{i}Bron: http://www.leotransalpine.web-log.nl/{ei}
{b}VERSLAG GORE TEX TRANSALPINE RUN 2008{eb}
Na maanden voorbereiding zijn we afgereisd naar Ruhpolding, onder München. Klaar voor de Trans Alpine Run 2008. In de boerderij op een berg boven het dorp werden we hartelijk ontvangen door Thomas en Elise. Super pension, goede bedden en prima ontbijt, buiten op het terras met uitzicht over het dal en Ruhpolding. Gastvrijheid kende voor deze mensen geen grenzen en ik ga er zeker nog eens naar terug met de familie. Vrijdag was een rustige dag, in het teken van de registratie en briefing voor de 1e dag, een vakantiegevoel maakte zich van ons meester. En dat was een fenomenale vergissing………………..
{b}Vol verwachting klopt ons hart{eb}
{i}Dag 1 Ruhpolding (D) – St. Ulrich a. Pillersee{ei}
De start om 11.00 uur is overdonderend. ‘Keep on running’ als titlesong, helikopter vlak boven je hoofd en de laatste 2 minuten voor het startschot keihard ACDC’s ‘Highway to hell’ om vervolgens de eerste meters te lopen. 38 kilometer en 1223 hoogtemeters. Wolfie, coursedirector had de avond ervoor deze eerste etappe warming-up genoemd. Wij weten niet wat ons te wachten staat. Het begint vlak en gaat al snel de hoogte in. De passage van een waterval met de heli er vlak boven is spectaculair, kippenvel. Het is erg warm en benauwd, Jeroen voelt zich niet lekker, heeft er veel last van, krijgt hoofdpijn en dat is verontrustend. Zijn blik is een röntgenblik, starend in de diepte en overal dwars doorheen kijkend, zorgelijk want hoofdpijn is iets wat hij als risicofactor nummer 1 heeft benoemd. Wij lopen hard waar het kan, dalen voorzichtig en onwennig af en merken dat we goed kunnen stijgen. We werken ons er samen doorheen, hij met pijn en ik op hem inpratend. “Niet over de kop lopen en jij bepaalt het tempo, wij gaan dit varkentje samen wassen.” Aan het eind van de route volgt nog een vervelende, lange en steile afdaling. Wij gaan finishen en dat is het allerbelangrijkste. Het halen van de etappes binnen alle tijdslimieten en heel blijven is onze simpele conclusie na de eerste dag. Wij hebben geen enkele ambitie om een scherpe tijd neer te gaan zetten of een hoge ranking in het klassement te realiseren. Conditioneel zijn we beresterk en zijn we bevestigd in ons zelfvertrouwen, ondanks de slechte dag van Jeroen. Ik heb genoten van de natuur en het lopen, authentiek in alles.
De pasta party duurt lang. Dit hele ritueel van toespraken van burgemeesters, sponsoren, folklore, het eren van de dagwinnaars trekken we gewoon niet. We komen voor de briefing over de volgende dag en met name het weerbericht en dan willen we slapen. Pas aan het eind van alle plichtplegingen krijgen we die informatie, de avond wordt (zoals alle avonden) afgesloten met de foto- en videoshow van de dag. De shuttlebus brengt ons naar ons pension waar ons avondprotocol begint. Spullen uitzoeken voor de volgende dag, Jeroen werkt zijn weblog bij en ik sms met de TAR vrinden en bel met Wilma. Dan kijk ik nog naar Jeroen zijn bil, tenen met blaren, zeggen tegen elkaar wat een narigheid dit toch eigenlijk is, dat we het morgen gewoon weer gaan doen en gaan naar bed. Wel wennen met een kerel in je bed, we slapen dit keer op 1 twee- persoonsmatras, dus als hij beweegt beweeg ik mee en andersom. Gevolg is dat ik die nacht nauwelijks slaap en de volgende morgen om 5 uur gebroken naast mijn bed sta.
{b}Nieuwe Ultra-grenzen{eb}
{i}Dag 2 St. Ulrich am Pillersee (A) – Mittersill (A){ei}
Wij beginnen zoals altijd met het inpakken van de tas met de spullen voor de avond, deze tas wordt om half 6 opgehaald uit het pension en naar de volgende plaats vervoerd. Dan om half 6 ontbijten en om 6 uur in de shuttlebus naar de start van de 2e etappe, {b]49{eb} kilometer en 2800 hoogtemeters, de Koningenetappe. Jeroen’s hoofdpijn is weg en dat is belangrijk, opluchting alom. Onder de keiharde ‘Highway to hell’ starten we met stijve benen, samen met onze nieuwe vrienden, Team Danger Twins, 2 Duitse mannen, Theo en Gregor en Manuela van coach 1 lopen we in rustig tempo de eerste vlakke kilometers. Het is lang en zwaar en er is een mentaal breekpunt wat veel teams nu al de kop gaat kosten: na 3 zware beklimmingen en dito afdalingen (als we denken dat het zwaarste erop zit) gaat de route na de laatste verzorgingspost bij de Burgl Hutte weer steil omhoog naar de Rosswegscharte (2062m) in plaats van naar beneden. En dat stond niet op de routekaart dachten wij. Het gaat er nu om dat we doorknallen. Jeroen vloekt en ik ben al op weg, de route in. Nu praten we niet meer, het is steil en we stijgen langzaam maar zeker naar het hoogste punt. Kapot komen we daar aan om vervolgens nogmaals zeer steil af te dalen. Na 10 uren lopen komen we aan in Mittersill, weer een etappe gehaald en wat voor 1. Ik voel het als overleven en het is kicken om te weten dat je dit kan. (Het blijkt later dat 50 van de 230 teams op dit laatste stuk uit de race zijn gehaald, merendeels vanwege uitputting). Iedere finish is in het dorpcentrum, op het plein met de fontein. Daar zit ik dan met mijn voeten in. Sommige collega lopers gaan er helemaal in liggen, een ijskoud bad geeft sneller herstel zeggen ze. Ik ga vervolgens in de Gore Tex tent zitten met mijn voeten in een voetenbad, praat met iedereen over de etappe en zie nu al de vreselijkste blaren, dikke knieën en ontvelde enkels. Dan in de bus naar het pension, douchen en op bed liggen, wat een dag!!
Het avondritueel gaat weer van start: shuttlebus, pastaparty, terug naar pension, spullen uitzoeken, koolhydraatrepen, gelletjes van Powerbar, mueslirepen en magnesium klaarleggen. Dan verder in de looprugzak proppen wij een Gore Tex Jack, lange broek, muts, handschoenen, extra shirt, EHBO kit, reddingsdekens en waterzak met Isostar en routekaarten als verplichte uitrusting. We discussiëren nu of we alles zullen meenemen. Die discussie zullen we iedere avond vanaf nu hebben, telkens met dezelfde uitkomst: Ja, we nemen alles mee, soms kunnen we het Gore Tex jack inruilen voor een dunner jasje, maar in principe gaat alles mee. De organisatie controleert iedere morgen of de team alles bij zich hebben, zo niet, mag je niet starten. Diskwalificatie is dan je straf. Alles onder druk van de overheid die de ramp op de Zugspitze marathon, 2 weken geleden, wil voorkomen. Daar kwamen 2 hardlopers om het leven door een combinatie van uitputting en koude en werden er 8 in het ziekenhuis opgenomen. Dat heeft de druk op het naleven van de veiligheidsmaatregelen tijden deze Run verhoogd. En terecht!!!
{b}Herstelloopje……{eb}
{i}Dag 3 Mittersill (A) – Neukirchen a. Grossvenediger (A){ei}
Vandaag staat de beklimming van de Wildkogel (2224m) op het programma, 28 km en 1500 hoogtemeters. Wolfie is weer scherp in zijn bewoordingen: een welverdiende rustige etappe na de zware van gisteren. Het zal wel. Na de start eerst 9 km vlak hardlopen, heerlijk. De Steig is zeer steil en lang. Alle 1500 hoogtemeters in een keer. De Transalpine Run kenmerkt zich door iedere keer volledig uit het dal omhoog te klimmen en uiteindelijk weer in het dal te eindigen. Om de volgende dag weer uit het dal te klimmen. Dus ook vandaag klimmen we eerst door het dorp, dan het bos voorbij de boomgrens, door struiken, de Alpenweide op en vervolgens door hoog alpine terrein naar de top, in dit geval van de Wildkogel. De route is schitterend en we komen na 4,5 uur aan in Neukirchen. We voelen ons fit en sterk, geen problemen op een pijnlijke aanhechting van mijn achillespees en de rood geschuurde billen van Jeroen na. Maar daar zouden we het verder niet over hebben spraken we af……………..
’s Avonds werden we met de gondel weer teruggebracht naar het Wildkogelhaus op 2011 meter waar het pastaparty ritueel weer werd gehouden. Wel bijzonder om dan ‘s avonds weer in het donker met de cabine af te dalen, door de wolken heen met zicht op de paden die je overdag hebt gelopen.
{b}Gemengde gevoelens………….{eb}
{i}Dag 4 Neukirchen a. Grossvenediger (A) – Prettau i. Ahrntal (I){ei}
Een zware etappe van 46 km met 2050 hoogtemeters, veel hardlopen en dat ligt ons wel. 1 zware beklimming van de Birnlucke van 2669 meter hoog. Vandaag de dag dat we de Italiaanse grens zouden oversteken.
Deze etappe is een werkelijk schitterende tocht, langs de enorme Krimmler watervallen en langs het natuurgebied van Die Hohe Tauern. Tot nu toe werd de natuur gekenmerkt door skihellingen, kabelbanen en bergrestaurants. Wat hebben we als mensheid toch vreselijk huisgehouden in deze natuur, als je er doorheen loopt voel je dat in je hele lijf en ziel, Jeroen noemt dat commerciële verkrachting. Maar nu komen we in het natuurpark, supermooi en niet aangetast. We genieten volop, hardlopend tot de beklimming na 30 kilometer gaat beginnen. Dan de afdaling naar het Arnthal, over een duizenden jaren oud pad, waar de Romeinen van leisteen een lange trap hebben aangelegd, naar een van de mooiste en spectaculairste dalen in de Alpen, in Zuid Tirol. Jeroen heeft last van schuurplekken op zijn rug, ik trek zijn shirt onder zijn rugzak recht en zie een klein rood plekje. Hij zegt dat het voelt of zijn hele huid eraf ligt. We lopen door en na 7 uur komen we aan, voldaan van de supertocht. Bij aankomst kijk ik Jeroen’s rug na en schrik me te pletter. Zijn rug is compleet rood, open en lijkt verbrand. Hij gaat ermee naar de course dokter en die verbiedt Jeroen nog een rugzak te dragen en {i}verder te lopen{ei}. Geeft een zalfje mee om de ‘brand eruit te halen’.
Wij stappen direct in de bus naar ons pension in St. Jacob waar we 2 nachten zullen overnachten. Jeroen heeft brandende pijn, ziet er slecht en ziek uit en wil douchen en liggen. Ik geef hem Ibubrufin en Antihistamine. In de kamer gaat hij onder de douche en de pijn is niet te beschrijven. Ik dep zijn rug droog en word er stil van, het ziet er verschrikkelijk rood en opgezwollen uit. Hij vraagt hoe het eruit ziet en ik zeg: ‘niet zo heel best’. Ik smeer voorzichtig het zalfje op zijn rug en in plaats van de brand eruit slaat de brand er hevig weer in. Wat een ramp. Na 15 minuten komt hij weer een beetje bij zijn positieven. We overleggen, praten over hoe dit nu kan gebeuren, dat je dit niet kan bedenken en besluiten morgen zowiezo te starten omdat opgeven geen optie is (volgens ons en Lianne).
Karakter en de wil om te winnen geeft de doorslag bij Jeroen; hij wil en gaat door. Een ziekenhuisopname zou eerder aannemelijk zijn maar wij gaan lopen. We gaan nu pasta eten en vroeg naar bed. Ik prop de volgende ochtend zijn spullen en waterzak (vanaf nu zal dat de rest van de Run zo gaan) bij mijn eigen spullen in mijn rugzak en wordt omgedoopt tot Dawa Sherpa Leo, naar de hoogtedragers in de Himalaya.
{b}Mentaal topteam!{eb}
{i}Dag 5 Prettau i. Ahrntal (I) – Sand in Taufers (I){ei}
Deze etappe gaat over 37 kilometer en heft 1450 hoogtemeters in zich. Het boeit mij niet. Het enige waar het mij (en Jeroen) om gaat is hoe we deze dag gaan doorkomen. Gaat het lukken met zijn rug?? Vlak voor de start vragen we een huisarts uit Apeldoorn (collega loper) om raad en hij adviseert om het af te plakken. Totdat hij een blik op de rug werpt. Vaseline smeren, zegt hij met trillende stem!! Dus smeer ik voorzichtig een laag vaseline op de rug van mijn maat. Hij trekt wit weg maar geeft geen kik en is supergemotiveerd om te lopen. Aldus geschiedt en wij bereiken de eerste verzorgingspost na 9,8 kilometer hardlopen, voornamelijk afdalen. Voor mij DE mijlpaal van de Run omdat hij kan lopen!!! Ik vraag in die 9 kilometer 2 x hoe het met de rug der ruggen gaat. 1 keer heeft hij het over golven van pijn en de andere keer zegt hij dat het best gaat. Maar soms zeggen woorden niets. De röntgenblik in zijn ogen is weer terug en is duidelijk: ”niet meer naar vragen”.
Jeroen noemt mij het Boeing Tankvliegtuig en zichzelf de F16 die komt tanken tijdens het vliegen. Zo gaat het ook, regelmatig komt hij dicht naast / achter mij lopen om de lurken aan zijn drinkslang die uit mijn rugzak steekt en is verbonden met zijn waterzak. Onze medelopers vallen soms bijna om van verbazing als ze dit ritueel zien plaatsvinden. Teamwork ten voeten uit!
We lopen vervolgens in een goed tempo door en klimmen aan het eind naar het bergstation Speikboden op bijna 2000 meter. Om direct 1100 meter af te dalen naar Sand, een mega lange afdeling. We doen er in totaal 5,5 uur over en zijn tevreden en blij, temeer omdat we als team aangekomen zijn en door kunnen.
We hebben na deze 5e etappe nu 200 km gelopen en 9014 hoogtemeters en 8812 afdaalmeters gemaakt. Inmiddels is 1/3 van de teams uit de race gehaald wegens overschrijding van de tijdslimieten en/of blessures. Wij voelen ons relatief goed en zijn volledig gefocussed om het te gaan halen. Ik heb respect voor het doorzettingsvermogen van mijn maat. Op deze manier twijfel ik (na dat gisteren wel gedaan te hebben) niet meer over de goede afloop. Wat kan ons nu nog in de weg staan??????
{b}Emotioneel{eb}
{i}Dag 6 Sand in Taufers (I) – Antholz–Mittertal (I){ei}
Deze etappe is bij voorbaat al berucht. ‘Maar’ 25 km. Maar wel 2000 hoogtemeters, 1 lange klim naar Rieserferne Hutte op bijna 2800 meter (hoogste punt van de Run) en dan een lange, steile afdaling naar de finish. Met mijn dubbele sherpa bepakking gaat het lopen bergopwaarts prima. Door de lage wolken, mist, soms breekt de zon prachtig door, zo gaan we door tot de top van de berg. Maar, opeens tijdens afdaling ben ik het helemaal zat. Dit slaat nergens op bedenk ik opeens, volslagen onzinnig om hier 1200 daalmeters hard naar beneden te lopen. Niet zozeer fysiek maar mentaal gaat het voor geen meter. De afdaling is een ramp. Het is koud en glad van de regen, ik zet mijn voeten verkeerd neer, ben uit balans, glij vaak uit, val 2 keer hard en word onzeker. Pijn in mijn voeten neemt toe en ik krijg last van mijn beide knieschijven. Geforceerd lopen is het gevolg. Maar we gaan door en bereiken de finish maar vraag niet hoe. En daar staat familie. Van Jeroen. Rien, zijn Pa en Ilse zijn zus zijn gekomen. Spandoek met onze namen en Rien blaast op een oranje toeter alsof Nederland wereldkampioen is geworden. Jeroen roept: ’Ik ga janken’ maar daar blijft het bij. Ze komen naar me toe, evenals andere lopers en coach 1 (van ons Duitse vriendenteam uit Davos) en kijken naar mij en ik zie zorgelijke blikken. Ze zien dat het niet goed met mij is gegaan. Ze vragen of ik het zwaar had. Of het met me gaat. Of ze wat voor me kunnen doen. Ik voel handen op mijn schouders, aaien over mijn bol en dan, dan moet ik weg, even met mijn hoofd in de plaatselijke fontein. Waar net 100 voeten in zijn afgekoeld maar daar merk ik niets van. 5 minuten in het koude water en ik ben weer op aarde. Toch maar weer gehaald. Dit heet dus een off day. Weer een nieuwe ervaring rijker.
’s Avonds is een nieuw onderdeel toegevoegd aan ons avond- en ochtendritueel of protocol. Ik verzorg Jeroen zijn rug. Deppen en voorzichtig insmeren. En erover praten. Hij kan het zelf niet zien en dat is prima. Want het ziet er nog steeds bizar en vreselijk uit. Ik zeg per dag dat het er een stuk beter uitziet en het al bijna geneest. Maar als hij zijn hardloopshirt uittrekt en de pusvlekken in het shirt ziet, wordt hij er niet vrolijker op. En toch hou ik hardnekkig vol dat het er per uur beter uit gaat zien!?!
{b}Overdenkingen en passie{eb}
{i}Dag 7 Antholz–Mittertal (I)–Niederdorf im Pustertal (I){ei}
De 7e etappe is als op 1 na de zwaarste benoemd. Twee zware klimmen naar 2400 en 2600 meter; 2800 hoogtemeters binnen de klassieke marathonafstand. Echter, er was de avond ervoor besloten om ivm met dreigend onweer de etappe in te korten naar 34 kilometer en de laatste klim eruit te halen. Zo veranderde het profiel van een klimetappe naar een hardloopetappe. Niemand protesteerde die avond want zo’n meevaller was voor velen zeer welkom. (later ging het gerucht dat de etappe op overheidsinstructie was ingekort om vanwege publicitaire redenen meer deelnemers over de finish te krijgen, er was geen sprake van onweer die dag………….)
Direct na de start klimmen we vanuit Antholz naar de Grubischscharte op 2394 meter hoogte, een lange steile klim. Daarna lopen we in een goed tempo naar beneden, ik loop een heel stuk alleen, Jeroen loopt bij collega teams van coach 1 en bij de Danger Twins. Ik heb nu de behoefte om even alleen te lopen, ben de grappen en geouwehoer van onze Duitse vrienden even helemaal zat. Ik loop door en kom in een ‘steady state ritme’. En krijg inspiratie over de thema’s: Keuzes en kiezen – kracht – denken – focus – voelen – doen – willen – kids – minirenesje – Wilma – passie – emotie – waardevrij. Ik krijg helder voor ogen hoe ik het wil opschrijven, wat ik kwijt wil en hoe deze Transalpine ervaring ertoe bijdraagt. Ik geniet van de omgeving. Dan is Jeroen er weer, hij komt lurken aan zijn drinktuit en een reepje eten. Geen enkele vorm van hard feelings is bij hem waar te nemen, we lopen samen door tot aan de finish. We zeggen tegen elkaar dat we nu denken aan het feit dat we deze Transalpine Run gaan uitlopen. Nog 1 etappe. We voelen ons goed en sterk.
{b}Dolomiti – Grand finale / euforie{eb}
{i}Dag 8 Niederdorf im Pustertal (I) – Sexten (I){ei}
De laatste etappe. Ik mis Wilma en de kids, het gaat ze niet lukken om te komen als we de finish overgaan. Jammer, maar in ieder geval zijn Rien en Ilse er, dat is super en heel wat waard, ik voel me al een beetje opgenomen in het Renes-bolwerk.
34 km en 2120 hoogtemeters staan ons te wachten. Nog een pittige route maar wel de allermooiste, zo werd ons beloofd tijdens de briefing. De eerste 10 km gaan vals plat omhoog. Alles doet vandaag nog ietsje meer pijn dan de andere dagen. Ik heb het zwaar en kan moeilijk wennen aan het lopen. Mijn ademhalingsfrequentie en pols vliegen al direct na de start omhoog. Het lichaam moet helemaal opstarten en opwarmen om in het ritme te komen. Dat duurt per dag langer, vandaag dus de volledige 10 kilometer voordat ik me een beetje goed begin te voelen. Dan de klim, inderdaad door een imposante omgeving, ruige bergpieken die de Dolomieten zo kenmerken. Prachtig. We lopen enorm te genieten van de ongerepte natuur en maken veel foto’s. We bereiken de Luckelescharte op 2550 m, dalen weer af en klimmen via het Gwengalpenjoch door een loodrechte Klettersteig corridor naar de Dreisinnenhutte op 2405 m. Spectaculair is het uitzicht op de Drei Sinnen en de omgeving. Het weer is goed, wel wat bewolking en dat maakt het alleen maar spectaculairder. Wat een gebied!!!! De laatste afdaling duurt nog 10 km en we lopen soepel naar beneden. De laatste 6 kilometer halen we hardlopend veel teams in, ze wandelen en lopen niet meer hard. Wij wel. We voelen ons opeens beresterk en Jeroen zegt: “Lekker om de laatste 6 kilometer zo lekker uit te lopen”. Bizar; na 300 kilometer nog even uitlopen. Zo had ik het nog niet gezien en zeker ervaren.
En opeens is daar de finish in beeld. En zie ik Rien en Ilse met hun spandoek staan. Rien toetert er op zijn oranje toeter lustig op los. Maar opeens zie ik nog spandoek met “Leo en Jeroen Superprestatie” en DAN ZIE IK ZE DAAR STAAN!!!: Wilma en Lianne, dus toch!!!!!!!! Een brok in mijn keel, bezwete knuffels en dan krijgen we een escorte naar de finish. We hebben het gehaald!!!! Fit komen we dansend en springend over de finish, krijgen een lullig medailletje maar dat maakt ons niets meer uit.
Wij hebben de Gore Tex Transalpine Run 2008 volbracht. Authentiek, puur op eigen kracht, op basis van teampower en de absolute wil om het te DOEN. Wat een gevoel is dit, wat een ervaring en wat hebben we van de natuur en de bergen genoten. Topprestatie roept iedereen en dat voelt ook zo. Een uniek evenement, geweldig om door de bergen hard te lopen, de Alpen te voet over te steken en het doel te bereiken. Een absolute topervaring, heerlijk om dat in Sexten samen met Wilma en Lianne, met Jeroen, met Rien en Ilse, en later ook thuis met Martine en Daniel te vieren en te delen.
Jeroen, top en super dat we dit samen hebben geflikt. Bijschrijven in de analen zullen we maar zeggen!!!!!! Volgende week samen door de Kaapse bossen een rondje hardlopen in ons welverdiende en unieke ‘I AM A FINISHER RUNNING SHIRT’ ?
Over een paar weken volgt hier nog een terugblik en reflectie op de Run en het volbrengen ervan. Nu weer terug naar reality of life, back to basics zullen we maar zeggen. Allen dank voor jullie steun, meeleven, motiverende smsjes, reacties op deze site en opvang van het thuisfront.
Leo van Eekeren (en Jeroen Renes)
( info provider humancapacity.nl)