Vorig jaar al hadden Henk Harenberg en ik, Henk Sipers, besloten in Algerije de Saharamarathon/ultra te gaan lopen. Henk zou op de 100 mijl starten en de 5 km en ik de marathon en ook starten op de 100 mijl en dan kijken hoe ver ik zou komen daar ik nog niet genoeg kilometers had gemaakt na een lange tijd van blessures. De twee wedstrijden worden georganiseerd door het WHMF (World Humanitarian Marathon & Ultramarathon Foundation). Samen met de Verenigde Naties ( vluchtelingenhulp ) probeert men zoveel mogelijk lopers te motiveren aan deze loop mee te doen. De loop is een gecontroleerd avontuur en een hele belevenis en tevens humanitaire hulp. De lopers worden tijdens de loop steeds begeleid door de Polisario, het leger van de Saharawi ’s daar we in bevrijd gebied lopen maar het er nog steeds niet safe is. Daarom dus in groepen lopen.
Tijdens ons verblijf wonen we bij de Saharawi ’s in hun lemen huizen of huistenten, steeds 4-5 lopers bij een gezin.
Wie zijn de Saharawi’s?
Het zijn 170.000 vluchtelingen uit de voormalige Spaanse Sahara, zij leven hier in de Sahara van Zuid-Algerije. Het is ongeveer 31 jaar geleden dat zij uit hun geboorte streek werden verdreven. Algerije bood hun toen een nieuw thuis aan.
De Saharawi ’s hebben een eigen republiek gevormd, de DARS ( Democratische Republiek Sahara ), die niet door alle landen erkent wordt.
De ontvangst en het verblijf bij de Saharawi ’s was overweldigend. Ze deden alles voor ons en wilden zelfs onze voeten wassen na de loop of onze haren wassen maar dat wilde ik niet. Anderhalve dag voor de marathon werd ik ziek, braken en diarree, duizelig en koorts. In onze hut sliepen ook drie Duitse artsen en zij behandelden mij optimaal en de nacht voor de marathon voelde ik me beter worden, alleen, ik had bijna niets gegeten dus de marathon zou zwaar worden. Het enige wat ik had gegeten was op de pasta-party een beetje spaghetti. We waren met zo ’n 140 starters en het was nog redelijk koel bij de start. ik had s ‘morgens drie stukjes stokbrood met jam gegeten en verder niets op. De start was een spektakel op zich met joelende vrouwen en mannen op kamelen. Tijdens de marathon ging het goed en ik nam na 10 km een Powerbar-gel en het liep lekker. Regelmatig een stukje van mijn maggi-blokje en veel, heel veel drinken want het was warm. De hoogste temperatuur tijdens de marathon , was zo ’n 43 graden. Stukjes mulle zand haalden je uit het ritme en de stenen, heel veel stenen, pijnigden je voeten alhoewel de New Balance trail schoenen perfect waren voor dit terrein. Na 20 km kwam er een zwaar stuk van 10 km door zandduinen maar ik kon doorgaan. Het tempo zakte wat maar ik bleef rennen. Alleen bij de drankposten nam ik steeds zo ’n 30 seconden om rustig te drinken en mijn bidon te vullen. 30 km, het zware stuk was voorbij maar ik voelde me leeg worden. Zelfs de Powerbar-gel hielp niet meer maar dankzij de gel was ik wel tot hier gekomen. Na 33 km moest ik een stukje wandelen. De energievoorraden waren niet op daar ze van te voren niet eens gevuld waren geweest door de diarree en het braken. km 37, het werd een echte lijdensweg, ik haalde af en toe nog een loper in, werd zelf niet ingehaald maar ik was totaal leeg en alles was te veel. Zo trok ik me zelf verder tot km 41 waar Henk Harenberg me stond op te wachten. Hij was verbaasd me te zien daar hij mijn eindtijd anders had ingeschat gezien de omstandigheden en het noodlot dat me vlak voor de wedstrijd had getroffen. eindelijk de finish, 4 u 41 min 43 seconden. Ik was blij en meteen kwam mijn gastgezin naar me toe met de Algerijnse vlag om me te feliciteren. Zij waren ook heel blij en werden effe later weg gestuurd door een politie-agent. Ik vond dit flauw en ging achter de familie aan en we probeerden met elkaar te communiceren. Henk vertelde tevens dat hij de 5 km had gewonnen. Dus nog meer vreugde. Na het finishen was ik eigenlijk vrij snel weer fit en we kregen een lunchpakket. Daar had ik op zitten wachten want ik verrekte van de honger. Ik dronk veel en was weer snel de oude. Uiteindelijk was ik 47-ste van de 96 finishers. ‘s Avonds was de prijsuitreiking en een maaltijd samen met alle lopers maar ik had liever bij de familie gegeten want zij deden extra moeite op alle gebied om goed voor ons te zijn en hun eten smaakte me beter. Het braken en de diarree is niet veroorzaakt door het eten van de familie maar het verwende maag-darmstelsel van ons Europeanen.
De dag erna was de nationale feestdag en werd er een parade gehouden. Het was een hele belevenis en iedereen was vriendelijk en opgewekt. Helaas moesten we effe later vertrekken naar het ultra kamp, 160 km verder. Het was een lange rit, 10 km asfalt en de rest woestijn!!!! Toen we na uren in het kamp aankwamen wisten we niet wat we zagen. 2 prachtige tenten en ik ging meteen weer liggen. Ik was moe van de reis, de marathon had qua gevoel geen sporen achter gelaten. Ik kroop vroeg in mijn slaapzak en sliep goed. Ik was niet nerveus want ik wist dat ik met de ultra gewoon zou meedoen tot misschien zo ’n 40 km en verder niets. Henk was meer nerveus en ‘s morgens zei hij ook dat hij bijna geen oog had dicht gedaan. Voor de start had ik nog wat diarree maar ik had geen krampen dus eigenlijk ging het goed met me. Er moest gelopen worden in 3 groepen. Henk liep in de snelle groep en ik in de middelste groep. Op de briefing werd verteld dat we nog een kilometer langzamer zouden gaan lopen dan gepland!!!!!!!!!!!!!!!!!! De langzaamste zou het tempo van de groep bepalen. Om 0800 uur vertrok de langzame groep en ik dus 2 uur later en Henk nog 2 uur later. Het liep lekker in mijn groep en al snel was het weer warm maar dat was ik gewend. Na 20 km werden de pauzes ineens langer. Elke 5 km was er gelegenheid water te drinken en Holger Finkennagel, de race-director, liep met ons mee en bepaalde de pauzes. Nu dus 10 minuten per 5 km!!!!!!!!! Ik verhaal halen en hij zei dat een loper zich niet goed voelde ( al na 20 km!!!!!!!!) Okay geven we die man effe de tijd maar het bleef zo. ik weer naar Holger en hij werd een beetje geïrriteerd tegen me, ik moest maar gezellig wat met mensen gaan praten. Ik zei dat ik was gekomen om een ultra te lopen en niet om te ouwehoeren!!!!!!!!!!! Ik begon spierpijn te krijgen van het ingehouden lopen. Na 40 km werden we ingehaald door de snelle groep bestaande uit Henk Harenberg en Oliver. Zij stopten even en ik vertelde Henk wat er gaande was. Hij vond het ook onbegrijpelijk en vroeg me met hem mee te gaan maar zij liepen 10 km per uur en ik had nu al spierpijn van het lage tempo en zou hun nu niet kunnen bijhouden en alleen maar afremmen. Zij vertrokken en wij ook ( na 20 minuten!!!!!!!!!!!) Ik werd kwader en kwader maar iedere keer als ik weer stopte met lopen om op de groep te wachten zag ik dat Holger op dat moment er zelf slecht uitzag. Het werd donker en het koelde weer af. Iedereen zei dat ik de sterkste van de groep was en ik had moeten meegaan met Henk. Ik zei hun dat ik al tevreden was over de afstand die ik had afgelegd maar niet over de manier waarop. Ik wist dat ik de 100 mijl niet zou uitlopen maar het ging me beter dan verwacht en dan krijg je zoiets als wat er nu gebeurde. Bij 60 km pauze om te eten. Gepland was 45 minuten. De mensen aldaar vertelden dat de vorige twee groepen 15 minuten hadden gepauzeerd en toen al verder gingen. ik dus weer naar Holger om te vragen of we niet iets sneller weg konden. NEEN was zijn antwoord. ik werd kwader en kwader. Iemand anders van de organisatie vertelde me dat de groep het tempo bepaalt. Ik zei 3 maal tegen haar dat Holger alles bepaalde in de groep en niet de groep. Uiteindelijk bij 80 km aangekomen besloot ik te stoppen. Het had geen zin en het tempo van de groep ging nog verder omlaag. De groep zou nooit op tijd binnen komen en we waren nu pas halverwege.
Ik had er nogmaals geen slecht gevoel over want ik voelde me sterk, beresterk maar ik wilde niet op deze manier lopen. Mijn voeten waren okay terwijl er ook al mensen waren uitgevallen door blaren i.v.m. het lopen op de stenen en het zand. Ik heb de marathon met gewone trailschoenen van New Balance gelopen en de ultra nu met speciale New Balance trailschoenen, dezelfde die ik in het begin in Yukon had gedragen, 2 maten groter dan normaal i.v.m. het zwellen van de voeten door het water en de duur en zodat je je tenen niet kapot zou stoten tegen de stenen.
Nou dit was eigenlijk mijn ultra. Ik werd naar de finish gebracht en vertrok van daar met een andere jeep naar de koplopers terug want ……ja……Henk Harenberg was de koploper. Gunther uit mijn groep was op 40 km met hem verder gegaan en Oliver was gestopt. Ik begeleidde Henk tot aan de finish. Het was zwaar, zeer zwaar en op het laatst konden ze bijna niet meer hardlopen. Henk was winnaar en hoefde alleen maar bij Gunther te blijven want die was 2 uur eerder vertrokken dan hem. De rest van de ultra laat ik aan Henk over want dat is het verhaal van de winnaar.
Na de ultra kregen we nog veel tijd om met de familie om te gaan en alles te bekijken in de omgeving van de kampen. Ondanks dat het geen toeristisch gebied is probeerde Wolfgang toch altijd iets te organiseren waar we naar toe gingen b.v. bezichtigen van rotstekeningen uit de oertijd die pas ontdekt waren, bezoek mooie plekjes in het kamp. Zonsondergang in de duinen, nu in alle rust en niet hardlopend.
Na afloop was er nog een prijsuitreiking waar ook ik en de andere uitvaller aan mee mochten doen want de organisatie had toch verschillende steekjes laten vallen. Holger gaf dit later ook een beetje toe aan mij. Het parcours was trouwens niet 160 km maar 172 km!!!!!!!!!!!!
Volgend jaar krijgt de wedstrijd een andere opzet en Holger hoopt dat dan alle dingen die nu niet zo goed zijn gegaan, dan wel goed gaan.
Dus volgend jaar ………………
Op het einde van de reis kreeg ik weer diarree en daar zit ik eigenlijk nu nog een beetje mee. Het was een onvergetelijke ervaring en ik heb heel veel respect voor de Saharawi ‘s, die nu nog steeds in vluchtelingenkampen wonen en er het beste van proberen te maken.
Meer info, de uitslag en veel foto ’s zie http://members.lycos.nl/saharawi/ en/of http://www.adventure-runner.tk
Heb je tijd gehad om dit verhaal te lezen dan probeer ook op bovenstaande site iets te lezen over de Saharawi ’s want het is een volk dat door de rest van de wereld gewoon vergeten is!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
De reis heeft me weer 3 nieuwe vrienden gebracht, de drie artsen uit Duitsland, uit de omgeving van Aken en een bijeenkomst hebben we al gepland.
Tot ziens
Henk Sipers
Maastricht