7 mei was op het schitterende Canarisch eiland La Palma de 3e Transvulcania. Een ultra trail over 83km en 8500hm (4.415 klimmen en 4.110 dalen). Een route vanaf het zuidelijkste puntje van het eiland en daarna grotendeels over de rand van een van de grootste kraters, vervolgens weer geheel afdalen om daarna 400m hoger te finishen. Een mooie uitdaging dus.
Deze winter werden er al vele lange winterse duurlopen gelopen in Scandinavië (waar ik op dat moment verbleef) als voorbereiding op een mooie trail in April in Nederland in mijn favoriete omgeving Limburg. Maar door omstandigheden kreeg ik de kans om het hoge noorden in te ruilen voor het verre zuiden en zo kwam het dat ik vanaf het vroege voorjaar op de Canarische eilanden mijn sport bedreef en de Limburg zwaarste er bij in schoot. Maar daar kwamen vele mooie trails voor in de plaats op Lanzarote en Gran Canaria. Spelenderwijs volgde vele weken van 100 – 150km en vele mooie lange zelf gelopen trails en werd het tijd om eens een georganiseerde trail te lopen.
In eerste instantie viel de keus op de Tenerife blue trail (95km en 11000hm, klimmen + dalen) maar door verplichtingen lastig te plannen. Toen hoorde ik dat een nederlandse kennis de Transvulcania op La Palma ging lopen was de keuze snel gemaakt. Temeer omdat de route over een GR gaat die ik vele jaren geleden eens als rugzak wandeling gedaan had in een dag of 5. Dus deze nu eens binnen 1 dag te doen was dan een mooie tegenstelling.
Dus streek ik een week voor de loop op het eiland neer om delen van het parcours al hardlopend en wandelend te verkennen. Ook het weerzien met Lara Klaassen (de Nederlands/Belgische kennis) was leuk. We kennen elkaar nog van de Trans GranCanaria (marathon) van vorig jaar, waar we vele mooie momenten voor, tijdens en na de race deelden. En waar we allebei toen met de 1e prijs in onze klasse en afstand vertrokken. De ambities zijn niet zo hoog nu, althans niet bij mij. Al is de conditie nu vele malen beter, toch is deze loop wel andere koek. Er staan vele toppers en legendes aan de start (Miguel Angel Heras Hernandez, Monica Aguilera, Marco Olmo, ea). De afstand zal niet het probleem zijn maar de vele hoogte meters en dan vooral het vele steile dalen. Na 53km vanaf het hoogste punt 2426m in 18km terug naar zee niveau zal de scherprechter worden.
Op vrijdag worden alle formaliteiten geregeld en de startnummers gehaald. Zoals bij de meeste Canarische sport evenementen is alles perfect geregeld en zijn we binnen een paar minuten een startnummer, goodie bag en t-shirt rijker. Hierna nog een heerlijke maaltijd en dan naar het appartement om alles klaar te maken en proberen om nog een paar uurtjes te slapen. Het is op zaterdag vroeg dag, want we moeten om 4:00 verzamelen in Los Llanos de Ariadne om vandaar met de bus naar het startpunt gebracht te worden. Dit is door de bochtige weg voor enkelen een reden om al vroegtijdig in de bus afscheid te nemen van het genuttigde ontbijt. Ook Lara ziet verdacht groen of zijn dat “gezonde” wedstrijd spanningen.
We zijn ruimschoots op tijd bij de start in El Faro. De sfeer is ontspannen en gemoedelijk en iedereen wacht gelaten op de start om 6:00. Ik verbaas me over de vele verschillende kleding keuzes, die gaat van volledig in kort tot lange tight, jack, muts en handschoenen. en alles daar tussen in. Ondanks het vroege tijdstip is het niet kouder dan 17 graden. Exact om 6:00 is de start en vertrekken er 850 deelnemers voor hun lange of kortere trail. De route volgt de GR130 en dat betekend dat gelijk na een paar honderd meter een smal pad gevolgd moet worden. Onze tactiek was om vooraan te starten om gedrang te voorkomen maar we zijn niet de enige met dit plan en ik ben Lara gelijk na de start al kwijt als ik mij tussen de andere deelnemers door wring. Het is gelijk stevig klimmen en de kuitspieren zijn tot het uiterst gespannen. Ik heb me voorgenomen om vooral te genieten vandaag en aan het einde van de dag meer gezien te hebben dan alleen mij schoenen. Kijk dus regelmatig achterom waar in het donker een schitterend schouwspel te zien is wanneer alle deelnemers met hun verplichte hoofdlamp in een mooi verlicht lint de vulkaan op kronkelen.
Een tijdsplanning maken voor deze loop is onmogelijk als je er voor het eerst start, dat blijkt wel bij doorkomst in Los Canarios. 7km in 1 uur. Direct na deze doorkomst kan de hoofdlamp af, want het wordt langzaam licht. We lopen nu een schitterende zonsopgang tegemoet nog steeds klimmend van vulkaan naar vulkaan (vandaar de naam van de loop waarschijnlijk) naar de eerste top van vandaag op 2000m na 18km.
Hierna een stukje dalen door de pijnboom bossen en bij 24km nemen we afscheid van de deelnemers van de korte afstand. Als ik het goed verstond kom ik hier door bij de eerste 30. Hierna volgen een aantal kilometers over een breder pad waar eindelijk eens wat snelheid gemaakt kan worden en ik langzaam naar voren in het veld ren. Bij 30km is deze “sprint” voorbij en zijn we op de rand van de Caldera beland. Deze rand zullen we volgen tot het hoogste punt op 53km. Het is alles behalve vlak. Vanaf hier gaat het van 1400m naar 2400m maar constant op en af. Het is een schitterend bergpad met aan de rechterkant de diepte van de krater (volgens het boekje op plaatsen 1km diep) en aan de rechterkant de steile afgrond naar de oost kant van het eiland en in de verte de hele tijd zicht op de Teide van het buureiland Tenerife.
We lopen hier boven de wolken dus de zon heeft vrij spel en is op deze hoogte ongenadig. Gelukkig heeft de organisatie alles goed voor elkaar. Op zelfs de meest afgelegen plekken zitten er nog mensen van reddingsdiensten, leger of natuur beheer om indien nodig te helpen. Ook zijn er voldoende drinkposten. Het hoogste punt glimlacht je de hele tijd over de top toe, maar komt maar langzaam dichterbij. Na Pico la nieve (2230m) herken ik het pad weer van een tocht eerder deze week. We passeren de beroemde sterrenwacht en daar is dan eindelijk het hoogste punt van vandaag, na 53 km sta ik Roque de los Muchachos (2426m). Hier even goed verzorgen bij de uitgebreide verzorgingspost, even genieten en me dan mentaal klaar maken op, de door mij, gevreesde afdaling.
We dalen nu in 18km terug naar Puerto Tazacorte. Het echte dalen laat de eerste kilometers nog even op zich wachten, wat de rest van de kilometers relatief nog steiler maakt. Maar dan gaat het echt steil naar beneden over een zeer moeilijk te lopen pad. De hele dag werd een moment van onoplettendheid al genadeloos afgestraft maar hier helemaal. Dalen is niet mijn sterkste punt en ik probeer dan ook in het begin de kunst van een van de snelle spanjaarden af te kijken. Maar ik blijf een laaglander en laat de spaanse berggeit na een paar buitelingen dan ook gaan en ga op safe. Doel is finishen zonder gebroken knie schijven. Besef wel dat ik hier vele plaatsen verspeel en neem me dan ook voor de volgende keer dit speciaal te gaan trainen. Eerder deze week de laatste 3 kilometer van de afdaling verkend met Lara en daar waren wij toen al van onder indruk, maar vandaag blijkt dat dit nog het makkelijk deel was van deze 18km afdaling. Ben dus blij als ik hier ben en al snel kom ik door het plaatsje Puerto Tazacorte waar elke deelnemer uitbundig onthaald wordt door de vele toeschouwers. Als ik tijdens het passeren van een terras een opmerking maak over dat heerlijk glas bier op tafel, heb ik deze een seconde later in mijn hand en proost ik alvast op de snel aanstaande finish.
Hierna heeft de organisatie nog een mooi toetje ingebouwd en mogen we weer steil omhoog door de bananen plantages naar de finish plaats Los Llanos de ariadne. De laatste 2 kilometer is een intocht over een lange brede weg naar het centrum. Ook hier veel en uitbundig publiek. De benen voelen gek genoeg nog heel fris na 83km rennen, kruipen, springen. Emoties nemen het hier even over van de grote glimlach die de hele dag aanwezig was. Voor mij is dit ook een symbolisch moment om een paar lastige jaren in het archief te plaatsen.
Honderd meter voor de finish laat ik de 3e dame nog voor gaan (galant als ik ben), wat mij een stevige knuffel oplevert vervolgens (boffert).
Ik finish uiteindelijk als 58e overall in 10:54:08
Na de finish gaat alles (te) snel, chip wordt je ontnomen, je krijgt een t-shirt in je handen, een dokter verzorgt mijn gehavende knieën en voor dat ik het weet lig ik bij de massage. Wat ik nu mis is een heerlijk koude Cola en matrassen waar je even je race kan bekomen. Zoals vorig jaar op Gran Canaria. Ook de eeuwige Paella na afloop smaakt even niet. Het biertje wat ik even later drink met mijn andere mede eiland bewoners daarentegen is goddelijk. Ik ontvang een SMS van Lara dat zij een moeilijke dag heeft en nog halverwege de afdaling dus dat geeft tijd om de douche te zoeken.
Lara finisht ondanks de gezondheid problemen uiteindelijk toch nog in 14:33:57. We proppen nog een pizza naar binnen en laten het U2 imitatie concert ’s avonds voor wat het is. Het was een lange maar schitterende dag en de ogen hebben moeite open te blijven als ik ’s avonds om 23 uur Lara thuis breng bij haar ouders en dochter.
Was een schitterende loop en verblijf die de bijnaam van het eiland alle eer doet, La Isla Bonita.
Bas Koenders
NB. Op zijn eigen weblog staat het verhaal met foto’s http://www.baskoenders.nl/home