De 100 km van Ulm, of het verhaal van een 100 km-loper.
In de winter van 1981/82 zag ik een tv-uitzending over de 100 km van Winschoten. Ik dacht dat lijkt me wel wat, als ik nu eens een tempo van 12 per uur loop dan kom ik net boven de 8 uur uit. In die periode liep ik wel eens hard met wat huisgenoten van mijn studenthuis. Wist ik veel dat dit een wel erg optimistische manier van rekenen was. Maar ik had nu een nieuw doel en voorjaar 1982 toog ik naar de sportzaak in winkelcentrum Paddepoel, die zowaar een paar hardloopschoenen in mijn maat (50) had. Ik startte optimistisch met trainen om erachter te komen dat je je training niet te snel moet opbouwen. Bovendien bleken mijn hardloopschoenen niet van de gewenste kwaliteit. In het begin was het een kwestie van vallen en opstaan. Van internet had in die tijd nog niemand gehoord en er was bijna geen informatie over een goede trainingsopbouw. Volgens planning was het mijn doel om in 1985 mee te doen aan de 100 km in Winschoten. In 1982/83 en 84 ben ik in Winschoten wezen kijken om een indruk te krijgen. En in 1985 liep ik zelf mee om in mijn allereerste wedstrijd de 100 km uit te lopen in 9.44.29. De jaren daarna liep ik consequent de 100 km in Winschoten, maar ook in Torhout. Niet altijd succesvol overigens. In 1992 had ik 8 100 kilometerwedstrijden uitgelopen. Tussen 1993 en 2002 ben ik er een periode tussenuitgeweest.
Bij mijn comeback voelde ik mij nog steeds 100 km-loper. Na een mislukte poging in 2003 lukte het mij om in 2004 de draad in Diever weer op te pakken. In 2006 liep ik tijdens de 24 uur Stein met 2 doelen. De eerste was om mijn tiende 100 km te lopen, de tweede was om zoveel mogelijk kilometers te lopen. De eerste doelstelling werd gehaald, de tweede helaas niet. Intussen was wel duidelijk dat ik niet meer de 100 km-loper van weleer was. Op zich niet erg omdat er tegenwoordig zo ontzettend veel leuke wedstrijden worden georganiseerd. Een grote voorkeur heb ik daarbij voor de landschapslopen. Toch blijft die 100 km mij trekken, vandaar dat ik heel blij ben als Willem Mütze voorstelt om met een groep ultralopers de 100 km van Ulm te gaan lopen. Eigenlijk een ideale wedstrijd voor mij omdat het zowel een landschapsloop is in 1 grote ronde om Ulm, als een 100 km.
De 100 km start om 11.00 uur ’s avonds, dus we hebben als groep alle tijd om in Ulm te geraken. De groep die door Willem als Funrunnerteam Holland is ingeschreven, bestaat uit: Jannet Lange, Wilma Dierx, Wilma Vissers, Jo Lukasik, Willem Mütze, Annemarie Hösli (50 km) en mijn persoontje. Een hele gezellige groep om mee uit te zijn. Even voor elf uur staan wij op de atletiekbaan waar in het middenterrein 4 luchtballons staan opgesteld in vol ornaat. Met een auto als anker en om de zoveel tijd de vlam erin om de ballonnen opgeblazen te houden. Echt indrukwekkend als je er zo dichtbij staat. Een minuut voor de start een mooi vuurwerk en daarna gaan wij klokslag 11 uur met een kleine 400 lopers van start. Getooid met een hoofdlampje, wat geen luxe blijkt. In het parcours zit veel onverhard en in het bos is het echt donker. Er staan 18 verzorgingsposten aan het parcours en het enthousiasme van de mensen is echt hartverwarmend. Een rustige start van een kleine 9 per uur zorgt na 20 km voor een tussentijd van 2.20.
Op dat moment gaat het al niet goed meer met mij. Vijf weken voor de wedstrijd kreeg ik een griepje en toen ik daar klaar mee was een bacteriële infectie aan mijn been. Het herstel daarvan duurde langer dan gehoopt zodat ik pas de week van de wedstrijd weer fit was. Daar ging mijn trainingsopbouw. Ik ga voor een tijd van onder de 15 uur, daarbij niet wetend dat het parcours van Ulm veel zwaarder is dan de opgave. Heel veel onverhard, dat wil zeggen paden met steentjes en met 1500 meter veel meer hoogtemeters dan beloofd. Op 20 km ben ik mij daar nog niet van bewust. Het stukje tot 25 heb ik geintervald om daarna over te gaan op wandelen. Met een stevig wandeltempo zit die 15 uur er nog zeker in. Van het eerste deel van de route heb ik door de duisternis weinig gezien, maar de verzorgingsposten op 20 en 43 km staan bij mooie kastelen. Als de zon opkomt loop ik het laatste stuk langs de Iller waar die in de Donau uitkomt, met een prachtige grondmist. Echt genieten! Helaas krijg ik op dat moment een dikke blaar tussen mijn tenen, die voor pijnlijke momenten zorgt. Voor de 50 km post heb ik hem zelf doorgelopen, zodat ik niet hoef te prikken op de post. Het wandeltempo is er wel wat uit. In de kilometers erna voel ik meer blaren opkomen. In 2006 tijdens de 24 uur van Stein heb ik mijn voeten compleet stuk gelopen. Dat wil ik niet nog eens meemaken, want dat heeft mij toen veel hersteltijd gekost. Ik besluit rustiger te wandelen en zo voorzichtig mogelijk en goed af te wikkelen. Ik wissel vanaf kilometer 40 regelmatig van plek met een wat oudere loper die door zijn zoontje op de fiets wordt begeleid. We hebben het alletwee moeilijk en hebben wat steun aanelkaar, al zeggen we niet veel. Het is warm aan het worden en de vele open stukken na 60 km maken het zwaar. Gelukkig is er genoeg moois te zien: vergezichten, kastelen, kerktorens, besloten dalletjes, mooie bloemenweiden en veel vlinders waaronder het Zwarte Blauwtje. Ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten. Ik denk ook aan de lopers die onderweg zijn in de TransEurope Footrace in de 6-daagse van Antibes. Dat voorkomt dat ik mezelf zielig ga vinden.
Ik loop van 5 km-punt naar 5 km-punt, waartussen hier en daar nog verzorgingspunten staan. Het nadeel van je zo langzaam voortbewegen is dat de kilometers zo lang duren. Ik laat de eindtijd helemaal los. Er is maar 1 ding wat telt vandaag en dat is finishen. In the middle of nowhere wordt ik in een klein dorpje op 10 km van de finish door de plaatselijke bevolking als een held ontvangen. Het laatste deel van het parcours gaat naar beneden, maar dan weer zo steil dat je er geen profijt van hebt, maar een mooi stuk is het wel. Bovendien zie ik aan de rand van het pad het Witte Bosvogeltje staan, een plant (orchidee) die in Nederland is uitgestorven. Ik blijf wandelen, maar weet de laatste 2 km toch te versnellen om na 16.47.34 over de finish te komen als nr. 195. En geloof het of niet ik ben er hartstikke blij mee. Ik word zoals zo vaak even heel emotioneel, maar dat is ook een stuk opgebouwde spanning die er even uit moet. Dat krijg je met die binnenvetters!
De andere leden van het Funrunnerteam Holland hebben op Jo na goed gelopen. Jannet Lange scoorde 11.38.44 en won haar leeftijdsklasse. Wilma Dierx scoorde 11.50.34 en Wilma Vissers 11.59.14. Willem Mütze, die in het begin van de wedstrijd een lelijke val maakte en zich daarbij aan zijn knie blesseerde, scoorde 15.16.48. Jo Lukasik werd misselijk en is na 50 km gestopt in 6.03.52. Annemarie Hösli wandelde na een langdurige blessureperiode de 50 km in 8.54.57.
We gaan ‘s avonds gezellig uit eten en bezoeken de volgende morgen nog de Dom van Ulm met de hoogste kerktoren van de wereld (162 meter). Vreemd genoeg heeft niemand zin om de 768 treden van de toren te beklimmen. Na een gezamenlijke terugreis per auto word ik in Tegelen op het station afgezet. De kaartjesautomaat weigert mijn pinpas en er zit geen conducteur in de trein. Als die in Venlo op de trein stapt meld ik mij keurig volgens de regels bij hem, maar krijg toch een boete. Welkom thuis!
Maar ik heb een goed weekend gehad en ik kan de komende tijd toch met recht weer zeggen: Ik ben een 100 km-loper.
Henri Thunnissen