Wat is er mooier dan een atleet huilend van geluk de eindmeet van een marathon zien overschrijden?
Een organisator die de atleet vastpakt, knuffelt en spontaan begint mee te huilen zodat zelfs een supporter begint te grienen.
Welkom in Genk beste mensen. Dit is het beeld en de sfeer dat deze marathon beroemd maakt.
Meer dan 200 marathon lopers uit België, Duitsland, Nederland, Zweden en Wit-Rusland.
Een schitterende omloop, waanzinnig goed weer en een hele hoop oude vrienden die elkaar weer zagen en begroetten.
Daarbij komt dan nog eens een kleine 20 atleten onder de 3 uur.
Iedereen ging er van uit dat ondergetekende dit spektakel voor de 5e keer aan zijn palmares mocht toevoegen.
Micha en ik wisten maanden op voorhand dat we het vel van de beer niet moesten verkopen voor ie effe platgelegd was. Het begon in oktober met een simpel belleke van Jan Vandendriessche naar Marc Papanikitas. Hij had Bula de Wit Rus op bezoek gehad. Deze professionele ultraloper verblijft een aantal maanden per jaar in ons land om zo euro’s bijeen te lopen om daarvan boterhammekkes met choco te kopen.
Jan had hem Genk aangeprezen met de boodschap dat er niets te verdienen was, maar dat ik er wel liep.
Bula bleek wonderwel geïnteresseerd en zo ging er een mailtje van mij naar Micha.
Tussen oktober en Genk is er een hele tijd en zoals iedereen weet kan er in een hele tijd van alles gebeuren. (Bula kon bijvoorbeeld in Rusland opgegeten worden door een beer die wij dan moesten platleggen om aan dat vel te geraken)
Maar goed, een paar dagen voor Genk een verontrustende mail van Micha met de boodschap dat er telefoon van de manager van Bula was geweest met de vraag wat de pot schaft in Genk. (H)eerlijk als Micha is, was het antwoord: Nul, Nadda, rien du tout, zerro, nul de botten. Alleen een broodje met kaas of hesp en overheerlijke soep. Of ze gratis mochten starten. Wat dachten ze wel. Als de viervoudige winnaar zijn inschrijving betaalt, waarom hij dan niet?
Toen we dus in Genk aankwamen, daar, de 14e om 8u30 waren er nog geen witte of zwarte Russen te bekennen en ging iedereen er van uit dat de bleke Griek weer een rustig uitstappeke naar de overwinning mocht doen. De opdracht van de coach luidde dan ook, “niet sneller dan 2h39’ lopen”
En toen kwam daar………wel een donker velleke aan. Mijnen allerbeste vriend Haroldinio, onze Nederlandse rastaman die er al eens de sport van maakt om iets te laat aan de startlijn te komen om dan te proberen jan en alleman in te halen.
En uiteindelijk stappen er een kwartier voor de start 3 mannen uit een auto. Eén manager, Bula en Kanarsky.
Een vriendelijke begroeting en onmiddellijk het excuus dat Bula maar komt trainen. Ik ook is mijn reactie.
Je voelt direct aan de bevolking de spanning. Je ziet de mensen denken: “hoe gaat de Marek zich daar uit redden.” Na vier jaar gemakkelijke heerschappij, wordt hem nu het vuur aan de schenen gelegd. Hij zal moeten bewijzen dat hij het ook kan als er de echten ook eens komen. De echten onder de vorm van Bula, de winnaar van de 50km van gistel in 2h59’ en een tweede plaats op het EK 100km in 6h33’ in 2006.
(Gek wat je de mensen allemaal ziet denken…..)
Na de traditionele bloemen voor weduwe Persoons, de minuut stilte voor Louis en het startschot van gastvedette en marathonmonument Karel Lismont zijn we op weg.
Zoals steeds loop ik direct aan de leiding gevolgd door onze trainende Rus. 18km blijft hij hangen op een twintig tal meters van mij. Het tempo gaat aan 3’35”/km en zal dat ook gemiddeld zo blijven. Het moment dat ik iets vertraag doet hij dat ook, om me zenuwachtig te maken. Rare manier van trainen. Bula kennende weet ik dat hij er gaat bijkomen om dan te versnellen. En inderdaad na 18km loopt ie pal achter me en op dat moment voer ik het tempo even op. Ik merk dat hij het moeilijk heeft en af en toe lost hij. Ik blijf dan rustig en wacht op hem, ik gun hem niet de kans om me op het laatste mijn broek af te steken.
Maar na 30km is het toch zo ver. Nadat we samen met een halve marathonloper het tempo voor de zoveelste keer de hoogte hebben in geduwd, versnelt hij nog eens extra. Ik moet passen en ben stik -kollérig. 30km heeft hij aan mijn broek gehangen, bij wijze van spreke zat hij er bijna in, geen meter kopwerk. Het publiek en medelopers opgejut en in de waan gelaten dat ik er toch aan was voor de moeite. En hij ging nog gelijk krijgen ook. Na 32km kom ik er wonderwel terug bij. Op dat moment ontsteekt er in mij een witte woede en doe ik iets wat ik nog nooit eerder in die fase van een marathon heb kunnen doen, ik plaats alweer een démarrage. Ik heb in de laatste zeven kilometer van een marathon nog nooit zo hard gelopen. Het gevolg daarvan was een negatieve split. Het tweede gedeelte ging 45” sneller dan het eerste. Bula zag, slikte, hapte naar adem en, sorry voor deze ietwat platte uitdrukking, scheet in zijn broek. Ik won met een schamele 11” voor Bula, maar we hadden een zware strijd geleverd die 42km had geduurd. Iedereen heeft waar voor z’n geld gehad.
Na de wedstrijd zei de manager dat het maar voor te trainen was. 2h30 lopen voor te trainen, mijn oren ja!
Moest er natuurlijk veel geld mee gemoeid zijn, dan had ik wel uit een ander vaatje mogen tappen. Maar voor de eer winnen is voor mij belangrijker.
En zo ben ik de ongekroonde King van de Genkse marathon. 5 keer op rij. Voor mij genoeg geweest. Niet dat ik niet meer naar Genk kom, maar het wordt tijd dat ik ook eens echt kom om te trainen en de eer aan een ander overlaat om te winnen!
{i}Marc Papanikitas{ei}