijn plan van aanpak hoefde ik ook niet te wijzigen.
Voor de start stelde ik me drie doelen. Het eerste doel was Duitsland bereiken , dan Duitsland door, tot de overtocht naar Zweden . Eenmaal in Zweden zou het dan moeten lukken om , uiteindelijke de Noordkaap te bereiken.
De tijdslimiet was 6 km per uur. Iedere dag zou ik starten met een snelheid van ongeveer 7 km per uur, tot ik een 20 tal minuten binnen de limiet zou zitten, dan terugvallen tot 6.5km per uur. Aan de dagresultaten is te zien dat me dit aardig gelukt is, op een enkele dag na . Dat dit soms heel makkelijk ging , maar ook dat ik soms alle zeilen bij moest zetten heeft te maken met de dagconditie en parcours verschillen. Op het laatst had het met de totale uitputting van het lichaam te maken. Gelukkig was dit op het laatst.
Zondag 31 Mei was echter een dag tussendoor die niet liep. Het was heel warm en ik zei tegen mijn loopmaatje Heike, loop maar door waarschijnlijk ga ik de limiet vandaag niet halen. Dat ik uiteindelijk toch ruim 20 minuten binnen de limiet de finish bereikte had ik te danken aan mijn doorzetten en de hulp van Annemieke Cloosterman, die voor extra drinken onderweg zorgde.
Zonder ook maar een dag ziek te zijn geweest en zonder oplopende koorts heb ik deze tocht volbracht. Wel had ik de derde en vierde dag problemen met misselijkheid, wat ik terug kan leiden denk ik zelf aan de kort van te voren ondergaande chemokuur. Ook liep ik een blessure op aan het linker been en had ik best veel last van mijn knie , die eigenlijk al een aantal jaren versleten is.
Op het laatst was er de uitputting . Volgens mij was die warme dag van 31e Mei hiervan de oorzaak. De week hierna merkte ik , dat ik het heel zwaar zou gaan krijgen.
Zaterdag 6 Juni. Ik was s’avonds heel moe , iedereen had het over de drie komende dagen. Lange etappe’s stonden op het programma. Hoewel ik steeds het programma van dag tot dag bekeek , waren het andere die me duidelijk maakte dat het nu echt zou gaan beginnen
Ik vertelde Jan , dat ik het waarschijnlijk niet zou gaan redden , met de wetenschap van de drie komende zware dagen in zicht.
In mijn slaapzak dacht ik na over de woorden van Ubel . Iedere etappe is het zelfde tot 70 km , dus die ga je redden . Na 70 km ga je kijken hoever je komt voor de resterende kilometers en niet eerder.
En zo gebeurde . Vanaf de volgende dag liep het weer. Natuurlijk hebben de woorden van Ubel , en het medelijdende gezicht van Jan me daarbij geholpen. Zelf heb ik echter de knop om moeten zetten. En zoals ik zo vaak tot mezelf maar ook tegen andere zeg .
s’Avonds geef je nooit op , een nacht slapen doet wonderen.
Toch werd het nog heel zwaar. De laatste vier dagen, mijn lichaam was op , ik had de grootste moeite om mijn tempo vast te houden. De weersomstandigheden waren verre van ideaal. Heel harde wind, koude, regen , sneeuw. Het was er allemaal.
Maar de Nederlandse supporters waren er ook . Opgeven ? Nee nu niet meer.
Toch die laatste dag. Wat een ere rondje had moeten worden , werd een etappe waar een ieder zich op verkeek.Misschien wel de zwaarste afstand , slechts 45,7 km.Toch nog altijd een dikke marathon en dat na 63 dagen.Neem daar bij de extreme slechte weersomstandigheden.
Die laatste kilometers wil ik beschrijven.
Het werd aftellen kilometer na kilometer . 18 kilometer voor de finish ik had het gevoel of ik aan het kruipen was.Nog 13 km een T splitsing , wij gaan naar links. De wind nu pal van voren. Soms waaide ik terug. 3 kilometer te gaan . Ik kan het me herinneren alsof ik nog aan het lopen ben . Zal ik het wel halen , vraag ik me nog af. Heike en Theo Cloosterman , liepen hier te ver voor me. Ik ging ook zo langzaam .
Het lijkt of ze de finishlijn steeds verder weg leggen. Waar staan ze , waar zijn ze , waar is iedereen . Ik had er toch al lang moeten zijn. Ik denk aan thuis , ik denk aan de andere die het allemaal wel gehaald hebben . Ook denk ik dat andere straks zullen zeggen in het zicht van de haven moest Theo opgeven. Wetende dat er nog een loper achter me is vervolg ik mijn weg. Ik voel me alleen. Het heeft niets meer met hardlopen te maken .
Als een robot die hapert beweeg ik me voort.
Dan zijn daar de vrienden van Jan weer . Ook Henk Gijsbers uit Boxmeer .Ook Heike en Theo zijn weer in zicht . Ze zeggen, Theo je bent er . Waar dan ? Vraag ik. Daar achter het gebouw.Maar niets lijkt op een finish , er is geen finishboog . Wel is er op de grond met grafiet een lijn op de steentjes gespoten. Ik heb het niet gezien. Hier schiet de organisatie tekort. Het had voor de lopers een massaal onthaal moeten worden van de kant van de organisatie uit.Helaas.
Maar toch , de ontlading is daar. Jan en ik vallen elkaar in de armen. We huilen beide. Jan zegt nog we hebben het alle twee gehaald . Hij gaf hiermee aan dat het heel uitzonderlijk is dat het ons beide gelukt was. Het risico , dat er een blessure roet in het eten gooit is immers heel groot bij zo’n monstertocht. Dan de felicitatie van Heike. Het merendeel van de tocht liepen wij samen. We hadden na een dag of tien die afspraak gemaakt. Lief en leed deelde we samen zonder soms een woord te spreken voelden we elkaar feiloos aan.
Hoewel we natuurlijk zelf de afstand af moeten leggen hebben we veel steun aan elkaar gehad.
Veel steun en ondersteuning was er van de Nederlandse delegatie, Ria , Jennie , Ubel, Cor, Jan en Theo maar ook de verzorgsters Harmien, Anneke, Annemieke.
64 dagen de dag er voor en de dag er na. Voor sommige was het iets korter , maar we zijn in die tijd tot een grote familie uitgegroeid. Ik heb hier goede vrienden aan over gehouden. En het smaakt naar meer.
Ik zie er dan ook naar uit om met dit stel een volgende wedstrijd aan te gaan.
Vanaf dat moment is het lopen voorbij. Felicitaties van iedereen.Champagne , bier , foto’s, warme kleding, .Het was er allemaal . Ik was niet eens meer moe.
De tijd aan de Noordkaap is voor mij maar kort , gezien mijn laate binnenkomst.
De bus brengt ons naar onze slaapplaats. Van daaruit gaan we na een korte rust naar het afsluitdiner en de huldiging. Je kunt merken aan de deelnemers en begeleiders dat ze het nu wel gehad hebben en dat ze weer op huis aan willen.Er worden nog wat adressen uitgewisseld.
Wij blijven die nacht nog daar ,om de volgende dag te beginnen aan onze drie daagse tocht met de auto huiswaarts .
De 3200 km zullen we afleggen in drie dagen. Dit moeten we echter nooit meer doen.
We zijn te vermoeid. Toch leggen we zonder al te veel problemen de terugtocht af . Een versleten band, moeten we wisselen. Maar de auto doet het prima .Ook die heeft er bij thuiskomst 10 000 km op zitten.
We zijn woensdag al om 16.00 uur in Nederland. Dus we hebben nog even tijd om ons te verfrissen , we worden namenlijk om 18.00 uur op het atletiekveld van onze vereniging verwacht.
Om 18.00 uur rijden we het sportpark op. Wat er toen gebeurde was enorm.
Een grote menigte had zich verzameld in sporttenue , ze zouden ons vergezellen in een 5 km lange tocht naar Sint Anthonis , waar we op het gemeentehuis gehuldigd zouden worden . Ook radio Brabant en televisie waren aanwezig. Ook zouden supporters met de fiets gaan. Familie van Jan en mij zijn er ook . Mijn familie heeft shirts laten drukken met de tekst Jan en Theo wij zijn trots op jullie.Nadat we beide een intervieuw hebben gegeven zet de stoet zich in beweging naar Sint Anthonis.Hier staan nog eens een grote groep mensen gereed om ons welkom te heten. Muziekkorpsen uit onze woonlpaatsen Westerbeek en Stevensbeek geven een serenade.Binnen in het gemeentehuis is er een receptie nadat we eerst buiten op de twee kunststoelen die de gemeente rijk is plaats mochten nemen voor de huldiging. Het zomeravond weer is prachtig . Het wordt die avond nog laat.
We willen al deze mensen bedanken voor het schitterende onthaal , maar we vergeten zeker ook onze sponsors niet , die bij hebben gedragen in de kosten van deze toch wel erg dure tocht . En ja natuurlijk ook de sponsors voor het goede doel willen we niet vergeten. 3745 euro werd toegevoegd aan de bedragen die Biddinhuizen en de bibliotheek van Amersfoort bij een brachten. Totaal konden we een bedrag van 30. 000 euro overmaken naar de stichting leukemie ,die dit bedrag weer doorsluisde naar het medische centrum van de Vrije universiteit van Amsterdam, t.b.v. een groot schalig onderzoek waar 100.000 euro voor nodig is.
Zoals ook na een goede vakantie zullen wij nog heel lang nagenieten van deze schitterende tocht. Een tocht om nooit te vergeten , en die je als ultraloper als een droom op je verlanglijstje had staan , en op 21 Juni 2009 werkelijkheid werd.
Jan Nabuurs werd 5e in een tijd van : 430 uur 0 min. en 54 sec.
Ubel Dijk werd 26e in een tijd van : 568 uur 39 min. en 49 sec.
Theo Kuijpers werd 39e in een tijd van : 696 uur 24 min. en 54 sec.
67 deelnemers stonden aan de start 45 haalde de finish.