Ik wil graag aan het verzoek van Ultraned voldoen om wat over de loop te vertellen en hoe ik die heb beleefd.
Zoals jullie weten was het voor mij een soort herhaling. Voor de andere 6 dappere nederlanders was het de uitdaging om een keer in hun leven zo’n lange ultraloop uit te lopen.
Ik had het al laten zien dat ik het kon in 2003 van Lissabon naar Moskau over bijna 5100 km. Hoewel ik het in 2003 gehaald heb, en zelfs op de 8e plaats eindigde met een gemiddelde van 8,6 km per uur , liep ik op een 2 tal weken na voor mijn gevoel niet op mijn best. Zo kreeg ik in de eerste week al last van mijn knie en heb ik een week lang achteraan lopen sukkelen met een scheenbeen blessure. Last van de nodige blaren gehad en de laatste 2 week een steeds meer opspelende liesblessure. Kortom geen optimale loop.
Dus mijn doel was gewoon lekker lopen , heel goed naar mijn lichaam luisteren om lichamelijke ongemakken te voorkomen en verder proberen bij de eerste helft van het klassement te eindigen.
Ik had mij ( voor mijn gevoel althans) nagenoeg perfect voorbereid in de afgelopen winter. Veel aan oefeningen gedaan om de zwakke punten in je lichaam zo sterk mogelijk te maken en rustige lange duurlopen. Geen stress , gewoon lekker lopen en trainen.
Het ging ook gewoon goed. De laatste testwedstrijden gingen gewoon super. Zo liep ik in maart s’morgens van Dalfsen naar Diever ( 50 km) om daar de marathon nog binnen de 4 uur te lopen.
Verder had ik een voortreffelijke sponsor gevonden in Han Vaalt van STEP ONE uit Borne en Asics.
In Bari troffen we de andere 6 nederlanders.
Op bijgaande unieke foto staan de 7 trotse lopers die op 19 april 2009 allemaal maar 1 doel voor ogen hadden nl. het einddoel – De Noordkaap -halen op 21 juni. (Helaas kunnen wij op de site van Ultraned de foto’s niet laten zien.)
Met mij ging het tot aan de 35 e etappe ( na 2600km ) gewoon geweldig.
De eerste etappes gewoon rustig lopen in komen en in de oostenrijkse bergen niets forceren en verder lekker op mijn gevoel lopen. Steeds kwam ik ongeveer rond de 12e a 15e plaats binnen en ik begon steeds beter te lopen. Maar liefst 12 x bij de eerste 10 geeindigd. Tot aan de 35 e etappe helemaal niets gehad. Geen blaartje en geen schuurplekje gehad. Geen enkele keer het erg moeilijk gehad of total los over de eindstreep gekomen. Na elke etappe had ik nog genoeg over. Vooral mentaal voelde ik mij ijzersterk. Het ging allemaal super en eigenlijk ver boven mijn verwachtingen.
Op dag 35 stond ik zelfs 12e in het klassement met een gemiddelde van 9,6 km per uur en was in mijn gedachte al bezig om de top tien binnen te dringen.
Op de bijgaande foto zie je mij nog lopen in mijn goede dagen in het fantastische oranje shirt en met nummer 14. ( dit nummer heb ik speciaal van Ingo gekeregen om dat ik een fan ben van Johan Cruijff)
En ja dan plotseling, volkomen onverwacht, voel je pijn in je onderbeen. Je loopt er met de nodige pijn nog een 200 km mee door. Maar toen ik echt niet meer op mijn volledig ontstoken been kon staan moest ik met de nodige pijn in mijn hart de wedstrijd verlaten.
Twee weken later bleek een botbreuk in het scheenbeen ( een dwarse breuk ongeveer 10 cm onder de knie ) de oorzaak te zijn van de pijn.
Als je thuis komt volg je de resultaten van de anderen lopers dagelijks nog op internet. Grote klasse dat die het in de moeilijke laatste 2 weken uitgelopen hebben.
Als de chirurg in het ziekenhuis je vertelt dat het een prachtige breuk is en dat het niet in het gips hoeft en vanzelf moet genezen dan verwacht je dat het genezingsproces 6 a 8 weken in beslag neemt.
De werkelijkheid is echter heel anders dat ik nu na 3,5 maand nog steeds niet zonder krukken kan lopen. Ook de vooruitzichten zijn nog steeds niet geweldig.
De verwachting is dat ik pas eind van het jaar weer gewoon ( zonder pijn ) kan wandelen. Het lopen mag ik pas volgend voorjaar ( heel voorzichtig ) oppakken.
Eigenlijk is het onvoorstelbaar dat ik in Zweden nog 2 weken zonder krukken heb rondgewandeld.
Of de trans europe footrace 2009 mijn laatste lange ultraloop is geweest weet ik niet. Ik denk ( nog steeds) meer aan uitdagingen dan in belemmeringen. Maar misschien moet ik mijn ambities bij gaan stellen. Op zijn vroegst zullen jullie mij ergens in 2011 weer aan een wedstrijdje zien meedoen.
Tot die tijd geniet ik van het leven door elke dag een wijntje te drinken en een aantal sigaartjes te roken.
Op de vraag ” ben je niet te hard gegaan ” of de vraag ” had je anders gelopen als je wist dat je een risico had dat je een stressfractuur in je scheenbeen zou kunnen krijgen” antwoord ik steeds weer – ” ik had het precies gedaan zoals ik het nu ook gedaan heb ”
Ik heb met volle teugen genoten dat ik vooraan de race heb kunnen meelopen. Ik ben trots op wat ik heb gepresteerd. Ik heb bewust een keuze gemaakt dat ik daarbij een blessure op zou kunnen lopen. Je weet van te voren als je aan zo’n uitputtingsslag mee doet dat er risico’s aan zijn verbonden.
Diep respect heb ik voor:
Theo Kuijpers – wat een wilskracht, eigenlijk ongelofelijk wat hij heeft gepresteerd
Ubel Dijk – wat een regelmaat in zijn lopen en wat een klasse van hem om zijn krachten zo goed te verdelen
Jan Nabuurs – heeft iedereen verrast door zijn aanvallende stijl van lopen – wat een klasse loper
groetjes Cor Westhuis
toelichting redactie (Henri Thunnissen):
We hebben de 7 Nederlandse deelnemers aan de TransEurope Footrace 2009 als redactie een mailtje gestuurd met onder andere de volgende vragen: Als Ultraned zijn wij heel benieuwd hoe jullie de TransEurope Footrrace beleefd hebben en hoe jullie er uit zijn gekomen. Hoe zit het met het herstel van blessures bijvoorbeeld. En hoe zit het met de plannen voor de toekomst.
We hebbben nog niet van iedereen antwoord gekregen en dat hoeft ook helemaal niet. Sommigen hebben geen behoefte aan publiciteit en dat respecteren we natuurlijk. Cor Westhuis stuurde de bovenstaande reactie die we jullie niet wilden onthouden. Een goed en positief verhaal, precies zoals ik Cor ken.
Theo Kuijpers is steeds van plan geweest om zijn ervaring op schrift te zetten. Maar helaas is er bij hem een zeldzame oogziekte opgetreden die het schrijven van artikelen bijna onmogelijk maakt omdat hij zich hier te veel voor moet inspannen. Het gaat op dit moment wat beter met Theo maar het zal een langdurig proces worden tot een volledig herstel. De ziekte is een uitvloeisel van zijn ziekte Non-Hodgkin en komt slechts bij een op de miljoen mensen voor. Drie weken na de TransEurope Footrace trad de ziekte op en heeft als kwaal dubbel zien. Wij wensen Theo heel veel sterkte toe bij het herstel.