Hoewel de Swiss Jura van vorig jaar moeilijk verliep vond ik het een geweldig evenement. Dit jaar wilde ik ook wel weer een week hardlopen in een mooi gebied. Maar omdat ik minder getraind had dan vorig jaar, en bergen steeds een groot obstakel voor me vormen, wilde ik geen superlange dagafstanden en geen superlange klimmen. En het liefst ook geen (strenge) tijdslimieten. Dan blijft er nog genoeg moois over, maar omdat het najaar mij het beste uitkwam voor een weekje vrij schreef ik mij in voor de Trans Great Britain van 12-17 september. Met een gemiddelde dagafstand van 42 km en hoogteverschillen tot maximaal 500 meter voldeed deze loop aan alle eisen. Alleen schijnt het in Groot Brittannië gebruikelijk te zijn om je eigen spullen te vervoeren. In een mailtje naar de organisatie liet ik weten dat niet gewend te zijn, in de hoop dat zij dan voor zouden stellen dat zij het dan wel mee in de auto zouden nemen. Maar ik kreeg niet het gehoopte antwoord, zij mailden terug dat de tent niet zelf gedragen hoefde te worden en allemaal tips voor lichtgewichtspullen.
Omdat ik nooit zo snel ben met voorbereiden had ik pas een week voor de loop mijn nieuwe lichtgewichtspullen binnen. En hoewel ik het dus niet goed had kunnen uittesten mankeerde er helemaal niets aan mijn nieuwe rugzak, matje en slaapzak. Sterker nog het functioneerde voortreffelijk. Ik had in de voorbereiding nog wel een paar duurlopen gedaan met mijn kleine rugzak met daarin 8 liter water als gewicht. Het verlaagde het tempo wel wat, maar gaf weinig problemen. En omdat er geen enkele tijdslimiet gold had ik er wel vertrouwen in dat ik de tocht zou kunnen uitlopen.
Ik arriveerde zaterdagmiddag in een zonnig Gretna Green op de grens van Engeland en Schotland. De start was een paar km noordelijker in Schotland. Ik werd door de organisatie keurig van de trein gehaald en naar de camping gebracht. Daar stonden de 12 tentjes al uitgestald waar de lopers 6 dagen in zouden slapen. De eerste nacht lukte dat al goed want ik was nogal vermoeid aan de reis begonnen, en om 8 uur savonds ging ik maar even in de tent liggen en bleef liggen tot de volgende morgen 6 uur. Toen voelde ik me al weer een stuk fitter. Om 8 uur was het vertrek van de eerste etappe. Na een korte briefing door Steve van de organisatie konden we op pad. De meeste lopers met zo’n 6 kilo aan bepakking en ik met zo’n 9 kilo. Een lichtgewicht slaapzak is leuk, maar ik wilde wel een beetje warm kunnen slapen, en een dik fleecejack leek mij ook geen overbodige luxe in de koude Engelse nachten. En met een extra lange broek en gemiddeld wat meer drank dan de andere lopers was het verschil al aardig verklaard. Ik zag wel op tegen de eerste lange dag (54 km), maar het was lekker weer, een afwisselend maar redelijk vlak parcours, en eigenlijk verliep deze dag zonder problemen. De organisatie had de route voor de hele week ingetekend op een topografische kaart op een schaal 1:25.000. Deze kaarten zijn over het algemeen voldoende gedetailleerd om op te kunnen oriënteren. Dat lukte deze dag ook prima. Na 8:23 uur was ik bij de finish.
Bij de finish bleek mijn maag toch nog wat last te hebben van een oude ontsteking, zodat de thee er gelijk weer uit kwam zetten, maar verder voelde ik me prima. Na weer een lekker nachtje in de tent stond om 7 uur het ontbijt weer klaar. Dat begon steevast met Porridge. Dat ziet er uit en smaakt zoals het klinkt, dus hield ik het maar bij toast en eieren. Die stonden in verschillende variaties ook elke ochtend op het menu.
De tweede dag was de afstand 40 km, maar deze begon wel met een flinke beklimming. We liepen vrijwel direct na de start in het Nationale park van het Lake District, maar ook vrijwel direct na de start begon het te regenen zodat het zicht wat beperkt werd. Richting de top begon het steeds harder te regenen en ook flink te waaien, niet echt fijn. Voorbij de top volgde een lastige glibberige afdaling, maar het liep wel lekker. Alleen de binnenzooltjes van mijn schoenen schoven steeds naar voren. Ik probeerde dat nog aan mijn medelopers duidelijk te maken, maar ik had daar niet zo gauw een goede Engelse vertaling voor. Daar had ik overigens de hele week wel wat last van. Best lastig dat Engels.
Het bleef de hele dag regenen en ik had mijn routeboek toch te weinig regenbestendig ingepakt. Dus het werd af en toe wat onduidelijker waar ik heen moest. Medelopers hadden daar ook last van, en via een niet bestaand pad kwamen we toch bij de tweede verzorgingspost aan. Daarna verliep ik me nog eenmaal bij het passeren van een riviertje, maar kwam toch met een aardige tijd binnen na 6:11 uur. De regen bleef aanhouden en de wind nam toe waardoor de grote verzorgingstent van de organisatie het dreigde te begeven. Gelukkig was er een warme bar op het kampeerterrein en konden we die avond lekker binnen zitten bij de kachel en konden onze kleren wat drogen. De volgende ochtend begon met hetzelfde weer, maar het zou al snel wat beter worden. Deze 3e dag stonden de grootste beklimmingen op het programma, over een afstand van 32 km. De organisatie had eerst nog overwogen om een alternatieve route om de toppen heen te nemen, omdat er storm en regen was voorspeld, maar voor de start werd alsnog besloten om de oorspronkelijke route te nemen. Wel stelde de organisatie verplicht om met minimaal twee personen bij elkaar te blijven lopen, en bij het passeren van elke top een sms-je te sturen of alles nog goed verliep.
In de aanloop naar de eerste top klaarde het op en ondanks de harde wind was het goed te doen. 100 meter onder de top kreeg de wind voor het eerst vrij spel, en windkracht 8 tegen maakte een kort steil klimmetje nog een hele opgave. Ik had inmiddels wel ontdekt dat mijn balans wat minder evenwichtig was door de rugzak. Ik schommelde af en toe wat verder door dan verwacht bij lastige passages. Op het laatste stuk naar de top kwam de wind in volle kracht van opzij en het viel niet mee om op het halve meter brede pad te blijven. In de verte zagen we de lucht ook flink betrekken en de regen begon direct na het bereiken van de top. Het werd gelijk ijzig koud. Hier was ik toch wel heel blij met mijn dikke fleecejack. De andere 3 lopers met wie ik meeliep hadden het heel wat kouder. Dit had het mooiste gedeelte van de hele tocht moeten zijn, maar het zicht was niet meer dan 50 meter. De wind kwam op dit gedeelte schuin van voren en de regen kwam hard in mijn gezicht. Het voelde als scherpe hagel. Omdat ikzelf goed genoeg was ingepakt vond ik het nog wel leuk, maar een van onze medelopers had echt te weinig kleding bij zich en verkleumde zienderogen. Na de tweede top volgde een flinke afdaling waar we wat minder in de wind liepen. Daar werd besloten om de derde en laatste top van de dag links te laten liggen. Het risico voor onderkoeling van onze kleumende lotgenoot was te groot. Het idee van de organisatie om regelmatig via de telefoon te laten weten hoe het liep viel een beetje in het water want niemand van ons had bereik. Ik verkeerde nog lange tijd in de veronderstelling dat we via een alternatieve route naar de finish liepen, maar tegen het eind van de route zag ik een pad naar de eerste top die we die dag waren gepasseerd. Toen werd mij duidelijk dat we de makkelijkste weg uit het berggebied hadden genomen. Daarmee ben ik officieel ook in mijn tweede etappeloop niet gefinisht, al hadden we wel de totale dagafstand afgelegd. Volgend jaar dan nog maar een keer een etappeloop lopen. Uiteindelijk waren we deze dag bijna 7 uur onderweg geweest.
In de bewoonde wereld namen we een taxi naar de eigenlijke finish. Het was wel lekker warm in de taxi, en het gesprek ging over wat er allemaal niet onder kon lopen in het gebied bij hevige regenval. Het kon blijkbaar nog veel erger worden.
Voor het eerst was ik niet misselijk na aankomst dus het eten smaakte nu erg goed. Daarna was het tijd om alle kleding in de droger te gooien. In die wasruimte was het ook nog eens lekker warm dus het was daar wel gezellig. Omdat de regen aan bleef houden, en het erg koud was in de grote tent werd nog even een bezoek gebracht aan de plaatselijke pub. Dit was weliswaar tegen de regels van de organisatie, maar die ging zelf ook mee. Het was dan wel een race met strikte regels, maar alles werd in de geest van de strijd benaderd. Er werd niet moeilijk gedaan toen ik de derde dag een slipper vergat mee te nemen. Er werd niet moeilijk gedaan als iemand van de route afweek zolang de verzorgingsposten maar werden bereikt, eigenlijk werd er door niemand deze week moeilijk gedaan.
Maar de vierde dag was alles anders. Behalve dan de regen want die bleef gewoon vallen. Het begon al verkeerd bij het opstaan. Op mijn ondersteboven liggende horloge leek het 10 voor 6. Ik dacht dus lekker ruim de tijd te hebben voor een lekkere douche. Bij terugkomst bij de tent bleek het ineens bijna een uur later. En ik moest nog alles opruimen, voeten behandelen tegen blaren, inpakken, ontbijten en naar de briefing luisteren. Met het gevoel van alles vergeten te zijn stond ik 30 seconden voor tijd bij de start. In de eerste kilometers ben ik wel 5 keer gestopt om alles goed te doen. Alleen de drie vrijwel ongetrainde Army Guys die meededen voor een goed doel liepen nog achter me bij het eerste stadje waar we kwamen. Hier was ik voor het eerst die dag de weg kwijt. De Army Guys hielpen me weer op de goede route. Bergop kon ik ze niet bijhouden dus ze liepen daar wat van me weg, en prompt ging het voor de tweede keer fout. Uiteindelijk haalde ik ze toch weer in en liep ook voorbij de twee deelnemende dames. Even verderop was ik alweer de route kwijt. Via een ander pad dan bedoeld, bevestigd door een vrouw die riep ’this is a private path’ kwam ik toch weer voor de anderen uit. In het tweede stadje ging het weer mis en na wat omzwervingen zag ik de dames en de Army Guys een hoek om slaan. Ik werd steeds vrolijker door ze onthaald. Tot de eerste verzorgingspost hield ik ze nu in het oog. Vandaar ging de route weer een stuk over de weg en liep ik weer voorop. Toen we even later rechtsaf een weiland in moesten haalde ik mijn kompas er maar eens bij. Dat hielp niet echt veel want de paden waren nauwelijks bewegwijzerd, en er waren nauwelijks markante punten waardoor het duidelijk werd waar ik op de kaart was. Zo liep ik steeds een stukje vooruit om steeds weer ingehaald te worden als ik voor een dicht hek stond, of een moeilijk passeerbaar riviertje. Ik had een mooi rood shirt aan en op de laatste avond hoorde ik van een van de Army Guys dat ik steeds een mooi richtpunt voor ze was voor de richting waar ze niet heen moesten. Uiteindelijk verloor ik de mannen uit het oog omdat ik dacht goed te zijn, maar echt niet over een beekje heen kon, en zag ik alleen de dames nog maar. Zij hadden de route ook op GPS, dus ik vertrouwde nu maar op hun route en bleef bij ze lopen. Ondanks dat kwamen we nog diverse malen voor dichte hekken en stenen muurtjes te staan. Een stukje van 500 meter hemelsbreed koste ruim 20 minuten. Bij de derde verzorgingspost was het al flink laat geworden en ik dacht dat als de dames zouden stoppen of een andere route zouden nemen ik alleen nog over de weg door zou lopen, maar hun spirit was nog voorbeeldig dus ik ging ook maar door. Nu werd de route wel weer een stuk makkelijker en ik liep al snel weer een stukje voorop. Bij de laatste verzorgingspost haalde ik ook de Army Guys weer in, die via een alternatieve route kwamen aangelopen. Met nog een kort klimmetje maar verder een makkelijke route langs een riviertje kon ik nog voor het donker binnen zijn. Maar de dag eindigde zoals deze begon en ik liep weer verkeerd, dit keer doordat er een boerenkar voor het bordje Footpath stond, en ik werd weer bijgehaald door de Army Guys en in hun wandeltempo liep ik het laatste stuk in het donker naar de finish. 54 km in 12:42 uur. Na ons kwamen de dames nog binnen en twee lopers die al in het eerste deel volledig fout waren gelopen.
Voor de meeste lopers een behoorlijk slopende dag en voor mij ging dit vrolijk verder in een slopende nacht. Als ik op mijn zij lag deden mijn benen enorm zeer, als ik op mijn rug lag was de tent te kort, en als ik er uit moest om te plassen was de rits van de tent nauwelijks te openen. Maar gelukkig was het weer inmiddels heel erg opgeknapt. Het werd toch weer gewoon ochtend en na een lekker ontbijt met toast en eieren (gepocht deze keer) waren er nog maar twee korte dagen te gaan en nog maar een nachtje in de tent.
De vijfde dag begon voor mij voortvarend. Het liep eigenlijk heel soepel, en vandaag lukte ook het kaartlezen weer. Na een paar vrij vlakke kilometers begonnen we al snel aan de eerste van de twee grote klimmen van deze dag. Er was maar een pad omhoog dus ook zonder kaart ging het goed. Het zonnetje brak door en de afdaling was heerlijk om te lopen. Tot aan de tweede verzorgingspost liep het als een zonnetje. Vandaar was het nog een keer omhoog en dan een lange geleidelijke afdaling. De klim ging nog wel goed, maar bovenaan werd ik misselijk en was het duidelijk dat mijn maag niet meer in orde was. Omdat ik geen zin had om weer misselijk bij de finish te komen heb ik de afdaling heel rustig aan gedaan. Het koste zo nogal wat tijd maar ik voelde me wel een stuk beter. Na 7:20 uur had ik de 42 km afgelegd.
Deze nacht sliep ik al weer een stuk beter, maar het was nu onbewolkt en de temperatuur daalde naar het vriespunt zodat het toch nog een lastig nachtje was. Maar alle extra kleren kwamen nu goed van pas. De volgende morgen de laatste toast met eieren en toen in de bus richting Wales. De organisatoren wilden perse in 6 dagen van Schotland naar Wales, maar hoe ze het ook bekeken, die afstand was te groot om met redelijke dagafstanden te overbruggen. Dus werd er een bus geregeld om naar Wales te rijden voor een laatste mooie etappe in Wales. Slechts 18 miles deze dag, dus ruim de tijd om binnen te komen voor de geplande borrel om 18.00 uur, in de bar van het kasteeltje waar de finish lag. Maar de buschauffeur was sochtends uit Wales gekomen en was na een uurtje rijden toe aan een verplichte rust van een half uur. Met ook nog eens een korte file kwamen we pas tegen 12 uur bij de startlocatie. Omdat deze locatie net ergens anders was dan de startplaats op de kaart was ik direct na de start de weg al weer kwijt. Gelukkig brachten de Army Guys en de dames weer uitkomst, nadat ik een van mijn medelopers eerst de verkeerde weg had ingestuurd. Gelukkig had hij met behulp van zijn GPS de juiste route snel weer gevonden en was uren eerder bij de finish dan ik.
Na het eerste lastige stuk kwamen we uit bij een heuvel in een national park. Ik dacht weer eens de juiste route te hebben, maar kreeg het juiste pad maar niet in het vizier. Zelfs nadat door de dames met GPS was gecontroleerd dat we waren waar ik dacht dat we waren konden we het pad niet vinden. Steeds liepen we vast op hekwerken en metershoge varens. Uiteindelijk zijn we daar met zijn drieën bijna drie kwartier bezig geweest om het juiste pad te vinden. Daarbij werden we aangevallen door een schaap met oorlogskleuren op zijn voorhoofd en werden we achterna gezeten door lama’s. Dat was vast niet het juiste pad. Volgens de GPS waren we nog geen honderd meter van het pad en besloten uiteindelijk toch maar over hek met prikkeldraad te klimmen en dwars door de hoge varens heen te lopen. En daar was ineens uit het niets het goede pad. Bij het opnieuw vaststrikken van mijn veters die achter de varens waren blijven hangen legde ik mijn kaart en kompas op de grond om vervolgens alleen de kaart op te rapen. Toen ik dat een kwartier later doorhad besloot ik maar met de dames op te blijven lopen. Vanaf daar konden we de route gelukkig goed vinden en ging het toch nog vrij voorspoedig. Uiteindelijk moest ik de laatste 5 km de dames toch laten gaan omdat mijn geïrriteerde maag nu alle energie nodig had. Ik kwam dus na 6:36 uur als laatste bij het kasteel, te laat voor de borrel, maar alle deelnemers en begeleiders stonden daar nog te feesten met champagne dus ik kon gelijk meedoen.
Daarna was het tijd voor een feestelijke slotmaaltijd die werd afgesloten in de bar van het kasteel. Dit was een geweldige avond. Dat er nu een heerlijk bed stond te wachten in het kasteel was voor niemand aanleiding om dan maar vroeg te gaan slapen.
Arnold van der Kraan
(arnold
Ik heb nog enkele foto’s gemaakt tijdens de eerste 3 dagen http://picasaweb.google.nl/arnold.van.der.kraan/TransGreatBritain#
en een mooie video van de organisatie (die meer dan goed was):
http://www.youtube.com/watch?v=8zZ5J6NgflQ