| Geschreven door Erwin van Diemen |
| woensdag 08 juli 2009 00:00 |
Ik ben aan het leuren met een column, ik heb hem naar diverse redacties gestuurd maar ik krijg hem steevast terug met de feedback: ”oninteressant”.
Road to Winschoten heet hij. Normaal worden er door atleten wat roaden naar weet ik al niet waar geschreven: Olympische Spelen in Peking, Marathon van Rotterdam of NewYork en dadelijk krijgen we verslagen hoe de weg van een atleet naar Londen 2012 verloopt.
Maar goed, ik heb de pech dat mijn road naar Winschoten 2009 leidt, niemand die daar wakker van ligt. Dat is mijn leven, niemand die wakker van mij ligt.
Mijn vader had een vooruitziende blik, want bij mijn geboorte zei hij tegen mijn moeder: “Van deze jongen gaat niemand wakker liggen. Misschien alleen wij als hij in zijn puberteit komt en nachten wegblijft zonder dat we weten waar hij is, maar verder”.
Dan maar geen column over de keuzes die ik gemaakt heb in het ultralopen richting een goede prestatie in Winschoten. Dat is jammer voor de beste lezers want keuzes maken is een interessant onderwerp waar te weinig over wordt nagedacht.
Sommige keuzes bepalen je leven, bijvoorbeeld de vrouw die voor je op haar knieën sodemietert en vraagt of jij ‘ja’wil zeggen. Kies je voor het keurslijf van een huwelijk, want het ziet er naar uit dat dit wijf eist dat je in de weekenden thuis moet blijven en geen 50km lange duurloop mag maken, of kies je voor vrijheid? Als je voor vrijheid kiest, wat ga je dan missen?
In mijn column maak ik daar een prachtige analyse van, maar geen redactie die er brood in zag.
In mijn ongeplaatste column staat tevens dat ik na 25 jaar schemaloos getraind te hebben er nu een uitdraai van een schema op mijn koelkast hangt van, ik ga het nog één keer noemen, mijn road to Winschoten. Dat ik door medeatleten, bij elkaar gebracht door Ultraplatform, enthousiast ben geworden om op schema te trainen en me op die manier kan richten op een doel, wordt gapend ontvangen binnen de atletiek. Er trainen duizenden mensen op wat een trainer voorschrijft, boeiend.
In de column, die nog keurig netjes in mijn Word documenten staat, steek ik veren in het achterwerk van Ultraplatform zodat ze er als een pauw bijlopen. Dan krijg ik commentaar dat ik niet kritisch ben, want positieve kritiek levert geen extra lezers op, het prikkelt niemand.
Het enige wat prikkelt is als een dulle roepen dat bepaalde mensen naar hun eigen land moeten. Nu ik het zeg zijn er wel Marokkaanse ultralopers in Nederland? Want we willen niet alleen allochtonen op topfuncties, bij de politie en zo. Ik vind dat er zich een Marokkaanse ultratopper moet melden. Kom op Ultraplatform, zorg ook eens voor een integratie programma, voel je maatschappelijk verantwoordelijk!
Weer even terug naar mijn ongeplaatste column waarin ik schrijf: ik wil een medaille winnen op een NK 100km. Waar is dat op gebaseerd? Dat ik per dag bekeek wat ik ging doen en in de voorbereiding op de vorige edities maar één lange duurloop van 60km liep. Ik maakte mij daarbij natuurlijk een beetje belachelijk, woorden maar geen daden. Maar inderdaad saai, slaapverwekkend om over schema’s te schrijven. Er is meer te melden over vrijheid van lopen, dan over op een schema trainen. Mijn trainer vroeg aan mij of ik zo’n ultraloper ben die van elk konijnenholletje geniet, want daar ging hij geen tijd in steken.
Is er een combinatie mogelijk? Presteren en genieten tegelijk. Dus niet alleen genieten van de prestatie, die ik na hard trainen ga bereiken, maar genieten van lopen terwijl ik voorgeschreven krijg wat ik moet doen. Is het zo zwart-wit, dat je alleen van ultralopen kan genieten als je zwervend en doelloos rondloopt?
Jezus, wat een ingewikkelde vraag en een dilemma voor mij, naast mijn benen loopt mijn hoofd behoorlijk om.
Aan het eind van de column, die jullie dus nooit te lezen krijgen, schrijf ik: Wat heb ik nu nog te leren? Nederland is een reflecteerland. Je eigen handelen moet je kritisch bekijken, wat zijn je kwaliteiten en wat zijn je zwakke punten. Ultralopen is voor mij een middel om aan de Nederlandse maatstaven te voldoen, daar heb ik geen lange gesprekken voor nodig. Als ik loop heb ik in no-time een POP(Persoonlijk Ontwikkelings Plan) klaar. Tijdens een Meijendel training dacht ik ineens: toon eens ambitie! Je hebt al door het ultralopen geleerd door te zetten. Niet opgeven als het even zwaar is en tegenzit, want er komen betere momenten en als je vooruit blijft gaan in welk tempo dan ook, je bereikt de finish. Ik koppel dit terug naar mijn privé en werksituaties. Doorzetten als het even moeilijk wordt.
Mijn gedachten spoelden als de zee aan: “al dat voorzichtige gedoe, Erwin. Ga met lopen eens doelgericht te werk als je zo graag een medaille wil winnen, eikel. Neem eens risico.”
Mijn ambitie? Het zou lachen zijn als er voor het eerst in mijn leven iemand wakker van mij ligt. Het Ultraplatform zou wel eens het slachtoffer kunnen worden.
De weersomstandigheden zijn bar en boos op 12 september, windkracht 8 met fikse slagregens en een temperatuur van 6 graden, zeer ongewoon in die tijd van het jaar. En daar kom ik door de finish in 8.00.01. Twee seconden tekort voor een limiet om uitgezonden te worden naar een kampioenschap. Maar er zijn verzachtende omstandigheden, typisch Nederlands, alles daarover in mijn niet geplaatste column.