Grand Trail du Nord – 146 km – Frankrijk – 4 oktober 2008
4 oktober j.l. organiseert een Franse organisatie welke vele meerdaagse organiseert in voornamelijk de Sahara voor de eerste keer een Trail over 146 km. De oorspronkelijke afstand bedraagt 136 km maar een aantal lopers hebben de afstand opgemeten waaruit blijkt dat het 10 km verder is. Gelukkig anders was mijn eindtijd nog bedroevender (het is trouwens nu nog niets). Ik durf er trouwens geen weddenschap op af te sluiten of het nu een 136 of een 146 is maar houd het subjectief op het laatste.
Aangezien het een-punt-tot-punt-loop is ben ik reeds 3 dagen voor de start vertrokken naar Frankrijk. Eerst een hotel gezocht in Leffrinckoucke waar de start is. Een sober en enige hotel aan de kust. Goh wat een gemis dat ik geen Frans kan verstaan. Praten, lezen (met reuze hulp van Wouter, dank! en ook nog gefeliciteerd met je geweldige overwinning!) en schrijven lukt me un-petit-peu maar dat verstaan, goh wat spreken ze snel zeg. Woensdag loop ik gelijk na aankomst een 30 minuten los op het strand zodat ik een beetje het gevoel heb bij deze ondergrond. De eerste 10 kilometer zullen namelijk over het strand ver lopen.
Donderdag reis ik af naar de finishplaats Lambersart, een stukje verderop dus. Circa 3 uur aan het zoeken geweest naar een beetje hotel, echter niet gevonden. Dan maar het Hotel de Ville binnen stappen, nou vol bepakt met tassen stap ik binnen. Het hotel ziet er chique uit (te chique voor mij) maar ach dan maar iets meer betalen. Ik kom binnen en zie dat er één of andere expositie wordt gehouden, zie tegelijkertijd ook vele mensen achter bureaus zitten. Verhip even Hotel de Ville naar het Nederlands vertalen en ja hoor ik ben op het stadhuis beland. Haha, ik zeg “bonjour” en “au revoir”, zoek in de iets verderop gelegen stad naar een geschikt onderkomen. Voor 104 euro vind ik een plek voor één overnachting inclusief ontbijt. Mijn mini staat bij een supermarkt waar vele clochards stomdronken op het trottoir liggen. Terwijl ik op mijn hotelkamer terugkom, besluit ik mijn auto te verplaatsen omdat een clochard donders veel interesse in het karretje heeft.
Na een overnachting rijd ik de stad weer uit, ik zie dat er een kaartje achter mijn voorruit zit, toch geen bekeuring? Nee, één of andere louche autohandelaar heeft interesse in mijn auto. Jammer dan. Zonder kaart, plattegrond of iets dergelijks rijd ik bijna richting de hoofdstad Parijs maar een paar honderd meter voor het oprijden van de autobaan besluit ik snel het busstation illegaal op te rijden, pfft just on time. Vervolgens zoeken naar de finishplek waar ik mijn auto wil laten staan, om vervolgens met de trein terug te reizen naar Leffrinckoucke. De finishplaats vind ik met veel geluk. Er loopt een man met een Sahara-jasje, laat dit toch een organisator zijn. Ik snel achter hem aan met mijn 3 zakken welke ik bij grote checkpoints wil achterlaten. Echter de dames uit de organisatie willen deze niet ontvangen omdat het een selfsupporting race is. Ja allo maar ik heb een mail ontvangen waarin staat vermeld dat dit wel mogelijk is.
Inmiddels heb ik vriendelijke aanbod dat ze me naar het centraal station willen brengen, had ik dus zelf maar lastig gevonden. Mooi op tijd een ticket gekocht maar voordat ik het spoor had gevonden … Een crime. Intussen kom ik vrijdag laat in de middag aan in Leffrinckoucke, de finishplaats dus. Wat een honde(n)weer zeg. Alles heb ik klaargelegd voor dé dag. Ik voel gezonde spanning, heb er zin in.
‘-s Nachts om 03.00 uur loopt de wekker af. Vervolgens heb ik me compleet, inclusief hoofd, ingesmeerd met vaseline. Na een wandeling van circa 40 minuten kom ik het donker bij de start aan. Ik voel me op mijn gemak omdat ik een nobody ben, word lekker met rust gelaten. De briefing is voor me een grote vage onduidelijkheid, het zal allemaal wel. Wat blijkt dat we niet beginnen met 10 km strand omdat het te slecht is maar dat we gelijk de duinen in mogen. Enigszins jammer omdat we anders de wind in de rug zouden hebben. Niet getreurd in eerste instantie lijken me de duinen lichter.
Klokslag 05.00 uur we mogen vertrekken! Gelijk het eerste smalle pad, echt verwarrend al de hoofdlampjes, ik raak het overzicht kwijt. Wordt een beetje bang te vallen of in een gat te stappen. Man wat duren die eerste 10 km lang, ik ben al geen ochtendmens maar kom door de drukte ook niet in mijn cadans.
Na de duinen lopen we een groot akkergebied op. Lekker ploeteren door het lange gras. Mijn gedachten worden steeds somberder. “Zal ik de eerste uitvaller zijn?” en meer van die ongein wat gedachte betreft. Het duurt ook zo lang tot het licht wordt. Het eerste dorpje doemt op. Kan me gestolen worden. Tot circa 60 km geniet ik voor geen meter. Kom niet tot ontspanning, hoe kan dit toch? Loop ik de laatste tijd te weinig wedstrijden? Was ik te druk met het regelen van alles voor de wedstrijd? Ben ik wel geschikt voor het echte ultrawerk? Veel vragen maar geen antwoorden. De voorbereidingen verliepen soepel, 140 km per week kostten me geen moeite. Ik heb op mijn eten en drinken gelet. Koolhydraten en eiwitten voorraad is in mijn perceptie voldoende aanwezig. Heb de laatste week gerust en toch de zelftwijfel. Ik word niet goed van mezelf.
Ergens in de 60 km is de eerste grote checkpoint, ik drink veel omdat ik maar een 500 ml water mee heb genomen. 1 liter is minimaal verplicht maar ben mijn handbidon in de vroege ochtend vergeten. Intussen heb ik bij de Aldi een 500 ml flesje cola gekocht zodat ik alsnog aan de 1 liter kom. Echter de dame aan de kassa vertelt met dat de verpakking uit 4 flesjes bestaat maar dat krijg ik toch nooit mee! Ik trakteer haar op drie flesjes. Op de eerste grote checkpunt dub ik: zal ik stoppen of toch doorgaan? Wat een maffe gedachte, ik kom toch niet om deel te nemen en dan vervolgens maar bij het minste geringste te stoppen! Ik corrigeer me door te zeggen: stoppen no way!
Volle benen tijdens de stop maar na de stop ren ik pardoes circa 14 km in een uur en een kwartier, ik begrijp er helemaal niets van. Waar haal ik de energie vandaan? De één na de ander haal ik in, echt ik groei (alleen mijn haar niet). Het heeft effen gekost maar dan heb ik je ook wat. Vervolgens staat er één van de vier montagnes op het program. Echte montagnes zijn het niet, het zijn meer heuvels. Toch nekken deze me in mijn fijne ritme. Qua natuur is dit het mooiste gedeelte van de trail. Tot ergens midden in de 90 kilometer blijven we klimmen en dalen. Het hoofdlampje heb ik inmiddels aan en ja hoor dat heb ik, in eens hoor ik een knalletje achter mijn hoofd, niet mijn hersenpan maar de lamp begeeft het. Is het de accu of is het één van de twee lampjes? Prachtig de weg vinden in een bosrijke omgeving zonder verlichting. Het bevordert mijn snelheid (wat is snelheid in deze?) niet echt. Bij de volgende checkpoint vraag ik een vrijwilliger naar een lamp.
De laatste 25 kilometer zijn langs een kanaal, kan dus niet missen de weg kwijt te raken. Dit was trouwens praktisch niet mogelijk omdat de organisatie echt gedegen werk heeft afgeleverd. Op één van de laatste checkpoints zit ik te eten en nog een beetje te drinken. Ik ga het halen met een eindtijd om niet trots op te zijn! In het gebouw waar de checkpoint zich bevindt zijn mensen aan het partyen, lekker dansen. Wat een contrast met het tafeltje waaraan ik zit.
De laatste kilometers wil de hemel openbreken maar we hebben tijdens deze loop donders veel geluk met het weer. Droog en weinig wind terwijl de voorspellingen compleet anders zijn. Ik heb dus ook ietwat teveel kleding aan maar ach met mijn mini-tempo kan je niet snel te veel aantrekken. Na een achttal kilometers langs industriegebied en kille wijken ben ik blij dat het er op zit. Het enige wat geldt is de finish halen waarbij ik me regelmatig afvraag wat me behelst waarom een mens zich beweegt tot iets dergelijks. Voor een winnaar als Wouter is het te begrijpen omdat dit hardlopen is maar in mijn geval … Ben niet trots maar ben wel blij dat bijna niemand me heeft zien lopen. Op de gehele afstand heb ik veel gezien maar gelukkig slechts twee stuks menselijk klap vee.
Wat een genot, de rust, niet gestoord te worden in mijn gedachte.
La France, merci beaucoup et au revoir,
Henk Harenberg
(Henry Cheveuxmontagne)
De uitslag van de Grand Trail du Nord ‘136’ km
(zie http://raidsahara.com/download/resultats%20GTN%20143%20km%202008.xls.pdf )
1. Wouter Hamelinck (BEL) 13:30:00
2. Amar Cherchari 15:03:21
3. Thierry Dekokelaire 15:03:40
79. Henk Harenberg (NED) 25:56:44
In totaal waren er 92 finishers en 38 dnf’s op de ‘136’ km; op de 65 km waren er 49 finishers en 19 dnf’s)
NB De uitslag op Ultrafondus lijkt een eerdere versie die nog niet is bijgewerkt.