De Annapurna100 van dit jaar is georganiseerd als een 71k trail race om de overstap van grotendeels weg naar grotendeels trail uit te proberen. Mijn hotel is er op een laat moment als sponsor ingestapt om de race in de lucht te houden. De route lijkt daarom op de route van de eerdere edities omdat een trailvariant logistiek van verzorgingsposten wel maar een echt nieuwe route op die termijn niet meer haalbaar is. Het doel is dit jaar als leerervaring te gebruiken voor de organisatie van een 100 kilometer plus enkele kortere afstanden volgend jaar.
De Nepalese organisator Ramesh Battachan, een ex-Gurkha officier met een enorm network langs de route zorgt voor de praktische organisatie en ik stop wat tijd in promotie. In Nepal hebben alle geuniformeerde eenheden (leger, politie, etc.) eigen sportclubs. Dat zijn zo’n beetje de enige atleten die voldoende vrijgesteld zijn om serieuzer te trainen. Veel van de locale deelnemers zijn daarom ook lid van zo’n club: het gros van de nummer 1 tot 10 van de Tribhuvan Army Club. Daarnaast doet ook een groep van 11 lopers uit Birethanti (finishplaats) mee. Met de in totaal 10 buitenlandse deelnemers zijn er 50 lopers. De buitenlanders zijn een gemeleerd gezelschap. Ik had een ticket van Arkefly gekregen waarmee Jo Schoonbroodt mee naar Nepal kon komen (zie zijn korte verslag op ultraned en zijn website www.jogger.tk ). Een Brit is overgekomen uit Dubai en heeft z’n moeder meegenomen en een Columbiaan uit Miami had opa meegenomen. Uit Kathmandu reizen we met een aantal af naar Pokhara, waaronder Richard die voor de race een blogsite heeft gemaakt (http://trailrunningnepal.org ), een Ierse ultraloopster (http://moireosullivan.wordpress.com/ ) en een Japanse journaliste. Een jonge Britse ultraloper (http://robcousins.blogspot.com/ )die net in Pokhara is komen wonen had Ramesh toegezegd als bezemwagen te fungeren.
Ik weet redelijk wat me te wachten staat, sommige van de anderen, waaronder Jo, kunnen zich er niet echt iets bij voorstellen. 3500 hoogtemeters op en af, de meeste ervan behoorlijk steil en veel over eindeloze muilezentrappen is geen kattepis (dat ik Jo in m’n enthousiasme in de dagen voor de race nog meegesleept heb langs vier werelderfgoederen in de stad en ook nog de valleirand op en af was misschien niet de beste voorbereiding:-) Maar met de Nepalese elite is toch niet te concurreren dus het uitgangspunt is finishen, niet een toptijd.
Zoals altijd in dit deel van de wereld is er veel verwarring vooraf en komt uiteindelijk alles op z’n pootjes terecht: een start precies op tijd om 6:30 ‘s ochtends, na een regenbui de avond ervoor die in ieder geval de eerste uren de enorme heiigheid uit de lucht haalt en het uitzicht waar Pokhara beroemd om is tevoorschijn tovert. Het is warm, erg warm, Pokhara ligt op slechts 800 meter. Na twee kilometer weg langs het meer – genoeg om het veld van 50 lopers al helemaal uit elkaar te trekken – buigen we af richting de kam van Sarangkot en beginnen met een 700 meter klim naar de eerste verzorgingspost. Van daar is het een kilometer of 10 over een jeepweg door dorpjes, met uitzicht over het meer en de heuvels richting Zuiden naar Naudada waar de asfaltweg de kam bereikt. De trail gaat echter verder over de oude muilezelroute, komt na een kilometer weer even op de weg, maar buigt er meteen weer vanaf voordat we bij Kabre op het hoogste punt van de kam (1700 meter) de asfaltweg een aantal kilometer moeten volgen voordat we bij de verzorgingspost van Lumle de jeepweg naar Chandrakot opgaan, eerst omhoog tot in het dorp waar voor de snellere dames en heren nog een laatste keer de Himalayareuzen opdoemen (daarna verdwijnen ze in de wolken) en dan over een erg steil keienpad naar de Modi rivier. Bij Birethanti (1100m) begint dan het echte werk, een van de bekendste trekkingroutes van Nepal, meer dan 2000 hoogtemeters, door een reeks van dorpen, een deel over de gevreesde trappen van Ulleri, later over een schitterend Rododendron bospad, naar Ghorepani en Poon Hill (3200m). Geen 8000ers te zien vanaf Poon Hill maar de Rhododendronbomen maken alles goed. Na zo’n klim is de energie redelijk op bij de meesten en hetzelfde dan weer omlaag maakt deze race zwaar. Niet iedereen is een goede daler. Normaalgesproken kan ik redelijk met een bergpad naar beneden overweg maar nadat ik weer eens op m’n snufferd gevallen ben gaan de laatste twee uur ook in een aanzienlijk lager tempo dan eerst. Als ‘race director’ had ik de deelnemers vooraf bezworen voldoende te eten onderweg, maar zoals gebruikelijk m’n eigen advies niet opgevolgd dus de laatste kilometers op een lege brandstoftank zijn erg zwaar. En dan heb ik nog de mazzel voor het donker binnen te komen. Nog steeds drie uur later dan nummers 1 tot en met 3 die er maar 7:30 uur voor nodig hebben, maar allen die er meer dan 12 uur over doen, waaronder Jo, dalen meerdere uren in het donker, gelukkig bij bijna volle maan. Ze missen daardoor ook de kermis bij de finish waar de ‘moedersgroep’ van Birethanti het wachten op de binnendruppelende deelnemers veraangenaamt met dansen. De eerste bus vertrekt om een uur of 8 richting Pokhara, de laatste groep verlaat Birethanti om middernacht. Na een korte nacht besluit het gebeuren voor ons de volgende ochtend met een prijsuitreiking, een Nepalese lunch en een busrit terug naar Kathmandu.
De route staat op het web: http://www.everytrail.com/view_trip.php?trip_id=549862
De GPS afstand is 15% minder dan Ramesh’ meting, jaren geleden gedaan met een soort van Jones counter (al kan ik me daarbij niet zoveel voorstellen gegeven het terrein). Dat de route geen 71km is lijkt heel wel mogelijk maar toch zeker wel tegen de 70. Voor wie daar iets zinnigs over kan zeggen: voeg je commentaar toe op everytrail.
Volgend jaar op 5 maart de volgende editie, met hopelijk een aanzienlijk aantal Nederlandse en Belgische loopsters en lopers! Vooralsnog gepland:
o De 100 kilometer terug op het programma met een nog spectaculairder parcours (een combi van mijn testloop van begin januari – http://www.everytrail.com/view_trip.php?trip_id=457126 – en de route van dit jaar)
o Een 70 kilometer
o Een 50 kilometer (dus zeker binnen voor het donker)
o En iets voor wandelaars
Roger Henke