{u}{b}De dagen vooraf:{eu}{eb}
Maandag 26 september met een goed gevoel vertrokken naar Athene samen met mijn echtgenote. De trainingen zaten erop en dit heeft u allen kunnen lezen in mijn eerdere verslag. Ik was op alles voorbereid en zelfs mijn loopschoenen zaten in mijn handbagage, want je koffer zou maar op straat raken. En dat gebeurde inderdaad, maar ’s avonds had ik hem alweer terug. Ingecheckt in een tweepersoonskamer en onrustig geslapen. De volgende ochtend gelijk de loopschoenen aan voor een training op de strandboulevard en 7 km ontspannen gelopen. De temperatuur was ongeveer 28 graden. Ik testte mijn nieuwe bidonhouder uit met twee tasjes eraan bevestigd en het liep nog niet zoals ik wilde. De rest van de dag sightseeing in Athene en op woensdagmorgen weer 7 km gelopen en besloten, om er 1 tasje vanaf te halen. Toen bij de organisatie ingecheckt en gelukkig behield ik een tweepersoonskamer, want met 4 man op een kamer is niet bevorderlijk voor de broodnodige nachtrust. Ik maakte kennis met de andere Nederlanders en het onderwerp van gesprek liet zich raden.
De donderdag stond geheel in het teken van de voorbereiding en nog even twijfel bij welke posten ik de desbetreffende kleding zou wegleggen. Ik had geen extra voeding ed bij posten neergelegd, omdat ik er vanuit ging, dat de 75 checkpoints rijkelijk voorzien zouden zijn en dat bleek tijdens de race te kloppen. Aan het eind van de middag de briefing met de gunstige weersvoorspellingen ( 26 a 28 graden en in de nacht kans op onweer en een buitje) en daarna de laatste koolhydraten en vroeg naar bed. Ik sliep niet echt lekker, maar daar had bijna iedereen last van.
{u}{b}De wedstrijd:{eu}{eb}
Om 4.15 liep de wekker af en gelijk omkleden in looptenue en daarna eten. Om 6 uur in de bus en daar lag de Acropolis. Aan de voet van de Acropolis was de spanning te snijden en om 7 uur klonk het verlossende startschot en waren we op weg voor de 246 km naar Sparta. Het ging in eerste instantie bergaf en daarna kwamen we midden in de spits van Athene terecht, maar alle kruispunten werden mooi afgezet door de lokale politie. Een indrukweekend gezicht en gevoel, dat heel Athene werd stilgelegd voor ons lopers. Daarna begon de langzame klim langs de belangrijkste uitvalsweg uit Athene weg. Ik liep samen op met Johan Visschedijk en liep lekker. De eerste twee cp’s waren zo voorbij. Ik nam bij elke post wat te drinken (en zou dat gedurende de gehele race blijven volhouden en als de bidon leeg was, dan werd hij bijgevuld).
De eerste 15 km moesten in 1.25 worden overbrugd en Johan en ik passeerde in 1.15, dus te snel. Tevens was mijn voornemen om elk uur te 5 min te wandelen ook niet nagestreefd, dus dat ging nu gebeuren. Voordat we er erg in hadden liepen we langs de kustweg naar Korinthië, waar een klein briesje voor een lichte verkoeling zorgde maar echt warm was het niet. Ik liep lekker en na 40 km stond de bus met daarin mijn vrouw en die waarschuwde ook al, dat ik te snel liep, maar ik wilde niet langzamer gaan lopen, want dan had ik het gevoel dat ik ging slenteren. Johan was inmiddels wat achterop beland en na verloop van tijd kwamen we bij het indrukwekkende kanaal van Korinthië en het eerste grote checkpoint op 81 km, dat in 9 1/2 uur bereikt moest zijn. Ik kwam aan in 8.19 dus veel te snel, maar ik voelde mij goed. Ik hoorde van mijn vrouw, dat Jeffrey Oonk voorin liep en Herman Jakobs 11 minuten op mij voor lag. Maar ik wilde dit niet horen, want het was voor mij geen race. Ik wilde alleen maar finishen binnen de 36 uur. Nadat mijn vrouw mij voor het laatst had gewaarschuwd, dat ik rustiger moest gaan lopen(de bus ging namelijk vanaf daar rechtstreeks naar Sparta) ging ik weer op weg.
Er volgde nu een route door de olijfboomgaarden en daar was het heel erg warm en kreeg ik een eerste dip. Op dat moment was ik Herman gepasseerd, die heel opgewekt aan het wandelen was. Het eind van de middag naderde en de temperatuur werd aangenaam. In de heuvels donderde het, maar het was niet in onze buurt. Het tempo ging weer omhoog en een kleine regenbui bedierf een beetje de pret. Op checkpoint 35 zouden mijn warme kleren liggen en dat checkpoint moest uiterlijk om 23.00 uur zijn bereikt. Maar ik kwam daar om 20.40 en besloot mij toch om te kleden, want het volgende setjes lag pas 25 km verder en dat was waarschijnlijk te ver weg. Inmiddels was het goed donker, maar mijn eigen hoofdlampje van 60 gram werkte perfect en zou dat de gehele nacht blijven doen ( Petzl Miyou) Het ging heuvel op en heuvel af. Op werd er stevig doorgewandeld en af ging het in een behoorlijk tempo. Bij de checkpoints werd er de tijd genomen om te drinken en te eten. Ik voelde mij deze nacht super, maar de weg was nog lang. Soms liep ik alleen, dan weer in een groepje en de laatste 2 uur voor de Sangapas met een Duitser, die maar bleef ouwehoeren, waar ik tenslotte geen zin meer in had en op het moment, dat hij kleding ging verwisselen kon ik hem lossen. Ik dacht dat de Sangapas zou lopen over een bergpad van 400 meter naar 1200 meter, maar de eerste 400 meter was gewoon een verharde slingerweg tot aan de snelweg, die door de berg liep. Hier kwam ik bij het checkpoint onder aan de berg. je kon het verlichte pad omhoog zien liggen en daar ging ik. Ik ben een liefhebber van bergwandelen en in 35 minuten bereikte ik de top. Hier waaide het ontzettend en ik kreeg een deken over mij heen en een bak soep aangereikt, maar ik wilde zo snel mogelijk naar beneden, want het is niet goed, om op dit tochtgat zo lang de elementen te trotseren. Het pad naar beneden bleek een karrenspoor te zijn van zo’n twee meter breed en op het moment dat ik euforistisch dacht dat dit een eitje was ging ik onderuit. Dat gebeurde mij nog een keer en voorzichtigheid was geboden. naar beneden kostte meer tijd, dan naar boven. Eindelijk was ik in het dorp Sangas en kon ik het tempo weer oppikken. Ik voelde mij nog steeds goed. Bij checkpoint 52 op 172 km, dat moest worden bereikt om 07.30 had ik mijn schone loopsetje voor de tweede dag liggen, maar ik kwam daar aan om 04.45 en besloot, om mijn warme kleding nog aan te houden(mijn loopsetje van de eerste dag zat eronder). Dat bleek later van groot belang te zijn.
Tijden hield ik niet echt bij onderweg op de grote checkpoints na. Ik behield continue een voorsprong van een dikke 2 1/2 uur op het schema. Maar het checkpoint op 186 km bereikte ik na 24 uur en 10 minuten en ik besefte, dat ik op een vlak parcours met grote waarschijnlijkheid de grens van 200 km op 24 uur zou hebben behaald. Maar dat moet ik volgend jaar dan maar laten zien. Ik voelde mij echter super en berekende, dat ik voor de resterende 60 bijna 12 uur had, dus….., maar er kan nog van alles gebeuren. Ik liep inmiddels alweer een tijdje samen op met een Fin en dat klikte. Toen het begon te schemeren voelde ik de slaap komen, maar een kop koffie deed wonderen. het werd licht en aan de lucht waren slechts kleine wolkjes, dus niets aan de hand.
Maar dat was een grote misrekening, want binnen een uur was de lucht dichtgetrokken en begon het te plenzen. Met bakken tegelijk kwam het uit de lucht en het hield maar niet op. Na zo’n drie uur was ik zo nat, dat ik voelde dat ik onderkoeld ging raken. Als ik ’s morgens mijn loopsetje had aangedaan, dan was het waarschijnlijk met mij gebeurd geweest, maar nu hield mijn warme kleding de temperatuur nog enigszins vast. Het moest echter niet te lang meer duren. En of de Griekse goden mijn gebed verhoorden, het hield op met regenen de zon brak door en een half uur later was het alsof er niets aan de hand was geweest. Met nog zo’n 19 km te gaan stond Michel Brouwer langs de kant en zag, dat het goed zat bij mij. Hij wilde voor mijn vrouw weten waar ik zat en begreep dat ik als eerste Nederlander liep met Herman op een uur achter mij. De rest was uitgestapt. Jammer, maar ook ik was er nog niet en maakte mij op voor het laatste stuk, dat volgens de gelezen verslagen naar beneden liep. Op 15 km zag ik in de verte Sparta liggen. Zo dichtbij, maar ook nog zo’n dikke 2 a 2 1/2 uur weg. Emotie maakte zich van mij meester. Zou ik het echt gaan fiksen. Werd mijn trainingsarbeid beloond. Ik liep gestaag heuvel af en bereikte de grens van het dorp Sparta en het laatste checkpoint 75. Voor mij was er niemand te zien en achter mij zag ik ook niemand. Nadat de kleding was rechtgetrokken(voor de foto) begon mijn zegetocht van 1800 meter door Sparta. Applaus kwam van alle kanten en ik waande mij een gladiator in de arena. Toen de laatste bocht en daar stond op 500 meter Koning Leonidas op mij te wachten. Ik had vleugels en mijn ogen vol tranen. Camera’s klikten en nam de drie treden en legde mijn hand nederig op de voet van het standbeeld. Ik kreeg de lauwerkrans op mijn hoofd en werd omhelsd door de burgemeester van Sparta en mocht vervolgens de kelk aan mijn lippen zetten om het water te drinken uit de bron. Nog een laatste foto en daarna de omhelzing van mijn vrouw. Vervolgens een medische check en de voeten werden ontsmet. Ik voelde mij een Griekse God, maar was natuurlijk de boodschapper. Na een heerlijke maaltijd wachtte het bed en de wedstrijd werd nogmaals in mijn dromen beleefd.
{u}{b}The days after:{eu}{eb}
De volgende ochtend is er één met een raar sfeertje. 101 blije gezichten, maar ook 125 minder blije van degene die het niet hebben gehaald. Henk Harrenberg kan er mee leven en beseft, dat hij toch meer moet gaan trainen dan de 55 km/week van dit jaar. Michel is echt teleurgesteld en ik heb met hem te doen, want deze ervaren rot op de 24 uur heeft het zeker verdiend om te finishen. Jeffrey heeft zijn vakantie alweer opgepakt en ook Johan is naar huis. Herman is zichzelf en praat weer honderduit zoals hij dagen ervoor ook deed. Ik leerde hem deze week pas kennen en dacht, dat hij met slechts de 120 van Texel, dit kunststukje had volbracht. Maar uit zijn unieke verhaal blijkt, dat hij al 5 jaar naar deze gebeurtenis heeft toegewerkt met zo’n 5000 trainingskilometers per jaar. Hij moet zijn verhaal maar zelf vertellen.
En tenslotte de Belgen( geen van alle gefinished):
Ik ben blij, dat ik vader en zoon Verdonck en Leo van Tichelen heb leren kennen. Hun ervaring en nuttige tips, die ze de dagen vooraf en achteraf met ons deelden waren van onschatbare waarden. Hun frisse en gezonde kijk en relativeringsvermogen hebben een grote impact op ons Nederlanders gehad.(Leo wilde voor de 4e achtereenvolgende keer de 10 finishen volmaken, maar werd op 230 km!!!!! met rugklachten uit de wedstrijd gehaald). We hebben met zijn allen een heerlijk pintje gedronken en zij hebben er mede toe bij gedragen, dat dit voor mij een onvergetelijke week was.
Ik wil eindigen met een uitspraak van Wilfried Verdonck:
“De Spartathlon kost u twee jaar van uw leven, maar als ge 100 zou worden, dan is 98 toch een mooie leeftijd.”
De boodschapper heeft gesproken,
Hermy Heymann
PS: Voor nuttige tips ben ik altijd bereid ze te geven. Ik wil ze t.z.t via dit medium kenbaar maken, maar wie hier niet op wil wachten kan mij mailen op e-mail h.heymann en provider wxs.nl (tot 23 oktober verblijf ik in het buitenland).