Het zal ergens in januari geweest zijn dat ik op de site van Ultraned aan het rondneuzen was of er in de zomervakantieperiode een leuke ultraloop zou zijn op een plek waar we gelijk vakantie konden vieren. Mijn oog viel op Round the Rock op het kanaaleiland Jersey. Een loop van 48 mile (77 km) met 1000 hoogtemeters rondom het eiland die gehouden zou worden op zaterdag 28 juli. Na overleg met de rest van het gezin (vrouw en twee tieners) was de keuze snel gemaakt: we gaan dit jaar op vakantie naar Jersey…
De daaropvolgende maanden verklaarde mijn omgeving me vaak voor gek – en in de vele eenzame trainingsuren twijfelde ik zelf ook af-en-toe aan mijn geestelijke gesteldheid. Maar de motiverende mailtjes vanuit de organisatie die met regelmaat binnenkwamen en mijn eigen drive hielden me gefocust. Mijn vakantievoorbereidingen bestonden uit het nemen van lastige besluiten (lange broek of korte broek – trailschoenen of m’n wegmizuno’s – regenjack mee of niet – poeders tbv sportdrank mee de grens over???). Twijfels, twijfels….mijn vrouw en kids keken over hun tassen met bikini’s en shorts meewarig toe.
Vrijdag 27 juli kwamen we ’s middags met de auto aan op Jersey, op tijd voor de briefing die ’s avonds om 18:30 uur werd gehouden in het chique hotel Radisson Blue. Hier werden ook de startnummers en T-shirts uitgereikt. Digby, de organisator, gaf aan dat het de volgende dag warm zou worden en vroeg dringend aan iedereen om voldoende water mee te nemen. Omdat het om een volledig ‘self-supporting’ loop ging, werd bij de 4 verzorgingsposten in principe alleen water (in 2 liter flessen) aangeboden. Vanuit de organisatie was het verplicht om een mobiele telefoon, 1 liter water, en voldoende voeding mee te nemen. De organisatie had de route gemarkeerd met blauwe pijlen op grond en gele bordjes met pijlen op palen/muren/bomen. Je belangrijkste aanknopingspunt, werd gezegd, was om de zee aan je rechterzijde te houden. Als dit niet het geval was, liep je namelijk de verkeerde kant op… Er waren bronzen medailles voor lopers die tussen de 10 en 12 uur finishten, zilver voor lopers die tussen 8 en 10 uur finishten en goud voor de kanjers die dit binnen de 8 uur presteerden. Mijn doelstelling was het uitlopen van deze ultraloop, met stiekeme hoop op het zilver.
Na de spullen klaar te hebben gelegd en de rugzak ingepakt (weer die twijfels: het wordt warm, maar je start al om zes uur ’s ochtends: toch die lange mouwen mee?), vrijdagavond op tijd naar bed gegaan. We waren nadrukkelijk gevraagd uiterlijk om 5:30 uur aanwezig te zijn in de buurt van de haven van de hoofdstad St. Helier bij de op stoom werkende “steam clock” waar de start zou zijn. Door de spanning lukte het me niet zo goed om in slaap te komen. Toen ik eindelijk in slaap was gevallen werden we wakker omdat onze buren in de jeugdherberg thuiskwamen en nogal rumoerig waren. Hierdoor heb ik tussen 2:00 en 3:00 uur wakker gelegen. Dat werd dus een kort nachtje aangezien de wekker om 5:00 uur zou afgaan. Zou afgaan……..
Om 5:40 uur werd ik wakker, keek op de klok en schrok me helemaal wild. We hadden de wekker verkeerd gezet! Ik maakte mijn vrouw wakker, kleedde me razendsnel aan en pakte mijn spullen bij elkaar. Ondertussen had mijn vrouw snel iets aangeschoten en met een slaperig hoofd stapten we in de auto. De snelheidslimieten op Jersey zijn aangegeven in miles, maar ik weet zeker dat we daar ver overheen zijn gegaan. Onderweg snel twee krentenbollen als ontbijt gegeten. Bij de startlocatie aangekomen stond iedereen al klaar om te starten. Ik had nog maar een paar minuten over om bij te komen voordat we werden weggeschoten. Precies om 6:00 uur gingen 95 lopers op pad om een rondje om het eiland te lopen.
Het eerste deel, tot aan checkpoint 1 (CP1), ging over een verharde weg met enkele heuvels. CP1 lag op ongeveer 17,5 km. De kunst was om hier je krachten te sparen en dus niet te hard weg te gaan. Aangezien ik voldoende sportdrank (1,5 liter), repen en gels bij me had ben ik niet gestopt bij CP1. Elk uur probeerde ik een gelletje en een reep te nemen. Vanaf CP1 tot CP2, die 17,7 km verder lag, ging de route over voornamelijk “cliff paths”. Prachtige single tracks langs de noordkust van Jersey. Het uitzicht was prachtig. Alleen kon ik er niet te veel van genieten want je moest echt opletten waar je liep om niet te struikelen over de vele rotsen en trappen.
Bij CP2 aangekomen heb ik mijn camelback gevuld met water en het meegenomen sportdrankpoeder. De checkpoints waren toch iets uitgebreider uitgerust dan in eerste instantie aangegeven. Zo was er buiten het aangegeven water ook cola en verschillende soorten repen. Na een beker cola te hebben gedronken ben ik weer op pad gegaan. Op naar CP3 die 12,7 km verder lag, op het meest noord-westelijke puntje van het eiland. Ook dit stuk bestond alleen uit cliff paths. Een super mooie route door velden met varens, die manshoog waren. Soms was het pad zo smal dat je jezelf er gewoon een weg doorheen moest banen. Maar het was niet alleen maar erg mooi. Het werd voor mij ook steeds zwaarder. Na zo’n 30 km langs de kliffen te hebben gelopen, omhoog, naar beneden, omhoog, naar beneden, etc. begon ik de beentjes toch wel te voelen. Bij CP3 aangekomen, na totaal ongeveer 48 km, heb ik weer alleen een beker cola gedronken en ben weer snel doorgelopen. Niet te lang stilstaan en zeker niet gaan zitten. Mijn voornemen om elke twee kilometer een paar slokken sportdrank te nemen om zo mijn verbruik in de gaten te houden, had ik al laten varen. Ik moest me vooral concentreren op het parcours en uiteraard concentreerde ik me ook op de tijd: een zilveren medaille is toch mooier dan brons.
Met het thuisfront had ik afgesproken dat ze op een bepaald punt, tussen CP3 en CP4, zouden staan met de auto. Dit zou op ongeveer 50 km zijn. Hier zou ik aangeven of ik nog iets extra nodig had qua voeding of drank. Hier zou ik ook mijn Garmin afgeven om opgeladen te worden in de auto. Na 5 km zou ik de Garmin weer oppikken en volgens mijn berekening de loop kunnen beëindigen met een net-niet-leeg horloge. Deze 5 km was het minst mooie deel van de hele route. Eén lange rechte kustweg aan de westzijde van het eiland. Toen ik op het afgesproken punt aankwam stonden mijn vrouw en kinderen al klaar met allemaal lekkere spulletjes in de achterbak van de auto. Yoghurt, warme bouillon, pastasalade, bananen en cola. Ik had totaal geen honger maar heb toch maar een beetje yoghurt en een bekertje bouillon genomen.
Aangezien ik allemaal steentjes en zand in m’n sokken had wilde ik nieuwe sokken aantrekken. Hier ging het dus even helemaal fout. Toen ik bezig was de eerste nieuwe sok aan te trekken schoot de kramp in m’n kuit – ik schreeuwde het uit. Gelukkig reageerde mijn 15-jarige zoon supersnel en voor dat ik het wist lag ik op de achterbank van de auto met mijn voet omhoog, waar 65 kilo met alle kracht tegen aan het drukken was. Langzaam verdween de kramp en probeerde ik rechtop te staan. Aan de tweede sok durfde ik niet meer te beginnen. Ik trok mijn schoen weer aan en begon te wandelen. Dit voelde niet echt prettig aan en ik dacht dat even dat dit een DNF zou worden. Opgeven? Ik dacht het niet……ik ging weer rustig hardlopen en dit voelde vreemd genoeg beter aan dan wandelen. Ik ging verder. Ik moest en zou aan de finish komen. Hiervoor had ik niet een half jaar getraind. De zilveren medaille en eindigen binnen de 10 uur zette ik uit mijn hoofd en dat gaf me de rust om gewoon verder te lopen.
Na 5 km stonden mijn vrouw en kinderen weer langs de kant van de weg. Ik dronk nog wat, deed mijn Garmin weer om en ging weer verder. Waarschijnlijk was de Garmin door het opladen toch even van slag geraakt want ik moest hem weer even op gang helpen. Direct kon ik de cliff paths weer op maar nu aan de zuidkant van het eiland. Ondertussen had ik op één of andere manier de kramp wat uit mijn kuit gelopen, want ik had er niet echt veel last meer van. Ik kon zelfs weer genieten van de prachtige omgeving en vergezichten. Na totaal zo’n 64 km kwam ik aan bij CP4. Alleen een beker cola, even wandelen en weer door. Nog maar 13 km ging er rond in mijn hoofd, dat moet toch kunnen. Vanaf CP4 ging de route verder met nog meer mooie single tracks over schitterende, in bloei staande heidevelden. Het terrein was echter niet zo ruig als aan de noordkant. Ik kwam nu ook terecht op baaitjes met mooie zandstranden. Natuurlijk moesten we van bovenop de klif naar beneden naar de strandjes en weer terug naar boven, geen tijd om even af te koelen in de uitnodigende golven.
Op de laatste klif had ik uitzicht over de laatste en grootste baai. Aan het einde van de baai kon ik in de verte het Radisson hotel zien liggen in St. Helier. Even raakte ik in verwarring: volgens mijn Garmin zat ik op 69 kilometer, maar dit kon niet kloppen. Het strand is nl. ongeveer 5 kilometer lang en dan kwam ik dus maar rond de 74 kilometer uit, ipv 77. Een foutje van de Garmin? Langs het strand liep een soort boulevard. Lopers hadden de keuze om over die boulevard te lopen of over het strand; afhankelijk van eb en vloed. Ik kon over het strand lopen. Dit was korter dan over de boulevard maar de afstand leek nog eindeloos. In de verte zag ik de blauwe finishboog die maar niet dichterbij leek te komen. Ik heb daar wel regelmatig stukken moeten wandelen. De finishboog oefende echter grote aantrekkingskracht uit en de laatste 2 km (over de boulevard) wist ik er nog een versnelling uit te persen. In een tijd van 9:39:04 uur kwam ik kapot maar heel voldaan over de finish. Daar kreeg ik de zilveren medaille omgehangen. Toch gelukt!
We zijn met het gezin nog een week op Jersey gebleven. De eerste 2 dagen na de loop heb ik nog flinke spierpijn gehad, maar we hebben nog volop kunnen genieten van dit prachtige eiland. Prachtige huizen en leuke landweggetjes die bereden worden door de mooiste auto’s (ik heb nog nooit zoveel dure auto’s bij elkaar gezien als in dit belastingparadijs – maar het nut van een Ferrari op een eiland waar je maximaal 50 mile kunt rijden ontgaat me totaal). Met z’n paarse heidevelden, groene varens en prachtige cliffpaths is Jersey misschien wel Engelser dan Engeland zelf. Round the Rock is verreweg de mooiste ultra die ik gelopen heb en zeker een aanrader.
Bert van Orden
NB. Redactie (Henri Thunnissen): In 2013 wordt deze wedstrijd georganiseerd op 3 augustus. Zie voor info de website van de organisatie http://www.roundtherock.co.uk