Op 23 en 24 mei heb ik deelgenomen aan de Baltic Run Non-Stop. Een loop van 234 km van Bernau naar Usedom oftewel een reis van Berlijn naar de Oostzee.
De naam van de loop roept wat verwarring op. Ten eerste wordt er maar in één land gelopen, nl. Duitsland. Niet in Polen of in één der Baltische staten. Ik neem aan dat de Baltische zee gewoon een andere benaming voor de Oostzee is. Ten tweede is er verwarring met de Ultrabalaton, 220 km in Hongarijë. Die is een week later en daar hebben Léonie en Jan-Albert wáááán-zin-nig snel gelopen. Nee de Baltic Run gaat niet om een meer heen, maar gaat naar het noorden. Onderweg hebben we wel heel veel meertjes gepasseerd.
In het verleden was dit een etappeloop van 5 dagen vanuit Berlijn helemaal naar de zee, ruim 300 km. Nu is het een non-stop loop vanuit Bernau, een voorstad van Berlijn, naar Usedom, een eiland aan het begin van de Oostzee. We zijn op het eiland gekomen via een brug, maar verder hebben we geen zee gezien. Grof gezegd kan je Usedom met Flevoland vergelijken. Al is het geen polder en helemaal geen eiland opgebouwd uit opgedroogde zee.
De eerste non-stop editie was in 2014. Henk Harenberg en Jannet Lange hebben hier gelopen en genoten van de omgeving. Jannet heeft het uitgelopen, Henk helaas niet. En nu vonden ze dat ik er ook maar aan moest geloven. Ze mochten toen lopen in 30 graden; Dat weer ken ik uit Kladno. Dit pinksterweekend heel wisselend weer, droog, geen reden tot klagen. Je moet je er wel aan (blijven) aanpassen.
Dit jaar ben ik samen met Henk naar Bernau gegaan. Henk koos voor de loop als herkansing. Voor mij is het een lange tocht om vooral van de omgeving te genieten. 16 Jaar terug ben ik hier met de Peace Run in Mecklenburg Vorpommern geweest. Het grote bosrijke gebied heeft me zeer verrast. Dit is het stilste hoekje van Duitsland.
Vergeleken met de 24 uur in Turijn die ik 6 weken eerder liep, ben ik voor deze loop veel meer ontspannen. In Turijn had ik het gevoel iets te moeten neerzetten, dat is hier van generlei belang. Ik zag niet tegen de afstand op, ook niet tegen het feit dat ik veel langer dan 24 uur mag lopen. Daar kan ik gezien mijn ervaring wel op vertrouwen. We mogen hier lekker langzaam lopen en dat nog afwisselen met wandelen.
Ik ben samen met Henk op donderdag naar Bernau gereden. Daar hebben we 2 nachten overnacht in een hotel. We hebben donderdag gereden, zodat we ten eerste vrijdag een rustige dag hebben en ten tweede omdat we ons konden herinneren dat er op vrijdag heel veel file-leed op de AutoBahn is. Vooral bij Hannover kan je uren verliezen.
Op vrijdag heb ik de dropbags gereed gezet. Er zijn onderweg 31 verzorgingsposten en voor zeg 20 posten kan je een plastic tas met kleding, drank, etc. afgeven. Na afloop krijg je de tassen weer terug. Vrijdagavond is er een pasta-party en een briefing. Hier is verteld dat je door het rode licht mag lopen, maar dat je überhaupt geen gesloten spoorweg-overgang mag überqueren. Op straffe van diskwalificatie; je naam wordt genoteerd en doorgegeven aan andere organisaties.
Ik heb voor onderweg 7 dropbags neergelegd. Tenslotte zijn de verzorgingsposten heel uitvoerig. Op 100 km in Prenzlau en op 162 km in Eggesin staat een gymzaal. Hier is ook nog een warme hap, kan je je omkleden etc. Naast de 234 km is er ook een 100 km en een 162 km. Ieder start om 7 uur ’s ochtends in Bernau. Je weet zelf wel waar je moet finishen.
De starttijd stond voor ons Hollanders verwarrend op de website genoteerd. Sonnabend 7. Volgens mijn Germaanse vriend Wouter is de start ’s avonds 19 uur. Dat vind ik minder, want dan moet je gelijk in het begin een nacht missen en in het donker zie je ook minder van de omgeving. Maar gelukkig; het is toch 7 uur ’s ochtends. Weer wat geleerd. De Ultratour du Leman die ik afgelopen september liep, begon eveneens op zaterdagmorgen 7 uur en zelfs de Spartathlon start om …….. .
De Organisator is Jörg Stutzke. Ondersteund door een hele grote groep vrijwilligers; meer dan 1 per loper. Ik ken Jörg ook van het bestuur van de Deutsche Ultra Verein (DUV), waar ik al 15 jaar lid van ben. Vooral vanwege hun mooie tijdschrift Ultramarathon, 4x per jaar. Henk is geen DUV-lid en daarom krijgt hij bij zijn aanmelding het tijdschrift. Ik niet, want Jörg weet wie van de deelnemers DUV-lid is. Ook kan Jörg zo onze ultraresultaten opzoeken, want de DUV heeft een perfect statistisch systeem, waarin alle resultaten van alle ultralopen zijn opgeslagen.
Pinksterzaterdag, 23 mei, 7 uur ’s morgens is het grote moment da. In het centrum naast de stadspoort van Bernau worden we opgewacht. Alle namen worden genoemd, opdat een ieder ter plekke is. En dan gaan we los. Een horde enthousiaste lopers loopt langs de oude stadsmuur van Bernau. En vanzelf ontstaan er groepjes. Uiteraard begin ik rustig achterin het veld en laat de 100 km lopers onderling hun strijd voeren. Vanaf het begin lopen we door mooie groene paadjes; wel over brede wegen. Ik kan me nog een hondenbegraafplaats herinneren. Uiteraard heel rustig (af)gelegen. Gelijk passeren we de eerste vennetjes en beekjes. En buiten lopers hoor je alleen de vogels. Na 10 km de eerste verzorgingspost. Kort gestopt en alleen wat water en fruit gepakt. Op de post staat ook iemand de nummers te noteren. Een ritueel, wat we 30 x gaan herhalen.
Er werd me verteld dat er in het begin wat heuvels zijn, maar volgens mij zijn de klimmetjes over het gehele gedeelte. We lopen afwisselend over asfaltwegen, fietspaden, zandwegen, zandweggetjes. Bos, heel veel bos.
In het begin is het ongeveer 18 graden. Klinkt als goed loopweer, maar het is wel vochtig warm. Dus gelijk zweten. In het begin vele bosweggetjes. Brede asfaltwegen, brede zandwegen. Slechts een enkele auto gezien. Na 30 km komen we in Finow. Allemaal vacantiehuisjes, daarna een brug en we gaan verder langs het kanaal. De weg is zo stil, dat ik bang ben verkeerd te lopen. Gelukkig zien we even later weer een oranje-pijl. De weg is overigens heel goed gemarkeerd. Spoorzoeken zit er gelukkig niet in. Ook ben ik blij dat het niet per GPS gaat; alleen al omdat na 12 uur de batterij op is; oftewel je hebt voor deze loop 3 horloges nodig.
Na 5 uur lopen gaat het piepje van mijn SMS, ik kijk op de telefoon en krijg van mijn vriend Kees de melding dat het gaat motregenen. Maar je zei gisteren nog dat het droog zal blijven? Helaas en jawel: gelijk slaat het om en inderdaad ……… Ook iets meer wind en minder warm. Ik laat het tempo wat zakken tot 7.5 km per uur. En wandel stukken als herstel; we zitten nog maar op een kwart, maar ik voel me wel fit. Lange rechte wegen door bos. Je kan ver vooruit kijken (en achteruit). Na 55 km in Glambeck is de eerste dropbag, waar ik van shirt wissel, wat eten pak en even rustig zit. Jaja, op alle posten staat een stoel gereed; er is aan alles gedacht. Ik ben nooit iets te kort gekomen. Ik kan alles eten, want ik heb nooit last van de maag gehad.
Op de post van 70 km in Stegelitz, ontmoet ik organisator Ecky Broy. Ecky heeft een luide stem en hij is ook speaker. Hij vertelt me dat dit de geboorteplek is van Angela Merkel. Of ik haar ken? Jawohl. Ze vragen wat ik wil eten. Ik zie ze aan de pasta en vraag of er meer is. Op tijd realiseer ik me, dat het met vlees is en ik weet het op tijd af te zeggen. Ik geef aan vegetariër te zijn. Blijken ze op deze post ook nog vegetarische balletjes te hebben. Er is echt aan alles gedacht.
Ik haal een Amerikaanse loper in, die zijn eerste ultra loopt. Zijn zoon en vrouw fietsen mee en ik feliciteer hem alvast, omdat hij niet ver van zijn doel is, de 100 km. Na 90 km een lastig stuk. We moeten tegen de koude wind in lopen. Open en uitzicht op een groot meer. Maar de vochtige warmte van de ochtend is om 18 uur vervangen door koude tegenwind. Prenzlau is in beeld. Ik word gepasseerd door een (oudere) man op de fiets, die vraagt wat ik aan het doen ben en ik vertel dat ik 234 km aan het lopen ben. En ook dat ik Hollander ben. Hij zei dat het hier net zo vlak is, als in Holland! Huh, vindt hij het hier vlak? Nou, wij niet hoor.
Na 12 uur lopen, 7 uur ’s avonds, sta ik in Prenzlau op het 100 km punt. Ik loop naar binnen, kleed me om in de gymzaal en ontdek net op tijd dat er een maaltijd is. Nee, dat gaan we zeker niet overslaan. Ik praat wat met de aanwezigen; finishers op de 100 km, helpers van lopers en organisatie. Daar vraag ik wie uit de Bundesliga zijn gedegradeerd? Wordt me keurig meegedeeld. Als ik verder wil, is de route moeilijk te vinden. Ik dacht dat ik terug naar de ingang van het terrein moest, maar er blijkt nog ergens een zij-ingang te zijn. Organisator Lutz Raschke wijst me de richtige Weg. (het correcte pad). Lutz is getrouwd geweest met een Nederlandse vrouw; hij spreekt nog onze taal, hoewel hij dus geen goede herinneringen aan het Nederlands heeft!
Vanaf nu wordt de tocht een stuk rustiger. De 100 km lopers zijn gefinishd en zowel voor mij als achter mij loopt er niemand. Vanaf nu ben je alleen en afhankelijk van de markering; welke gelukkig heel goed is!!! De wind is weer gaan liggen, zodat het nu lekker aanvoelt. Op de eerstvolgende post in Schönwerd, 108 km, vraag ik om de groeten aan Henk over te brengen. Kees heeft me per SMS doorgegeven dat zijn doorkomst na 64 km een uur achter me was. Verder hoop ik dat het hem verder goed gaat. Ik weet helemaal niet wat er voor of achter me gebeurt.
Op de volgende post tref ik liefst 4 lopers, helaas 2 uitvallers. Vanaf nu heb ik weer gezelschap. Behalve het moment dat er net voor me een spoorwegovergang dicht gaat en een goederentrein in alle rust voorbij-kachelt. Het wordt donker en fris. Ik pak een lamp en een jack uit de rugzak. De organisatie heeft onder de markering nog een blauw reflecterend punt geplaatst, zodat het goed opvalt als je je lamp aanzet. Echt, ook in het donker is alles te herkennen.
Ik heb weer een paar lopers voor me als richtpunt. Ik loop een hoger tempo, maar als ik wat wandel komen ze weer terug. En zo is er nog gezelschap. Ook de IJsheiligen komen langs, want het is afgekoeld tot 2 graden. Later hoor ik van Henk dat er deze nacht in de Achterhoek zelfs nachtvorst is geweest. Wel is het in het donker heel mooi. Want omdat het een open stuk is, mogen we het hele melkwegstelsel rustig bekijken. Ook de bijbehorende stilte ………………….
Ik kom bij de volgende dropbag op 132 km. Veiligheidshalve heb ik hier een lange broek in gedaan, voor als de nacht heel koud zou zijn. En inderdaad is dit één van mijn zeldzame (nacht)lopen dat ik een lange broek moet aantrekken. Op de post wordt me verteld dat Zweden het Eurovisie Songfestival heeft gewonnen. Je hebt geen krant nodig op de Baltic Run. Ik schiet in de lach als ik het plaatsnaam-bord van de volgende plek zie: HOLLÄNDEREI. (145km). Jammer dat Henk net voor deze plaats moet opgeven.
Om 3 uur zijn de eerste flitsen van de nieuwe dag, 24 mei. Vogels fluiten al. Het wordt langzaam lichter. Helaas mis ik nu een afslag. Dit omdat het zo licht is geworden dat de reflectie onder de pijl niet meer opvalt. Samen met een andere loper keren we om en controleren we iedere afslag tot we de plek vinden, waar we in de fout zijn gegaan. Helaas duurt het even; Het hoort er eenmaal bij. Niet hopeloos worden. We naderen de andere grote post in Eggesin. Voor een enkeling de finishplek. Hier is een gymzaal en kan je evt slapen.
Ik bereik Eggesin, 163 km, na 21 uur lopen, 4 uur ‘s nachts. Ik kleed me om, geen lange broek meer nodig. Goed eten en nog beter drinken. Tijd voor de volgende dag. Ik loop weer iets harder en wandel minder. Het is goed licht. Eerst naar de post in Ueckermünde. En daarna is Mönkebude aan de beurt. Terwijl ik op de post zit, praat ik met de vrijwilliger. Hij vertelt me dat ik de eerste loper sinds lange tijd ben. Klinkt komisch als je je bedenkt dat ik er net nog een paar heb ingehaald. De koploper kwam om middernacht voorbij. Nu is het 7 uur. Hij heeft hier al de hele nacht gezeten en het is nog steeds koud. Ik krijg een lekker ontbijtje met mijn favoriete fruitsap.
Nu komt misschien wel het mooiste gedeelte van de Baltic Run. We lopen langs een groot meer (zag later op de kaart dat dit al de binnenzee is) met aan de andere kant een dijk met hoge bomen. En veel vogels, heel veel ganzen met dito gegak. Dit is open en vol, vol in de zon; nu is het plotseling warm geworden. Ik kan nog extra genieten van de volgende post verzorgd door Team Hanka; te herkennen aan hun roze hoed. Ze zijn heel enthousiast en het is een vrolijk gesprek wat ik met ze kan voeren. Daar hoor ik dat de vorige loper 1 uur 40 voor me ligt. Achter me is niemand meer in het open gebied te bekennen.
Helaas moet ik deze mooie plek verlaten en ga ik verder naar Anklam. Het blijft wel open, dus nu zitten we vol in de warme zon. Ik heb de hele tijd genoeg gedronken en voel me goed en heb nergens last van. En dat terwijl de eerste 200 km er opzitten. Nog 34 te gaan. In de briefing hadden ze het over Bau-werken, maar gelukkig kan je er makkelijk omheen. De volgende post is in Relzow, al van verre zien ze me aankomen. Ik pak mijn laatste dropbag, maar eigenlijk heb ik niets nodig. De verzorging heeft alles. Nogmaals goed drinken en wat eten. En wat praten; ze vinden dat ik er goed uitzie.
Daarna op naar de post van Günther en Christa Bruhn, 6 km verder. Ze zijn al op de hoogte van mijn komst en hij staat klaar met zijn fototoestel. Ik blijk zowaar 30 minuten op mijn voorloper te zijn genaderd. Ook zij vinden dat ik nog snel loop. Ik drink wat en Günther vertelt me, dat hij dit jaar ook al deze afstanden heeft gelopen. Hij is één der ultralopers die zich als vrijwilliger heeft aangemeld! Ik bevind me 16 km van de finish en nog maar 4 km van de brug naar het eiland Usedom. Dit geeft me het gevoel dat ik er al bijna ben. Ik loop door. Nu op een fietspad langs een drukke weg. Even later wordt het fietspad vervangen door een zandbank. Dit is een verhoging van 2 meter uitsluitend bestaande uit zand. Het asfalt voor het fietspad is er nog niet gelegd. Dit voor ongeveer 2 km in de hete zon. Denk maar aan het strand met hoogwater!
Maar het mag de pret niet drukken, want daarachter is de brug en ga ik het water over. En op het eiland een rustige zijweg in. Ik loop over een weg, waarvoor ik door Jannet ben gewaarschuwd Een wegdek vol met gaten (Leerdammer weg). Omdat het stil is, ga ik middendoor, gewoon midden op straat. Misschien wel de juiste plek. En op naar de laatste post. Ik heb een foto gezien, waar koploper Benjamin Brade in de mist (en kou) in de vroege ochtend voorbij kwam. Welnu om 12.20 uur is het heet en zwaar zonnig. Tsja, dan is het aftellen naar de finish. Over plattelandwegen. Ik zie eerst de kerk boven de horizon en daarna de rest van het dorp. Ik passeer wat verbaasde toeristen op gehuurde fietsen. Maar ik concentreer me op de finish. Op een gegeven moment passeer ik het bordje Usedom; Yes ik bevind me in de plaats van het doel. Plotseling ontwaar ik een loper voor me. In het centrum loop ik André Lange nog voorbij. We feliciteren elkaar, want we zijn op 1000 meter van de finish.
Na 31 uur en 16.53 minuten passeer ik als 10-de heer de finish. Blijkbaar snel genoeg om zonder loting mee te doen aan de Spartathlon (als er in 2016 gelijke kwalificatie-eisen zijn), al hebben we ons hier helemaal niet mee bezig gehouden. Gelukkig heb ik nog een half jaar om te beslissen of ik in Griekenland ga lopen.
De Baltic Run is een iets kleinschaligere loop dan bv de Ultrabalaton. Vergelijken kan ik het niet, omdat ik niet in Hongarijë heb gelopen. Hier is in ieder geval veel bos, natuur, rust en stilte. Ik kan de Baltic Run van harte aanbevelen. Vooral vanwege de band tussen de lopers en de vrijwilligers. In 2016 is het weer in etappe-vorm, 5 dagen. Maar wel eind juli, kan dus heel warm zijn. Het heeft wel mijn interesse, omdat ik nog nooit een etappeloop langer dan 3 dagen heb gedaan. Blijkbaar gaat 2017 weer Nonstop.
Website: http://www.baltic-run.de
Nitish Zuidema