Eigenlijk had ik voor het weekeinde van 9/10 oktober helemaal geen loop gepland. Maar door de zeer fraaie weersvoorspelling kreeg ik er toch wel veel zin, dus vrijdag maar eens kijken op de loopkalender.
Ik had al wat gelezen over de herfstocht bij Berg en Dal, maar in eerste instantie vond ik na de beschrijving gelezen te hebben het te zwaar. Ik begreep dat het een loodzwaar parcours is over 60 km. Ik had nog maar 1 x eerder een 60 km gelopen en dat was de volledig vlakke Ronde van Amsterdam. Dit was heel andere koek begreep ik: heuvel op, heuvel af. Loeizwaar volgens diverse verslagen.
Toch bleef het kriebelen en vrijdagmiddag besloot ik het gewoon te doen. Lekker genieten van de natuur en maar kijken waar het schip strandt, of niet strandt.
Om 8.20 kwam ik bij de tennisvereniging aan en zag al de nodige bekende gezichten. De wandelaars waren al allemaal op pad, de ultralopers mochten om 09.00 uur op pad. Van de Ronde van Amsterdam herinnerde ik me nog dat bij een door Willem Mütze georganiseerde loop altijd ruime voorraad aan drank en eten is bij de verzorgingspunten, dus ik had geen voer bij me voor onderweg. En dat bleek inderdaad niet nodig, want het was weer helemaal perfect georganiseerd. Bij de verzorgingsposten was volop eten (boterhammen, koeken, fruit een keer zelfs bekertjes pudding) en drank aanwezig: Je kan bij deze loop 60 km hardlopen en toch nog dik worden!
Al heel snel bleken de verslagen die ik had gelezen over voorgaande edities, waarin gesproken werd over een zeer zwaar parcours) geen woord te veel. Inderdaad heuvel op, heuvel af, waarvan sommige zeer steil. Zo steil dat ze (voor mij in ieder geval) alleen wandelend te bestijgen waren en soms ook alleen wandelend af te dalen, als je heelhuids wilde aankomen. Maar wat een mooi parcours: schitterende uitzichten onderweg, de Duivelsberg, de Sint Jansberg en zo waren er nog een paar. En ook nog een mooi stuk heide. Wat me ook verbaasde waren de enorme hoeveelheid pijlen onderweg, waardoor we op een heel klein stukje na niet verdwaalden. Wat een werk moet het zijn geweest om al die bordjes met pijlen te maken en op te hangen!
Bij de eerste verzorgingspost, na zo’n 12 km, haalden Ineke Scheffer en Gerik Mik me in en de rest van de loop hebben we met z’n drieen uitgelopen. In een heerlijk ontspannen tempo. Het was vandaag vooral genieten van het mooie weer, de prachtige omgeving en lekker ontspannen uitlopen. Een keer misten we een pijl omdat we alle drie een eekhoorn aan het bewonderen waren. Naast die eekhoorn hebben we ook nog vlak langs Schotse hooglanders gelopen, die bleven heel rustig liggen (wel imposant, als je vlak langs zo’n enorm beest loopt).
Na de marathonafstand was bij mij het beste er wel van af. Voor mij was dit wel de zwaarste loop die ik tot nog toe gedaan heb. Ik was daarom erg blij met het gezelschap van de ,zeer ervaren, ultralopers Ineke en Gerik. Als ik alleen had moeten lopen had ik het wel heel zwaar gehad aan het eind. Maar als je zo gezellig samen loopt vliegen de kilometers voorbij… Ondanks de zwaarte heb ik heel erg genoten van deze mooie loop. Natuurlijk zat het weer enorm mee, maar het is ook een schitterend parcours, de organisatie is helemaal perfect en de sfeer is bijzonder gezellig. Aan het eind van de dag ging iedereen voldaan met een mooie oorkonde en medaille naar huis. Ik vroeg me onderweg naar huis nog wel af hoe dit zo perfect georganiseerd kan worden voor zo weinig inschrijfgeld.
Nu ik dit schrijf is het maandag, twee dagen na de loop. Spierpijn duurt bij mij normaal altijd een dag. Maar nu kom ik nog steeds haast niet uit mijn stoel, tot groot vermaak van mijn collega’s. Mijn benen zijn zoveel heuvels duidelijk niet gewend. Gaat gelukkig allemaal weer over en wat dan blijft zijn de herinneringen aan een prachtige loopdag.
Willem Kramer
Apeldoorn