De Marathon des Sables (MdS) 2009 werd een ware Special Edition. Deze 24ste editie zou van 27 maart t/m 6 april gehouden worden maar de weersomstandigheden hebben de organisatie gedwongen tot improvisatie. Dat vergde van de deelnemers zowel mentaal als lichamelijk de nodige aanpassingen en doorzettingsvermogen.
Wat zijn ook alweer de spelregels van de MdS?:
– 240 Km in 6 etappes: waarvan de langste 80 km bedraagt.
– Self-Supporting: je moet alles meenemen en zelf dragen –eten, slaapzak, etc. De organisatie zorgt voor het water, bedoeïenen tenten om in te slapen en acute medische hulp.
– Verplicht om mee te nemen: minimaal 20000 cal per dag, kompas, antivenum setje, etc. Ter plekke krijg je nog een distress-vuurpijl en een roadbook met het parcours van elke etappe en veel instructies over hoe je in geval van gevaar moet handelen.
– Een waslijst aan strafpunten: bv een stuk van de route afsnijden, een lege fles in de woestijn achterlaten (de flessen zijn met je start nummer gemarkeerd!), aangetroffen worden in het voor de staf gereserveerde gedeelte van het kamp (zij hebben wat luxere tenten die dicht kunnen, een mobiele douche en mobiele keuken!), ,,,
En oh ja:
– Je kunt één keer een infuus krijgen. Heb je een tweede nodig, dan volgt diskwalificatie.
– 2 bedoeïenen met 2 kamelen vormen de ‘’bezemkamelen’’. Als ze je inhalen, mag je niet verder lopen.
Hier volgt een chronologisch verslag:
– Woensdag 25/3: Ik vloog naar het stadje Ouarzazate in het Zuid-Marokko, het verzamelpunt voor het vertrek naar de startplaats van de eerste etappe in de Sahara in. Het weer was goed, dus ideaal om bij te komen en een beetje te acclimatiseren.
– Donderdag 26/3: Uitgeslapen en een beetje gewandeld. In de loop van de dag begonnen de lopers binnen te komen, vooral uit de verre bestemmingen (VS, Australië, ..). Ik raakte in gesprek met Paolo. Een avonturier en top-10 ultraloper in Italië. Deze ontmoeting heeft verder bepaald dat ik tijdens de heel MdS met het Italiaanse team zou optrekken! Van een Nederlands team was geen sprake. Van de deelnemende Nederlanders wonen er 2 in Duitsland en dus kwamen zij met het Duitse team. Vier (incl. mijzelf) zouden zich bij het Franse team voegen en de 7de persoon was eigenlijk een Nieuw Zeelander die per ongeluk onder NLD ipv NZL geadministreerd was.
– Vrijdag 27/3: Het weer sloeg om vandaag – erg bewolkt. De rest van de lopers kwamen aan in Ouarzazate, vooral uit Europa met speciale charter vluchten uit Parijs. Met bussen zijn we begonnen aan de 350 Km lange tocht naar het kamp van de eerste etappe. De regen viel met bakken uit de hemel. Iets ongekends in deze streek! Zeker de gevolgen van de klimaatveranderingen? De weg was smal maar goed totdat de hele karavaan van bussen en jeeps stil kwam te staan. De weg was volledig overstroomd. Ik zat vooraan in een bus en kon dus goed zien hoe breed en snel de stroom water dwars over de weg raasde. Verder rijden was gevaarlijk en er restte niets anders dan wachten. Een uurtje later hoorden wij dat ongeveer 10 km achter ons hetzelfde was voorgevallen, dus we konden ook niet meer terug! Na nog 2 uur wachten begon het minder te regenen. De chauffeur wilde de oversteek wagen. We moesten alle spullen uit de bagageruimte halen en bij ons houden. Met de handen op de noodhamers en angstige blikken, ging de bus schuddend maar voorzichtig rijden. Je kon het water van de zijkant horen klotsen tegen de bus. Uiteindelijk is de oversteek gelukt. De reis ging door.
Veel later dan gepland en in het donker bereikten wij het stadje Erfoud. Hier kwamen alle bussen bij elkaar maar ook de jeeps en de militaire voertuigen die ons verder naar het eerste kamp zouden vervoeren. Wat nu? Al snel volgde de mededeling van de organisatie dat het basiskamp helemaal overstroomd was en dat we dus in Erfoud zouden overnachten. Hoe ze het hebben gedaan weet ik niet, maar het is de organisatie gelukt om voor de 805 deelnemers, plus de staf onderdak te regelen in verschillende hotels. Nu beschikt Erfoud als de Poort naar de Sahara over vele hotels. Ik werd ingedeeld in een hotelletje met de 37 Italianen.
– Zaterdag 28/3: als we gisteren in het kamp hadden geslapen, dan zouden we vandaag de technische controle (medische dossier en materiaal) hebben gedaan en dus morgen zondag de 1ste etappe hebben gelopen. Maar nu zaten we in een hotel! In de loop van de ochtend kwam er een update van de organisatie: de eerste etappe was afgelast! Het basiskamp (tenten, etc) was nog steeds overstroomd. Het was zelfs niet mogelijk het af te breken en te verplaatsen En dan realiseer je hoe ernstig de situatie is en krijg je medelijden met de organisatie. Ik kan me voorstellen dat ze altijd een plan B klaar hebben liggen voor omstandigheden als zandstormen of extreme hitte, zoals 2 jaar geleden toen ze besloten hebben om de 80 Km etappe te verkorten tot 60 Km. Maar regen .. !
De teleurstelling maar bezorgdheid of de MdS wel doorging kon je aflezen aan de gezichten van de lopers. Volgens het roadbook van MdS 2009 zou het programma als volgt eruit zien: Etappe1: 30 Km. E2: 33 Km. E3: 39 km. E4: 80,5 Km. E5: 42,2. E6: 17,8 Km. Totaal: 242,5 Km. Nu, zonder etappe 1 zou het 212,5 worden. Voorlopig dan.
– Zondag 29/3: de dag van de technische controle. We moesten om 8 uur klaar staan in onze loop-outfit en met bepakking (rugzak met eten, etc.). We werden naar het binnenplein van een groot motel buiten Erfoud gebracht. De controle ging aan de lopende band: Pasport gecheckt tegen je inschrijf naam/ startnummer -> Inleveren van je bagage die je niet zou dragen tijdens het lopen. Deze zie je pas terug in Ouarzazate na de MdS -> Je krijgt een tijdsregistratie chip en een knipkaart voor je volledige water rantsoen per dag/ check point -> Controle of je het minimaal vereiste aantal calorieën per dag aan eten bij je hebt -> Controle of je de verplichte spullen bij je hebt (kompas, ..) -> Je krijgt je vuurpijl en je rantsoen zout tabletjes -> Controle medisch dossier (recent ECG, medische verklaring,..).
Bij de medische controle bleek dat mijn ECG met de verkeerde elektroden was opgenomen. Ik moest dus ter plaatse een nieuwe ECG laten maken maar wel met de dreiging dat ik straftijd (+1 uur) zou krijgen. Ik protesteerde daartegen – hoe zou ik dat immers weten zonder medische achtergrond? De commissie zou zich daar nog over buigen.
De zon scheen ondertussen. Een goed teken. Nog steeds op het grote plein van het motel. Patrick Bauer (Fransman, directeur MdS) gaf een emotionele speech. Hij legde uit dat er 2 opties waren: de MdS aflasten of doorgaan met een aangepaste versie. De pisteurs (mensen die de piste verkennen en bepalen) waren dag en nacht actief om alternatieve routes te vinden. Op dit moment was alleen etappe 2 duidelijk en werd aan de overige etappes nog steeds gewerkt. De organisatie bevestigde dat de eerste etappe (in feite de tweede) de volgende dag, maandag, zou doorgaan maar we konden vandaag nog steeds niet in het kamp slapen. We zouden de volgende dag om 6 uur ’s ochtends uit het hotel worden opgehaald.
– Maandag 30/3: Het was 5 uur in de ochtend en het eerste wat ik deed was naar buiten kijken. Niet bewolkt en het had die nacht niet geregend. Mooi zo!
3 uur later stonden wij bij de start. Iedereen blij maar ook geëmotioneerd door het moment en vooral door dat het eindelijk ging gebeuren. Fotografen en journalisten waren allemaal bezig om dit vast te leggen. Ik stond met 4 team leden uit Koeweit te praten toen de camera ploeg van Al-Jazeera bij ons kwam voor een kort interview. Waarom niet! Koeweit doet voor de eerste keer mee en een van die jongens is een beroemdheid omdat hij als eerste Koeweiti de Mount Everest had beklommen. Aan mij vroeg de journalist of de regen en het koude weer ’s nachts een probleem voor mij was, Ik antwoordde dat ik in Nederland woon en dus niets anders gewend ben!
Deze etappe zou 33 Km zijn ipv 30Km. Het was de beroemde Dunes Day! Vanuit de start kon je de hoge zandduinen al zien. Na ongeveer 2 Km hardlopen was het raak. Hoge en steile duinen. Naar boven was het bijna klauteren en de afdaling was meer je laten gaan en zorgen dat je niet naar beneden rolde. Hierbij vielen al die trainingen op de stranden van Bloemendaal en Zandvoort in het niets. Het ging zo op en neer tot het eerste Check Point (CP) op Km 13,5. Fles water van 1 1/2 liter gekregen en gelijk verder hardlopen. Het was warm en even wennen om met een rugzak in de woestijn te lopen. Onderweg naar CP2 nam ik een zouttabletje in. Het parcours hier werd afgewisseld met rechte stukken met veel stenen. CP2 op Km 23,5, Ik voelde me misselijk door het zouttabletje, dus even bijkomen, goed drinken en na ongeveer 15 minuten verder doorlopen richting de finish.
Weer die zandduinen! Deze waren ook hoog en dichter op elkaar. Tussen elke 2 duinen hardlopen dan het klimmen in langzaam tempo. Op de top even op adem komen, soms snel een fotootje maken en gauw je laten zakken. Het uitzicht was zo mooi en ik genoot ervan. Steeds met de gedachte van Yes! Ik ben eindelijk met MdS bezig. Hier heb ik hard en lang voor getraind. Dit heb ik zo vaak op foto’s en op filmpjes gezien en nu sta ik er midden in.
Ik deed het rustig aan in deze etappe. Mijn tactiek was om niet alles te geven in de eerste etappes, ervan te genieten en ook rekening houdend met de monster etappe van 80 Km twee dagen later. De finish kwam in zicht, even doorzetten. Tijd: 5U13’04 (475ste van 805). Etappe gewonnen door de Marokkaan Mohamed Ahansal in 2U34’05 (2-voudig winnaar van MdS). Zijn broer Lahcen (10-voudinge winnar) was eigenlijk de grote favoriet.
Na de finish kreeg je 3 flessen water en dat was je rantsoen voor de rest van de dag voor het drinken, koken, etc. Er waren 3 tenten voor de Italianen. Ze hadden ervoor gezorgd dat ik bij hun kon slapen. In tent 44 met 7 andere Italianen. 3 daarvan waren toppers. Paolo (20ste vandaag). Hij heeft veel extreme tochten gedaan bv in de woestijn van Namibië. Hij werkt bij de speciale eenheid van de Polizia. Lorenzo is een fenomeen in Italië. Hij deed 3 keer mee met de 100 van Weenskote! (Winschoten) en heeft de 170 Km Desert Cup in Jordanië gewonnen. Zijn maatje is Marko heeft 12 keer de MdS gelopen. 3 Keer derde geworden. En dat voor een 60 jarige, respect! Zou dat motiveren of juist niet om in dezelfde tent ingedeeld te zijn als deze top-Italianen! Ik vond het motiverend en inspirerend. Hoe zij rustten en zich voorbereidden. Wat zij aten. Een stuk Parmezaanse kaas was bijv. onderdeel van hun dieet! Paolo had zelfs stukjes gedroogd paardenvlees! Ze hadden rugzakken van 7 Kg. Die van mij was 10,4 Kg en dat is al redelijk “licht” voor de MdS, de meesten hadden 12 of 13 Kg. Het record was een Japanse met 16 Kg. Op de vraag wat ze allemaal erin had zitten, antwoordde ze “food, food”!
Voor zonsondergang gegeten. Een zakje Adventure Food en als toetje wat thee met 2 koekjes. Niet erg veel maar ik hoopte maar dat ik ’s avonds geen honger kreeg!
Deze eerste nacht was verschrikkelijk. Koud en het begon rond 3 uur flink te waaien. Niet handig in een bedoeïenen tent met open zijkanten.
– Dinsdag 31/3: Ik was gebroken door slaapgebrek maar de benen voelden goed. Een zakje mengsel van muesli en noten (rijk aan calorieën) gegeten en een kopie thee. Bij het ophalen van het ochtend water rantsoen kregen we een A4tje uitgereikt met het nieuw parcours van deze etappe. De aanpassingen waren: 36 km ipv 33km en terug naar hetzelfde kamp voor de finish. Normaal zouden de finish en het kamp ieder op een andere plaats zijn.
Spullen ingepakt en naar de start gegaan. Na een lang betoog van de directeur van de race in het Frans, vertaling in het Engels, Happy birthday voor de jarigen, klonk eindelijk de start schot. Meeteen na ongeveer 1 1/2 km begonnen de duinen. Veel zand tot CP1.
Vanaf CP1 richting CP2 was het een lang, recht en steenachtig stuk. Toen wat heuvels en eindelijk CP2. Hetzelfde ritueel (water bijvullen, energy bar eten, …) maar nu even andere sokken aandoen. Als de sokken nat worden van het zweet, neemt de kans om blaren te krijgen door wrijving met het fijne zand in je schoenen toe.
Van CP2 naar de finish bestond de etappe weer volop uit duinen. Ik voelde me redelijk goed maar in mijn hoofd was ik bezig met de volgende dag: een dubbele marathon afstand. Dus rustig aan voor vandaag en de finish proberen te halen wederom zonder veel schade.
Finish op 05U37’58 (390ste van 798). Na wat water te hebben gedronken heb ik mijn uitrusting gecheckt. Een scheurtje in de rugzak! Als het maar niet door zou zetten, want dan had ik een probleem. Mijn rug en schouders voelden alsof ik een pak slag had gekregen. Zo pijnlijk. Snel gaan kijken naar de lijst van Penalty’s. Mijn naam stond er niet op en dat betekende dat ik geen strafminuten voor het foute ECG had gekregen! Wat een opluchting.
Eten klaar gemaakt op een vuurtje met wat droge taken in een kuiltje in zand. Net na het donker worden, lagen wij al in onze slaapzaken de dag door te nemen toen de mensen van de organisatie langs te tenten kwamen met de mededeling dat de lange etappe van morgen 91 of 92 km zou worden in plaats van de geplande 80,5 Km. Toe maar ..
Het was gelijk stil in de tent. Duidelijk was iedereen deze update een plaats aan het geven. Tja, wat kun je doen behalve je omdraaien en slapen. Buona Notte!
– Woensdag 1/4: Redelijk geslapen. Het ochtend ritueel: achter de duinen voor je behoefte. Even wassen (alleen het gezicht en tanden poetsen want je moet zuinig zijn met je water). Vuurtje stoken voor het ontbijt. Het handhaven van hygiëne begint af te nemen. 3 dagen niet gedoucht en dezelfde hardloop kleren aan doen. Het zelfde smakeloze eten. Je weerstand gaat omklaag en nu is het opletten om niet ziek te worden. De eerste gevallen van diaree, buikklachten, uitdroging waren in het kamp al gesignaleerd.
Vandaag was het de Big Day. Met de gedachte dat het een 92 km etappe zou zijn, was het opvallend rustig. Iedereen was mentaal bezig en aan het denken over zijn aanpak. Bij mij begon het gelijk met een mentale dreun. Ik kwam erachter dat ik de gaiter van mijn linker schoen kwijt was Vergeten in de tent die al om 7 uur afgebroken was voor het volgende kamp. Een gaiter is een soort kunststof sok om je schoenen om te vermijden dat er zand in je schoenen komt. Geen goed begin! Het werd dus een voet beschermen en de andere niet en dan maar hopen dat de schade (blaren) beperkt bleef.
Als morele steun had ik de foto van mijn zoontje (1 jaar) in het vakje van mijn voorste tasje gestopt. Ik zag dat Malcolm – een Engelse jongen die bij ons in de tent had gevoegd – ook 2 foto’s van zijn kinderen bij zich had. De jongste van de twee was een jongetje met een brede lach op zijn gezicht. Ik vroeg aan hem hoe oud zijn zoontje was. 2 jaar, zei ie met een triest gezicht. Malcolm liep de MdS om geld in te zamelen voor meningitis onderzoek. Zijn zoontje was daaraan overleden. Ik kreeg een brok in mijn keel. Je relativeert meteen alles waar je mee bezig bent.
Het eerste stuk naar CP1 (Km: 11,8) liep langs een paar groene oasen. Het voelde goed: in mijn benen, in mijn hoofd en de rugzak (minus het gewicht van 2 dagen eten) zat nu prima. CP2 (Km 26) zanderig en redelijk vlak, afgewisseld met wat lage duinen. Bij CP3(Km: 36): het was nu de heetste van alle dagen. Gestopt om goed te drinken en droge sokken aan te doen. Geen blaren. Een fles water meegenomen voor de zekerheid, dit naast het vullen van mijn 2 bidons. Net op het moment dat ik begon te lopen kwam de top 3 lopers voorbij. De top-20 was gestart om 12 uur, terwijl wij rond 9:30 startten.
CP4 (Km: 50), aanvankelijk was mijn plan om een lange pauze te nemen voordat ik aan de tweede helft begon, maar ik voelde me zo goed en had geen blaren. Dus het werd een korte pauze, net genoeg voor wat gedroogde vruchten eten, een zouttabletje innemen en veel drinken.
Een andere reden voor de korte pauze was het volgende: Ik keek in het roadbook en zag dat er een bergpas was die wij moesten nemen. Er werd bij de start voor gewaarschuwd dat hij zwaar was. Ik zag ook dat het niet lang ging duren voor dat de zon onderging. Ik wilde die pas voor het donker nemen. Na ongeveer 5 Km zag ik de berg in de verte, en hoe dichterbij ik kwam, hoe meer ik mijn ogen niet geloofde. En inderdaad, het was steil, veel losse rotsen en je moest erg uitkijken waar je je voeten zette. Eenmaal boven, keek ik omlaag, het was nog steiler maar met meer zand en klein stenen. Een verkeerde beweging en je rolde zo naar beneden. Het begon al een beetje donker te worden. Toen ik de voet van de berg had bereikt was het totaal donker. Ik was erg opgelucht dat ik de juiste beslissing had genomen om die pas bij daglicht te nemen en ik maakte mij zorgen over de mensen die achter mij nog moesten komen. Ik deed gelijk mijn lichtgevende glowsticks achterop mijn rugzak. Het groene licht maakt je herkenbaar als er iets met je gebeurt. Ik deed ook mijn hoofdlamp op.
2 Km verder zag ik een muur van een duin. De hoogste tot nu toe. Het klimmen van die bergpas had veel kracht gevergd en ik voelde mijn zware benen. Ik was uitgeput. Met moeite klom ik naar de top. Eenmaal boven zag ik voor mij drie andere hoge duinen, links, recht voor mij en rechts. En op alle drie toppen zag ik een of twee lichten van hoofdlampen. Welke kant moeten we dan op? Niemand wist het. Ik pakte het roadbook en kompas maar door de uitputting viel het lezen van de kaart en het nadenken erg tegen. Op dat moment riepen de twee jongens op de duin rechts dat we hun moesten volgen. Zonder daar een moment aan te twijfelen liep ik het duin af om hun kant op te gaan. 2 tegen 1 dat het wel goed moet zijn en in zo’n toestand van mentale uitputting vind je alles goed. Verderop zag ik een glowstick van de organisatie op de grond liggen, een bevestiging dat we op de goede weg waren.
Mijn schoenen voelden zwaarder door zand erin. Ik voelde blaren en ik voelde de wrijving van de rugzak. Alles wat ik wilde was CP5 bereiken. Hier kwam het aan het op mentale kracht.
Het tempo ging omlaag. De stilte, het zand, de duinen, en de sterren in de hemel. Ik voelde me gelukkig en vrij ondanks alles. Als je altijd wilt weten waarom je zoiets doet dan is dit het moment voor reflectie.
Eindelijk CP5 (km: 64,5). Wat gedronken. Een beetje gedroogde vruchten gegeten maar mijn maag kon niets hebben. Eigenlijk had ik zin in een soep maar het zou me veel tijd kosten om water op te warmen, etc. Ik voelde nu dat ik meerdere blaren had, maar besloot mijn schoenen niet open te trekken. Ik had een punt bereikt van over de pijn heen denken en voelen. Ik had wel bij de medische post gekeken maar het leek meer een oorlogshospitaal. Alle medische staf was bezig met mensen op te lappen.
Na zo´n 15 min pauze ging ik verder richting CP6 (Km: 79). Wat was dat een vervelend stuk zeg. Geen zand maar heuvels en veel stenen. Je kon geen stap zetten zonder dat een steen of twee de onderkant van je voet raakte. Het deed pijn op de blaren en het haalde je uit de balans. De benen waren al leeg en zwak. Ik voelde de blaren nu erg. Ik negeerde de pijn. Met blik op oneindig liep ik door. Je raakte hier bewust van je omgeving en waar je mee bezig was. Je voelde gewoon niets meer. Ik begon te wandelen en zette mijn iPod op. Dat zou mij uit deze diepe momenten helpen. Ik dacht eerst dat een stevige muziek mij zou oppeppen maar dat werkte alleen maar storend. Alleen de muziek van Radiohead (album: Ok Computer!) heeft de emoties in mij weer opgewekt – het gaf mij een heel melancholisch gevoel in zo´m omgeving.
De stenen hadden geen genade met mij en mijn blaren. Dit was de lelijke kant van de woestijn, wel anders dan de romantiek en de schoonheid van de zandduinen. Ik rende en wisselde af met wat stevig wandelen. Ik passeerde een van de Italianen van de tent naast de onze. Hij leek wel een wandelend lijk. Hij was total loss. Zelfs praten kon hij niet. “ Tutti bene?” vroeg ik. Natuurlijk niet maar hij gebaarde dat ik wel kon doorgaan.
Nog geen teken van de CP6. Ik zette de muziek af. Het werkte te veel op mijn emoties. Doorgaan .. doorgaan zei ik tegen mezelf terwijl mijn gedachten zich meer richtten op hoe het zou voelen na de finish. Ik begon te verlangen naar een boterham met pindakaas of een bakje yoghurt! Nog 6 Km te gaan schat ik en ik kon een groene laser straal (markering van CP6) in de verte zien. De laatste 5 Km waren een ware marteling van mijn lichaam en geest. Ik bereikte de CP6 (Km: 79) en zag dat alle rust- en medische tenten vol waren met lopers. Het enige wat je hoorde was kreunen en zuchten. Ik plofte letterlijk neer. Zelfs het afdoen van mijn rugzak ging moeizaam. Geen energie meer. Mijn voeten voelden gezwollen en ik kon de pijn van de blaren niet meer negeren. Ik deed mijn schoenen uit en wilde eigenlijk meteen de schoenen weer aandoen. Een soort ontstekingsreactie. Op dat moment kwam een dame van de medische staf langs die tegen me zei dat ik eerst mijn blaren moest laten behandelen. 45 minuten later waren alle 8 blaren geprikt en getaped. Ondertussen had ik veel gedronken en mezelf gedwongen om een energy bar te eten. Ik stond maar het op gang komen ging heel moeizaam. Ik wandelde ongeveer 1 Km om op gang te komen. Uiteindelijk begon ik me beter te voelen en begon ik weer richting de finish te lopen.
De ondergrond was er niet beter op geworden. Vlak maar nog steeds stenen en nog eens stenen. Geef mij dat zand maar, dacht ik. Ik kwam steeds beter op mijn tempo. En om dat vast te houden had ik mijn iPod aan gezet. Ik ging zelfs een paar stuken hardop mee te zingen. Niet van blijdschap maar meer om mezelf op te peppen. Ik ging veel lopers passeren. Tot ik in de verte het licht van het kamp zag. Eindelijk over de finish. Er stonden mensen van de organisatie klaar om de lopers op te vangen. Ik raakte helemaal emotioneel en herhaalde steeds tegen ze “This is too much”. Ze bleven glimlachen als troost denk ik en instemmend. Ik liep naar een camera achter de finish die beelden naar de website van MdS stuurt en riep uit “Yes, Yes” met de foto van mijn zoon in de hand. Hopende dat iemand van het thuisfront het kan zien Maar het was al bijna 2 uur in de nacht!
Ik ging toen naar mijn tent in het kamp. Het was stil en meest tenten waren half leeg – veel lopers zijn er nog niet binnen. Toen besefte ik dat ik het, voor mijn doen, geflikt had. Ik eindigde als 284ste van 773. Tijd: 16U35’55. In de algemene klassement tot nu toe ben ik tot 305ste positie geklomen.
Opvallend nieuws was dat de tienvoudige winnar Lahcen Ahansal uitgestapt was, maar zijn broer had de etappe gewonnen in 8U08’22 . De Italianen in mijn tent deden ook goede zaken. Lorenzo 7de en Marco als 9de. Paolo was nog niet binnen en dat was geen goed teken,
Ik kon alleen maar de volgende handelingen nog doen in slow motion: beetje water drinken, slaapzak uitrollen en neervallen om te slapen.
– Donderdag 2/4: ik werd wakker om 8 uur en kon zien dat er nog mensen binnenkwamen. Om 12 uur ‘s middag werd er gezegd dat de helft nog binnen moest komen! De deadline was 6 uur ‘ s avonds. Op zich ruim, maar hoe later je binnen kwam, hoe minder tijd je had om te herstellen voor de etappe van de volgende dag (42,2 Km).
We weten nu dat Paolo heeft het niet gehaald en met een helikopter naar het kamp is gebracht. Ik ging bij de andere Nederlanders kijken. Alleen Danny (uit Duitsland) was eerder dan ik. De anderen haalden de finish pas na 2 uur ’s middags.
Er kwam een update dat de laatste etappe van overmorgen afgelast was. Meestal stelt de laatste etappe niets voor (iets van 17 Km) op een stoffige weg en hij is vooral bedoeld om een finish mee te maken bij een klein dorp waar ook bussen toegang hebben voor het vervoer terug naar Ouarzazate. Niemand begreep waarom en had geen begrip voor deze beslissing. Aan het weer lag het niet. Een journalist vertelde mij dat de organisatie tijdens een persconferentie alleen maar kon zeggen dat het om veiligheidsredenen was. Wat de reden ook moge zijn!
– Vrijdag 4/4: Hetzelfde dagelijkse ritueel. De tentenploeg kwam de tenten om 7 uur afbreken. Zelfs als je er nog lag. Iedereen was toe aan een grondige douche. De baarden waren gegroeid en iedereen miste een paar kilos. De perfecte manier om te lijnen!
Deze dag voelde ik me goed. Geen spierpijn en de blaren waren goed ingetaped. Mijn doel vandaag was om alles te geven en een goede marathon te lopen om onder de 300 (algemene) positie te duiken. Nu de rugzak redelijk leeg was door de geconsumeerde maaltijden van de afgelopen dagen, heb ik het voorste gedeelte van de rugzak in de rugzak gestopt zodat ik geen fles water mee hoefde te sjouwen. De 2 bidons leken me genoeg . Dit zou later een grote fout blijken te zijn.
De start was heel snel en het leek of iedereen wat goed te maken had. CP1 (Km: 11,5), het voelde goed. Het was de warmste dag tot nu toe. Ik kreeg een fles water. Ik dronk een beetje en liet de fles achter. CP2 (Km: 18,9) Idem dito. Het parcours tot nu toe was afwisselend – zandduinen maar niet al te hoog en flinke heuvels met steile beklimmingen.
3 km voor CP 3 (Km: 27,5 Km), de laatste voor de finish, begon ik het koud te krijgen en het plassen deed erg pijn. Ik was blij dat ik CP3 had bereikt. Ik ging naar de medische post en kreeg de opdracht om te blijven zitten en een hele fles (1 1/2 L) te drinken plus 2 zouttabletjes. De dokter nam zelfs mijn bloeddruk op. Na 15-20 min mocht ik verder maar met een fles in de hand. De laatste 15Km heb ik voorzichtig gelopen. Het was een lang stuk met maar één fles bij me en uitdrogingsverschijnsels achter de rug.
De laatste steile en hoge heuvel. Eenmaal boven stonden een paar mensen van de organisatie te roepen “encore 2 km!” maar je kon de finish al zien. Ik versnelde als een bezetene naar de finish maar altijd met de angst dat ik in elkaar zou zakken. En ik heb het gehaald in 5U47’17. De 350ste van 771. Opvallend veel uitvallers vandaag. Die monster etappe had zijn tol geëist.
Mijn plan voor deze etappe pakte slecht uit. Tijd verloren en dus zakte ik juist in het algemene klassement tot de 308ste plaats uit 770.
Ik kreeg een medaille van Partick Bauer zelf. Hij is een excentriek persoon. Hij verraste iedereen met speciale acties. Dit jaar stond er een podium in het kamp. Hij had een klein orkest uit Parijs laten invliegen. Ze speelden klassieke muziek en een opera zangeres zong. Het was een surrealistisch plaatje. Midden in de woestijn onder een sterrenhemel, prachtig!
– Zaterdag 5/4: Slecht geslapen in de kamp. De MdS was afgelopen en deze dag was de 6 uur durende tocht terug naar Ouarzazate. Eenmaal daar aangekomen werden wij over verschillende hotels verdeeld -2 in een kamer. En wat was het douchen heerlijk. Ik geloof dat er iedereen wel 1 uur onder de douche heeft gestaan. Er kwam zand en nog eens zand en vuil uit het lijf. En ik heb me geschoren want we zagen uit alsof we uit een grot kwamen. En wat was normaal voedsel lekker. De eerste cola en koud biertje smaakten als de beste aller tijden. In de lobby werd er flink gebeld en gemaild met de thuis fronten. De ervaringen, adressen en emails werden uitgewisseld. Ik heb die nacht heerlijk geslapen op een normaal bed.
– Zondag 6/4: ik had een vlucht in de loop van de middag. Eerder dan de meeste lopers want die zullen pas morgen weggaan. Ik ging even naar de ceremonie kijken. Het was heel uitgebreid en de hele top 10 heeft prijzen gewonen. De MdS ging dit jaar naar Mohamed Ahnsal (de broer van), Lorenzo was 6de, Marco 12de. Een andere onopvallende jonge Italiaan, Alessandro, eindigde als 14de. Tent nr. 44 was een top tent!
Een terugblik en wat losse gedachten:
– Ondanks de aangepaste versie van deze MdS was vrijwel iedereen tevreden over het verloop als je weet de zware omstandigheden en de vele aanpassingen in de etappes, logistiek, etc, door de organisatie. Het heeft ook te maken met het feit dat de totale afstand de psychologische grens van 200 Km heeft overschreden. Onder deze grens zou het voelen als een “korte” editie.
– Persoonlijk ben ik erg tevreden over mijn prestatie. Afgezien van de fout met het water in de laatste etappe, bleken al mijn voorbereidingen en meegenomen materiaal goed genoeg om deze uitdaging te voltooien. Je moet je realiseren dat het trainen voor zo’n bizarre en zware tocht is gewoon onmogelijk is in Nederland. Dus moet je het hebben van een slimme en evenwichtige training als combinatie van duurloop, fysieke kracht, goed materiaal en mentale hardheid.
– Wat de MdS zwaar maakt is niet alleen maar de afstanden maar ook een kwestie van keuzen maken. Een foute keuze betaal je gelijk duur. Dus je moet beslissen over je krachtenverdeling, je voedsel, gewicht (en dus de spullen) die je meeneemt, etc. Wat kun je opofferen ten guste van een ander voordeel. Bv. een dikkere slaapzak zou goed zijn voor een betere nachtrust, maar de volgende dag moet je dat extra gewicht wel meedragen.
– Wat kan ik verbeteren? (1) ik had al een gemiddeld totaal gewicht van rugzak met inhoud, maar de volgende keer zou ik toch zeker 2 kg kunnen achterlaten. Weg met mijn IPod bijvoorbeeld! (2) ik zou de eerste etappes voor de monster etappe wat meer gedurfd lopen.
– Kan ik MdS aanraden? Het antwoord is JA. Het is een ervaring die je nooit zult vergeten. Het raakt je ziel en je emoties. De landschappen, de uitdaging en het kameraadschap in het kamp zijn uniek. Ja, het is een dure grap. Je moet rekenen op meer dan 3500 Euro aan inschrijfgeld en materieel maar het is de moeite waard.
– Afgezien van de 2 Nederlandse deelnemers uit Duitsland, waren er inclusief mezelf maar 4 deelnemers uit Nederland wat eigenlijk heel weinig is. Ter vergelijking, Luxemburg had een team van 12 lopers en België 9. Ik weet niet waar het aan ligt. Misschien is de MdS nog niet bekend is in Nederland.
– Ik heb veel gehad aan het boek van Henk Sipers (Hardlopen als avontuur). Op zijn website http://members.home.nl/ultrasport/index.htm vind je meer detail over het boek en hoe je hem kan bestellen.
– Aan deze uitdaging heb ik een goed doel gekoppeld: Water4Africa. Een kleine organisatie uit Ouderkerk a/d Amstel. Hun doel is het direct helpen van gemeenschappen in Afrika die geen toegang hebben tot schoon water. Zo zijn een paar maanden geleden 3 waterpompen geplaatst in 3 afgelegen dorpen in Mozambique. Water4Africa werkt in het kader van een grote organisatie; StopPoverty. Wil je een donatie geven, dat kan nog. Ga naar www.water4Africa.nl voor info over deze organisatie en het giro nr.
– Een selectie van mijn foto’s is te vinden op: http://cid-2507e9e4b68396d8.skydrive.live.com/browse.aspx/MdS09
Aziz Elkardoudi / aziz@elkardoudi.com