De Veellooper

Na 3,5 maand training, zonder ooit een wedstrijd gelopen te hebben, liep ik op mijn vijftigste in Rotterdam mijn eerste marathon. Als een jonge hond ging ik van start en dus werd het bij de 30 km moeilijker en moeilijker; de jonge hond was een slak geworden. Met 3:48 was ik niet tevreden, 3:29 in Leiden, vijf weken later, paste me beter. Later dat jaar, 2001, volgde nog New York. Een emotioneel onthaal van de New Yorkers, maar vanaf the Empire State Building kon ik Ground Zero nog zien én ruiken. Beestachtig mensen gedrag. Hoewel, beestachtig? Beesten moorden niet voor de lol, moorden niet vanuit een ideologie, moorden niet uit wraak. Mensen wel.

In 2002 liep ik zes marathons, en mijn eerste ultra, 50 km in Soerendonk in 4:17, in 2003 17 marathons en acht ultra’s. Opeens behoorde ik tot die kleine groep van mensen die vrijwel alles aangrijpen om een marathon of meer te lopen. Gewoon voor de lol, niet voor een toptijd, maar omdat het lopen zo leuk is. Omdat het leven zonder lopen zo saai is, omdat het onderlinge contact (eens in de week) zo leuk is. Met veel plezier liep ik 20 tot 30 marathons per jaar en zo stond de teller in september 2005 op 85. Toen sloeg het noodlot toe. Hartoperatie, complicaties en nog twee hartoperaties. Lopen, nee daar dacht ik niet meer aan. Het was overleven. Maar heel langzaam ging het ietsje beter en ik verlegde weer mijn grenzen. 300 meter wandelen, 500 meter, een beetje dribbelen, beetje wandelen, beetje dribbelen, meer dribbelen en steeds ging het ietsje beter. En nu loop ik weer. Mijn hart functioneert nog maar voor 75%, dus het tempo is er echt uit. Maar ik loop weer en die loopt, die leeft. Ik loop zelfs weer marathons en net wat meer dan de gemiddelde loper; ik ben weer een beetje een veelloper.

Veellopers worden vaak voor gek versleten, verslaafd aan het hardlopen, verslaafd aan endorfine. Als ze stoppen zouden ze junkgedrag vertonen, shaken, ziek en depressief zijn. Ook in de ‘serieuze’ loperswereld wordt er wel eens wat schamper over ze gedaan. Ze lopen twee, drie, vier keer per week en in dan het weekend nog een marathon. En ze houden hun stand bij, keurig op internet (100mcnl.org). En nooit een toptijd!

Mijn buurman traint twee keer per week en in het weekend een wedstrijd. In het eerste voetbalelftal van onze dorpsclub, in de zoveelste divisie. En mijn buurman is bepaald niet gek en hij is ook niet verslaafd. Het is zelfs een hele aardige jonge vent waarmee ik graag een glas wijn drink. Hij houdt de stand van zijn club bij, zoals ook in de eredivisie en eigenlijk in elke tak van sport de stand wordt bijgehouden. Sergei Boebka was vijf keer wereldkampioen polsstokhoogspringen, Björn Borg won Wimbledon vijf keer. Maar goed dat we standen bijhouden, zodat deze kampioenen niet in de vergetelheid raken.

Ik kan geen toptijd lopen, en toch vind ik hardlopen leuk. Trouwens, een toptijd is alleen een toptijd als hij vergeleken wordt met andere tijden, met andere deelnemers, met minder goede deelnemers. Zonder andere spelers had Borg nooit Wimbledon kunnen winnen en had hij, in zijn koddige witte broekje, mooi voor paal gestaan. Boebka zou een vrolijke dwaas zijn met een wiebelige stok, maar geen wereldkampioen. 42,2 kilometer in 1:59:59? Haile Gebrselassie doet het Rotterdam, in zijn uppie. Nou en, hij had toch ook gewoon de metro kunnen nemen. Een toptijd is alleen een toptijd en een wereldrecord is alleen wereldrecord als er een vergelijking is. Daarom wordt het pas leuk als anderen meedoen. En sommige doen meer mee dan anderen. En zo ontstaan veellopers, kampioenen en goede prestaties, door competitie en training. En zo ontstaan standen, gebaseerd op uitslagen van wedstrijden waar soms heel veel en soms heel weinig deelnemers zijn. Noteer de uitslag en de stand, ze blijven voor eeuwig en ze zijn objectief. Er kan niet mee gerommeld worden. Hoewel: Dik en Ineke, lopen tegen elkaar. Ineke wint afgetekend. Dik vertelt later: ik was tweede en Ineke werd één na laatste. Mensen blijven mensen.