Het was mijn laatste ronde in de Oranje Midway Beach Marathon in Roelofarendsveen. En ze hadden het door. Zeven volwassen kerels, met haar tot in de nek, tatoeages en veel goud in oren en om de nek stonden in de PC Hooftlaan in Roelofarendsveen in een rij klaar voor een high five. Al 18 keer was ik langs gekomen. Steeds stonden ze met bier in de hand te kletsen, maar zo gauw ik om de hoek verscheen werd ik aangemoedigd. En nu in de laatste ronde stonden ze allemaal klaar voor een high five. Geweldig! Ik bedankte ze met een luid gefluit. Nog een kleine 2 km en marathon nr. 88 zat er op.
De laatste test was al weer enkele weken geleden. 35 km aan een stuk in gemiddeld 7:15. Dat gaf hoop voor mijn rentree in het marathonwereldje. Een tijd van binnen de 5 uur moest haalbaar zijn, alhoewel het parcours (19 rondjes) met 338 haakse bochten, 76 keerpunten en bijna één km strand niet echt snel was. Het langste rechte stuk op het parcours was 190 meter lang! Voorwaar geen snel parcours.
Toch wilde ik hier weer voor het eerst weer een marathon, liefst binnen de vijf uur lopen. In 2005 liep ik hier mijn laatste, dus zou het nu ook weer mijn eerste worden.
Direct na de start bungelde ik achteraan, samen met Theo Thielemans. Hij liep hier om te trainen voor zijn eerste marathon in Athene.
Per rondje 15:30 zou een eindtijd betekenen van rond de vijf uur. Maar ja, tijdens het eerste rondje wist ik het niet meer, was het nu 15:30 of 14:30. Ik kwam in ieder geval door in 14:02, daarna in 13:44, 13:28 en weer 14:02. Ik vond het wel best, ik liep prima, en had totaal geen moeite met het voor mijn doen hoge tempo. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik dat ook niet zo door had. Halverwege riep ik wel naar Marijke dat het wel te snel ging.
Na 13 rondjes werd het toch zwaarder, vooral ook omdat ik alleen liep. Micha zou me op deze marathon vergezellen, maar door hij kon niet komen. Dus dan maar alleen. Om mij heen werd het stiller. Estafetteploegen liepen niet meer, die hadden allang met veel gefluit van het publiek afscheid genomen. Ik moest nog 13 km, maar daar had ik nog ruim 1,5 uur voor. Dat kon ik bijna wandelend doen. En gek genoeg was dat ergens een beetje een teleurstelling, een anticlimax. Die 5 uur zou ik makkelijk halen. Dus een nieuw doel, 4:45. En ook dat ging er aan. Uiteindelijk kwam ik in 4:38:52 de streep over.
Het zou veel spannender geweest zijn als ik had moeten knokken om in 4:59:59 binnen te komen. Dan zou ik euforisch geweest zijn, kapot, met een snotterende neus en kwijl op de bek, een verwilderde blik maar ik zou het hebben geflikt! Maar nu was het al op driekwart van de race duidelijk, die 5 uur haal ik wel.
Eindelijk kreeg ik ook mijn fluitje, ten teken dat ik aan de laatste ronde kon beginnen. De mannen stonden klaar en op de plaatsen met veel publiek had ik nog kracht genoeg om luidkeels mijn laatste ronde af te blazen. Nog één keer over het strand, nog één keer een keerpunt en dan door de finish. Zeer tevreden met mijn tijd, ik had niet gedacht nog ooit onder de 4:40 te lopen. Ik zal volgend jaar zeker terug komen, al was het alleen maar om weer eens van dat publiek te genieten.
En toch, zelfs ’s avonds thuis nog, stak af en toe dat gevoel van de anticlimax de kop weer op. Zit er misschien nog meer in?
Theo de Jong
Theo.marijke@planet.nl