Uit voorliefde voor de Noordzeekust, stroop ik al jaren de hele lengte van Frankrijk tot en met Denemarken af naar leuke hardloopwedstrijden om die te combineren met het een verkenning van de omgeving waar ik door heen loop. Deze keer was het de beurt aan de Wintermarathon van Husum wat gelegen is in het Kreis Nordfriesland, onderdeel van de Duitse deelstaat Sleeswijk-Holstein. Husum is een kleine havenstad met een regionale functie. In de omgeving zijn de nodige polders te vinden met vlak voor de kust een aantal eilanden met daar tussendoor de wadden. Veel plaatsbepalingen eindigen hier op um en koog, wat duidt op een cultuur die verwant is met die van Friese cultuur. Volgens overlevering heeft het Friese Rijk de hele kuststrook vanaf Noord-Holland tot aan de Deense grens bestreken. Er wordt in het gebied rondom Husum nog steeds onvervalst Fries gesproken. Het Friese bloed in mijn lichaam sprak dit wel aan zodat ik ben gaan kijken in dat gebied. Nou waren mijn vrouw en ik er een paar jaar geleden al door heen gereden, op weg naar Denemarken in verband met de North Sea Beach Marathon en er de weg kwijt geraakt. Toen we bij een boerderij stopten om de weg te vragen bleek dat alle deuren open stonden maar dat er niemand aanwezig was. Een open deur is in Nederland haast niet meer mogelijk. Gelukkig hebben we de weg wel weer gevonden.
De gemoedelijke sfeer is ook nu weer in dit gebied terug te vinden. In Husum kan ik snel een goed verzorgde en goedkope kamer vinden bij mensen die van oorsprong van Sylt komen. Heel vriendelijke mensen, zodat men zich snel op het gemak voelt. Op loopafstand van het centrum en start en finish van de marathon. Muisstille omgeving. Wat wil men nog meer. De rest van de dag toeren in de omgeving. De schiereilanden Nordstrand en Eiderstedt bekijken. Polders, dijken, schapen afwisselend met ruigtes. Her en der veel mollen in de grond! Helaas heb te weinig tijd om nog één van de eilanden te bezoeken. Misschien een volgende keer. Het gaat hier verder om de marathon. Wat nog aardig wat voeten in de aarde heeft, want laten we wel weten, Zolder ligt nog vers in het geheugen.
Zaterdag 28 februari 2004. Het heeft gevroren, maar het is heerlijk weer. Geen wolkje in de lucht. Na een wandeling door het stadje, startnummer ophalen bij de lokale sportvereniging. In alle rust is men op een plaatselijk atletiekbaantje bezig met de voorbereidingen voor de marathon. Er zijn ongeveer 115 voorinschrijvingen. De concurrentie met de marathon van Kiel diezelfde dag, doet zich gelden. De start is om 12. 30 uur, dus ik heb alle tijd. Heerlijk!Naast de gebruikelijke Duitsers, veel Denen aan de start. Ook een paar exotische exemplaren. Een jonge jongen staat voor mij in een korte broek met een paar totaal versleten schoenen en meters lange veters waar men alleen maar over kan struikelen. De meeste lopers zijn naar behoren gekleed vanwege de frisse omstandigheden ondanks de gulle zon. Oké, lopen dan maar. Het parcours loopt de eerste paar kilometer langs een drukke doorgaande weg om vervolgens de stille dorpjes Horstedt, Arlewatt, Ahrenshöft, Bohmstedt, Almsdorf en Breklum aan te doen. Een heen en terug parcours en wie denkt dat het gaat om een vlak landschap komt bedrogen uit. Dus goed uitkijken om de er achter te komen hoe het op de terugweg zal gaan lopen. Geen grote hoogteverschillen, maar kleine klimmetjes met het nodige vals plat en als het niet meer loopt wordt dat vanzelf gemeen plat.
Ik begin rustig, want ik heb al weken last van mijn rug. Al vrij snel kunnen de handschoentjes uit. Redelijk snel warm gelopen. Het blijft mij na al die jaren verbazen, mensen om mij heen te zien lopen die na een aantal kilometers volkomen buiten adem zijn. De meeste lopen gelukkig op een verstandige manier. De EHBO zou er anders kompleet van overspannen raken. De EHBO rijdt hier trouwens langs het parcours met busjes rondt. Handig!De belangrijkste knelpunten worden door de politie in de gaten gehouden terwijl de rest van de veiligheid aan de deelnemers en een enkele vrijwilliger wordt over gelaten. Het kan wel. We lopen voornamelijk over fietspaden en trottoirs en de dorpen zijn erg rustig, maar je kan zo nu en dan een paard tegenkomen. De verzorging is goed. Mijn favoriete citroenthee is aanwezig. Mij hoor je niet klagen. Wat wel opvalt is het vrijwel ontbreken van publiek. Halverwege staat een groepje mensen met Deense vlaggetjes ons aan te moedigen, maar voor de rest lijkt het erop dat de marathon behoorlijk aan de omgeving voorbij gaat.
Alhoewel ik niet op een tijd loop is het wel handig dat elke kilometer staat aan gegeven zodat ik kan zien wat de gemiddelde snelheid ongeveer is en dat valt niet tegen. Dat is dan zo, n 5. 20 kilometer met de wetenschap dat dat iets lager uitpakt als het omhoog gaat. Nabij Breklum, waar het keerpunt is, komen we de eerste lopers al weer tegemoet, net waarneer je er op zit te wachten. Halverwege kom ik in iets meer dan 1. 53 door, wat duidt op een eindtijd van 3. 45. Op 22 kilometer een aardige klim, alwaar me een vrouw voorbij komt die wel heel snel binnen een paar kilometer uit het gezicht is verdwenen. Zelf blijf ik ook nog steeds mensen inhalen die langzamerhand ietsje pietsje stuk gaan. Wat is het leven toch heerlijk. Één excuus, de wind is nu schuin tegen en het wordt zo een stuk frisser. Mijn rug blijft het prima doen maar ik krijg wat last van mijn linker voet. Gezeur natuurlijk en ik spreek mezelf moed in. Ik laat me niet kisten, daar ben ik nog te jong voor. Het tempo zakt wat, maar ach ik kom er wel. De deelnemers zijn nu over het parcours verspreidt, zodat ik weinig richtpunten voor me heb. Nog een korte klim op 37 kilometer en ik tel de kilometers af. Een jongen in nog al afwijkende sportkleding met een zijden sjaaltje in zijn hand, kom ik achterop en gezien zijn snelheid is het een wonder dat zijn benen nog voort bewegen. Husum komt in zicht. Ik stel me voor dat de laatste kilometers voorbij vliegen. Het bekende paard ruikt stal gevoel, maar soms valt ook dat niet mee. De jongen met de versleten schoenen loopt in de laatste kilometer naast zijn vriendin te wandelen. Als ik passeer, krijg ik van hem een bemoedigend tikje op de rug. De laatste 400 meter zijn op het atletiek baantje en ik kan de eindtijd nog net binnen de 3. 50 houden.
Nou krijg je vaak na afloop van een wedstrijd een medaille en/of een T-shirt. Sommigen zijn er gek op anderen worden er gek van. In Husum krijgt een ieder twee bonnen, één voor een maaltijd en één voor drinken. Deze kunnen gezamenlijk genuttigd worden in een grote ruimte in de buurt van het atletiekbaantje. Aansluitend is er dan ook de prijsuitreiking. Het gemeenschapsgevoel wordt er door bevorderd en het is echt beregezellig. Zeer de moeite waard. Voor een ieder die het ziet zitten is er ook nog een oorkonde om mee te nemen. Na afloop zoek ik tevreden mijn kamer in het stadje weer op.
Na Zolder ging het wel weer, niet super, maar redelijk. Er zit weer enige vooruitgang in. De rugklachten bleven onder controle. Ze worden voornamelijk veroorzaakt door spanning op de longen wat doortrekt naar de onderrug. Die spanning op de longen ontstaat doordat ik me ergens druk over maak. Rare jongen ben ik. Ik had er vorig jaar ook al last van. In deze marathon heb ik puur op gevoel gelopen en het weer zat ook mee. Een lekker zonnetje om in te lopen. Het is sowieso ontspanning en eenvoud die hier de boventoon voeren. Het was al weer de 32e keer dat de marathon gehouden werd, maar geen te gladde en te strakke toestanden. Er stond nog een Nederlander aan de start. René Westra van de AV Castricum en het grappige is dat hij een lange tijd niet in de gaten had dat ik ook uit Nederland kom. Toen ik mijn startnummer ging ophalen stond hij met zijn zoon bij de routebeschrijving te kijken en te praten. Vlak bij het keerpunt op het parcours kwam ik hem tegen en heb hem aangemoedigd en toen ik hem later inhaalde zij ik dat hij wel moest blijven doorlopen. Nadat ik gefinished was stond ik nog even te kijken wie er binnen kwamen en kwam hij de baan oplopen. ‘Ook een Hollander?’vroeg hij toen hij mij zag staan. ‘Jazeker’, antwoordde ik en toen wist hij het zeker.
Verder heb ik nog een leuk gesprek gehad met Thomas Vervaart uit het Sauerland. Hij had ook een kamer op het zelfde adres waar ik logeerde. Deze jongeman werd 4e in de marathon, is 27 jaar, heeft al 81 marathons gelopen en heeft de ambitie om nog eens 2. 30 te lopen. Jeugdige overmoed ? Misschien niet, wie zal het zeggen. Laat mij maar rustig lopen en landschappen ontdekken. Voor 2. 30 ben ik te oud geworden.
Herman Euverman 3. 49. 52
René Westra 3. 55. 49
De volledige uitslag en foto’s zijn te vinden op http://www.lav-husum.de/
Tot wederhoren, Herman Euverman.