Hoeveel kan je hebben als hardloper?
Ik weet het soms niet meer. Een paar jaar terug liep ik in Amsterdam dankzij een uitgekiend trainingsschema voor het eerst onder de drie uur dertig. Anderhalf jaar later kwam ik meer dood dan levend over de streep in drie uur twaalf. Harder zou ik nooit meer lopen, dacht ik, en ik ben de uitdaging gaan zoeken in langere stukken en zwaardere marathons.
Sinds vorig jaar loop ik zo’n acht à negen marathons per jaar. Die drie uur dertig loop ik meestal fluitend. Gisteren was de jaarlijkse Roparunestafette bij de Hoekse Waard Runners van Meneer De Man. Zes keer heb ik rond de Binnenmaas gerend in estafette, bijna altijd stond er een berg wind, soms met regen, soms met een gemene kou. Net als vorig jaar stond ik hier aan de start als sololoper. Twee rondjes van 21,19 km. De estafette ging over drie ronden.
Ik stond aan de start met, voor mijn doen, de vele kilometers van de laatste dagen in de benen (met de Twintig van Alphen van vorige week zondag meegerekend stond de teller op 85 km). De langste training daarvan was notabene afgelopen vrijdag, de dag voor de marathon dus. Toch ben ik direct met een stevig tempo gestart om mijzelf in de eerste ronde te testen. Daar waren twee redenen voor. Ik wist dat enkele snelle jongens (Marc Papanikitas, Jan vd Erve) van afgelopen jaren niet meededen. Nummer 2 van vorig jaar, Erwin van Diemen, stond ook niet op de startlijst maar omdat hij uit de regio komt had ik met zijn komst wel rekening gehouden. De tweede reden was dat ik in de eerste ronde nog wel kon profiteren van de deelnemers aan de estafette en de de halve marathon. Met harde wind is het wel eens lekker om achter de rug van een ander te kruipen. Tot mijn spijt liep ik net iets te hard voor ons eerste estafetteteam, het Roparunteam van de Diergaarde Blijlopers. De start samen met Blijloper Erik Tuk ging vlot, maar daarna kwam ik alleen te lopen. Halverwege de eerste ronde kwam ik samen te lopen met Erwin van Diemen en Rudi Vanden Berge. Ook voor Erwin was deze Maasdamloop een generale voor de Zestig van Texel.
Op het laatste stuk voor de wind raakte ik Erwin weer kwijt. Voor de doorkomst van het halve marathonpunt zag ik dat de Belg Alec Schellen al de eerste honderden meters van de tweede ronde er op had zitten. Ik had geen flauw idee in welke positie ik liep. Bij de doorkomst kreeg ik geen informatie te horen dus ik nam maar aan dat er toch nog meer lopers voor mij zaten.
Ik merkte dat ons Roparunteam niet gek ver achter mij zat dus heb ik het tempo iets laten zakken. Ik had geen zin om het hele stuk tegenwind alleen te moeten lopen. Door het verminderen van het tempo kwamen Erwin van Diemen en Rudi Vanden Berge ook weer voorbij lopen. De kilometers van de afgelopen week en de harde wind begonnen meer en meer de tol te eisen. Ik was blij dat Erik aanpikte en direct mij uit de wind hield op het zwaarste stuk. Omdat de andere twee teamgenoten Han en Lilian een iets langzamer tempo liepen gingen mijn tussentijden wel wat omhoog maar daarentegen liep het wel meer ontspannen.
Bij de laatste drinkpost ben ik even gestopt voor een bekertje cola. Op die plek echter nam Erik het estafettestokje weer over van Han en ging er redelijk vlot vandoor. Ik gaf aan dat hij gewoon door moest lopen maar het lukte mijn niet meer om het gat tussen Erik en later Lilian en Han weer dicht te lopen. Zodoende liep ik alleen, wel vergezeld door José, de fietster van dit team. Gelukkig had Erik wel door dat ik het gat niet dicht kon lopen en hij kwam vragen of ze op mij moesten wachten. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd! Graag nam ik het aanbod aan. Ik had ondertussen wel Rudi weer voorbijgelopen. Met Erik aan mijn zijde kon ik zo de laatste twee kilometer volbrengen. Rudi bleek achter mij een tempoversnelling door te voeren maar die had ik op tijd in de gaten. Ik kwam in 3:20:24 over de streep, enkele tellen voor Rudi. En daar werd verteld dat we als derde en vierde gefinishd waren!
En zo stond ik die middag met mijn eerste beker voor een marathonprestatie in de showroom van de sponsor van dit evenement. De eerste plek was voor Alec Schellen, in 3:02:22, Erwin van Diemen eindigde als tweede in 3:11:24. De eerste en enige vrouw was Ineke Scheffer in 4:17:32.
De zwaarste momenten kwamen pas ’s avonds. Onze dierentuin viert dit jaar het honderdenvijftigjarige jubileum. Het werd een goed en gezellig feest, veel (maar niet te) gedronken en veel gedanst.
En dan weet je op het eind wel dat ruim 42 km in je benen zitten.
{i}Mark de Boer{ei}