Afgelopen maandag 19 maart 2007 vertrok ik samen met Thijs van Heugten richting München om daar Richard Bottram, 365 marathons against cancer, te ontmoeten en samen met hem mee te lopen om geld in te zamelen (http://www.marathon365.org/).
In eerste instantie hadden we in december al vliegtickets gekocht om in Rome samen met Richard te lopen, maar door een noodlottige blessure is dat toen op het laatste moment niet doorgegaan.
De reis per camper verliep vlot en in de avond werden we ontvangen door Richard, zijn broer en masseur Eric en begeleidster Monique. Een groepje fantastische mensen die met een heel mooi project bezig zijn om geld in te zamelen voor Kankeronderzoek. Buiten hun, werken er in Nederland nog ongeveer 150 vrijwilligers aan dit project. We spraken de route voor de dag erna door. Richard stelde voor om in een acht te lopen omdat het niet zeker was of ik de hele marathon kon voltooien. Vier weken gelden werd ik namelijk geveld door de griep en ik had de laatste vier weken dus nul kilometer gelopen.
Tegen beter weten in was ik dan ook vertrokken naar München. Thijs was ook verre van fit en werd geplaagd door keelpijn en verkoudheid. Maar om na Rome ook deze mogelijkheid om samen met Richard te kunnen lopen niet mis te lopen, startten we dinsdag samen met Richard voor de marathon. Onder stevige winterse omstandigheden, temperaturen rond het vriespunt, koude wind en sneeuwbuien tijdens de loop werden we goed op de proef gesteld.
We liepen alle drie met een camelback waarin drank en spulletjes om te eten zaten voor onderweg, want drankposten zijn er natuurlijk niet. De sfeer was echter buitengewoon warm. Richard polste regelmatig hoe het met me ging. Thijs liep als een tierelier steeds een beetje vooruit als een dartelend hert. Ik had meer moeite en probeerde zo soepel mogelijk te lopen en gedachteloos te blijven, niet vragen hoever het nog was, niet op de klok kijken. Enkel en alleen concentreren op het lopen en zweven over de boswegen met eindeloze lengten.
Zo lieten we de kilometers langzaam achter ons, 10-20-30 kilometer zonder problemen. Richard kreeg onderweg een telefoontje; of hij effe via het centrum van het dorp Ebersberg kon lopen omdat daar een fotograaf van de Süd Deutche Zeitung stond die ons op de foto wilde hebben. Zo gezegd zo gedaan, Richard loopt met een GPS systeem en registreert nauwkeurig het aantal gelopen kilometers. Na 36 kilometer hadden mijn benen er echter geen zin meer in, maar voor het goede doel ga je dan op het tandvlees door natuurlijk. De 42,2 km moest en zou gelopen worden, basta!
Na de loop openbaarde zich bij mij echter een vervelende blessure. Niet zo vreemd na een voorbereiding van niks. Thijs werd ook steeds verder verkouden, hoe is het mogelijk?
Na een welverdiende nachtrust in de camper wandelde en rende ik woensdagmorgen een klein stukje om te testen of ik kon lopen. Mooi balen, wandelen ging al zeer verkrampt en rennen deed gewoon pijn.
Na het ontbijt toch de stoute schoenen aangetrokken, een paracetamolletje voor het goede doel en op naar de camper van Richard om het onmogelijke te proberen.
Eerst werden we daar nog opgevangen door een reporter van de Süd Deutsche Zeitung die ook graag ons verhaal wou optekenen. (foto met reportage zou ons doorgemaild worden, is er echter nog niet, volgt later)
We hadden nog even tijd omdat Richard deze voor hem zeer speciale dag niet om 10 uur zo als normaal wou vertrekken. Zijn vrouw Elise was deze dag precies een jaar geleden gestorven om 10:15 uur en dat moment wilde hij niet al rennende voorbij laten gaan. Zijn broer Eric bood me toen aan om even naar mijn blessure te kijken, hij had namelijk wel wat ervaring opgedaan met loopblessures de laatste acht maanden!
Na een uurtje op de pijnbank………..uhh sorry massagebank gelegen te hebben was er een wonder geschied. Ik voelde niks meer van de blessure in mijn liesstreek en bilstreek. Zo kon ik boven verwachting heel relaxt starten aan marathon nummer twee. Alhoewel de benen zwaar waren, flink spierpijn kon ik toch goed mee komen. Thijs kreeg het al vroeg moeilijker, de 2e marathon hakte er toch flink in, zeker als je niet fit bent.
Buiten ons drie liep er vandaag ook nog een Duitser mee, Dietmar Mücke. Hij liep opvallend gemakkelijk en wat ons opviel, hij had geen camelback bij zich. Bij navraag liet hij heel nonchalant weten dat hij niks hoefde te eten en drinken tijdens ons tochtje. Hij had vanmorgen goed gedronken en wat gedroogde vruchtjes als ontbijt gehad en liep op spaarvlam zoals hij zij. Al snel bleek Dietmar niet zomaar een loper te zijn. Hij had adem genoeg om ons alle drie de hele marathon aan het praten te houden. Dietmar bleek voormalig Duetsche Meister op de 24 uursloop te zijn met een afstand van 235 km. Ook had hij al een 48 uursloop gedaan met 301 km op de teller en 24 uurslopen op blote voeten over het asfalt, een fenomeen dus waar Thijs en ik bij verbleekten met onze paar marathonnetjes. En wij al denken dat we hele piefen waren. Haha.
In de laatste 10 km kregen we nog gezelschap van twee lopers die even wilde proeven hoe het aanvoelde. Zei hadden het plan opgevat om een boek te schrijven over de prestatie van Richard.
Zowel Thijs als ik kwamen nu op ons tandvlees binnen na 42,2 km, hand in hand over de denkbeeldige finish.
De 3e dag zouden we naar München lopen en ontvangen worden op de Mariënplatz door de burgemeesterin van München. Echter ‘s morgens hadden wij problemen met onze camper en moesten we naar het dichtstbijzijnde camperbedrijf om de problemen op te lossen. Daardoor moesten we de start van de 3e dag met lede ogen aanzien. Een groepje lopers, Dietmar was ook speciaal voor ons weer gekomen, vertrok zonder ons. Nadat de problemen van de camper opgelost waren was het voor Thijs en mij logistiek niet meer mogelijk om ergens aansluiting te vinden bij de groep. We besloten de terugreis te aanvaarden. We zouden sowieso direct na de marathon naar huis rijden vanwege afspraken op vrijdag.
Al met al mag ik blij zijn dat ik na een griep en rustperiode 2 marathons heb kunnen lopen. Maar belangrijker was dat we liepen voor het goede doel dat ik weer hele fijne mensen ontmoet heb die in dezelfde spirit leven als ik en ook Thijs.
Lopers voor het leven, filosofen voor het leven. Fantastische mensen die lopen om het lopen en genieten van het lopen.
Verder had ik al respect voor Richard en zijn team ( Eric en Monique). Maar nadat ik ze in levende lijven heb mogen ontmoeten en heb mogen meemaken en hun verhalen heb gehoord is de bewondering alleen maar verder gestegen, naar grote hoogte zelfs. Diep, diep, diep respect voor het project waar ze mee bezig zijn.
Voor mensen die nog graag geld willen storten voor het goede doel, dat kan. Geen verplichting uiteraard hé. Het rekeningnummer van de Stichting Endurance is 1510.10.412
Aangezien ik diverse sponsoren, die al geld hebben gestort, beloofd had dat ik samen met Thijs 3 marathons zou lopen is er met Richard al een afspraak gemaakt.
Hij loopt namelijk ook in de Rotterdam Marathon en heeft me gevraagd om samen met hem te lopen. De week erna komt hij vanuit Duitsland weer Nederland binnen richting Enschede.
De dag voor de marathon van Enschede en op de dag van de marathon van Enschede zelf zullen Thijs en ik ook weer 2 dagen achter elkaar samen met Richard en zijn team een marathon lopen.
Dat brengt de teller voor het goede doel op 5 marathons, dus ik hoop dat ik hiermee de sponsors die al geld gestort hadden voldoende waar voor hun geld geef. 211 km in totaal running for cancer.
Daarna reis ik in mei af voor de Great Wall Marathon in China, om het af te leren zal ik maar zeggen 🙂
Dan wat meer op de racefiets, mountainbike en skeelers voor de 7-days gigathlon.
Have a move, feeling free (hoe waar was dit weer de laatste dagen)
Martin van Nieuwenhoven
PS zondag 25 maart 2007 liep ik nog de halve marathon in Venlo, de Venloop.
Na een rustige start finishte ik uiteindelijk heel relax in 1:43:14