Een beetje laat maar daarom niet minder enthousiast, ondanks de tegenslagen.
Wat betreft de tegenslagen hebben jullie alles, volgens mij, wel gevolgd via de blog welke Annemieke zo goed en zo kwaad mogelijk dagelijks heeft proberen te schrijven.
Aan de voorbereiding heeft het volgens mij niet gelegen. De afgelopen jaren, welliswaar op mijn geheel eigen wijze (met de nadruk op eigenwijs) veel rustige lange duurlopen gedaan. Het laatste halfjaar voorafgaand aan de loop zelfs 2x een weekje vrij genomen om alleen maar deze lange lopen te trainen. Dagen van zo’n 8 á 10 uren lopen, rugzak om en hup wegwezen. Maar ja…valt zoiets wel te trainen. Ik bedoel maar, anderen hebben zeker niet meer misschien zelfs wel minder gedaan dan dat ze gewend waren. Je vraagt jezelf dan wel eens af of je niet teveel gedaan hebt?
Na een voorspoedige heenreis zijn wij donderdags voor de start in Bari aangekomen. Voor mij was er maar één echt doel, finischen aan De Noordkaap! Helaas is dit niet zo gegaan zoals ik het me vooraf had voorgesteld.
Zondags de start. Vanaf etappe 1 ging het eigenlijk best wel redelijk. De spanning was weg en het ging allemaal relaxed. De volgende etappes gingen ook echt lekker. Maar…etappe 7 daar begon het allemaal. Volgens mij eindelijk een echte etappe. Het ging af en toe omhoog, omlaag het ging echt heel lekker. Ik had er ook zin in, dit soort etappes had ik me ook voorgesteld. Alleen er was die dag ’n pijntje, in mijn linker bovenbeen(ik weet het niet meer precies, heb dit hoofdstuk gewist), negeren… Nogmaals het ging lekker, goed zelfs en ik had er erg veel zin in vandaag, dus niet zeuren…doorlopen. Achteraf had ik dit NOOIT moeten doen. Maar ja, je bent jong en je wilt lopen! De volgende dag was de pijn er nog steeds en werd gaandeweg steeds erger. Dit was dan ook de oorzaak dat ik deze etappe ongeveer een 20-25 minuten buiten de limiet finishte. Eigenlijk ging het toen al niet meer, shinsplints. Oftewel een heel dik linker onderbeen. De volgende dag, tegen beter weten in, gestart. We zien wel tot waar we komen en hoe het zal gaan. Vanaf het begin ging het echt niet. Het werd aleen maar erger, ik kon eigenlijk helemaal niet lopen. Er was niemand die mij in de auto wilde meenemen, ik wilde stoppen. Uiteindelijk bij de 4e verzorgingspost, daar was alleen niemand meer, was ik al zover buiten de limiet dat ik bij Annemieke mocht instappen. Zij stond mij daar al op te wachten. Mijn linker onderbeen was intussen zo dik geworden dat er later op de dag verschillende foto’s van gemaakt zijn, zó had men dit nog niet eerder gezien. O.a. door de mensen van het wetenschappelijk onderzoeksteam (deze waren verbaasd dat ik nog had gelopen) en door de EHBO-er. Deze foto’s zouden als studie materiaal kunnen gaan dienen, is er uiteindelijk toch iemand blij mee.
Na deze mentale dreun heb ik uiteindelijk na 10 dagen de draad weer opgepakt.
Etappe nummer 19 weer ingestapt met als nieuw doel Duitsland van zuid naar noord te lopen. Ook dit is niet helemaal gelukt. Ik mis hier nog ongeveer 32kms. Daar was in het noorden ergens een dag dag dat ik heel veel pijn had in mijn rechter bovenbeen, een voor mij geheel nieuwe ervaring. Ik meen dat het etappe nr 29 of 30 was. Deze etappe dus uitgestapt. ‘s-Avonds laat nog laten tapen, ook ik dus, en de volgende ochtend weer gestart.
Na veel overleg met vooral Annemieke uiteindelijk toch maar mee naar Zweden. De eerste echt lange etappe nr 36, 86 km, bewust voorbij laten gaan met het oog op weer een sluimerende blessure. Daags daarna weer met de overige lopers gestart. Nu maar weer een nieuw doel gesteld; Vilhelmina (etappe nr 48). Dit doel gehaald met op de voorlopig weer laatste etappe opnieuw shinsplints. Althans dat dacht ik, later dacht ik dat het misschien toch een andere blessure is geweest, ik weet alleen niet wat voor eentje. Het voelde in elk geval wel weer zo als voorheen.
Opnieuw voor een langere periode uit de wedstrijd! In deze periode kwam wel het besef dat ik toch zeker de laatste 10 hele etappes nog wilde meelopen. Kost wat kost. Dus vanaf etappe 55 ben ik weer opnieuw in de wedstrijd gestapt. Want dat was het intussen zeker wel geworden…een wedstrijd met mezelf. Ik was tenslotte gekomen om te lopen en dus wilde ik ook zoveel als mogelijk lopen. Hoe zwaar dat ook was. Zowel lichamelijk als geestelijk. Mezelf telkens weer oppeppen om te beginnen; dat viel soms niet mee. Maar uiteindelijk heb ik mijn laatste doelstelling gehaald en ben ook ik, welliswaar als etappe-loper en niet als wedstrijd-loper, gefinished op De Noordkaap!!!
Heel blij was ik dat ik toch doorgezet had en nu uiteindelijk ook op het noordelijkste puntje van het vasteland van Europa was gearriveerd.
Teleurgesteld was ik ook dat ik niet ALLE etappes had gelopen; wat vooraf toch het ultieme doel was.
Er heerste bij mij een heel dubbel gevoel en dat gevoel is nog een lange tijd gebleven.
Na een prachtige reis door Noorwegen zijn we uiteindelijk weer thuis in Veldhoven gekomen. Als je dan een aantal weken verder bent en telkens weer de loop ‘beleeft’ dan begint toch het besef te komen dat je toch wel iets gepresteerd hebt. Dan krijg je langzaam ook een beetje een trots gevoel. Dat mag dan misschien niet, maar toch…
Trots op het feit dat ik ondanks alle tegenslagen toch 45 volledige etappes heb gelopen.
In totaal een kilometer aantal van: 3121,1 !!!
Dit onder soms heel barre, extreme weersomstandigheden bij elkaar heb gesprokkeld. Vooral de laatste 3 dagen waren wel wat heftig.
Trots ben ik ook op het feit dat ik met geweldige TOPPERS uit het buitenland maar zeker uit ons eigen Nederland heb mogen meelopen.
En zeker trots op mijn eigen Annemieke, die mij op de moeilijke momenten er telkens weer door heen sleepte.
Ik heb heel erg veel geleerd op loopgebied. Hoe je sommige dingen wel maar ook niet moet doen. Hoe met blessures om te gaan. Ik heb tegenslagen gehad maar ook heel veel plezier gehad. Onderweg tijdens de etappes en na afloop. Ik heb me verbaasd over ons lichaam. Hoe het lijf reageert op zulk een inspanning en hoe het zich herstelt en dit zeker niet alleen bij mijzelf. Hoe mensen met elkaar omgaan in soms erg primitieve omstandigheden. O.a. bij de slaapgelegenheden en de sanitaire voorzieningen.
Heel de Trans Europe Foot Race is één ongelooflijke ervaring geweest en Annemieke en ik hadden het voor geen goud willen missen.
Na de roes van de loop zijn we weer in de dagelijkse hectiek belandt. Heel erg heb ik moeten wennen aan alle drukte en herrie om me heen. Tijdens het weer werken was de concentratie het grootste probleem voor mij. Dit de hele dag door, bleef lange tijd moeilijk en ik vergat gemiddeld wel 1 ding per dag. Gelukkig zonder grote gevolgen. Dit is inmiddels wel weer voorbij en gaat het nu wel goed met me. Vermoeidheid heeft me lange tijd parten gespeeld; wilde overdag nog weleens slapen. Ik hoefde bij wijze van spreken op een bank te zitten of ik was ‘vertrokken’.
Wat het lopen betreft, dit is op een heel laag pitje gekomen. De eerste weken was het ongeveer 1 maal per week dat ik nog de deur uit kwam en nu de afgelopen 3 weken ben ik nog niet weg geweest om te lopen. De motivatie is er even niet meer en een tempo heb ik helemaal niet meer (als ik dat al ooit gehad zou hebben). Waarschijnlijk komt dat wel weer terug. Maar voorlopig kan ik in en om huis nog wel aan de slag. Daar is de afgelopen tijd genoeg blijven liggen.
Met vriendelijk groet,
Theo Cloosterman