Een kleine waarschuwing vooraf: dit wordt een egodocument(je). Over mijn rechtse hobby. Daar gaat het niet zo goed mee. Dat ligt echt niet aan mij. Ik wil wel maar mijn rechtse niet. Niet ontwikkelen, niet vooruit, niet veranderen.
Met mijn linkse hobby gaat het juist heel goed. Probeert het gat te dichten dat rechts heeft laten ontstaan. Onderneemt veel actie, steunt, vangt klappen op. Maar ja, het blijft een minderheid.
Toen de stagnatie intrad had ik echt niets verontrustends gedaan. Gewoon de oude vertrouwde aanpak gevolgd en rustig gestart met de voorbereiding voor Texel. Niks nieuws of revolutionairs, eerder conservatief. En toch lag rechts ineens dwars, ongeveer direct na het Kerstreces.
De ernst van de zaak was eerst nog niet zo duidelijk. Zo’n lijf roept wel vaker wat. Soms protesteert links en soms rechts. Nooit onoverbrugbaar. Meestal polder je je daar wel uit. En anders dreig je met de fysio. Werkt altijd. Tot nu toe. Want nu houdt rechts vol. Rechts wil rust, niet meer snel vooruit, geen onbekende paden, laat staan omhoog, of uitputtende linkse loopjes in de natuur.
Om haar zin te krijgen veroorlooft rechts zich vergaande maatregelen: rug, lies en bilspieren op hoogspanning en als je niet luistert ook de hamstrings. Anders gezegd: het houdt de poot strak. Voorts is er flink bezuinigd op de aansturing waardoor grote stappen vooruit, laat staan omhoog, niet meer mogelijk zijn. Dat rechtse maatregelen pijnlijk zijn is mee te leven. Maar dat links twee keer zo hard moet werken om rechts mee te krijgen is slopend (en slepend).
Buigen voor rechtse wensen past me niet echt. Zeker niet dit jaar, als Texel op het programma staat. Een mooie traditie; zou rechts toch moeten waarderen. Dus is het aloude schema afgestoft en gestart. En probeerde ik eerst te polderen: voor en na het lopen veel aandacht voor rechts, massage, zelfs even wat rustige weken. Vond rechts niet overtuigend.
De volgende stap was: rechts gezeur negeren. Werkt geweldig bij kleine kinderen en honden. Maar mijn rechts is al stokoud en slaat gewoon terug. Linkse hobbies? Zogenaamd goed voor de mens? Dat zullen we nog wel eens zien. Dus toen ik de steevast strompelende start steeds negeerde, kwam rechts met forsere ingrepen. Liet me struikelen over een onzichtbare verkeersdrempel met zo’n kracht dat ik een nachtlang een gebroken (linkse) rib veronderstelde. Was rechts gelijk even van de fysio af want dat vond links te pijnlijk.
Maar Texel trekt. Er zat dus niets anders meer op dan de harde hand. Mijn vriendelijke fysio was al bezweken onder het rechts geweld. De chiropractor zag er nog wel brood in. Vrije ondernemer zo’n chiropractor. Zou, alweer, rechts toch moeten respecteren. Hoewel ik moet toegeven dat ik ook boos zou worden van de hoge mate van (pijnlijke) provocatie van rechtse spieren door die chiro.
Het bracht de controle over het been terug maar verder: poot strak.
Toen werd rechts slinks. Ik vermoed een complot met andere lichaamspartijen. Bezorgde me midden in mijn trainingsweek op Lanzarote een stevige buikgriep. Ha! Sloeg ik terug met de pillen van die aardige dokter. Ha ha! Knalde rechts terug met nog zo’n avond en een wel erg forse rekening voor dat gezellige praatje over marathons met de dokter. Nou toen had rechts het vet er wel afgekregen.
Natuurlijk ging ik toch naar Texel. Met mijn laatste troef: een spierverslapper! Ha!
Mooi medicijn, werkt ook tegen angsten. Ben dus de hele weg niet bang geweest. Moe, warm, kapot, maar niet bang. Helaas ook niet meer bang om te wandelen. Ik vertel het met schaamte. Direct na de Slufter al. En als ik eenmaal een keer gewandeld heb is het hek van de dam. Ik weet niet eens hoe vaak ik daarna heb gewandeld. Niet geteld want helemaal niet bang.
Dat rechtse complot was inmiddels uitgegroeid tot een megaoperatie waar vele anderen de dupe van geworden zijn. Sorry, míjn rechtse schuld. Denk ik.
Is het anders niet te toevallig dat drie van de 5 clubgenoten getroffen werden door aanslagen op hun lijf zodat ze niet eens konden starten? Waardoor de druk om de club-eer hoog te houden grotendeels op mij kwam te liggen. En is het niet heel verdacht dat het al zo lang droog was dat op Texel zelfs het asfalt bijna mul was? En was er ooit tevoren zo’n geniepige vloed die steeds de voeten aanviel en zandkoeken in de schoenen boetseerde? En waar kwamen al die toeristen vandaan die het strandparcours vakkundig van valkuilen had voorzien? En zo warm in april, dat moet toch sabotage zijn!
Complot of niet, we zijn aangekomen, links én rechts. Binnen de limiet maar in een tijd waar ik me slecht bij neer kan leggen. Dus wil ik revanche. In 2013.
In de tussentijd moet ik het echt bij zien te leggen met rechts. Haar die enorme zandkoekblaar onder mijn rechter-grote-teen-nagel vergeven. Het pijnlijk blijven zeuren samen zien op te lossen. Nu nog even met de chiropractor. Maar als dat niet lukt: kent er iemand een spierenfluisteraar?
Irene van Wijk
(irenevanwijk
PS: Texel is linksom. ’t Zal toch niet dat…….