Categorieën
Niet gecategoriseerd

Er is maar één Mister LPM!

“En ik, ik heb mijn leven in tweeën geknipt,” aldus een herboren Theo de Jong.

Op het grasveld achter de finish staan drie mannen, twee in jas en lange broek en één in sportbroekje en hemdje. Alle drie hebben ze tranen in de ogen. Een emotioneel moment. Marc, de man in het broekje, heeft zojuist de marathon gewonnen. Net onder de 2:30!
Er ging een zwaar gevecht aan vooraf. Dzmitry Bula, zilveren medaillewinnaar op het Europese kampioenschap 100 km in Torhout, was taai, zeer taai. Pas in de laatste ronde moest hij buigen voor Marc, en terecht, er is maar één Mister LPM.
En dan een tijd onder de 2:30. Ongehoord, zeker na allerlei rare spinsels in zijn hoofd, stoppen, niet stoppen. Maar goed dat hij door is gegaan. En nu de veertig gepasseerd, zullen we nog veel van hem horen. Nu immers is hij een wijze ‘oude’ man die zijn wedstrijden uitzoekt, genoeg traint, maar niet teveel, en vooral plezier heeft in het lopen (en winnen).
Die andere twee mannen op het grasveld, Micha en ik, liepen weer terug naar het parcours, stil en onder de indruk. Op het parcours zijn nog heel veel lopers actief. In perfecte omstandigheden lopen ze hun rondjes. Hans Buis loopt hier zelfs zijn 200ste marathon. Een betere entourage had hij niet kunnen bedenken. De LPM staat hoog aangeschreven als het om organisatie en verzorging gaat. Hans, gefeliciteerd.
Zelf keek ik vooral uit naar Marijke. Ze zou hier 36 km als duurloop doen en misschien dat laatste rondje erbij. Helaas moest ze met pijn in de rug na 30 km stoppen.
En ik, ik heb mijn leven in tweeën geknipt. Een deel tot aan mijn eerste hartoperatie op 3 oktober 2005 en een deel na de derde hartoperatie op 14 november 2006. De periode ertussen is slechts een zeer slecht intermezzo dat snel vergeten moet worden.
En nu loop ik steeds weer PR’s. Begonnen met 100 m wandelen en 100 meter ‘hardlopen’. En nu steeds langer en sneller. 200 m in 1 min. 40, 500 m in 3 min.25. en zo steeds meer. En vandaag weer een PR. Vandaag liep ik meer dan drie kilometer aan een stuk. Langzaam, zeer langzaam, maar het is alweer drie kilometer, een veertiende deel van een marathon. Kennelijk zat er toch nog ergens een stukje basisconditie.Het gaat dus de goede kant op. Volgend jaar hoop ik er in Genk weer bij te zijn, maar dan als loper.

{i}Theo de Jong{ei}

Tdejong provider bureau-viridis.nl