Wij, d.w.z. Leon Roumen(verzorger en begeleider) en ondergetekende, vertrokken donderdag 31 januari 2013 vanaf Schiphol met China Southern Airlines eerst naar Ghangzou, de 3e grootste plaats in China na Peking en Shanghai. Een uur voor de landing kregen we via de TV schermen in het vliegtuig een uur verplichte Yogales in Chinees. We vervolgde onze reis naar Manilla in de Filippijnen voor de Condura Skyway Marathon, de enigste nachtmarathon ter wereld die kompleet over Skyway autosnelwegen gaat.
Nadat we waren aangekomen in Manilla waren we allereerst met de Yellow Cab naar het Bayview hotel gereisd. Tijdens deze reis kwam ik erachter dat Manilla toch veel weg heeft van wereldstad Bangkok. De eerste dag hadden we afgesproken met kennis Theo die als gids fungeerde gedurende onze reis. Hij is getrouwd met een Filippijnse en woont in Manilla. Onze eerste stop was in the Mall of Asia de grootste Shopping Mall van Azië, waar we hadden geshopt.
Een nadeel is dat het in Manilla het gehele jaar 30 graden is met hoge luchtvochtigheid. De wedstrijd is zondagmorgen om 00.00 dit is i.v.m. de hoge temperaturen overdag en het afsluiten van de South en North bound, de verkeersader van Manilla. We reisden door met de White Cab, deze is 3 x voordeliger, naar Skyway Alabang Zapote Road. Hier moesten we de race kit ophalen in het five stars Crimson hotel. Ondanks dat het zaterdagavond was kwamen we in een file terecht. Het is frustrerend om te zien dat een ambulance met zwaailichten ook gewoon een uur stil staat, het is te hopen voor de patiënt dat deze niet te laat in het ziekenhuis zal komen. We werden verwelkomd door Racedirector Ton Concepcion die deze marathon organiseert voor het goede doel: “save the mangroves”. Mangroven zijn bomen en struiken die in mangrove leefomgevingen voorkomen, mangroven komen alleen voor in tropische gebieden met een getij waardoor deze gebieden worden overspoeld en de grond zout is. We vroegen ook of Leon kon filmen op de autoweg: “no problem”. De racedirector belde even met Manilla City en liet een motorkoerier het startnummer met bibchip aanleveren in het hotel.
Vlak voor de wedstrijd liepen we naar het expo gedeelte waar iedereen zich moest verzamelen om 23.30 voor een briefing. Dit was omdat naast de marathon er ook nog een halve marathon, 10 en 6 K waren die in de loop van de nacht zouden starten. Op het startnummer was te zien in welke wave men zou starten, dit doet men om geen opstoppingen te krijgen op de Skyway en waardoor iedereen genoeg ruimte heeft om te lopen. Eerst was er nog een gezamenlijke warming up.
Om precies 00.00 onder begeleiding van spectaculair vuurwerk On the Manilla sky was de start. De eerste start is wave A, de volgende waves worden om de 2 minuten gestart op de uitslagenlijst ziet men uiteraard alleen de gelopen tijd. Vooraf aan de start kreeg ik nog zelfs een persoonlijke verwelkoming door de speaker. We liepen meteen de snelweg op, door deze stijging zie ik al de eerste atleten al wandelen na 1 km wedstrijd. Ik wist van tevoren al dat deze marathon uitlopen een moeilijke opgave zou worden daar ik al drie maanden niet had getraind. Nog 3 maanden terug liep ik mijn marathons vrij gemakkelijk in 2012 in 3 uur 30 min met maar 3 x ander half uur training per week nu was het andere koek. Na de Istanbul marathon was mijn achilles blessure met exostose alleen maar erger geworden en had daardoor alleen maar rust gehouden. Ik had deze trip al geboekt dus we will try en”just for fun”, maar wel met veel zelfkastijding.
Na 1 km wedstrijd liepen we door de eerste tolpoort van de Skyway. Bij deze marathon was elke 2 km een verzorgingpost. Ook was er om de 200 meter een student van de Medical Instituut (Safety Buddy) van Manilla die elke atleet verwelkomde met: “Goodmorning Sir”. Zoveel goedemorgens en beleefdheid heb ik nog nooit toegewenst gekregen binnen een paar uur tijd. Volgens mij als ik een van de Medical Boys een schop zou geven onder zijn achterste zou hij nog: “Thank You Sir”, zeggen. Ik had toch wat veel gedronken voorafgaand aan de wedstrijd, dus een toiletbezoek was noodzakelijk in de mobiele WC tijdens de wedstrijd. Het was wederom opmerkelijk dat iedereen netjes op zijn beurt wacht, bij andere marathons had ik al een manier van wildplassen toegepast. De eerste 16 km liepen we over de North Bound richting Makati, het is dan nog steeds behoorlijk benauwd: 29 graden en een hoge luchtvochtigheid. We liepen vervolgens langs het Ninoy Aquino International Airport. We zagen de vliegtuigen rakelings overkomen. Het was toch een mooie zuurstofvoorziening: een toefje kerosine met extreme smog, want onder de Skyway raasde het verkeer onverhinderd door.
Bij de tolpoort nabij Makati draaiden we weer om richting de South Bound. Op dit punt kregen we een geluksbandje voor om de pols. Gedurende de marathon hoorde ik steeds meer atleten een soort Kung Fu geluid produceren om zich zelf voort te stuwen. We liepen daarna 6 km richting de fly-over, bij het halve marathon punt, kom ik door in 2:15:05. Het werd steeds moeilijker, gelukkig moedigden mijn collega atleten mij steeds aan met: “come on Sir”. Vanaf dit punt liepen we wederom richting Makati tolpoort en vanaf dit keerpunt nog maar 16 km richting finish. Ik kreeg wederom veel last van mijn achilles, het voelde net alsof mij iemand constant met een mes sneed. Met als gevolg dat ik nauwelijks nog kan afwikkelen. Ik zag bijna iedereen naar de medical boys toelopen die een geheimzinnige spray opspuiten bij mijn Oosterse atleten. Dit is mix van menthol met kamperfolie, zelf deed ik dit maar niet want anders kwam ik waarschijnlijk helemaal niet meer voorruit. Ik zag in de verte de rode lichten van het Crimson hotel opdoemen on the manila sky. Ik finishte uiteindelijk in 4:49:07 als 370e van de 2433 gestarte atleten. Voor de uitslagenlijst, zie www.conduraskywaymarathon.com. Men kan zelf oordelen of het niveau van de Aziatische atleten wel erg laag is.
Het was toch geen aanrader om drie maanden niet te trainen en dan meteen een tropische marathon te lopen. Na te zijn gefinisht kreeg ik een medaille(15 cm lang bij 10 cm breed) omgehangen, zo een grote heb nog nooit gekregen in mijn 240 marathons en 34 jarige loop carrière. Daarna ging ik naar de recovery ruimte waar iedereen aan het wachten was voor een massagebeurt. Ik haalde mijn finisher t-shirt op en vertrek direct terug naar Manila City met een White Cab. Het was toch een typische Aziatische marathon met extreme vriendelijkheid en met wederzijds respect.
Op You Tube staat een filmverslag http://youtu.be/rxJ8DD_wXok
Nang matapat,
Han Frenken