Afgelopen weekend een poging gewaagd een 24 uur naar tevredenheid te voltooien. Totaal niet uitgerust arriveer ik in Barcelona. Reden niet uitgerust te zijn heeft te maken met perikelen op het werk. Twee bedrijven worden tot één bedrijf samengevoegd met als gevolg dubbele functie-bezetting. Naar verwachting vinden er binnen afzienbare tijd wederom noodzakelijke maatregelen plaats. Onrust ten top. Toch vind ik het een uitdaging of ik mentaal weerstand kan bieden aan deze hectiek. Daarnaast lijkt het me niets een dag rondes van vierhonderd meter te zachtlopen. Het lijkt me crazy-werk. Toch eens moet de eerste keer zijn. Daarnaast wat heb ik te verliezen? Niets toch! Ik zit lekker onverwacht in Barcelona. Mocht ik niet finishen dan is mijn tweede plan de voetbalwedstrijd Barcelona-Villareal te bezoeken. ‘Onverwacht in Barcelona’ heeft te maken dat ik last minute de beslissing heb genomen deel te nemen.
Na een goede nachtrust ontbijt ik in alle rust. Lekker anoniem. Tot het moment Leonie me aanspreekt of ik wellicht Henk ben. Hoe kom je er bij? Tja de sponsor-uiting op mijn tenue ‘verraadt’ mijn afkomst. In het gesprek kom ik wederom tot de conclusie dat er een groot verschil zit in het toeleven naar een 24 uur. Ik verwacht niets wat Leonie vaag vind. Ze heeft gelijk, vaag is het. Mijn verwachting is mini-cooper-maal, just finish, niets meer en minder. Daarnaast lekker lopen. Lekker lopen betekent in mijn comfort zone hardlopen. Een dag na de race ontmoet ik Ricardo Vidan een Spaanse hardloper van 72 jaar jong. Een paar weken geleden liep hij nog een marathon in een eindtijd van 3 uur en 45 minuten. Ricardo woont in Santander. Hij loopt elke dag zeven uur. Afwisselend hardlopen met wandelen omdat hij in de bergen (tot drieduizend meter hoog) traint. We praten over onze sportbeleving. We levellen. Het fijne is dat het een man met diepgang is. Daarnaast spreekt hij vloeiend Engels. Voorheen was hij docent Engels op de universiteit. Zijn plan was het wereldrecord in zijn klasse (circa 190 km) aan te scherpen maar drie uur voor de finish is hij noodgedwongen gestopt vanwege opgezwollen handen. Tja hij kan deze opzwelling niet verklaren maar het kan zomaar te maken hebben met zijn hartfunctie. Ik heb het gelaten voor wat het is. Echt een mannetje naar mijn hart. Nadat zijn vrouw is overleden leeft hij min of meer als kluizenaar ergens buitenaf Santander. Hij kookt nog op een houtkachel ondanks dat ie verwarming heeft. Daarnaast neemt hij deel aan wedstrijden in Europa waarna hij zo af en toe met de fiets naar huis kachelt waarbij hij soms twee weken onderweg is. Nu is Ricardo welgeteld negen uur met de bus onderweg geweest van Santander naar Barcelona. Ricardo begrijpt waar het ultralopen om draait. Mijn ietwat gewijzigde trainingsmethodiek vind ie niets omdat ik er nog niet vol overgave over kan praten. ‘Volg je hart’ is zijn advies. Ik ga er over nadenken maar wil nog niet gelijk stoppen met waar ik mee begonnen ben. Thanos een super Griek begrijpt het ook helemaal. Hardlopen op een prima hartritme. Niets geen opgefokte toestanden maar lopen alsof je het dagen kan volhouden. Zelf geeft hij aan meer een meerdaagse loper te zijn. Bjarne een Deense loper wil na afloop en tijdens de loop te nadrukkelijk contact zoeken ‘hé waren we niet samen op ‘vakantie’ in Griekenland?’ en wat mijn voornaam is. Ach wat doet het er toe of ik nu Hans, Jan, Wim of geen van deze drie voornamen heb.
Hopelijk ontmoet ik Ricardo, Thanos en natuurlijk Leonie nog een keer.
Het vinden van de atletiekbaan is achteraf een eitje. Slechts een paar honderd meter van het hotel. Tja ik heb op de routeplanner gekeken en daar bleek de afstand bijna één kilometer met de auto. Ik volg dus braaf deze route. Echter raak de weg kwijt. Ik begrijp achteraf waarom het slechts een paar honderd meter is omdat het een eenrichtingsweg is waardoor de routeplanner je eerst anders stuurt. Leonie haar advies heb ik ten onrechte niet opgepakt.
Bij de inschrijving spreekt Steven Sleuyter, een voor mij onbekende Belg, me bescheiden aan. Steven vraagt aan me of ik het niet vervelend vind of hij me aanspreekt. Nee echt niet omdat hij zo aardig is. Tjonge wat een avonturen heeft ie al beleefd als hardloper zoals in de Grand Canyon. Zijn vriend Jan (finisher recente Spartathlon) begrijp ik nu. Lopers welke het ultralopen op een avontuurlijke manier ervaren. Na het ontvangen van mijn startnummer zoek ik een tafeltje op welke ik deel met de sympathieke Zilma Rodrigues da Silva. Deze Braziliaanse dame is dit jaar ook ‘toevallig’ op ‘vakantie’ geweest in Griekenland. We praten gebrekkig met elkaar. Zij kan geen Engels en ik alleen ietwat Engels en Nederlands. Toch is het contact o.k.. Ze is lekker bescheiden. Zilma loopt twaalf uur maar goh wat heeft ze afgezien. Het laatste uur van de 24 uur komt ze nog kijken en helpt me heel lief met het inpakken van mijn spullen na afloop.
12 uur mogen we starten. Tjonge wat een deelnemersveld. Alle solo-afstanden (6, 12 en 24 uur) starten tegelijk. Wat een drukte zeg. Iedereen knalt zoals gewoonlijk als een gek weg wat voor me nog steeds onbegrijpelijk of moet ik nou toch eens serieus gaan overwegen het ultralopen serieuzer te nemen wat ik eigenlijk niet van plan ben. Toch kan ik schrijven sneller gestart te zijn dan Leonie alhoewel het zich beperkt tot tweehonderd meter waarbij ik per abuis de verkeerde baan pak. Baan zes, zeven en acht zijn voor de ultralopers. De binnenbanen zijn voor estafette-lopers en lopers op afstanden tussen de pak weg vijf kilometer en de marathon. In het begin begrijp ik er niets van maar het kwartje valt snel.
De temperatuur voelt prima aan. Circa vijftien graden. Na een paar rondjes wordt ik gelapt door zowel Steven als Veerle als Leonie. Veerle is voor mij ook onbekend maar na deze race niet meer. Steven en Veerle steken regelmatig een hand op nadat ze me passeren. Leonie is echt leuk waarna ze me passeert waarop ik probeer leuk te reageren. Haar stopwoordje is meestal ‘ja’ na het passeren van me. Ik moet wel smilen. Reageren probeer ik uniek in te zijn. Na verloop van tijd vraag ik haar, niet serieus, of ze op kop ligt waarop ze serieus reageert ‘hoe weeet ik dat nou met al die rondes’. Ha, ha precies de reactie waarop ik zat te wachten.
Na 12 uur (een kleine honderd kilometer) ben ik de enige Benelux loper. Steven en Veerle presteren prima. Leonie presteert ook prima maar vind het Jetje. Of ze het record van Wilma zou verbreken is me niet bekend maar het is a hell of challenge omdat het gedurende de nacht verrekte koud is vanwege een opkomende wind welke compleet verkeerd op de baan staat. Toch Leonie is piepjong, ze heeft nog een lange toekomst voor zich. Fijn je gesproken te hebben tijdens de paar rondjes dat we samen oplopen. Na 12 uur complete anonimiteit. Hét heerlijkste gevoel voor me. Helemaal gaaf dat de muziek af en toe geweldig is. R.E.M. vind ik super maar het gevoel naar anonimiteit stijgt tot een hoogte punt wanneer het nummer ‘Disappear’ van INXS wordt gezongen door de kanjer Michael Hutchence. Roem is vergankelijk. Het alleen lopen zoals Ricardo me uitlegt is hoe ik dit ervaar. Geen herrie aan mijn kop. Alleen herrie (gebrek aan zelfvertrouwen) in mijn kop tijdens het lopen maar dit wil ik proberen te onderdrukken. Iemand vroeg me recent waarom de behoefte naar anonimiteit en toch een verslag schrijven. Nou het schrijven is het delen van mijn ervaring maar het is niet mijn bedoeling dat dit een hogere intentie heeft of dit een achterliggende gedachte heeft voor anderen of dat er gereageerd wordt.
De nacht wordt een lange nacht vanwege de niet aangename temperatuur. Het begrip lang slaat nergens op omdat de nacht niets langer duurt. Het nadeel is dat alle drankjes steenkoud worden waardoor ik me kudt voel. Ik moet bijna elke ronde pissen als een reiger. Na afloop moet ik wel lachen om Ricardo. Bij hem val ik op omdat ik als enige geen hoofddeksel draag gedurende de nacht. Daarnaast ben ik één van de weinige die tot aan het einde zich langzaam nog hardlopend kon voortbewegen. Toch het meeste valt hem op het aantal keren dat ik moet pissen. Ik heb na afloop berekend dat deze zeikmomenten me zes kilometer hebben gekost. Daarnaast de familiepot vaseline welke voor de start nagenoeg vol is en na afloop nagenoeg leeg is, heeft me tevens twee kilometer gekost. Tjonge een onderbroek vol met vaseline voelt niet lekker relaxed aan kan ik je vertellen eh schrijven.
Tijdens de nacht zie ik een magnetron. Ik kom met het heldere idee warm water te vragen waar de vrijwilligers gewillig in meestemmen. Kippe(n)soep wordt ook op mijn verzoek warm gemaakt. Eindelijk iets warms maar mijn (te?) slappe blaas wil maar één ding: pissen. Ik wordt er helemaal pissig van maar kan deze wens niet negeren. Oh ja we krijgen ook nog iets van macaroni voorgeschoteld. Heerlijk maar na één hapt blijkt dat het niet verwarmd is.
Gedurende de nacht krijg ik steeds meer respect voor een Spaanse loper. Hij loopt namelijk op blote voeten. Toch heb ik de vrees dat hij zijn chip ergens per abuis heeft afgedaan omdat bij het passeren van de chipmat ik geen piepje bij hem hoor. Hopelijk heb ik het verkeerd. Het zou je toch maar overkomen dat je tot de conclusie komt dat je na 24 uur hardlopen je chip bent vergeten. Ik heb het een keer gehad tijdens een honderd mijl (niet verder vertellen) … Op een gegeven moment zie ik medelopers allen met een chip lopen behalve ik … Het wordt toch tijd dat ik het ultralopen serieuzer ga benaderen maar ik vind het wel heerlijk zo.
Het ochtendgloren breekt tegen acht uur aan. Ga ik het halen? De onzekerheid blijft voortduren. Mijn linkerknie voelt vanaf de eerste uren niet lekker. Mijn rechterbovenbeen zegt ook dat dit niet goed is. Toch doorgaan. Inmiddels ben ik overgestapt op stukjes appels. Het lijkt wel of ik een appelboom heb opgegeten in combinatie met een complete kip in de soep. Dit is natuurlijk niet de waarheid. Toch krijg ik een ontzettend opgeblazen gevoel van al die gelletjes. Ze hebben toegevoegde waarde maar ik vind het ze totaal niet lekker en daarnaast veel te zoet. Gedurende de nacht heb ik gegeten ondanks dat een topper me dit ooit afraadde omdat een normaal mens gedurende de nacht normaliter niet eet. Man zonder eten krijg ik anders honger als een peerd.
De laatste uren loop ik af en toe op met Jen Salter. Haar coach geeft aan dat ze 8,9 km per uur loopt. Echnie omdat ik dit tempo absoluut niet loop. Jen wordt gestimuleerd op een manier waar ik twijfel bij heb. Geef s.v.p. wel correcte kilometertijden door. Tja loop ik zo af en toe bij hoge uitzondering twee rondjes zonder te pissen, dan slaat het noodlot toe waarna zij verder huppelt en ik weer bij de klaagmuur heen en weer bengel.
Na 23 uur breekt de zon vel door waarna ik besluit om mijn lange broek uit te trekken. Dit lukt alleen door te gaan zitten. Zitten wil ik niet maar een andere optie is er niet. Na het uittrekken van mijn broek ben ik helemaal uit balans. Ach nog een paar kilometer dan passeer ik een mooie afstand. Uiteindelijk loop ik voor de geïnteresseerden (daar draait het tegenwoordig toch om in onze geweldige prestatiemaatschappij!) 172 km en 62 meter. Het laatste kleine half uur heb ik gewandeld omdat ik het zin er echt helemaal af heb. De erehaag welke gevormd wordt, is helemaal o.k. maar ik heb geen behoefte indruk te maken door zogenaamd nog ‘lekker’ minder dan zacht voort te bewegen.
Vergelijk ik Barcelona met Steenbergen en Nivelles, dan is mijn ervaring dat de rondes zachtlopen een aanslag op vooral mijn linkerknie is ondanks dat je elke drie kilometer mag veranderen van richting. Alhoewel het in Nivelles iets minder zacht verliep, vond ik Steenbergen toch het meest prettig. Niets ten nadele van Barcelona en Nivelles. Toch is de stilte van Barcelona me het meest prettig bevallen.
Een dag na de 24 uur bezoek ik Camp Nou, het voetbalstadion van Barcelona. Laat ik me toch helemaal vergissen in alle trappen welke je sowieso in de metro al dient te overwinnen. Daarnaast mag je in het stadion vanaf de grasmat tot aan de nok een wandeling maken. Mijn benen verafschuwen my mind. Bij het willen verlaten op de luchthaven in Charleroi blijkt dat ik mijn parkeerticket kwijt ben, ik wordt echt prettig pissig maar nu niet in de letterlijk zin des woord.
Voor de Kerst sluit je natuurlijk af met Prettige feestdagen!, bij deze dus.
Henk Harenberg