‘We hadden zes lopers onder de 2.09.30, dat heeft nog geen enkele marathon dit jaar gepresteerd; ook Londen en Rotterdam niet’, zei een trotse race-director Cor Vriend. ‘Vandaag zat eindelijk alles mee’. Niet voor Luc Krotwaar want hij zou voor het toetje op de slagroom gezorgd hebben als hij zijn missie had volbracht: een persoonlijk record, de eindzege en een EK-ticket (2.13). Alleen het laatste wist hij veilig te stellen. Ook Jeroen van Damme moest een zware tegenvaller (2.19) incasseren en cabaretier Dolf Jansen barstte na aankomst over de meet (2.37) in tranen uit, omdat hij de marathon liep ter nagedachtenis aan zijn overleden trainingsmaat.
Snapt u er nog iets van? Het zat dus helemaal niet met alles mee. In ieder geval plaatst Eindhoven zich dit jaar met de winnende tijd van 2.08.45 op de achtste plaats van de wereld en is daar apetrots op.
Ultralopers hebben een ander doel. Vandaag begeleiden ze in diverse tijden, beginnende sporters. Er zitten nogal wat mensen tussen die zich voor de eerste keer aan de marathon wagen. Gerry Visser en ik begeleiden een groepje van 15 personen in 4.30 u. Ongeveer de helft zijn marathondebutanten.
Volop spanning vooraf en vooral vele vragen over wat men in de wedstrijd zoal kan tegenkomen. Je geeft wat tips over o.a. drinkgewoonten en gedoceerd lopen. Om 11.00 starten zo’n 1100 marathonlopers. Gerry heeft al meer de 4.30 u gehaast, voor mij is het de eerste keer. Omdat ik eerdere jaren 4.15 groepen had, moet ik nog wat aftasten om het juiste tempo te vinden.
De eerste 5 km worden we met de massa meegetrokken. ’45 seconden te snel’, horen we iemand zeggen. Zo, hier wordt serieus gerekend, de wedstrijdtactiek kan beginnen. ‘Komt goed’, zegt de ervaren Gerry, ‘vanaf nu lopen we op schema’. Het is lekker relaxed lopen. Iedereen heeft er in zin en kijkt de ogen uit naar wat er rondom te zien is. We lopen over lange brede straten, waarlangs dweilorkestjes de stemming bij publiek en lopers erin houden. Gerry en ik wagen zo af en toe ons muzikale talent ten toon te spreiden, door het loopritme even in te ruilen voor ritmische gymnastiek op muzikale tonen, wat zelfs nog applaus oplevert.
Naast mij loopt een man, waarvan ik denk dat het een Belg is. Althans zijn spraak doet dit vermoeden. Nee hoor, het is een Zuid-Afrikaan en woont sinds kort in Nederland. Het is zijn eerste marathon en hij heeft het al vroeg in de wedstrijd moeilijk. Het rustige lopen heeft vele voordelen. Je hebt meer oog voor de omgeving, gebouwen, plantsoenen, architectuurstijlen. Een nadeel is dat de wedstrijdtoppers je al in de eerste ronde voorbijsnellen, voor hen is het feest snel voorbij, wij mogen nog enkele uurtjes.
In de tweede ronde, zo rond de 25/30 km laat Gerry zich regelmatig terugzakken omdat sommigen de aansluiting dreigen te missen. Een enkeling moet lossen. We hebben opdracht in 4.30 te finishen en handhaven het schema. Wel jammer voor de achterblijvers, maar als ze in hun eigen wat langzamere tempo kunnen blijven doorlopen, finishen ze ook op tijd.
Er sluiten anderen aan, de groep is gegroeid tot een man of 20. ‘Ja, ik blijf jullie volgen want 4.30 u moet ik gemakkelijk halen’, zegt iemand overmoedig, om rond de 30 km alsnog af te haken. Ik heb nooit geloofd als men zei dat een marathon pas na 35 km begint. Vandaag begrijp ik dat dit voor velen geen fabeltje is. Alsof iemand van de organisatie al onze volgers plotseling van het parcours verwijdert. Slechts een Belgische vrouw houdt moedig stand. Ze heeft nog over en hoe. ‘Ga maar’, zeggen wij. Bij het indraaien van de kroegenstraat, het Stratumseind, sjeest ze door de smalle pijp van de ook wel genoemde Alpe d’Huez van de marathon, bejubeld door een geweldige mensen massa. Wat een sfeer en aanmoedigingen, om kippenvel van te krijgen. Haar vriendinnen staan er ook tussen. Snel een knuffel en een duwtje in de rug. De finish in zicht, de omhelzing. ‘Bedankt, ik heb het gehaald, wat is dit mooi en dan voor de eerste keer’, zegt een stralende Belgische dame.
Of Gerry en ik teleurgesteld zijn dat er maar een persoon de 4.30 haalde. Beslist niet. Latere finishers komen in de kleedruimte nog even bedanken. Weliswaar hebben ze geen 4.30 gelopen, wel zijn ze trots op hun prestatie: een marathon uitlopen binnen de limiet.
Vincent Schoenmakers