Wat mij de afgelopen jaren het meest is opgevallen in de verslagen over Limburg Zwaarste is dat er vrijwel niet gesproken wordt over de routebeschrijving die keurig uitgewerkt aan de deelnemers wordt meegegeven. Die hardlopers kunnen het wel zonder,althans dat probeert men wel en als er toch iets beschreven moet worden dan gebruikt men wel een GPS. Uiteraard goed lezen dat ding en dat blijkt niet altijd even makkelijk. Zelf heb ik geen GPS en ook ik gebruik de routebeschrijving niet en ja dan moet je het doen met vaal gele lintjes. Een uitdaging,dat wel.Het maakt de hardloper alert en scherp.
Wat zou een routebeschrijving er toe doen als je even niet weet waar je ergens in het bos zit en geen lintje ziet hangen. Ben ik nu in België of in Nederland? Juist deze problementiek maakt Limburgs Zwaarste tot een feest,tenminste als je het positieve er van in ziet. Lekker verkeerd lopen, twijfelen,overleggen met mededwalers en dan toch altijd weer ergens op het juiste pad komen.
Of had er iemand een snelle tijd in zijn gedachten? Ja,die Marathon- en Ultracup; de verleiding ervan! Prachtig allemaal,maar waarom zou men zich ergeren als men verkeerd loopt en een aantal punten misloopt.
In een stadsmarathon valt er niet te dwalen,laat staan verdwalen.Probeer het maar eens. Dus niet getreurd door die gele lintjes.Gewoon even goed uitkijken. Oké, ik ben zelf ook vijf keer verkeerd gelopen en heb ontelbare keren getwijfeld, maar ja wat wil je.
Ik dwaalde en verdwaalde al bijna voor de start in Heerlen. Gewoon de verkeerde afslag genomen, geen TomTom dus, maar toch op tijd gekomen.
Nog niet helemaal wakker loop ik lekker te makkelijk achter anderen aan op die kolengruisbult bij Landgraaf en echt geinig was dat we redelijk collectief de laatste kilometer van de loop in de omgekeerde richting hebben verkend tot iemand op het idee kwam dat we toch eigenlijk het bos in moesten. Ook leuk was het moment dat we Willem ergens tegenkwamen en tot onze verbazing mededeelde dat we verkeerd liepen. Nee hoor, wij lopen goed! Niet dus.
Ja die lintjes. Overal hingen ze.Hoog, laag. Overal aan vast gemaakt. Zelfs aan een autoantenne, of was dat een vergissing? Het grappige van die dingen is dat het uitmond in interessante ontmoetingen met mensen die ik een groot deel van de dag niet gezien heb. Op de verzorgingsposten werden dan de vergissingen uitgewisseld die weer tot nieuwe inspiratie dienden.
De verzorging was sowieso perfect en dat maakt deze loop tot een extra traktatie. Maar goed, die lintjes hebben me uiteindelijk wel wakker gemaakt en er voor gezorgd dat ik de laatste twintig kilometer goed heb gelopen.
Willem heeft een fraaie route voor ons bedacht met lekker wat hoogtemeters en we troffen het met de glibberigheid. Met gewone loopschoenen werd deze loop gewoon extra spannend om op de been te blijven.
Hoeveel kilometers ik uiteindelijk heb gelopen? Ik zou het niet weten. Gewoon lekker gelopen en getraind voor de JKM. We mogen blij wezen dat Limburgs Zwaarste en ‘Mooiste’’wordt georganiseerd. Willem verdient zijn lintje van verdienste wel, mede door Annemarie, dat wel.
Zeg Willem,hoe zat het nou met die kniptangetjes bij de verzorgingsposten?
Herman Euverman.