Ja,en toen was er eens het plan om dwars door Ierland te lopen.Willem Mütze -de bedenker er van-was enthousiast aan het vertellen en dat stak me aan. Ik had er wel oren naar, maar ik moest eerst zien of ik voldoende vrije dagen zou hebben om zo,n tocht even in te passen in mijn jaarlijkse bezigheden. Ik moest van Willem wel snel beslissen. Na wat gepuzzel kwam ik er toch redelijk snel uit. Het zou mijn eerste echte meerdaagse worden en hoe bereid je dat nou voor? Nou van een fatsoenlijke voorbereiding kwam niets terecht. Problemen op het werk, me niet kunnen ontspannen en concentreren op het lopen, dat was mijn deel.
Een tocht tussen Lelystad naar Enkhuizen en terug,de Maas-en Waalse Dijkenloop, de In Flanders Fieldmarathon en de Küstenmarathon van Otterndorf als training, dat kon er nog wel van af, maar notabene na een halve marathon op Texel kreeg ik heup en rugklachten.
Ik liep bijna kreupel. Shit! Wat nu? Een week intensieve behandeling en een test in de Zeeland Marathon gaf enige hoop. De Berg en Dal Ultra trok me over de streep. Gaan voor die banaan!
Nog een week om me te focussen op de reis en dat moest het maar wezen.
Een achtdagen tocht. Jawel. Hier volgt een persoonlijke sfeerimpressie.
{b}De heenreis.{eb}
Daar staan we dan.
Willem Mütze, Theo Kuijpers, Thijs van Heugten, Martin van Nieuwenhoven, Jos Broersen, Ruud Jacobs, Henk Geilen, Annemarie Hosli,ondergetekende en helaas zonder de onfortuinlijke Günter Meinhold (ribblessure).
We staan op vliegveld Weeze in Duitsland.Ik wist helemaal niet dat het bestond. Gelukkig kon ik slapen bij Annemarie in Boxmeer anders was de nacht wel heel kort geworden Bij de douane raakte ik uiteraard mijn deodorant kwijt,verder ging alles prima en we waren vrij vlot op vliegveld Shannon in Ierland. Nou was er een taxibusje geregeld om ons naar Ballyvaughan ,onze eerste halte te brengen.Er kwamen echter twee taxi,s en het bleek nog goedkoper te zijn dan was afgesproken. In het B&B met uitzicht op Galwaybay stond nog een ontbijt klaar en dat kwam goed uit.’s Middags hebben we nog een wandeling gemaakt waarbij een deel van de groep de kust verkende en een ander deel de Burren, een mooi ruig gebied,onderzocht op nieuwe wandelpaden en die niet vond. Dat werd dus klauteren. In het dorp werd nog even de kwaliteit van de Guinness getest en die viel positief uit. Het eten beviel uitstekend en het bed navenant.
{b}Dag één.
Ballyvaughan-Lahinch-55 km.{eb}
Het is bewolkt. We zijn op weg naar het haventje van Ballyvaughan alwaar de start de officiële start is van de Coast to Coast. Na een groepsfoto met uitzicht op zee,eindelijk op weg.
Op een bepaald moment moeten we van de weg af,een pad op. Dat is de bedoeling. Volgens Willem moet die er zijn,want hij had daar eerder een marathon gelopen, dus. Na klauterend een heuvel verkend te hebben, wordt hij zowaar gevonden ook, maar moeten we eerst via een flinke plas water de voeten droog te zien houden wat veel hilariteit oplevert. Het is ondertussen al gaan regenen,maar als we bij Black Head de bocht omgaan gaat de wind ook nog eens gieren.
Ik vermoed windkracht 7 met uitschieters naar 8 en we hebben hem tegen. We zitten op de Burrenway en na een flinke klim komen we op een deel wat bestaat uit een mengsel van keien,waterplassen en prut. Blijven lopen om niet koud te worden. Als ik een paar keer achterom kijk om er zeker van te zijn dat er oogcontact blijft,merk ik dat Henk steeds achter me loopt. Wachten op de anderen lijkt mij geen optie,want stilstaan is in dit slechte weer vragen om problemen. Het lichaam moet in beweging blijven om warmte te produceren.
Na het eindeloze prutpad komen we weer op asfalt,heuveltje op heuveltje af met de snuit in de wind.
Ik loop met Henk op die zijn tempo aanpast. Ten hoogte van de Cliffs of Moher verlopen we ons. In plaats van recht door houden we links de Burrenway aan en vinden bij ontdekking geen weg naar rechts. Pas veel verder weten we alsnog de weg naar de Cliffs te vinden waar we een deel van de groep aantreffen. Na een kort winderig bezoekje aan de Cliffs gaan we weer op weg en besluiten een stukje van de route af te steken om sneller bij de warme douche te zijn. We maken toch genoeg kilometers. De zon gaat schijnen! Dat geeft de burger moed. Henk en ik trekken de laatste kilometers naar het kustplaatsje Lahinch nog even door. In het B&B ontfermt de vrouw des huizes zich over onze vieze en natte spullen.’s Nachts klapperen de deuren en de luiken van de ramen in de stormwind.
{b}Dag twee.
Lahinch-Tulla-70 km.{eb}
Na een rustige aanloop met een fikse wind in de rug verlopen we ons een kilometer of drie,maar ach who cares. Ik loop met de wat langzamere groep. Er zijn twee GPS voor de route beschikbaar,dus dat zijn er twee groepen .Ik heb last van mijn rechterachillespees. De eerste groep is me te snel. Over golvende wegen gaat het met af en toe een aardige klim richting de Burren. Er wordt regelmatig gepraat en op elkaar gewacht als het tempo wisselt. De zon schijnt. Ik geniet en geniet van de prehistorische graftombe Parknabinnia die we boven op een heuvel tegenkomen. We komen op de Greenroad uit. Een waanzinnig mooi natuurpad wat deels door de Burren National Park loopt. Steenpartijen die bijna onbeschrijfelijk zijn,afgewisseld met meertjes schitterend in de zonneschijn. Bij een verzorgingspunt zien we tot onze verrassing de eerste groep, Henk,Martin en Thijs aankomen. Zij hebben de Greenroad niet genomen en zijn via een andere weg op een plateau in de Burren terecht gekomen en dat is een aardig eind om. Na de Burren gaat het weer over golvende wegen richting Tulla,richting de volgende warme douche. Langzamerhand begint het donker te worden en de dag langer. We denken er bijna te zijn,alleen de coördinatiepunten van het GPS-systeem komen niet overeen met de weg die we volgen. In het donker zoeken met vermoeide benen in de middle of nowhere valt niet mee,maar goed. Het is ook weer eens gaan regenen. Kijk eens wie we daar hebben? Annemarie met de auto. Yes,een godsgeschenk.’s Avonds worden we naar Tulla gebracht voor een vorstelijk maal in Peppers alwaar er voor ons ook nog traditioneel Ierse live-music is geregeld .Heel spontaan wordt er ook nog door een paar dames in het publiek een wondermooi lied gezongen. Een fraai einde van een enerverende dag.
{b}Dag drie.
Tulla-Nenagh-56 km.{eb}
Redelijk goed weer vandaag. Volgens Willem een vlakke etappe vandaag! Nou,dat wil ik wel eens meemaken. Eerst maar eens langs de openbare weg. Goed uitkijken dus. De kleding van sponsor Brooks komt goed uit. We zijn goed zichtbaar en Thijs loopt met de tweede groep mee. Een oude blessure speelt hem parten. Mijn achillespees houdt zich goed maar ik heb wel last van mijn rechterscheenbeenspier. Zo om me heen te horen,heeft iedereen zo’n zijn problemen. Weer veel heuvels en vergezichten vandaag. Vlak dus. We verlopen ons een paar keer,wat ook al niet meer opvalt en hebben voortdurend zicht op Lough Derg en op de River Shannon. Wat is dit land toch mooi en wat is het een genot om er door heen te lopen. We zien voortdurend prachtige regenbogen. Asfalt wordt afgewisseld met prachtige prutpaden. Gaandeweg gaan er weer buien vallen en krijgen we zowaar een fikse hagelbui over ons heen,maar verder alles goed. Er schijnen wat communicatieproblemen te zijn met Annemarie. Ik let er maar niet op,ik concentreer me op het lopen, het zal wel goed komen. Bij het plaatsje Ballina met zijn fraaie oude brug,trekken we de Shannon over en nemen de wonderschone Arra Mountains, het laatste obstakel voor Nenagh waar ons de volgende B&B wacht. We did it today! Dat been van mij blijft een probleem. Loopt een klein beetje rood aan.
{b}Dag vier.
Nenagh-Twomilesborris-58 km.{eb}
Redelijk weer vandaag. Voor Ierse begrippen zelfs goed. Weer eens stukje openbare weg vandaag. Het maakt een mens direct scherp op de vroege ochtend. Er rijden soms echte idioten op de weg. Mijn scheenbeenspier blijft opspelen. We hebben allemaal wat. Willem last van een knie,Henk van een voet, Martin van een achillespees. Thijs van een voet, Theo van een knie, Jos van een schouder en Ruud van zijn rug. Aan dat lopen kan het toch niet liggen. We nemen vandaag de Silverminemountains en dat wordt weer klimmen. Het landschap blijft zijn fascinatie behouden,de honden in dit land blijven ons nalopen en er wordt ook weer veel gepraat. We blijven regelmatig de aandacht trekken van de plaatselijke bevolking. Een nieuwsgierige boer draait het raam van zijn jeep open om met een heerlijk smoezelig gezicht te vragen wat wij nou in godsnaam aan het doen zijn. Op ons antwoord staart hij ons vol ongeloof aan, groet ons en vervolgt zijn weg. Ik moet zeggen,dat wij ook wel opvallen in die fel gekleurde pakken. Aan dat lopen kan het toch niet liggen. Aan het einde van dag passeren we het plaatsje Thurles en hebben even het idee dat we er bijna zijn. Iedereen verlangt er ook naar,maar moeten we nog zes kilometer langs een drukke weg. Dan maar op tempo en redelijk voldaan komen we bij The Castle van Twomilesborris. We komen in luxe terecht,eten luxueus,slapen op een luxueus bed,maar ik kan na een warme douche niet warm worden. Warme thee van Theo doet wonderen. Het been van mij krijgt medische verzorging voor dat het probleem slimmer wordt.’s Nachts slaap ik slecht en lig te zweten in bed. Ik ben verkouden aan het worden.
{b}Dag vijf.
Twomilesborris-Bagenalstown-63 km.{eb}
Ondanks alle fysieke problemen ga ik weer met goede moed op pad. Dit optimisme moet me op te been houden en dat gaat lukken. Ik ben al op de helft. Wie maakt mij wat. Het is regenachtig en we lopen langs de openbare weg en de gang zit er gelijk goed in. De heuvels komen en het weer wordt slechter. Er wordt weinig gepraat. Op de toppen van de heuvels waait een harde wind,de regen striemt horizontaal door de lucht en is allesdoordringend. Het is koud. Bij een verzorgingspunt trek ik een poncho aan en dat scheelt. Ik houd het lijf nu voldoende warm. Voor de rest ploeteren we uur naar uur door in dit barre weer. In Kilkenny, een aardige plaats met abdij en kasteel, is het droog aan het worden. Tijd voor een groepsfoto dus. Sponsor Brooks moet weten dat we er nog steeds zijn. Weer buiten de bebouwing zitten we weer op golvende wegen die her en der volledig zijn ondergelopen,maar goed natte voeten hadden we toch. Vermoeid komen we aan bij onze bestemming en likken we onze wonden. Mijn been heeft zich redelijk gehouden maar de zorg is nog niet weg.
Bij het eten nog een vleesincident waar Henk bij betrokken is. De vrouw des huizes die het veroorzaakt schaamt zich diep.Wij hebben mededogen met haar. Haar zorg is hartverwarmend.
{b}Dag zes.
Bagenalstown-Tinahely-55 km.{eb}
Eindelijk weer de zon. We gunnen het de Ieren,maar het komt ons ook wel uit. Als het hier slecht weer is,is het ook goed slecht,zoals het hoort. Ik heb ieder geval mijn verkoudheid er goed mee kunnen onderhouden. Met het been gaat het steeds beter. Ik heb mijn oude zooltjes in de schoenen om zo de gewrichten wat te ontlasten. Wel mijn huidige zooltjes in de camelbag om onderweg te wisselen,want ik kan me geen nieuwe problemen veroorloven. Het valt hier in Ierland altijd maar weer op dat we geen kilometer vlakke wegen tegenkomen wat per dag weer aardig wat hoogtemeters oplevert. Na een dag slecht weer valt het ook op dat de groep het even wat rustig aan doet. Toch blijft het besef dat we weer verder moeten en liefst voor donker binnen zijn.Ik ga er in geloven dat ik het ga halen. Onderweg komen we nog een paar wielrenners te spreken die razend enthousiast zijn over ons initiatief om te lopen.Ze blijken Henk en Martin al een donatie gedaan te hebben. We naderen de Wicklow Mountains en hopen vandaag eindelijk weer eens droge voeten te houden. Het laatste deel van de etappe is een deel van de Wicklowway,een wandelpad die bij ons onderkomen moet uitkomen. Theo en ik volgen het en lopen op tempo tot we weer op een prutpad terecht komen. En weer geen droge voeten vandaag. Onze B&B is een verbouwde boerderij, afgetimmerd met schroten. Een huis vol met doe-het-zelfbloopers waar we ons uitstekend mee hebben vermaakt. Op één van de slaapkamers was de vloer schuin en het bed aan de muur vastgemaakt met een spijker aan de muur. Lachen toch?
{b}Dag zeven.
Tinahely-Laragh-45 km.{eb}
We gaan verder de Wicklow Mountains in.Gelijk weer een gigantisch prutpad maar de natuur is hier mooi. Henk en Martin lopen het eerste deel met ons mee tot we weer op asfalt terecht komen. De bossen hebben hier veel naaldhout afgewisseld met loofhout waar de herfstkleuren uitgebreid aan bod komen. Er is besloten een iets andere route te volgen die door Annemarie met oranje ballonnetjes wordt aangegeven. Er zijn hier en daar blessures die aan het besluit ten grondslag liggen.Thijs geeft het op.Zijn oude blessure geeft teveel problemen. Het is vochtig,zeer vochtig weer,de toppen van de heuvels worden met zware nevel bedekt. Na een lange klim lopen we er midden in en gaat de wind om onze oren gieren.In een dal volgt er een stijlvolle klim in een bos. Het weer wordt slechter. Het gaat serieus regen en steeds harder waaien. Ik knoop een tweede poncho om mijn lijf om de kou voor te blijven. Een stijl pad met grote keien wordt door ons genomen en het bos uitkomend steken we een helling over naar de top van een heuvel. Zo af en toe komen we zwaar verpakte wandelaars tegen. Boven op de heuvel komen we op een pad met bielzen terecht waar we bijna finaal vanaf geblazen worden door de stormachtige wind. Enjoy your day wenst ons een passerende wandelaar.Dat zal wel lukken, maar of we warm blijven bij dit noodweer moet nog blijken. Na een lange afdaling komen we uit bij de wonderschone Poulanasswaterval en vandaar terecht bij Glendalough met zijn historische ronde toren en begraafplaats tevens eindpunt van de bedevaartsroute St.Kevinsway. Vandaar is het nog maar een klein eindje naar eindbestemming Laragh. Totaal verkleumd worden we door Annemarie naar onze B&B gebracht. In no time hangt bijna de hele bovenverdieping vol met dampende sportkleding.
{b}Dag acht.
Laragh-Black Rock-47 km.{eb}
We worden met een taxi opgehaald en ontbijten in het restaurant van ons vorig avondmaal. In ons onderkomen is men de keuken aan het verbouwen. Direkt daarna starten trouwens. Het is de laatste dag van onze tocht en het is mooi weer dus wat maakt het uit. Ik ga het halen,absoluut zeker weten. Eerst weer even flink klimmen ondanks de aangepaste route. Niemand wil meer risico lopen. De groep in totaal, blijft zoveel mogelijk bij elkaar.
Samen de kust bereiken dat is het credo. Weer bieden de oranje ballonnen van Annemarie uitkomst. Het is zondag en dus zijn veel mensen onderweg met de fiets,de benenwagen of met de auto naar een van de vele golfclubs in de buurt. Rechts van ons duikt de Great Sugar Loaf op, een fascinerende heuvel die als richtpunt gaat dienen. We zakken af richting zee die we na 3 uur 30 voort het eerst waarnemen. We gaan het halen en ik krijg er steeds meer zin in.Heb nog over. Na het verlaten van de heuvels steken we via Enniskerry de M50,de rondweg om Dublin,over. Om toch aan een aantal kilometers te komen,nemen we via Killiney een omweggetje en komen tussen alleraardigste dure optrekjes terecht. Nog maar een paar keer de weg vragen. Albert Road lijkt ons wel wat. We komen aan bij zee!!! Ja,dat was toch de bedoeling. De finish ligt eigenlijk nog een eindje verderop bij Black Rock,een voorstadje van Dublin. Nog wat tempo maken en we ontdekken de oranje vlaggetjes van Annemarie. We feliciteren elkaar hartelijk en de groepsfoto op het strand wordt gemaakt. De tocht wordt afgesloten met een biertje in de plaatselijke pub.Annemarie,wat waren we zonder haar,brengt ons moe maar zeer voldaan naar het hotel in Dublin.
{b}Dublin en de terugreis.{eb}
Ja,en omdat we er toch zijn,dan ook nog de Marathon van Dublin. Na,een onrustige nacht,het gaat nog steeds goed met mijn verkoudheid,sla ik ’s morgens snel wat toast,cornflakes en wat koffie naar binnen. Ik ben niet goed te pas. Wat moet dat worden vandaag. Willem en Annemarie zijn al onderweg om te wandelen. Thijs is nog steeds geblesseerd en Theo en Ruud vinden de tijdsmarge om na het lopen het vliegtuig te halen te krap en starten niet. Martin vertoeft even ergens anders maar zal wel gaan lopen. Het is weer even wennen om met zoveel mensen te gaan lopen. Een kleine 12 duizend mensen heb ik begrepen. Henk en ik staan ons bij de start te verbazen over de vele schaars geklede mensen om ons heen. De zon schijnt maar wij hebben het stervenskoud. Laten we maar gaan lopen,misschien gaat het dan beter.De eerste 10 kilometer gaan voor geen meter ondanks een fraai stuk door het Phoenixpark.
Gaandeweg gaat het wat beter. Ik neem de tijd voor het maken van foto-impressies onderweg.
Ja,en dan ga ik zowaar lopen,haal hele volksstammen in, ga vliegen en zet een schema van 5 uur 15 om in een eindtijd van 4 uur 52, ruim op tijd om het vliegtuig te halen.
Eerst dan nog even groepsgewijs bijna de hele binnenstad van Dublin doorkruisen om een taxi te vinden en dat bepakt en bezakt, of we nog niets gedaan hebben de laatste tijd.
Op het vliegveld treffen we Willem en Annemarie weer en willen nu zo snel mogelijk naar huis. De terugreis gaat vlot en naar tevredenheid. Via Düsseldorf, Weeze, Boxmeer kom ik redelijk op tijd in Zwolle terug. Een prachtig avontuur achter de rug.
{b}De nabeschouwing.{eb}
Als ik het mag zeggen dan heb ik er absoluut geen spijt van dat ik dit avontuur ben aangegaan ondanks een voorbereiding van niks en waarom zou ik.
Zo als al gezegd was het mijn eerste echte meerdaagse dus had ik geen idee waar ik aan begon en dat is goed bevallen. Sterker nog, deze manier van lopen bevalt me allerbest.
Het kan beschouwd worden als een manier van reizen door een landschap. Georganiseerd zonder wedstrijdkarakter en toch een prestatie leveren. Willem heeft veel goed geleverd.
De onderkomens waren goed, het schrootjeshuis wat minder,maar ach. De verzorging en aandacht van Annemarie onderweg was goud waard en eigenlijk onbetaalbaar.
We liepen als charityrun voor Children with Downsyndrome wat een extra stimulans gaf aan de tocht en werden letterlijk in de kleren gestoken door sponsors Bauhaus en Brooks.
Dan ga je gewoon door met lopen als is het weer nog zo bar.Toch? De voorbereiding van de routes via Google Earth bracht door het GPS-systeem in de praktijk af en toe wat problemen.
Het signaal naar de satelliet en weer terugheeft zijn tijd nodig en moet juist geïnterpreteerd worden.Er werd hier en daar wat mis gelopen maar alles kwam weer goed. We hadden de beschikking over twee GPS-horloge,s dus waren we als groep van elkaar afhankelijk.
Dat vereist wat. Men kan stellen dat men als groep zo sterk is als de zwakste schakel,maar men kan elkaar ook prikkelen tot presteren om het maximale er uit te halen. Elkaar er door heen helpen. Het viel me trouwens op dat bij slecht weer er meer op tempo werd doorgelopen,dan bij goed weer. Het gemiddelde tempo lag misschien niet hoog,hoewel er soms 8,9 tot 10 kilometer per uur werd gelopen. Verzorgingspauzes tot 10 minuten,steile hellingen en zoeken naar de juiste weg brachten doorgaans het gemiddelde omlag, maar ach als we maar voor donker binnen waren.Even vlug opmerkend dat we gemiddeld per dag meer dan 1400 hoogtemeters hadden. Dit terzijde,je went eraan.
Persoonlijk moest ik wennen aan het ritme van verzorging en leven van dag tot dag.
Het is goed uitgepakt mede door mijn optimisme en de vriendschap van anderen. Ik zou zo,n wel weer eens willen doen. Je leert het landschap op een heel aparte manier kennen.
Graag Zou ik willen afsluiten met het volgende.
Mits koel geserveerd is Guinness tijdens zo’n tocht absoluut aan te bevelen en dat ondanks alle inspanningen,het slechte weer bij tijd en wijle we ook zeer veel hebben gelachen.
{i}Herman Euverman{ei}