Ondergetekenden, een Belg en een Hollander, liepen samen afgelopen zaterdag 4/7 de marathon van Rijkevorsel. De ene loper was herstellende van een hernia en de andere loper had net drie marathons op rij gelopen en in combinatie met de warmte (28 C) resulteerde dit in een voorgenomen schema waarbij wij de limiet van 5 uur in zijn geheel wilde gebruiken. En natuurlijk genieten van de prachtige omgeving rond Rijkevorsel. Het zou echter heel anders lopen.
De eerste tekenen van een slechte organisatie waren merkbaar aan de versnippering van de start, de finish, de inschrijving en de parkeer en kleedgelegenheid. Alles lag ver uit elkaar.
De derde editie trok na het organisatorisch geklungel van de eerste en de tweede editie nog maar enkele tientallen marathonlopers maar ondanks de lage opkomst was toch het hele centrum plat gelegd en zelfs de provinciale weg naar Hoogstraten was voor die paar lopers afgezet hetgeen begrijpelijk voor veel ergernis zorgde voor het overige verkeer. Totaal onnodig ook omdat er een breed geasfalteerd fietspad naast lag, ruim voldoende voor die paar deelnemers. Wij wilde onze krachten door eerder geschetste redenen en de warmte goed verdelen en begonnen dus achteraan het lopersveld(je). Tot onze stomme verbazing ging een grote diesel Jeep op slechts enkele meters achter ons rijden met als doel het verkeer achter ons tegen te houden. Hij reed zo dicht op onze hielen dat wij alleen maar de herrie van de dieselmotor hoorde en af en toe het aanslaan van de elektrische fan om de motor te koelen. Omdat we soms wind mee hadden liepen we ook nog in de uitlaatgassen van deze stinkende diesel. Dus besloot een van ons de bestuurder vriendelijk te vragen om afstand te houden i.v.m. de herrie en de stank. “Nee dat doe ik niet, dan moeten jullie maar doorlopen”, blafte de goed doorvoede persoon achter het stuur terug.
Wij haalden een loper in en waren hem toen even kwijt maar helaas sneuvelde deze loper al na enkele minuten dus daar was de ronkende stinkerd weer. Nu waren wij inmiddels tussen de weilanden beland, zonder verkeer en zonder zijstraten dus nu kon er wel afstand gehouden worden dachten wij. Dus vroegen wij hem nogmaals beleefd afstand te houden nu de veiligheid die eerst als reden was opgegeven niet meer aan de orde was. “Nee” blafte de bestuurder op arrogante toon terug, “Van de verzekering moeten we binnen 15 meter afstand blijven van de laatste loper”, zo was de gewijzigde verklaring nu. Ons gemoed benaderde door het kilometers lange getreiter het kookpunt en omdat “vriendelijk” en “beleefd” niet gewerkt had probeerden wij nog “boos” en enkele kilometers herrie en stank verder nog eens “woest”. Geen enkele benadering werkte.
Waarschijnlijk had alleen een grote dubbele vette maaltijd gewerkt maar die hadden we niet bij ons. Na 29 kilometer dieselwalm en herrie bedacht “@” een aanvulling op zijn treitercampagne. Hij begon te roepen en te toeteren en omdat een reactie uitbleef werd de Hollander de pas afgesneden en kwam de mededeling dat de wedstrijd voorbij was. “Jij moet stoppen want je haalt het niet.” Omdat de Hollander iets meer verzorging had genomen was er een gaatje van 100 meter gevallen met de Belg. Maar de Hollander liep keurig op schema en liep dus gewoon door. Normaal wordt je juist aangemoedigd door de organisatie maar niet in Rijkevorsel. Daar wordt je getreiterd en de put in gepraat. Sportiviteit komt in het woordenboek van deze organisatie kennelijk niet voor.
Wij hadden dat in onze gezamenlijke 255 marathons nog nooit meegemaakt dus dat was behoorlijk slikken. De Hollander zette aan en kwam weer samen met de Belg te lopen. Nu begon de kwelgeest vanuit zijn herrie/stink mobiel op respectloze toon de Belg toe te brullen. “ Hé, Jij moet ook stoppen, je haalt het niet.” De Belg liep ook door maar het werd wel lastiger om vrolijk te blijven. Afwisselend beurde wij elkaar op met grappen en probeerde elkaar op de been te houden ondanks deze “@” die al 30 kilometer met zijn stank, herrie en getreiter onze marathon aan het verzieken was. We liepen nog steeds op schema. Nu ging de plaag net voor onze neus de kilometerpaaltjes uit de grond trekken om ons het gevoel te geven achter de feiten aan te lopen. Een nieuwe treitertechniek die ons natuurlijk niet hielp maar ook nu lieten wij ons niet door deze “@” van de wijs brengen.
De volgende stap in de treitercampagne was het bellen naar de organisatie en al snel kwam er een belangrijke afgevaardigde op een motor. Nee, hij kwam ons niet motiveren, aanmoedigen of complimenteren voor onze inspanningen. Ook “@” nummer 2 wilde ons uit de wedstrijd halen. Wij legde hem uit dat wij ervaren marathonlopers zijn, op een schema van 5 uur lopen, niet in de problemen zijn en de wedstrijd uit gaan lopen. “@” nummer 2 deed nog enkele verwoede pogingen om ons onderuit te halen en te demotiveren en deelde ons mee dat als wij niet om een bepaalde tijd bij het 35 km punt waren wij van de straat gehaald zouden worden. Door het getreiter en het oponthoud door de organisatie veroorzaakt, verloren wij kostbare minuten maar mentaal ongebroken zette wij onze strijd voort.
Bij het 35 km punt aangekomen stond er een cordon sanitair van een man of 5 ons met gespreide armen op te wachten. Nee, niet om ons te knuffelen of ons te motiveren maar nu om de definitieve genade klap uit te delen. Na 35 kilometer getreiter, herrie en stank was het nu definitief gedaan. Wij werden, gelukkig voor deze “@”, niet aangeraakt en braken door het cordon sanitair heen. Hun woordvoerder, “@” nummer 2, vertelde ons dat wij niet meer goed konden nadenken en dat als wij niet zouden stoppen wij voor eigen risico zouden lopen. Nu werd het lopen als gevolg van 35 kilometer getreiter en dieselwalm wel wat zwaarder maar het denken ging juist steeds beter. Druk overleggend wie wij na binnenkomst het eerst over de knie zouden leggen buffelde wij gewoon door.
Als je als organisatie denkt dat het met de laatste twee lopers niet goed gaat dan laat je toch zeker het daar aanwezige Rode Kruis even praten met de lopers. Maar het Rode Kruis liet zich gewoon wegsturen door het opperhoofd, zónder zich te bekommeren om de twee lopers die er volgens hen zo slecht aan toe waren. Het Rode Kruis reed weg, passeerde ons zonder ons een blik waardig te gunnen en wij werden aan ons lot overgelaten. Door het RODE KRUIS!!!
U denkt dat we er nu zijn? Mis. De laatste loper die nog wel door mocht liep ongeveer 600 meter voor ons. Het ongelofelijke gebeurt. De ambulance met zwaailichten aan, de stinkdiesel en “@” nummer 2 gingen achter deze “laatste” loper rijden, enkele honderden meters voor ons. Op de rechte stukken zagen wij hoe de verkeersregelaars opdracht kregen om te verdwijnen. Dus steeds net voor onze neus zagen wij deze verkeersregelaars naar huis vertrekken en hadden wij dus geen vrij baan meer. Oversteken was dus niet meer vanzelfsprekend. De organisatie vond dat wij kapot waren en niet meer goed konden denken en een gevaar voor ons zelf waren en dan zeg je vervolgens niet tegen de verkeersregelaar: “Wacht nog drie minuten op die laatste twee lopers want die hebben het moeilijk.” Nee, ze werden in ons zicht weggestuurd! Hoe slecht ben je dan als mens als je een dergelijke opdracht geeft? Ook kregen wij géén verzorging meer. Maar de Hollander en de Belg buffelde door ondanks dat de organisatie ons het leven al bijna 40 kilometer zuur had gemaakt. Ondanks het getreiter, het oponthoud en het ontbreken van de verkeersregelaars kwamen wij slechts 5 minuten over tijd binnen. Niet in de problemen geweest en geen meter gewandeld. Ieder weldenkend mens begrijpt dat als wij niet getreiterd, gedemotiveerd en bij herhaling gestopt waren gedurende 42 kilometer wij makkelijk minuten vóór tijd binnen waren geweest. De binnenkomst? Een warm applaus van het publiek! Geweldig! De organisatie bij de finish? Die hadden snel de stekker uit de tijdregistratie getrokken en er een dranghek voor gezet. Geen drankje, geen verzorging, geen compliment, geen prestatieherinnering. HELEMAAL NIETS. Getreiterd tot voorbij de finish in Rijkevorsel. En ook daar weer genegeerd door het Rode Kruis.
Er waren twee mensen van de organisatie die niet aan deze schande hebben meegewerkt. Een sympathieke motorrijder die de laatste kilometers steeds weer even terug reed om ons de route te zeggen. En de tijdwaarnemer die ons als enige feliciteerde met onze prestatie en die ons tot twee keer toe beloofde ons beide op de uitslagenlijst te zetten. Dank aan deze twee heren die wel een sporthart hebben!
Wij hebben aansluitend de schande van Rijkevorsel met een heerlijk Belgisch biertje weggespoeld en gingen als winnaars op huis aan, ondanks de treitercampagne die 42 kilometer duurde. Ongebroken maar wel zonder prestatieherinnering. Nu was die prestatieherinnering niet echt Olympisch geachte lezer. Een smoezelige poetsdoek in een kleur bruin die doet denken aan de ontlasting van een hond die iets heel erg verkeerds heeft gegeten. Maar wel perfect passend bij de organisatie van de marathon van Rijkevorsel.
Niet tot volgend jaar,
Johan Engelen, Diest (B)
Francis Spoelstra, Leiden
(fs.info
{i}Noot van de redactie{ei}. In de uitslagenlijst van deze ‘Marathon van de Noorderkempen’ op http://www.uitslagen.be/ zijn Johan en Francis inderdaad opgenomen onder de ronde tijd van 5:00:00. De snelste lopers waren Tom Vandriessche 2.42.22 en Patricia DeProost 3.37.55. De snellere lopers zullen ongetwijfeld andere gevoelens over deze marathon hebben, zie ook het gastenboek op de officiele website http://www.rijkevorsel-leeft.be/first.html
De UN-redactie vindt het haar plicht om niet alleen maar jubelverhalen van marathons (en ultralopen) te publiceren maar ook kopij te plaatsen over gefundeerde irritaties en zaken op organisatorisch gebied die voor sterke verbetering vatbaar zijn. Temeer omdat het hier om twee M50’ers gaat die niet zo supersnel zijn en dus bij al hun vorige marathons al meerdere keren in de situatie van hekkesluiter hebben verkeerd. Kortom, deze twee lopers beschikken over het nodige vergelijkingsmateriaal. Ons advies aan de organisatie: doe uw voordeel met de kritiek bij de planning en vooral bemensing van de 4e editie in 2010.
Op zondag 12/7 ontving de redactie van beide schrijvers een nieuwe, gekuisde versie van hun verhaal. Hieronder geven de schrijvers uitleg.
– – – – –
{b}Het vervolg op ‘De schande van Rijkevorsel’{eb}
Wij zijn nu een week verder nadat ons het leven zuur is gemaakt door de organisatie Rijkevorsel-leeft en ons stukje op het scherpst van de snede op Ultraned verscheen. De Belg en de Hollander ontvingen hartverwarmende steunbetuigingen uit alle gelederen van de marathonwereld. Van marathon en ultralopers, redactieleden en bestuursleden van diverse hardlooporganisaties. Zelfs van de organisator van één van de mooiste marathons in België kregen zij een sympathiebetuiging. Wij ontvingen felicitaties en complimenten waarvoor wij zeer dankbaar zijn. Een gemeenteraadslid van Rijkevorsel liet schriftelijk weten geschokt te zijn en het gebeurde met de Schepen van Sport te zullen bespreken. Van de organisatie Rijkevorsel-leeft en het aangeschreven Rode Kruis hoorden wij echter niets. Geen excuses en ook geen poging het gebeurde uit te praten. Wel stuurde een lid van de organisatie Rijkevorsel-leeft een berichtje aan Ultraned met op gekwetste toon het verzoek om het artikel te kuisen. Ja, er stonden inderdaad een paar lelijke woorden in.
Toegegeven, u heeft gelijk. Niet zo gek echter als je 5 uur vernederd wordt bij 28 graden, je marathon verpest wordt en je gezondheid en veiligheid in gevaar wordt gebracht door de organisatie. Wij liepen hem dan wel netjes uit maar gingen toch naar huis met het gevoel 1-0 achter te staan. De verbale draai om de oren die werd uitgedeeld was dus de gelijkmaker. Om te voorkomen dat de discussie over een paar lelijke woorden gaat laten Johan en Francis hun sporthart spreken en hebben zij besloten de wijste te zijn en vrijwillig een gekuiste versie aan te leveren. De lelijke woorden zijn vervangen door een “apestaartje” (@). Nee dat is niet lelijk bedoeld maar het Nederlandse woord voor “At”. Wat nu overblijft is de schandalige wijze waarop wij behandeld zijn waarbij onze marathon is verziekt en er op respectloze wijze met onze gezondheid en veiligheid is omgegaan.
Wij zijn al weer lekker aan het trainen voor de volgende marathon en met het applaus van het geweldige publiek van Rijkevorsel nog in de oren wensen Johan en Francis deze stad een nieuw bestuur toe voor de organisatie Rijkevorsel-leeft, ter vervanging van de huidige “@@”.
“Wij willen er niets meer over horen”.
Johan Engelen
Francis Spoelstra