De Millenniumloop is een wedstrijd voor estafette-teams en sololopers. Er wordt een ronde gelopen van 102 km van Wymbritseradiel met een omweg naar Sneek, dan in een wijde boog om Sneek heen naar Oudega, vervolgens naar Woudsend en terug naar IJlst waar de finish is. Een route door het mooie open Friese landschap.
De datum is 11 september en daarmee valt deze loop helaas op dezelfde dag als de 100 km van Winschoten. Reden hiervan is dat de datum is afgestemd op het 2015 Festival in IJlst. De Millenniumloop is namelijk niet zomaar een wedstrijd, maar een wedstrijd die past binnen de Millenniumdoelstellingen. Dat zijn acht door de Verenigde Naties opgestelde doelstellingen, die tussen 2000 en 2015 bereikt zouden moeten worden. Bijvoorbeeld het wereldwijd uitbannen van armoede en hongersnood en het tegengaan van de kindersterfte. De gemeenten Sneek en Wymbritseradiel zijn twee van de ruim honderd Nederlandse gemeenten die zich verbonden hebben aan de Millenniumdoelen. Al enkele jaren organiseren vrijwilligers met ondersteuning van de 2 gemeenten het 2015 festival met als doel om geld op te halen. In 2009 werd voor het eerst de Millenniumloop georganiseerd, waarbij de deelnemers in totaal ruim 27.000 euro ophaalden. Dit geld kwam ten goede van het Hunger-project. Ook in 2010 gaat de opbrengst van de Millenniumloop naar dit doel. In 2009 deden er 18 teams en 2 sololopers mee aan de loop die toen 92,8 km lang was. De winnaar bij de teams scoorde een tijd van 7.24.40. Sololoper Michel Entius scoorde een knappe tijd van 8.33.28 en Sipke Zeldenrust liep 9.20.59.
Voor ultralopers is het niet alleen interessant dat er solo kan worden meegelopen, maar ook dat je als duo mee kan doen. In principe moet door de deelnemers voor een fietsbegeleider gezorgd worden. Dit in verband met de verkeersveiligheid en de verzorging. Bij de Milleniumloop staan namelijk geen verzorgingsposten, de deelnemers moeten hun eigen verzorging regelen. Als een loper wel mee wil lopen maar er echt niet in slaagt een fietsbegeleider te regelen, zal de organisatie haar best doen om voor een oplossing te zorgen. De start van de Millenniumloop is om 7.00 uur. Er is geen harde limiet, maar het is wel de bedoeling dat lopers voor 19.00 uur binnen zijn. Een tijdslimiet van 12 uur dus. Duo’s kunnen zelf bepalen wanneer ze willen wisselen, maar ze moeten wel stempelen op de wisselpunten. Dat geeft de mogelijkheid om elk 51 km achter elkaar te lopen. Het is natuurlijk de bedoeling dat de deelnemers geld ophalen voor het Hunger-project. Ultralopers kunnen zich bijvoorbeeld laten sponsoren per kilometer. Het idee is dat iedereen zijn best doet om zoveel mogelijk geld op te halen, maar er is geen ondergrens.
Voor 2010 hebben zich tot nu toe 13 teams en 2 sololopers opgegeven. De sololopers zijn Michel Entius en Ritchie Limaheluw. Heb je belangstelling voor deze loop neem dan een kijkje op de website: http://www.millenniumloop.nl/
Henri Thunnissen
Michel Entius was een van de 2 sololopers in 2009. Voor Michel was de Millenniumloop van vorig jaar zijn eerste ultraloop. Daarvoor had hij wel een aantal marathons gelopen. Afgelopen winter viel Michel bij een training op zijn knie en moest een periode rust houden. In de marathon van Hoorn, de eerste serieuze wedstrijd na zijn blessure, liep hij goed (3.04.32) en dat gaf hem voldoende vertrouwen om zich op te geven voor de Millenniumloop van 2010. Michel wil op termijn ook wel andere ultralopen doen, waarbij hij denkt aan een wedstrijd als de 60 van Texel in 2011. Van zijn deelname aan de Millenniumloop van 2009 maakte hij een verslag. Hieronder een iets ingekorte versie van zijn verslag.
Millenniumloop Wymbrytseradeel 12 september 2009
Om de, in het kader van de millenniumdoelen georganiseerde festival in IJlst, een sportief tintje te geven werd er dit jaar ook een estafette loop over 92,8 km georganiseerd. De op 1 januari 2008 opgerichte Vegro Running Friends, die met 10 leden al lopend geld inzamelen voor The Hunger Project mochten hier natuurlijk niet ontbreken. Als captain van dit team hardlopende collega’s leek het me wel een uitdaging om deze afstand solo af te leggen. Ook de andere teamleden zouden in 2 teams de estafette lopen.
Na maanden van voorbereiding en training was het dan eindelijk zover. Voor ons gevoel midden in de nacht ging zaterdag ochtend om 4:15 de wekker. Nog even de laatste puntjes op de i voor het eten en drinken onderweg en de auto in voor onze eerste etappe: Alkmaar – Abbega. Over de bijna verlaten wegen kwamen we ruim op tijd voor de start aan om de andere teamleden op te vangen. Omdat naast ondergetekende ook Sipke Zeldenrust uit Friesland de tocht solo zou afleggen had de organisatie een speciaal startschot in gedachten. Sipke en ik sloegen een speciale klapper dicht en de tocht kon beginnen. Met 2 solisten en 18 enthousiaste teams over de Friese wegen en weggetjes, door dorpen en gehuchten rond Sneek op weg naar het Festivalterrein in IJlst. Voor de eerste helft zou mijn schema op 12km per uur liggen en dat bleek verassend genoeg voldoende om regelmatig voorop te lopen, ondanks een kleine misser na ca. 7km in IJlst die een paar honderd meter extra lopen op leverde, maar die ons ook onbedoeld langs het festivalterrein voerde. Dat lag er toen nog stil, maar al wel prachtig versierd bij. Vol goede moed en in een stevige looppas, gesteund door mijn vrouw Léonie en mijn oudste dochter Nikita (15), die de hele 93 km mee zouden fietsen, ging het soepel via IJlst en Jutrijp naar Hommerst en Woudsend, vervolgens Heeg, Gaastmeer, Oudega en Blauwhuis. Doordat er diverse lussen in het parcours waren opgenomen was er voldoende gelegenheid voor de lopers van de diverse teams om elkaar onderweg tegen te komen en toe te juichen, wat ook van harte gebeurde. Ook bij ieder wisselpunt was het een drukte van belang en werd iedere loper luid toegejuicht. Voor de organisatie was het wel wat verwarrend, die 2 fietsers, want men dacht voordurend dat we vergaten te stempelen. In Blauwhuis ging het bijna mis toen in een onoverzichtelijke bocht mijn dochter bijna ten val kwam en een oude dame omver botste, maar gelukkig kwam iedereen met de schrik vrij. Even later deed zich het volgende probleem voor. Vind maar eens iemand die thuis is en zijn toilet beschikbaar wil stellen als de boerderijen een kilometer uit elkaar staan. Dankzij de beloofde Friese gastvrijheid kwam het toch nog allemaal goed. Helaas moest ik wel even wandelen om de pijn in de buik te verdrijven, maar even later kon ik toch weer verder.
Inmiddels begon natuurlijk wel het een en ander pijn te doen, maar dat mocht ook wel. Na Folsgare en Nijland zaten we tenslotte al over de 70 kilometer. Door een paar keer even de tijd te nemen om wandelend te eten en goed te drinken, nog steeds hartelijk aangemoedigd door de passerende teams, kwam de finish toch steeds dichterbij. De hele ochtend al gezegend geweest met voor hardlopers vrijwel ideale omstandigheden, brak tegen 2-en het zonnetje ook nog even door. Nog even een angstig momentje toen mijn kuit verkrampte, maar dat viel er gelukkig uit te rekken. Met nog steeds een lekker tempo van zo’n 10km per uur kwam Sneek voor de laatste keer in zicht. Ook op het teamverzamelpunt was het een gezellige drukte en werd ik nog even hartstochtelijk aangemoedigd. De laatste anderhalve kilometer verzeilde ik in het team van de Spartanen. Hier bleek dat ik een heel eind gezamenlijk op liep met een jonge dame die 2e was geworden op het Nederlands kampioenschap sprint over 60 meter. Dit om nog maar eens te onderstrepen hoe gevarieerd het deelnemersveld op zo’n unieke estafette tocht is. Team Spartanen gunde me nog de eer om te finishen zoals ik was gestart, solo. Ontzettend moe, maar ook heel voldaan kwam ik na net iets meer dan 8 en een half uur over de finish, enthousiast opgevangen door Peter van der Meeren, met zijn team vrijwilligers verantwoordelijk voor deze onvergetelijke happening. Gelukkig was er een massage na de finish van deze monstertocht van niet alleen mij maar ook van mijn vrouw en dochter ,want 93km fietsen is ook niet niks, zeker als je ook nog voor je vader moet zorgen, je man moet motiveren en kaart en route moet lezen en contact met het thuisfront moet onderhouden. Want ook Oma en mijn andere vier kinderen leefden op afstand mee.
Al met al een zeer geslaagd evenement met als uiteindelijk winnaar uiteraard de doelgroep van The Hunger Project, waar door de gezamenlijke teams ruim € 27.000 voor was opgehaald, want eerlijk is eerlijk: een dagje afzien is misschien leuk, maar als je dat dag in dag uit moet doen, dan is dat natuurlijk toch even iets heel anders.
Michel Entius