5 km tot 172 km: 2x eerste plaats
Smara in de West-Sahara Algerije
26-02-07 / 28-02-07+01-03-07
De WHMF organiseert een 172 km (oorspronkelijk 100 miles) op woensdag 28-02-07 en 01-03-07. Deze wedstrijd heeft een humanitaire achtergrond: een solidariteitsproject voor de vluchtelingenkinderen in de West Sahara in Algerije.
Na een gedegen voorbereiding (december 06 tot medio februari 07) sta ik vol vertrouwen aan de start voor dit grote avontuur. Een laatste ultra-training 65 km met rugbagage in 6 uur en 5 min bevestigt mijn goede gevoel. Twee dagen voor de ultra sluit ik een een 5 km winnend af in 22 min 20 sec. Sta ik als ultra-loper toch met een medaille geschonken door de Algerijnse regering op het podium.
Vervolgens twee dagen nagenieten met weinig tot geen nachtrust. Een woestijnrit van ettelijke uren brengt ons naar de start ergens in the middle of nowhere. Redelijk gammel voel ik me maar wil maar één ding denken: positief, het glas is half vol!
Henk Sipers, de prima ultraloopmaat, start tevens maar heeft geen al te hoge verwachtingen de finish te halen omdat hij net terug is van een blessure, eergisteren de marathon prima heeft voltooid na “durchlauf” gehad te hebben.
De organisatie laat de deelnemers in 3 groepen starten: de langzame groep, middengroep en de snelle groep. Ik beslis voor de snelle groep. Sta als enige geregistreerd maar Oliver neemt na lang wikken en wegen ook de beslissing in deze groep te starten. De eerste groep start om 08.00 uur, de volgende om 10.00 uur en de snelle om 12.00 uur in de middag.
De eerste 10 km gaan veel te hard in 55 minuten onder de felle zonnestralen en in het zand. Ik hijg als een oud paard. Oliver neemt tussen 10 en 35 km over. Tempo valt terug naar een 6 minuten. Prima. Zelf voel ik dat het niet vol te houden is, neem de beslissing over te stappen naar de middengroep wanneer we deze op 50 km zullen inhalen maar toch deze beslissing weer teruggedraaid. Deze lopen slechts 5 tot 6 km per uur. Te langzaam dus, dan maar de gok wagen met Oliver te nemen, beter dan te wandelen met de middengroep. Günther, een deelnemer uit de middengroep, beslist over te stappen op de snelle groep. Inmiddels besef ik wanneer ik finish, sowieso tweede te worden.
De marathon leg ik af in hoge 4 uur. Houden we dus nooit vol tot het einde. Günther voelt beter aan als Oliver om samen mee op te lopen. Inmiddels wordt Oliver zwak, ziek en misselijk. Hij moet regelmatig een sanitaire stop maken. Na 80 km is het helaas over en uit voor hem. Intussen ben ik zelf twee keer gevallen op de stenen die in het donker niet echt goed zichtbaar zijn maar blijf denken dat het glas half vol is. Wanneer ik finish ben ik eerste! Günther voelt goed aan wat het is een ultra te lopen in de snikhete zandbak genoemd de Sahara. Deze loop je voornamelijk met je hoofd en in mindere mate met je lichaam. Hardlopen en tempo minderen zodat finishen een mogelijkheid wordt.
Eten en drinken vraagt veel aandacht maar besluit gewoon iets lekkers te verorberen boven al de wetenschappelijk geteste happen. Deze zeker een hogere toegevoegde waarde hebben maar smaken soms nergens naar.
100 km komen we door in 15 uur en 30 minuten. Inimddels is dit mijn derde ultra op een dergelijke afstand. Telkens geeft het bereiken van deze “mijl”paal me zoveel moed en vertrouwen dat ik besef te finishen. Günther ervaart hetzelfde. De dageraad breekt in de prachtige woestijn aan. Tevens een mentaal en lichamelijk breekpunt. Aangezien de nacht koud is, heb ik tevens een lange broek aangetrokken. Echter deze trek ik te vroeg uit waardoor mijn beenspieren bijna in de kramp schieten. Hassan helpt met een lichte massage. De gehele race is de Polisario en de medische begeleiding aawezig. Günther zit er mentaal door. Gelukkig hebben we 15 km (tussen de 105 en 120 km) binnen de twee uur kunnen afleggen. Günther wordt euforisch: “Henk nog slechts eine Marathon” maar ik weet beter, wat voor een marathon! De temperatuur schommelt tussen de 36 en 52 graden. Mijn hoofd probeer ik met water koel te houden maar tevens geestelijk koel te houden. Finishen dat is het enige dat geldt.
Ik put kracht uit de vermoeidheid bij Günther. Zo ben ik er toch nog niet aan toe? Het glas wordt inmiddels bij mij ook iets minder half vol. Begin te fluiten en te zingen. Hij kijkt en zie hem denken: “der Man ist gar verrückt”. Ik wordt kwaad op de begeleidende chauffeur. Hij zegt nog 1 km maar het blijkt achteraf 9 km te zijn maar met een prachtige finish. We worden bij het bereiken van het garnizoenenplaatsje binnengehaald door locals op kamelen. Günther ziet het niet meer zitten maar is hij helemaal, wir erreichen das Ziel! Bij de finish staat de Algerijnse minister me een hand te schudden maar de emoties in mezelf en andere helaas niet gefinishte ultra-lopers, pfft, laat maar te persoonlijk.
172 km in 30 uur en 20 minuten winnend af te sluiten, nooit verwacht. Günther is ook zo blij maar zo moe. De Sahara is prachtig in al haar rust en stilte maar tevens geestdodend. Wat heb ik veel naar de bodem gekeken. Je wordt gek van de vergezichten maar toch bleef het volgende in mijn hoofd zich afspelen:
“en wanneer ze me vragen wat ik doe, kan ik zeggen denk aan de vluchtelingenkinderen, dat is waarom ik me zelf wil overwinnen in deze ultra-run”.
groet,
Henk Harenberg-de Saharaman