De atletiekvereniging Spark uit Spijkenisse vierde haar veertig jarig bestaan afgelopen zondag met een marathon. Voor mij zou deze marathon de slagroom op de taart moeten worden. Dit is mijn eerste jaar waarin ik frequent aan het marathonlopen ben geslagen. Vier marathons in het voorjaar, vier in het najaar en de 66 km van Olne naar Spa en terug.
Ik ben in 1968 in Spijkenisse geboren en heb er een paar jaar gewoond. De omgeving ken ik op mijn duimpje dus ging mijn hart sneller kloppen bij het idee dat er een marathon gelopen zou worden. Rugklachten gooiden bijna nog roet in het eten. De avond van te voren toch maar voorzichtig een stukje getraind. Lopen en liggen gaat goed, zitten is af en toe een kwelling. Maar die laatste training stelde mij gerust dus zondagochtend de metro van Rotterdam Zuid naar Spijkenisse genomen.
Aan de start stonden ongeveer 150 marathonlopers en bijna 300 deelnemers voor de halve versie. Na mijn goede marathons in Cardiff en Kasterlee, beide met een negatieve split, had ik het plan opgevat om iets harder te starten en dan maar te zien waar het schip zou stranden. Wie niet waagt…
Ik had bedacht dat ik met kilometertijden van 4:30 net onder mijn p.r. van 3 uur 13 zou kunnen uitkomen. Tot het tien km punt, halverwege het natuurgebied boog de marathon af van de halve marathon en werd het een eenzame bedoeling in de polder.
De eerste 5 km ging in 22:20, tien tellen sneller dan de planning. Achteraf was het zelfs een van de langzaamste 5 km’s. Alles leek op zijn plaats te vallen. Ik had me snelle loopschoenen aan laten praten, ik had de 66 km van OSO van drie weken daarvoor goed verteerd en was gemotiveerd in deze “thuis” wedstrijd.
Een groot deel van de loop ging door de Bernisse, in het laatste deel werd een lus gemaakt door het centrum. Nu heeft Spijkenisse één van de lelijkste centra van Nederland. Hoewel het volgens mij wel koopzondag was heb ik geen toeschouwers gezien. Begrijpelijk want wie gaat er nu twee uur kijken om 150 hardlopers te zien. Ze hadden beter de start door het centrum kunnen laten gaan.
Hoewel de kilometertijden wat schommelden door de wind was het toch een strakke race. De eerste helft ging in 1:33, de tweede in 1:34. De klok op de baan stond stil op 3:06:54, een verbetering van mijn p.r. van ruim 6 minuten!
Een grote smet op het blazoen van de organisatie was dat de nummer één in de wedstrijd Ferry ten Hove in het laatste deel van de wedstrijd in het centrum de verkeerde kant werd opgestuurd. De 42 jarige Ten Hove is al sinds mensenheugenis lid van de organiserende club. Uitgerekend dat hij, op koers naar een nieuw p.r., verkeerd werd gestuurd is wel erg zuur. Hij heeft twee kilometer verkeerd gelopen en kwam uiteindelijk op drie minuten na de nummer één binnen. Ferry is uiteindelijk wel als winnaar gekroond maar zijn p.r. is hem wel door de neus geboord.
Het hele verhaal van Ferry ten Hove staat op de website van het AD: http://www.ad.nl/rotterdam/sport/article916871.ece
{i}Mark de Boer{ei}
http://blijlopers.volkskrantblog.nl