Martin van Nieuwenhoven maakt nog steeds na elke etappe een verslagje op zijn weblog:
http://nieuwenhoven.mooilimburgs.nl/
Buggenum – Ierland ultrarun dag 7 (zaterdag 25 oktober)
De 7e dag begint weer met regen. We gaan de Wicklow Mountains in.
Lekker onverhard terrein dat van de hevige regenval overal nat en modderig is. Al in de eerste passage ga ik languit onderuit in een afdaling en zit ik van kop tot teen onder de modder en ben drijfnat. Dat beloofd nog wat vandaag. De hele groep is bij elkaar omdat deze route gemarkeerd is met pijltjes. En die kan je makkelijk missen als je alleen loopt. Ik spreek uit ervaring, miste er een toen ik op kop liep en kon toen 700 m terug bergop lopen.
Door het onverharde klim en vooral daalwerk ( niet ongevaarlijk ) lag de gemiddelde snelheid erg laag en besloot organisator Willem de rest van de route gedeeltelijk over het asfalt te gaan lopen om zo zeker te zijn van een finish voor de duisternis. Zo gezegd zo gedaan. Annemarie in de auto voorop en op elke splitsing oranje ballonnen opgehangen zodat wij een spoor hadden om te volgen. Helaas moest onze grote vriend Thijs vandaag met beide scheenbenen ontstoken de strijd opgeven en de route in de auto verder vervolgen. Dat is balen.
Al snel liep ik weer samen met Henk op kop en dribbelden we samen over de mountains. Het was alleen omhoog (lang) of omlaag (ook lang ), verder geen tussenweg. Dus klimmen of dalen. En dat is voor zere benen niet fijn en voor de achillespees al helemaal niet.
Boven op de mountains waaide het hard en was het koud, reden om zo snel mogelijk de daling in te zetten. Regen,regen en nog eens regen. Koud en nat bereikten we de finish na 43 km en niet te vergeten de 1650 hoogtemeters en konden gaan genieten van een welverdiende warme douche in de Bed & Breakfest.
Met de achillespees gaat het natuurlijk niet goed, ook de linkerkant begint nu te protesteren.
Maar met morgen de laatste dag hoop ik toch de Ierse Zee in Black Rocks, Dublin te bereiken.
Martin