Dinsdag, 2e kerstdag doe ik een poging om een uurtje op mijn vaste parcours te joggen. Tjonge, wat een drukte. Normaal is er geen mens te zien, nu barst het er van de wandelaars. Helemaal niet erg, ware het niet dat vandaag ook alle Fikkies, Max-en, Kazans, Nero’s, Rakkers, Blacky’s, Wodans, Bobbies en Bello’s mee moeten lopen. En niet elk baasje heeft zijn/haar hond onder controle. Gefrustreerd besluit ik dan ook maar om voorlopig het bos te mijden. En wat kun je dan het beste doen dan 6 uur op een atletiekbaan je eigen staart achterna te rennen?
Dus komt het mooi uit dat woensdag in Heerde een 6 uursloop wordt georganiseerd. Om de kosten hoef je het niet te laten: 5 euro.
Vol goede moed vertrekken Jos en ik richting Heerde, alwaar we na een onbedoelde sightseeing van een dikke 20 minuten vlakbij de baan uitkomen. Na nog een, ook al niet gepland, rondje rotonde (dat is er alvast 1), lukt het ons toch om bij de baan uit te komen.
Even inschrijven, naar het toilet, een korte parcoursverkenning (links pionnen, rechts een witte streep) en ik ben er klaar voor. We lopen in de 3e baan, rondjes van 417,20 meter. Bij elke ronde komen we langs de klok. Deze loopt tergend langzaam terug van 6 uur naar 0 uur. Ik probeer er maar zo min mogelijk naar te kijken want dat ding schiet echt niet op.
Tja, wat moet je nou zo’n 6 uur doen, behalve lopen? Echt uitkijken waar je loopt is niet nodig, verdwalen lukt niet. Er zijn geen gaten of hobbels waar je over kunt struikelen en geen honden, die-echt-niets-doen-en-alleen-maar-willen-spelen. Dus luister ik naar de Top 2000 en klets wat over kerstvetrollen (met Jack), leuke wedstrijden (met Jean-Pierre), PR’s (met Melchior), ik luister naar een mopperende Ineke (dat heb ik ook nog nooit eerder meegemaakt, maar het was zeer terecht, de rondetelling verloopt niet geheel vlekkeloos) en ik feliciteer Dick natuurlijk met zijn verjaardag. Ik zal niet verraden hoe jong hij is geworden maar hij is geboren in 1942.
En ondertussen loop en tel ik het ene rondje na de andere; elke 10e ronde druk ik mijn horloge in en begin weer bij 1 te tellen. Na 101 rondes en 58 meter hebben we een marathon gelopen, wanneer ik dan op mijn klokje kijk zie ik tot mijn grote verbazing dat ik 3 uur 55 onderweg ben. Ik loop op een PR schema!!!! Ik haal nog maar eens een reep uit mijn beha (handige plek om dingen in te vervoeren) en al kauwend sla ik aan het rekenen.
Dat valt niet mee, maar gelukkig is daar Jos die een schemaatje voor me maakt: ik moet 152 rondes lopen en dan verbreek ik mijn PR. Goed dan, ik ga ervoor. Na 4,5 uur valt de stroom uit waardoor we op een half verlichte en half donkere baan komen te lopen en gek genoeg vind ik dat heerlijk lopen. Na 5,5 uur begint het toch wel enigszins te kraken en te piepen bij me. En volgens mij gaat mijn ademhaling ook niet geruisloos meer, een aantal mensen springen verschrikt opzij wanneer ik ze in hun nek hijg, maar verdorie, vandaag wil ik 64 km!
Na 152 rondes kijk ik eindelijk toch maar eens op de klok: nog 4 minuten. Ik pers er nog 1 ronde en 306 meter uit, dat geeft dan 64,137 km (en dan reken ik het rotonderondje niet mee!).
Volgens mijn berekening dan, maar helaas denkt de organisatie er anders over en heb ik 63-komma-nogwat km’s. Gelukkig ben ik niet de enige die het niet met ze eens is, er zijn een flink aantal mensen waarbij het fout is gegaan. Na de belofte dat alles nageteld gaat worden vertrekken we teleurgesteld naar huis. Balen, wat mij betreft krijgt Wodan een paar mooie sportschoenen om op te kauwen!
Nou ja, even afwachten, misschien komt alles nog op zijn pootjes terecht. Het blijft toch mensenwerk, dat snap ik ook wel, daar kan altijd iets bij mis gaan. En de vrijwilligers hebben voor ons lopers, weer 6 uur in de kou gestaan. Bedankt hiervoor.
Tot slot wil ik iedereen een gezond en blessurevrij 2007 toewensen, als Wodan mijn Saucony’s niet opvreet komen we elkaar wel ergens weer tegen.
Jannet Lange