100 miles – om het eiland Mors – 19 en 20 september j.l.
2009 staat wat betreft ultrawedstrijden in het teken van eilanden. 1 in het voorjaar en de tweede in de herfst. Naast de overeenkomst van het eiland-zijn, is er ook de overeenkomst bij beide de finish bereikt te hebben. Deze ultraloop op het eiland Mors betekent een gedegen voorbereiding van welgeteld drie maanden. De trainingen zijn goed verlopen. Eten en drinken zijn afgestemd op het ultralopen. Helaas is de nachtrust te kort, voornamelijk veroorzaakt doordat ik me (te)veel wegcijfer voor mijn werkgever. Toch heb ik in de toptrainingsweken een dag vrij genomen om te relaxen. Drie weken voor de wedstrijd begon de tapering off. Na een aantal keren contact gehad te hebben met de organisatie, kan het moment surpreme voor me beginnen.
De combinatie dat de wedstrijd een IAU bronzen label met een fors prijzengeld heeft, trekt een aantal Hongaarse toppers naar de wedstrijd zoals Atilla Vozar en Janos Zabari. Ondanks dat de organiserende atletiekvereniging Pinen en Plagen een vereniging is waarbij het sociale aspect op de eerste plaats staat, willen ze van deze 100 miles een topwedstrijd maken. Jesper Olsen, de hardlopende ultraloper die bezig is al hardlopend een wereldreis te maken, is in het verleden degene geweest die het idee van deze ultrawedstrijd heeft laten ontstaan. Op uitnodiging van de Pinen en Plagen heb ik een training bezocht. Op een inwonersaantal van 9.000 heeft de atletiekvereniging maar liefst 400 leden. Een echte trainingsopbouw is er niet, er wordt in en rondom het dorp gelopen mede vanwege het feit dat de club niet over een atletiekbaan beschikt. Het ontvangst is echt royaal, mijn vraag of ik het parkoers van de wedstrijd van te voren mag verkennen, wordt beantwoord dat iemand deze persoonlijk laat zien. Dankbaar ben ik ze omdat er een wereld voor me opengaat en wel omdat vooraf is aangegeven dat het een flat course zou zijn maar het is echt heuvel op en heuvel af. Echt niet flat. Mijn doel de finish te halen verandert natuurlijk niet maar een verwachtte eindtijd plus ik met twee uur. De vooraf vastgestelde tactiek verandert desondanks niet: de wedstrijd in drie delen waarbij het tweede gedeelte een uur langzamer mag zijn t.o.v. het eerste gedeelte en het derde deel een uur langzamer t.o.v. het tweede deel. Op basis van het geaccidenteerd terrein achteraf hartstikke fout ingeschat. Achteraf klopt niet omdat het vooraf moet zijn. Het parkoers is reeds bekend. De eerste tachtig kilometer zijn n.l. zwaarder dan de tweede tachtig kilometer. Wie is er eigenwijs?!
De start is bijzonder. De Nederlandse vlag hangt op zijn kop: blauw-wit-rood. (doet me denken aan mijn militaire dienstplicht in de vorige eeuw, ooit mocht ik hetzelfde vlaggetje op een kazerne ophangen: blauw-wit-rood, de commandant was not amused. Shake hands ik was not amused met die plicht het land te dienen, ik vraag me nog af wat het dienen nu echt daadwerkelijk inhoudt). Naast me staat een Deense ultraloper als clown verkleedt, hij loopt voor het goede doel cliniclowns. Tevens staat er een Deense ultraloper met een blauwe pruik. Hij loopt al zijn wedstrijden met deze haardracht. Deze lopers serieus nemen? Het blijken ervaren mannen op ultragebied. Een kilometer voor de finish halen ze me in.
Tot vijf minuten voor de start zit ik geconcentreerd in mijn auto waarna ik me naar het startvak begeef. 32 ultralopers hebben een chip in de schoenen, 1 ultraloper niet (een Nederlander). Staat trouwens ook nergens vermeld dat er met een chip wordt gelopen. Blijkbaar is het voor de start mondeling medegedeeld.
Om exact 100 miles te lopen, rennen we eerste anderhalve ronde om het voetbalveld. Atilla en Janos lopen niet onverwacht op kop. Het zijn lopers met veel talent maar daarnaast zijn ze tevens full prof. Atilla heeft zelfs een p.r. van tussen de zes en zeven uur op de 100 kilometer. Ben benieuwd welke eindtijd hij loopt op deze 161 kilometer. Elion Beja, een ultraloper uit Israel, loopt al iets achter de Hongaren. Vooraf mailde Elion dat ie de wedstrijd zou winnen. Tja dat kun je aankondigen maar nu de praktische uitvoering nog. Hij is 1 van de uitvallers (circa 36 procent van het totale deelnemersveld valt uit).
De eerste circa dertig kilometer lopen eilandinwaarts op dus een geaccidenteerd (ik zoek een reden voor een langzamere eindtijd dan vooraf verwacht) terrein. Elke vijf kilometer een verversingspost. Mijn eigen voeding en drinken heb ik op elke post geregeld, wil n.l. niets aan het toeval overlaten. Het letterlijk en figuurlijk hoogtepunt is tussen de 35 en 60 kilometer. Langs het water, door bossen, over grasveld, veel gecombineerd met stevige klimmen. De 1 na de ander heeft te maken met een dip. Dit geeft me vleugels. In combinatie met het zonnige weer (circa 20 graden Celsius) verhoogt het tempo. Betaal na honderd kilometer logischerwijze de tol. Hoe naief kan je zijn dat je denkt niet te dippen?! Na 70 kilometer lopen we iets eilandinwaarts. Het wordt een paar uur verder donker, echt stikkedonker. Geen straatverlichting maar wel een pracht sterrenverlichting aan de hemel. Veel naar boven kijken maakt me duizelig. Staar dus maar in het donkerluchtledige. Half een in de nacht hoor ik bij een boerenfeest het toepasselijke Beat it van Michael Jackson. Lachtwekkend, het doorbreekt de stilte tijdelijk, krijg jeuk aan mijn neus …
Het parkoers bevalt reuze omdat het afwisselend is. Jammer dat in het donker het water niet te zien is. Echter het klotsende geluid voelt verwarmend. Het doet me denken aan een regel welke een Frans dichter ooit schreef: “we worden niet ziek van het geven maar van het bewaren”. Geven kan hartverwarmend zijn. Klotsend water bedankt! Sinds uren loop ik alleen, hoor alleen mijn ademhaling en voetstappen. Zo af en toe schijn ik het met het lampje in de ogen van paarden of koeien. Ze grazen verder, kunnen ze iets begrijpen van dit maffe gedrag? Vragen deze dieren zich ook af wat een ultraloper aanspoort dergelijke afstanden te lopen? De tv-uitzending Knevel en van den Brink met Gregor Stam staat me helder voor geest. Hij is in de jaren tachtig en negentig meervoudig kampioen triatlon geweest. In dat programma kwam hij voor het eerst naar buiten met het verbijsterende en onthullend verhaal dat achter zijn sportcarriere schuil gaat. Gregor sprak open over zijn zwarte verleden. Hij liep als zeventienjarige al afstanden van 50 kilometer. Zijn doen en laten voelen als loslaten.
Geestelijke verhuisdozen gevuld met belangrijke schakels uit het leven. Alles weggooien? Alles bewaren? Beide tegelijk gaat niet.
Regelmatig vraag ik me af wat in de wereld en bij mensen zich afspeelt. Al lezend overkomt me dit bij de verslagen en uitslagen op ultraned waar regelmatig dezelfde namen terugkeren. Ultralopen kan zeker weten verslavend werken. Het is een geweldige sport. Maar heeft het ook een diepere betekenis? Het lopen houdt me o.a. in balans t.o.v. de maatschappij waarin ik verkeer(d).
Terug naar de wedstrijd. De ochtenddauw is prachtig. Het glooiend landschap laat bij het ontwaken van de dag mooie vergezichten zien zoals het akkerland, zoals de bossen en de weilanden. Het akkerland is bedekt onder een pracht witte deken. Ondanks dat het koud voelt, verwamt het ook. It is and will be another beautiful day. Bij 1 van de laatste posten verlies ik de zelfdisicpline. Vooraf wil ik het advies van Simon uit het voorjaar aanhouden om niet langer dan noodzakelijk bij een post iets te eten en te drinken (geplande tijd tussen de anderhalve en drie minuten). Echter op het 145 kilometer punt sta ik 7,5 minuut te praten met een Deen. Stom! Mijn voorgestelde doel om en nabij de tiende plaats te finishen verlies ik bij deze post. Een dertiende plaats blijkt achteraf het hoogst haalbare. Nu wordt het de zestiende plaats. Nu besef ik me dat Atilla en Janos circa twee uur tijdswinst pakken op de rest omdat ze persoonlijke begeleiders hebben tijdens de wedstrijd.
Een tien kilometer voor de finish wacht nog een prima klimmetje en afdaling in een bosrijke omgeving. Een Deense ultraloper ligt te shaken en te trillen. Waarschijnlijk te weinig gedronken. Hij vertelt me na afloop slecht 1 keer geplast te hebben tot het 150 kilometer punt. Op 155 kilometer neemt de organisatie hem uit de wedstrijd. De opkomende, wakker wordende zon verlicht letterlijk de wereld en verlicht figuurlijk de vermoeidheid.
Moe en voldaan finish ik om twee minuten over negen in de ochtend. Zoek gelijk mijn bed op. De test om het ego niet te belangrijk te maken is deels gelukt maar besef dat dit nog een hoger level dient aan te nemen. Een levensles die nog lang niet af is. Na de finish zit ik met een dilemma omdat ik graag een vlakke ultra-wedstrijd ver boven de 100 kilometer wil lopen. Een keer testen wat de mogelijkheden zijn qua eindtijd c.q. totaal gelopen kilometers. Wellicht een 24 uur?! Is veel rondjes inspirerend en verrijkend? Heb de tijd te bedenken wat te doen in 2010. Dit jaar is klaar. In mijn perceptie kan het proberen te pieken slechts een paar keer per jaar.
De 34-jarige Attila Vozar wint in eindtijd van 13:30:41. Wat een prestatie! Een verbreking van het parkoersrecord met bijna twee uur. Deze stond op naam van Jesper Olsen in 15:26:09. Atilla ontvangt een beker, persaandacht en 2.100 euro prijzengeld. Wat een prijzengeld! Nummer twee Janos Zabari finisht uiteindelijk een kleine 1 uur en 45 minuten later. Wat sportieve tegenstand betreft hoeft Attila niet mee te doen in Mors maar verwacht hem volgend jaar weer aan de start.
Enjoy the silence,
Henk Harenberg