Zondag werd sinds lange tijd weer een marathon in Den Haag gelopen. Gezien de prachtige route kan dit tot een heus evenement uitgroeien. Maar er zijn nog wel wat verbeterpuntjes.
Den Haag stond niet op mijn lijstje, maar het gerucht ging dat Dick van Es mee zou lopen en dan nog wel met startnummer 1. Met Dick wilde ik nog wel een marathon lopen en dus heb ik me opgegeven. Was wel even schrikken van de 47,50 aan startgeld. Daar kreeg je dan wel weer een functioneel shirt voor. Maar ik koop mijn shirts liever zelf. Het zou beter zijn als er een keuze was, met of zonder shirt.
De start was wel lekker vroeg, al om 09:00 uur, dat vind ik heerlijk, maar als je van ver met het OV moet komen is 09:00 op zondag onhaalbaar. Een uurtje later zou beter zijn. Er is niet echt een omkleedruimte, en na afloop dus ook geen douche, maar stoelen genoeg. Onze tassen konden we in een onverlichte parkeergarage neerzetten. Tijdens de wedstrijd zou het hek dicht zijn. Dat lijkt goed beveiligd, maar……. tot aan de start en na aankomst van de eerste lopers van de halve is het hek open en dan kan iedereen binnenlopen. Toen ik mijn tas bracht stond daar in het duister een onduidelijk iemand, volgens zijn zeggen om ‘de zaak in de gaten te houden’. Bij navraag klopte dat ook, maar hij was niet als zodanig herkenbaar en had geen legitimatie.
Even later liep ik Dick tegen het lijf. Hij zou niet de hele zou lopen, dat doet hij al jaren niet meer, maar de organisatie had hem er, als boegbeeld van de club, graag bij hebben. Het gaat Dick goed, hij loopt elke week nog drie keer 10 tot 15 km. Na de start, zonder schot maar met toeter, ging de meute op pad, de halve – en de hele marathonners en de ultralopers starten allemaal gelijk. Ik liep samen met Dick en al kletsend bereikten we al snel het 5 km punt. Hier ging Dick rechtsaf naar huis. Ik ging lekker door, maar matigde mijn tempo iets. We hadden nog een lang stuk strand voor de boeg. Maar eerst door en langs villawijken met brede wegen, fietspaden en ruime bochten. Het was me onduidelijk waar de route precies liep, op de weg, het trottoir of het fietspad? Het gevolg was dat iedereen, onder het motto ‘snijden waar het kan lijden’ overal de binnenbochten nam. De route afzetten met roodwit lint verdient toch wel aanbeveling. Na 11 km mochten we het strand op, er stonden ons 12 km te wachten. De weg er heen ging door de duinen, dus met aardige klimmetjes, zeker het laatste stukje door los zand was pittig. Bij Scheveningen er even af en om de haven heen en dan verder weer over het strand. Het was gelukkig laag water, dus het strand was lekker hard en met een zuidwesten windje in de rug vlogen de km’s voorbij. Ik vond het prachtig op het strand en liep zo dicht mogelijk langs het water. Ik hou al jarenlang een lijst bij van vogelsoorten die ik al lopend zie en kon de lijst uitbreiden met Jan van Gent, Grote Jager en Rosse grutto. Een beetje vogelaar weet nu meteen dat ik niet vaak aan de kust loop. Daarom was het des te leuker. Opvallend is altijd weer dat er grote stukken strand zijn waar niets ligt en dan opeens tientallen meters met heel veel dode mesheften, als of er een vrachtwagen vol geleegd is. Er over heen lopen geeft een schitterend krakend geluid. Op het strand waren ook een aantal drinkposten met water, energiedrank, bananen en sinaasappel.
Bij de laatste verzorgingspost moesten we het strand af, omhoog door het mulle zand en dan weer door de duinen. De ultra’s moesten nog een extra stukje strand, maar zouden later weer bij ons op de route komen. Op de route viel me het grote aantal regelaars op. Maar, anders dan bijvoorbeeld in Amsterdam of Rotterdam, hadden ze, op een enkeling na, geen belangstelling voor de lopers en die werden ook niet aangemoedigd. Dit gold niet voor de vooral jonge mensen bij de verzorgingsposten, want die waren razend enthousiast.
Het ging nog steeds lekker, op een prachtig route in een mix van duinen, bossen, weilanden en spaarzame bebouwing. En ondanks dat ik de week ervoor nog de One and Only had gelopen bleef het voortvarend gaan. Pas bij de 37 km werd het wat moeilijker. Maar daar was ik niet uniek in, ik haalde zelfs lopers in. Dat is me lang niet gebeurd. Ondertussen keek ik al een tiental km uit naar een toilet. Maar langs de route heb ik geen toiletten gezien.
Mijn tempo was ondertussen gezakt, ik had ook veel in te houden en dat loopt niet lekker. Gelukkig was de finish dichtbij en even later kwam ik door de finish, slechts 4 minuten langzamer dan in Roelofarendsveen. En tot mijn verassing, direct na de finish allemaal toiletten, wel 20 en allemaal vrij. Dat bracht uitkomst en opluchting.
Den Haag is voor mij een onbekende stad. De finish lag ruim 500 meter van de startlocatie verwijderd en ik had geen idee hoe ik er moest komen. Twee regelaars wisten dat ook niet, ook de dame van het Rode Kruis wist het niet. Eindelijk vertelde iemand me dat ik, wijzend, ‘die weg in moest tot de tramrails en dan linksaf’. Ik op pad en na twee keer vragen vond ik de donkere parkeergarage terug, open en voor iedereen toegankelijk, er was geen enkele controle. Mijn tas stond er gelukkig nog.
De marathon van Den Haag kan echt iets moois worden, maar dan moet er organisatorisch nog wel wat veranderen. Toiletten in het startvak en onderweg, bijvoorbeeld bij elke verzorgingspost. Duidelijk markering van de route en een duidelijke bewegwijzering. Een beveiligde plaats voor je tas. Als dat niet kan, geef het dan aan op de site Een lager starttarief en de keuze of je wel of geen shirt wilt. Vrijwilligers duidelijk herkenbaar maken met een hesje en legitimatie. Zorg dat ze meer gemotiveerd zijn, is wel zo leuk. Een duidelijke bewegwijzering van finish naar omkleedruimte en startlocatie zou ook erg prettig zijn. In Leiden deden ze dat met gekleurde lijnen op de het trottoir. Dat werkt perfect. En, een goede omkleedruimte met douches is ook prettig.
Ondanks deze puntjes van kritiek heb ik zondag in Den Haag enorm genoten.
Theo de Jong
Theo.marijke(at)planet.nl