Midden in de Harz, een eenzame plek temidden van uitgestrekte dennenbossen. Het is hartje winter, een paar graden onder nul en er ligt zo’n 25 centimeter zachte sneeuw. Rond een paar houten sleetjes staat een groep mensen. Dikke kleding, mutsen, handschoenen. Op een gasbrandertje staat een ketel met water te pruttelen. Wat doen die mensen daar? Waarom zijn ze zo uitgelaten? Antwoord op de eerste vraag: ze drinken thee en eten koekjes. Antwoord op de tweede vraag: ze hebben net de ‘Entsafter, Teil einz’ overleefd en bereiden zich nu voor op ‘der Entsafter, Teil zwei’.
O ja, natuurlijk, zult u denken. En wanneer worden deze malloten daar door de politie weggehaald? Nou, de politie blijft liever achter het warme bureau zitten of heeft vrij genomen om ‘Vastenavond’ te vieren. En ehhhh…, hoezo malloten? Deze mensen hebben er net 54 kilometer over beijsde en besneeuwde wegen en 950 stijgingsmeters op zitten en zijn zich aan het verheugen over de resterende 26 kilometer met nog eens 950 stijgingsmeters en nog veel meer sneeuw. En dan lekker finishen in mist en duisternis bij negen graden onder nul. Ja, wie zich daar niet op verheugen kan had niet moeten starten in deze tiende editie van de Brocken Challenge.
De dikke, vers gevallen sneeuwlaag maakte het ook dit keer weer behoorlijk zwaar. De voeten schoven alle kanten op en de steeds verzwikkende enkels hadden het flink te verduren. Wandelen was geen optie. Met een lichte hardlooppas kwam je onder deze omstandigheden gemakkelijker vooruit dan met wandelpassen. Wat waren we jaloers op de langlaufers die in hun mooie, gladde sporen schijnbaar moeiteloos voorbij gleden. Entsafted, uitgeperst als sinaasappels, wist toch 94% van de 183 gestarte deelnemers het hoogste punt van de Harz te bereiken. Waarom er relatief weinig uitvallers waren? Daar zijn verschillende redenen voor te bedenken:
1. Het vooruitzicht om op de Brocken te finishen geeft zo’n kick dat je als door een magneet die kant op wordt getrokken
2. De omgeving is zo betoverend mooi dat alle sombere gedachten over opgeven worden uitgewist
3. De verzorging is zo goed en culinair verantwoord dat het vooruitzicht om anderhalf uur door de sneeuw te moeten baggeren om de volgende bevoorrading te bereiken voor niemand een probleem lijkt te zijn
4. Op een drietal buitenlanders na waren het vooral ‘Die Mannschaft’ die meededen. En ja, van het voetballen weten we dat die niet zo snel de handdoek in de ring gooien …
5. Dit was een bijzondere editie, de 10e van deze in Duitsland steeds geliefder wordende ultra. Bij hoge uitzondering mochten er 220 lopers starten, het werden er uiteindelijk ‘maar’ 183. En die wilden allemaal wel de speciale geborduurde herinnering bemachtigen, wat 172 van hen gelukt is
6. Halverwege de Entsafter, op de Jagdkopf, betekent uitstappen dat je achterop een sleetje, getrokken door de dames van de high tea, uit de gevarenzone weggesleept moet worden. En wie dát als fantasie koestert, ja, die is ehhh… echt een beetje een malloot.
Waren er dan helemaal geen minpuntjes? Zeker wel.
Want de Brocken, het magische einddoel, heb ik niet gezien, alleen maar gevoeld. Een half uur voor ik daar arriveerde werden de gordijnen dichtgetrokken. Een plotseling opkomende, dichte, ijzige mist nam alle uitzicht weg. De vreugde van het finishen was er echter niet minder om.
André Boom