‘Ik dacht waar blijft hij toch. We hebben dit jaar al in Schinnen en de Grotten gelopen, maar daar was je niet bij. Wordt dit je eerste wedstrijd dit jaar?’, zijn de eerste woorden van Henry Okkersen bij binnenkomst in de kantine te Genk. ‘Beste Henry, met mij gaat het goed, maar jullie gaan er al meteen vol tegenaan. Vorig jaar heb ik veel gelopen, dit jaar worden het wat minder, want ik wil in mijn marathons toch nog onder de 4 uur presteren en daarnaast ook mijn ultra’s op een redelijk niveau lopen. Dan moet ik wat meer rust inbouwen, om het lijf te laten herstellen’, geef ik als antwoord. Henry loopt momenteel de sterren van de hemel, ook vandaag weer, 3.18, en dat op die leeftijd.
Jos Hopman en ik rijden al voor het derde jaar naar Genk, het is een vertrouwde locatie. We komen er graag, want Micha heeft het altijd voortreffelijk geregeld, eigenlijk zoals het overal behoort te zijn. Jos heeft lang gesukkeld met zijn knie en is heel benieuwd hoe het vandaag zal gaan. Bij de inschrijving vraagt hij dan ook uitdrukkelijk of ze de limiet zo ruim mogelijk willen hanteren.
De start is in Genk altijd een indrukwekkend moment, De vrouw van te vroeg overleden Louis Persoons en zoon zijn aanwezig. Er zijn bloemen en zoon Alex doet de start, geen schot maar een fluitsignaal. De Memorial maakt niet alleen bij de familie en organisatie, maar ook bij de deelnemers indruk. Ik schat dat er zo’n 100 gestart zijn op 195 meter voor de doorkomst. Dan volgen er 7 ronden van 6 km. Al na 150 meter dient zich de eerste kuitenbijter aan. De meeste hollen me voorbij, nu nog vers en waarschijnlijk blij dat ze de eerste hindernis zo makkelijk kunnen nemen. ‘Kom op’, hoor ik roepen. ‘Ik kom wel, maar het is nog lang’, zeg ik. Bij dit droge zonnige weer, temperatuur rond het vriespunt, hoegenaamd windstil en een blauwe lucht is het een feest om in een dergelijk schitterende omgeving je hobby te mogen uitoefenen. Tussen de kale bomen, bedekt met rijp, zijn mooie vergezichten en aangename doorkijkjes te zien. Ik loop nu al te denken dat die straks de pijn in mijn benen verzachten. Want hoe fraai, licht golvend het parcours ook is, deze puisten zijn toch een aanslag op mijn lichaam.
In de laatste kilometer van elke ronde is een keerpunt ingelast. Er is zo’n 600 meter bijgetrokken. Dat en de startplaats zijn de enige veranderingen aan het parcours. Het voordeel is dat je de concurrentie in het vizier hebt, zonder om te hoeven kijken. Voor mij echter niet van belang, wel leuk om degene die voor en achter je lopen eens te van dichtbij te zien. De eerste ronde plus 195 aanloopmeters, kom ik door in 32’. In de tweede ronde voel ik weer krampen opkomen in de rechter kuit. Een verschijnsel waar ik in de laatste marathon ook last van had. Zelfs de nacht voor deze marathon moest ik mijn benen flink strekken toen de krampen erin schoten. Daarom heb ik ’s morgens tonic gedronken en vlak voor de start. Het werkt, evenals de chocolade die bij de verzorgingspost ruimschoots te krijgen is. Ik hoop niet dat het bijgeloof is, maar bij mij helpt het wel degelijk. Een ronde verder verdwijnen de klachten.
Al in de derde ronde hoor ik Marc aankomen. ‘Hoe oud ben jij Vincent, mijn fietsbegeleider wil dit graag weten’. ‘Pas 65, maar ik kan je niet bijhouden’, roep ik. Wat loopt die Marc lekker soepel en ontspannen, een lust voor het oog. Een fabelachtige stijl die gepaard gaat met hoge snelheid. Even later komt Patrick die dan juist het halve punt passeert en nog eens extra aanzet. ‘Hou die tweede plaats vast’, schreeuw ik hem achterna. Ik kan mijn tempo aardig vasthouden. Van degenen met de explosieve versnellingen in de eerste kilometer, haal ik er verschillende in. Omdat het ook bij mij soepel gaat kan ik blijven genieten van de omgeving en heb zelfs oog voor de prestaties op de ski-piste.
Elke 6 kilometer kom ik door in 31’. De halve afstand in 1.52. Vanwege dat er meerdere afstanden gelopen worden en op latere tijdstippen, heb je volop gelegenheid van gedachten te wisselen met de halve marathon lopers. ‘Een hele zal ik nooit lopen, daar ben ik te lui voor. Misschien dat mijn vrouw dit kan veranderen, maar nu denk ik er nog niet over. Wat is hard lopen toch hard werken!’ zegt iemand met wie ik even samenloop. ‘Natuurlijk kun je je eigen zwakheden overwinnen, daar heb je de juiste sport voor gekozen’, zeg ik. Grappig toch zoiets. Ik finish zonder problemen in 3.44.34. Geen negatieve split, wel super vlak gelopen. Els Annegarn, met wie ik de laatste 2 marathons heb samen gelopen is een paar minuten sneller. Jack Hendrickx die ik regelmatig in het zicht had, sprint de laatste 2 ronden weg en finisht een zevental minuten voor mij. Hij is zo snel omdat hij zich onderweg al verheugd op de traktatie die hem te wachten staat: het ligt al klaar in zijn kledingtas, is een centimeter of 6/7 lang, rond en heet sigaretje. ‘Die gedachte dat het sigaretje op me zit te wachten, geeft me kracht om snel te finishen’, aldus een blije en opgeluchte Jack. Jos heeft met 4.40 ruim binnen zijn doel de finish bereikt.
In tegenstelling tot de meeste andere wedstrijden zijn er geen geld- noch naturaprijzen te winnen. Helemaal niet erg, want de manier waarop Micha met zijn organisatie de winnaars beloond is veel eerlijker. Ze beschouwen iedere deelnemer als winnaar. Daarom krijgt iedereen een kop soep en een belegd broodje. De beloning voor elke individuele prestatie. Dit dagje gastvrijheid kost slechts 10 euro. Het was weer een genoegen om in de koude januarimaand naar Genk af te reizen. We zien weer uit naar volgend jaar.
Vincent Schoenmakers