Elk jaar wordt er een ander parcours uitgezet door Les Couleurs Celestes een enthousiaste club mensen met een perfecte organisatie drie dagen lang. Het begon op een warme zaterdagmiddag waar we in Houffalize ons startnummer konden ophalen en daarna met de bus naar Redu gingen. In een groot Eurospace centrum waren gites, en kampeermogelijkheden maar eerst kon iedereen genieten van een pastamaaltijd waarbij het speciale “couleurs celestes bier” rijkelijk vloeide en op alle tafels vele flessen wijn leeg geschonken werden. Hoe konden al die lopers nou zoveel drinken als ze de dag erna zover gaan lopen vroeg ik me toch wel af. Maar het was intens genoeglijk allemaal en iedereen kletsten met iedereen over hun grote passie “het hardlopen”.
Het was prachtig om te zien hoe zoveel lopers geconcentreerd uit bussen sportpoeder mixen maakten en van alles in de bevoorradingzakjes deden. En ik had nog nooit zoveel camelbags in allerlei kleuren en maten gezien. We waren met een klein groepje landgenoten, Wilma, Jo, Rogier, Jos, Jeffrey en Ton. Jean- Pierre en ik deelden de gite met nog vier andere personen en iedereen deed zachtjes zodat een paar uurtjes slapen toch wel lukte.
Zo rond 3.45 begon iedereen wakker te worden en om 4 uur schoof iedereen weer aan bij de lange tafels waar een lekker ontbijt werd geserveerd. De laatste zaken werden in de zakjes gedaan die naar de verzorgingsposten vervoerd zouden worden en om 5 uur precies begon het grote avontuur voor mij, mijn eerste 100 km. Voor Jean Pierre zou het zijn 5de 100 km worden.
We begonnen op een prachtig parcours, door de bossen, terwijl de zon geleidelijk op kwam, berg op en berg af, de mooiste uitzichten het was genieten. Na ongeveer 28 km bleken we verkeerd gelopen zijn We werden door de organisatie naar de juiste route gewezen, hadden wel een paar kilometer om en kregen water en cola aangeboden want we hadden de eerste verzorgingspost gemist en de volgende was pas op 56 km.
We vonden de tweede post ergens op een prachtige groene plek. Onze eigen zakjes werden al aangeboden, de camelbag werd voor je gevuld en de grote tafel was rijkelijk gevuld met zuidvruchten, koekjes, brood, rozijnen, zoute tucjes, snoepjes, fruit, cakejes en nog veel meer. Eigenlijk had ik nauwelijks mijn eigen voorraadzakje nodig. Daarna gingen we richting La Roche. Het begon nu erg warm te worden. Ik kreeg het zwaar, kon de warmte niet meer zo goed kwijt en ben het wat rustiger aan gaan doen; Jean Pierre zag ik als een eekhoorn zo makkelijk en licht de bergen op gaan.
In la Roche ben ik een café ingedoken om even goed hoofd, haren en handen te koelen onder de koude kraan. De ene GR eindigde hier en we begonnen aan de tweede. Waar de eerste GR nog uit paden bestond was de tweede GR veel zwaarder en moeilijker. Het begon met een een zodanige moeilijke afdaling dat ik even dacht “hoe kom ik in hemelsnaam heelhuids beneden, willen ze ons dood hebben ofzo”?? Langzaam aan dus en voorzichtig. Ik was al twee keer gestruikeld en wilde wel heel finishen. Ver beneden zag ik zwemmers in de Ourthe, dat zag er wel heel lekker koel en fris uit als je zo daar boven staat te zweten. Zou ik mezelf op een duik trakteren als ik beneden ben? Toch maar niet gedaan want beneden aan de Ourthe op 80 km wachtte de volgende post gelukkig. Ik had een ontzettend droge mond, (wellicht van de zoute tucjes op de vorige post) en een tong als leer dus ik heb genoten van de sappige sinaasappels die rijkelijk klaar lagen op weer een tafel vol lekkers. De camelbag werd weer zorgvuldig voor je opnieuw gevuld en verder ging de tocht.
Een stuk langs de Ourthe, het leek zo simpel op de kaart maar bleek het moeilijkste en zwaarste deel voor mij. De route was doorkruist met boomwortels en rotsblokken, berg op en bergaf, soms laag en dicht bij de Ourthe, soms heel hoog erboven. Eenmaal verloor ik mijn evenwicht en kon nog juist een boom omarmen zodat ik een echte val naar beneden kon voorkomen en slechts wat geschaafde armen had. Gelukkig was daar ene Michel die me een helpende hand kon toesteken anders had ik daar nu nog boven het ravijn aan de boom gehangen.
Het was gelukkig wel weer wat koeler omdat we tussen de bomen klommen en daalden en de uitzichten over de Ourthe bleven prachtig. De uren verstreken, het wordt een latertje vandaag begon ik me te realiseren, ik zette elke tijdsbesef en het idee om voor een bepaalde tijd te finishen maar uit mijn hoofd. Rogier snelde mij in een flitsende afdaling met kwieke passen voorbij. Een ding telde nog, heelhuids deze tocht overleven en genieten van mijn eerste 100 plus.
Eindelijk was daar de laatste post op 101,5 km, ik werd met applaus verwelkomd, mijn armen werden schoongemaakt en er was weer eten en drinken in overvloed. Ik bleef niet lang en wilde door, óp naar de finish, de benen waren zwaar en het begon al te schemeren. Binnen een half uur was het pikdonker en bleek ik weer op de verkeerde route te zitten, ik zag geen enkele routeaanduiding meer en heb ergens bij een boerderij gevraagd wat de weg was naar Houffalize nadat ik eerst bijna was aangevallen door de waakhond op het erf. Ik zette mijn koplampje aan, nu echt de laatste loodjes…. Eindelijk zag ik de lichtjes van Houffalize, het verkeer raasde met meer dan 100 km langs me heen behalve als het lopers betrof die al gefinisht waren, die remden af en schreeuwden vanuit de auto bemoedigende kreten, onverstaanbaar maar het deed me goed.
Waar was nou de finish, het was pikkedonker, twee lopers wezen me de weg en eindelijk, yes ik heb het gehaald. Er werd een finishfoto gemaakt en er was weer volop eten, maar ik wilde maar twee dingen, douchen en liggen. Ik kreeg nog een prachtig t shirt met alle namen van de tochten van de afgelopen tien jaar, helaas veel te groot maar ik ga het wel als jurkje gebruiken denk ik. JP was al uren eerder binnen gekomen als 2de in zijn leeftijdscategorie, was niet gevallen en oogde fris gedoucht en energiek. Hij was zo galant om mijn bagage te dragen want we moesten ook nog naar drie hoog op ons overnachtingadres.
De volgende ochtend mochten we alweer aanschuiven voor een gratis ontbijt en taarten en lagen de certificaten met foto al klaar. Nu bleek dat meer dan de helft van de gestarte lopers uitgevallen was, het was dus echt een zware tocht, maar o zo mooi en perfect georganiseerd. De andere Nederlandse finishers waren Wilma, Jo, Ton en Rogier, allen ook even enthousiast.
Organisatie, petje af, bedankt voor deze prachtige dagen en geweldige loop!!!
Els Annegarn