{i}Bron: Kennemer Runners, Nieuwsbrief 47, 7 mei 2005, pag. 5{ei}
Toen ik naar Nederland kwam (eind 1998), heb ik bij een van de eerste hardloopwedstrijden waar ik aan mee deed een brochure over een wedstrijd “de Zestig van Texel” gekregen. Daarin stond een kaart met een uitgestippeld parcours rond Texel, een eiland dat ik wel kende. Ik was in die tijd bezig met een plan om mijn eerste marathon te lopen (Londen 1999) en zeker nog niet aan zo’n uitdaging toe. Maar er was iets speciaal aan een parcours dat een rondje over een eiland maakte en ik heb die brochure thuis bewaard.
Eind 2004 na mijn tweede Zeeuwse Kust Marathon (het beste marathonparcours dat ik tot zover in Nederland heb gelopen), toen ik door mijn oude hardlooppapieren aan het kijken was, vond ik de oude Texel brochure. De Zestig van Texel, een wedstrijd die alleen elke twee jaar gehouden wordt, zal in 2005 gelopen worden. Misschien kan ik meedoen? Zal ik proberen Nico te overtuigen om ook mee te doen? Na twijfelen, overleggen met Nico (hij vond het prima voor mij) en genieten van een aantal glazen wijn bij het Kennemer Runners diner, was de beslissing gemaakt. Ik heb me de volgende dag ingeschreven.
Nu moet ik trainen. Ik heb een boek over ultralopen van de bibliotheek geleend. Daarin tussen de schema’s en statistieken was een gouden tip, “om een ultraloper te worden moet je leren langzaam lopen”, dat moet kunnen. De training gaat goed tot ik een hamstring blessure oploop bij de 30km wedstrijd in Schoorl. Ik moet uit de wedstrijd stappen. Drie weken lang heb ik bijna niks gedaan daarna heb ik nog maar vier weken tot het startschot, genoeg tijd om op te bouwen tot een 2½ uur lange duurloop het weekend voor Pasen. Het moet lukken.
Op Tweede Paasdag om half elf sta ik op de startlijn met 200 andere zenuwachtige hardlopers. Twee van de echte ultralopers heb ik gezien: die beginnen ‘s morgens om half vijf en lopen twee ronden, honderd en twintig kilometer! Het weer is bewolkt, het is 10 graden er is niet veel wind, perfect voor hardlopen. Vanaf de start langzaam beginnen, niet vergeten de wedstrijd begint pas na de marathon afstand! Wij beginnen dichtbij bij de veerboothaven, eerst vier kilometer west daarna de duinen in en het strand op. Prachtige natuur, een lepelaar vliegt over ons, overal zijn wilde ganzen en lammeren in de weiden.
Lopen op het strand is zwaar, het enige hardzand grenst aan de zee maar om daar te lopen helpt het als je linker been 5 cm langer dan je rechter is. Na twaalf kilometer gaan wij van het strand af en door het bos, na vijftien kilometer terug door de duinen en langs het strand richting de Slufter. Wij klimmen de hoge duinen op achter de Slufter en volgen de duinpoldergrens richting de vuurtoren op de noordpunt van Texel. Het halfwegpunt, de dertig kilometer is voorbij en wij keren terug naar het zuiden. De lucht is nu heel donker en het begint hard te regenen, er is tegenwind. De tweede helft van het parcours is anders dan de eerste. De ondergrond is nu verhard en het parcours volgt de zeedijk. Ik heb het moeilijk en wordt ingehaald door een aantal hardlopers. Is dit de bekende man met de hamer? Ben ik lichamelijk klaar voor de finish zo als gewoonlijk bij een marathon? Na vijfenveertig kilometer gaan wij landinwaarts door het mooi dorpje Oosterend, daarna terug de zeedijk op. Ineens voel ik me beter en richting Oudeschild begin ik mensen in te halen. Ligt de dip van 40 km alleen tussen mijn oren? Vanaf Oudeschild is het nog maar vier kilometer tussen kleine weiden van de Hoge Berg tot de finish in Den Burg. Ik voel me heel stijf, de energie is op maar mijn tempo is nog steeds goed. Na 5 uur 3 minuten en 52 seconden haal ik de eindstreep. Erg tevreden strompel ik richting de douches. Is ultralopen iets voor mij? Weet ik nog niet. Maar de Zestig van Texel nog een keer lopen in 2007? Ik hoop het wel.
{b}Simon Luckett{eb}
(evmsl provider xs4all.nl)
{b}{i}Nawoord Martien Baars{ei}{eb}. Simon werd bij zijn debuut 30e bij de mannen overall op de 60 km van Texel. Zijn voorbereiding vormt natuurlijk niet de optimale manier voor zo’n tocht. Maar het geeft wel aan dat sommige lopers een verborgen talent voor de lange afstand hebben! Simon is een Engelsman die tegenwoordig in Haarlem woont. Hij stuurde mij de volgende ‘loopbaan’.
{i}Ongeveer 25 jaar geleden ben ik begonnen met hardlopen toen ik als student oriënteringslopen ontdekte. Het doel van de sport is met een kaart en kompas de snelst mogelijke route over een bepaald parcours te vinden. Om te beginnen vond ik het voldoende om alleen wandelend de route te zoeken, maar om meer competitief te zijn moest ik hardlopen leren.
Na mijn studieperiode heb ik voor mijn werk de wereld rond gereisd en tijdelijk in een aantal verschillende (sub)tropische landen gewoond. Toen ik in Egypte werkte heb ik mijn partner (een Nederlandse) ontmoet. Wij deden beiden mee met een groep buitenlandse hardlopers die elke week in de woestijn bij Cairo liepen. Onze groep liep altijd bij voorkeur buiten de stad omdat een half uur lopen in het centrum te vergelijken was met het roken van 20 sigaretten. Om een lange duurloop te doen in de zomer liepen wij vaak heel vroeg met een start net voor de zon opkwam.
Met mijn partner verhuisde ik 8 jaar geleden naar Nederland en heb in 1999 mijn eerste marathon gelopen in Londen. De laatste twee jaren heb ik elke jaar een marathon of vijf gelopen, allemaal in Nederland. Mijn voorkeur is voor mooie, zware en interessante parcoursen zoals de Zeeuwse Kustmarathon en Terschelling. Maar ik loop graag ook af en toe een sneller parcours. Als marathonloper vond ik twee jaar geleden de stap in afstand naar de Zestig van Texel niet te groot. Maar je moet wel verstandig lopen. In tegenstelling tot de voorbereiding voor mijn debuut op Texel is mijn training dit jaar tot zover prima gegaan en ik verheug mij op 9 april. Mijn hoop en doel voor dit jaar is op een hogere finishpositie dan 2005 (de eindtijd vind ik minder belangrijk), maar ik weet heel goed dat alles anders kan lopen. Het belangrijkste voor mij blijft om te genieten van het meelopen in zo’n goed georganiseerde wedstrijd door de prachtige natuur van Texel.{ei}
Voor de organisatie van De Zestig is het nuttig om te lezen dat de inspanningen om pamfletten van De Zestig van Texel uit te delen, kunnen lonen. Kennelijk zijn er lopers die niet alleen een pamflet aanpakken maar dat ook nog trouw jaren bewaren! Dat uitdelen gebeurde in het verleden eigenlijk alleen om de twee jaar bij de Halve Marathon van Egmond. Want daar loopt de potentiële doelgroep van Texel: lopers die het niet om de snelle eindtijd gaat maar om de uitdaging en de charme van een lastig maar mooi parcours waar een stuk strand in zit. Dit jaar is er geen papieren pamflet geproduceerd en was het uitdelen in Egmond ook niet meer zinnig want De Zestig van Texel was al volgeboekt.
In het verleden werd dat ogenschijnlijke ondankbare werk van het uitdelen van pamfletten in Egmond gedaan door Ann Daman-Anker en haar buurvrouw Gerda van Eekelen. In de jaren dat Ann op Texel woonde, was ze organisatorisch heel actief in de Texelse sportwereld. Ze was 15 jaar lang het hoofd catering van de grote (catamaran) Ronde om Texel. En ze zat 15 edities lang in de organisatie van de Kwart Triathlon Texel (1983-1997) en voerde het secretariaat van de eerste twee edities van De Zestig van Texel in 1991 en 1993.
Anns’ levenspartner Wim werkte bij de PEN electriciteitscentrale annex waterfabriek (waar van zeewater zoetwater werd gemaakt) in Oudeschild. Die dure methode om water te maken werd in de tachtiger jaren gestopt (en het water kwam voortaan via een pijp door het Marsdiep). In het jaar 1993 werd de PEN-centrale geheel gesloten (en ging ook de electrische stroom via een onderzeese kabel van de ‘overkant’ komen). Gevolg: Wim werd overgeplaatst naar de vuilverbranding in Alkmaar, en Ann & Wim Daman verhuisden naar Broek op Langendijk. Het vertrek van het stel was voor sportend Texel een spijtige aderlating. Heel tekenend bood Ann aan om dat uitdelen van Zestig-pamfletten in Egmond te blijven doen, voortaan met haar nieuwe buurvrouw Gerda.
Het duo Ann en Gerda is ook bekend als lieve opvang van lopers aan de finish van De Zestig, terwijl Wim en buurman Kees zich dan inspannen in de estafette van de Zestig van Texel. Ditmaal hebben ze zelfs een ‘oud-Texels’ team geformeerd met Ingrid van Lubek en Niels van Arkel – de echtgenoot van de triatlete (ze zijn afgelopen januari ‘stilletjes’ getrouwd). Op verzoek van de organisatie loopt Ingrid één van de eerste etappes om op tijd klaar te zijn om ’s middags mee te helpen bij het masseren van de gefinishte ultralopers.