Jullie kennen het wel: de entourage en de sfeer. Nerveuze drukte rondom het start/finishgebied. In de aanloop daar naartoe het logistieke echelon van meelevenden, verzorgers en coaches als standwerkers op een tot een lang lint uiteengerekte markt, met tafeltjes, kisten, stoelen en zelfs een bagagedrager als geïmproviseerde kraampjes. Na het doorkomstpunt de weldadige, haast serene rust van het rosarium met zijn theeschenkerij-uitstraling en een ingetogen publiek, zittend op comfortabele terrasstoelen. Verderop, bij de overgang naar de eerste woonwijk de al van verre roepende ratels van oudere, vermoedelijk rasechte Winschoters, waarna vrijwel iedere wijk zijn eigen invulling geeft aan het aankleden van deze loop/feestdag. Al lopend passeren diverse vormen van parcourstoerisme de revue: van een buurtbarbeque tot iets dat lijkt op een wijnproeverij, van dreunende niet-mijn-house-muziek tot stille, monsterende blikken, van een bierfeest tot een volleybaltoernooi, van wild dansende wijkgenoten tot voornamelijk onderling koutende buurtbewoners, van enthousiaste joelers tot nuchtere kijkers. Dit alles in een bijbehorende verpakking van uitbundig versierde straten, dan wel louter kille, knoeperharde klinkers. In deze entourage had ik het mooiste moment van de 100 van Winschoten: een één-tweetje met een sponsaangever!
Vooral in de woonwijken kom je ze tegen, deze sponsaangevers. Zo’n zeven tot tien jaar oud schat ik, hooguit elf. En naarmate de middag vordert, begint de spanningsboog van hun aandacht voor de lopers geheel begrijpelijk naar het nulpunt te dalen, evenals blijkbaar de aandacht van op enigerlei wijze langs de kant vertoevende ouders voor hun kroost. Het zal in mijn zevende of achtste ronde geweest zijn, maar óók voor hen gaat de lange middag dan zijn tol eisen, het leger lopers is fors uitgedund, en de straat wordt al meer en meer het domein van de spelende, fietsende en rondhangende jeugd, en zo hoort het ook: ruimte is er om ingenomen te worden, zolang er vandaag maar loopruimte resteert. En sponsen aangeven doe je dan alleen nog als het toevallig zo uitkomt.
Zo niet met deze jongen: al op zo’n 30 meter afstand posteerde hij zich met uitgestoken arm en met verwachtingsvolle blik in mijn loopbaan. Met haar dat in plukken recht omhoog bleef staan dank zij zoiets als ‘extra-fixing’ gel, met een iets achterovergekantelde bril waarin af en toe de lucht werd weerspiegeld, en met sproeten. Maar vooral met verwachtingsvolle blik, zoekend naar oogcontact, en plichtsgetrouw. Helaas bleek de concurrentie meedogenloos te zijn: gealarmeerd door zijn lichaamshouding staakte een drietal leeftijdsgenoten het straatspel, en binnen no-time werden er vier sponsen op rij voor me klaar gehouden. De eerste concurrent had nog wel eens van zoiets als fair-play gehoord en stelde zich op achter de ‘gel-spons’, maar nummer twee en drie vonden blijkbaar dat ze vooraan staand in de rij een grotere kans op afname hadden. Terstond wijzigde zich de gelaatsuitdrukking van de initiatiefnemer van verwachtingsvol in één van teleurstelling en berusting, van ‘nou-dat-weer’ en ‘het-is-weer-zover’, de kluns: hij liet het zich zonder meer welgevallen. Ondertussen was ik het viertal tot op een vijftal meters genaderd en op dát moment was ík degene die, nogal dwingend denk ik, oogcontact zocht. Het signaal werd opgepikt zo leek het, de mimiek ging althans over in de ‘blije-verrassings-stand’ en als vanzelfsprekend pikte ik dus met trefzekere, vóóringenomen precisie de derde spons uit de klaargehouden serie van vier, koelde mijn nek en de binnenzijde van mijn onderarmen, en keek vervolgens schuin achter me om de spons te retourneren aan een meehollend, opgetogen en verguld kindergezicht met ‘extra-fixing’ haargel, met een bril en met sproeten. Een moment om te koesteren.
Henri Wolters
(hbvwolters provider hotmail.com)
{i}Noot van de redactie{ei}: Henri finishte in 11.02.56 en werd daarmee 2e in de klasse M60 achter Hein Bodelier (10.28.23). Zie http://www.runwinschoten.nl/default.htm voor alle (voorlopige) uitslagen.